The Michael Schenker Group - Built to Destroy (1983)

Na 3 zeer sterke studio-albums van de meester himself was er eigenlijk geen enkele reden om aan te nemen dat "Built to Destroy" toch wel 2 klasse's minder zou zijn als het supertrio daarvoor.
De ritmesectie was onveranderd en met de terugkeer van Gary Barden die samen met Schenker zeer goede composities konden schrijven zou het songmateriaal zeker dik in orde zijn.
Ook was er een keyboardspeler toegevoegd (Andy Nye) wat alles ook ten goede zou moeten komen....
En ook al zullen weinigen het met me eens zijn, het songmateriaal is redelijk tot zeer goed.
Maar als je daarop een slechte produktie, eindmix en matige vocalen op loslaat dan kan de eindwaardering ook maar op maximaal 3,5 sterren uitkomen.

Wat de produktie betreft, het totale budget van platenmaatschappij Chrysalis die ze voor de MSG hadden gereserveerd was na "Assault Attack" op dus geld voor een fatsoenlijke producer was er niet dus deed de band het maar noodgedwongen zelf.
De studiotijd zal dan ook wel teruggedrongen zijn en dat alles hoor je direkt.

De opener is duidelijk beter als de openers van de eerste 2 MSG platen, dat waren 2 zwakke meezingers maar hier zit veel meer in al.
Een mooie jankerig gitaar intro, meer melodie en natuurlijk ongeevenaarde gitaarsolos.
Echter "I'm Gonna Make You Mine" klinkt te commercieel en leunt te veel op de keyboards, ik vind zoiezo dat die geforceerd te veel in de songs verwerkt zijn.
De bijdragen van Andy Nye laten ook te wensen over, te veel zo'n jaren '80 standaardgeluidje en slecht ingemixt.
De lange gitaarsolo in het midden en op het eind van "The Dogs of War" maken het de moeite waard, solistisch was Michael in deze periode zeer sterk en voor het laatst nog echt onbevangen.
Op het redelijke "Systems Failing" hoor je hoe matig Garden Barden zingt, hij was al niet de beste zanger maar pijnlijk om te horen bij vooral de hoge uithalen.
Lijkt een simpel deuntje maar Michael tilt het gitaristisch naar een hoger plan.

Het geweldige instrumentale "Captain Nemo" mag het hoogtepunt genoemd worden.
Doet nauwelijks onder voor "Into the Arena" maar heeft die status nooit gehaald, zal wel komen omdat die op een mindere MSG-plaat staat.
Het refrein van "Still Love That Little Devil" lijkt wel een kinderdeuntje, aardige zanglijnen in de coupletten maar meer ook niet (jammer want de goede zanger Derek St.Holmes zingt daarop de lead-vocals in).
Aanmerkelijk beter is "Red Sky", ietwat slepend en bombastisch zoals op de eerste 2 MSG-platen eigenlijk gewoon heel sterk !
Een redelijk vervolg met het toetsen-gedomineerde "Time Waits (For No One)", en op het eind zo'n onvervalste aansteker-ballad zoals ze niet meer gemaakt worden.
Een geweldige langerekte solo geeft deze alleen al bestaansrecht, een waardig slot al met al.

De 5 bonusnummers in de z.g original-mix voegen weinig toe, zo op het eerste gehoor verschillen ze nauwlijks van de eerdere versies maar ik heb ook niet de moeite genomen om precies de verschillen te horen.

Doordat Michael Schenker zeer sterk soleert toch nog 3,5 ster voor "Build to Destroy", en neem eens de moeite deze plaat te herontdekken want het is de moeite waard.

Zoals bij veel andere MSG-songs is het ook hier weer die vele fade-outs. Dit vind ik zeer storend zeker in een gitaarsolo

Collega Lonesome Crow moet ik feliciteren met zijn bijzonder gedetailleerd stukje en ik kan me er merendeels in vinden. Dit album ken ik ook al meer dan twintig jaar, dankzij tapetrading met een even hevige Michael Schenker fan en sinds gisteren heb ik deze op vinyl kunnen scoren, jihaa! Ik heb toch dikwijls gefronst bij de soms tegen vals aanleunende zang van Gary Barden, de irritante mix van deze plaat en een aantal simpele deuntjes. Ik veerde op bij de solo van The Dogs of War, de instrumental Captain Nemo en Red Sky. Dit zijn de nummers die ik zou gebruiken voor mijn Michael Schenker playlist. Al bij al een kleine domper na de eerdere topalbums. Eigenlijk zorgen de gitaarsolo's voor de (aanzienlijke) meerwaarde bij vele nummers op dit album. De fade-outs op vele nummers zorgen voor moordneigingen... Een drieke.

Zowel de songs als de produktie vallen me hier mee. (In vergelijking met Assault Attack vanzelf een flutgeluid maar het debuut is ook niet strerk geproduceerd.) Deze plaat nu eindelijk eens gehoord, sommige nrs. staan ook op Rock Will Never Die en daar was ik vroeger niet weg van, behalve dan Captain Nemo. Rock My Nights Away kan ik vandaag de dag beter waarderen, die hele plaat draaien is geen straf, er valt genoeg spetterend gitaarwerk te bespeuren. Captain Nemo blijft een fraai nummer.

Bij The dogs of war zit bij de intro riff zo'n typische Schenker solo stukje wat maar amper de luidspreker uitkomt, zo raar ingemixt, niet normaal. Ook zijn er een paar vocale overdubs vergeten zo lijkt het. Op zich best een aardige song met prima soloos die op Assault Attack niet had misstaan.
Maar als ik het stukje van Lonesome Crow zo lees waren de deutshmarken al gespendeert, vandaar dus.
Systems failing is gewoonweg vals gezongen ( vooral de achtergrond zang is hemeltergend). Gelukkig blift Gary achterwege bij captain nemo. Het instrumentale meesterwerkje wordt gedragen door het fantastische spel van Schenker himself en had voor mij nog wel wat langer mogen duren en zonder fade out natuurlijk. Jammer dat het op dit album staat eigenlijk.

Michael Schenker is altijd fijn te horen. Op dit qua songs en productie wat mindere album is het gitaarwerk wie immer meer dan de moeite waard.
Het 'weg faden' (of is dat tautologie?) van solo's heeft dan weer als voordeel dat Michael live de solo's naar eigen goeddunken zoveel kan improviseren en eindbreien als ie zelf wil.
Mooiste nummer is Rock Will Never Die.
3 sterren.

Dat kan ook als er een fatsoenlijk einde aan de song gebrouwen word.

Deze klinkt misschien wat poppy met die synthesizers, ik vind de nummers toch echt goed. Ze raken me, er zit echt emotie in. Samen met de uitstekende zang en het vele spetterende gitaarwerk maakt dit voor mij toch een een goed album!

Toch een best lekker hard rock album. Lekker catchy en heerlijk gitaarwerk.

Ik sluit me aan bij de waardering hierboven: Met gemiddeld 3,25 uit 26 stemmen een ondergewaardeerd album. Met een wat energiekere afsluiter dan Walk the Stage zou het voor mij richting vier sterren gaan. Net als de meeste stemmers hier kies ik ook Captain Nemo (10 stemmen) en Rock My Nights Away (5 stemmen) als favorieten.

Eindoordeel na vier albums:
1. 4,5 Assault Attack (1982)
2. 4,0 The Michael Schenker Group (1980)
3. 3,5 Built to Destroy (1983)
4. 3,5 MSG (1981)

De enige albums die ik uit de periode daarna ken zijn twee McAuley Schenker Group albums: Perfect Timing (1987) en Save Yourself (1989). Deze zielloze albums krijgen van mij een onvoldoende en reken ik gemakshalve maar als een andere band. Dan tasten ze mijn plezier aan de eerste vier niet aan. De albums vanaf 1992 beluisteren, zie ik er zo snel niet van komen.

Ik kan je deze Michael Schenker - A Decade of the Mad Axeman (2018) - verzamelaar aanraden. Dan heb je '08 tot '17 alvast achter de rug. Daarna, you're on your own

Bedankt voor de tip gigage.

Deze vandaag weer eens uit de kast getrokken. De eerste 3 albums had ik al een tijdje maar deze duurde wat langer voor ie in de collectie kwam. Denk doordat ik over het algemeen niet zo heel positieve berichten las in de bladen lang lang geleden. Maar zoals later wel vaker bleek hadden de mensen bij die magazines ook niet alle wijsheid in pacht. De meeste songs kunnen er prima mee door namelijk. De zang van Barden blijft een dingetje voor mij. Ik vind de man gewoon niet fijn zingen. Klinkt altijd alsof ie zit te poepen en zingen tegelijk. Alsof ie adem te kort komt. Systems failing is het beste voorbeeld wat dat betreft. Prima nummer met heerlijk refrein maar met name het stukje na de solo klinkt Barden echt slecht. Time waits for no one helpt ie ook al aardig om zeep. Heerlijk jaren 80 intro met die synths maar zodra hij gaat zingen dan gaat het mis. De coupletten zijn ook te laag voor hem. Dat kan hij helemaal niet aan. Zodra het weer wat meer de lucht in gaat, en hij dus kracht bij kan zetten dan klinkt het enigszins acceptabel. Captain Nemo wordt hierboven door velen al als hét prijsnummer getipt. Terecht. Maar jongens wat zonde van die fade out. Ik krijg het gevoel dat Michael ons nog zoveel te vertellen had....zonde! Al met al een redelijk album. Gelukkig kwamen hierna de in mijn ogen beste albums van MSG. Maar dan met McAuley als zanger. Michael zal zelf ook wel gedacht hebben; en nu wil ik weleens een echt goeie zanger in m'n band.

Voor mij was Built to Destroy de vierde studioplaat van MSG die ik bewust meemaakte, na in 1980/81 te zijn ingestapt met UFO's Strangers in the Night en Schenkers eerste twee platen met MSG. De middelbare school was bij verschijnen in september 1983 net afgerond en met mijn muziekmaatje deelde ik de ervaringen op onze vervolgopleidingen. Uiteraard diende de nieuwe MSG als soundtrack bij ons gesprek; hij was enthousiast over Built to Destroy.

We vonden het “onwijs jammer” dat Graham Bonnet na dat fenomenale Assault Attack alweer was verdwenen, maar fijn dat Gary Barden terugkeerde in plaats dat weer een volgende naam bij de microfoon verscheen. In zijn prachtige recensie legde Lonesome Crow in 2011 uit hoe hij de plaat beleefde. Wij waren echter positiever, zeker de maat die als grote Schenkerfan de plaat had gekocht.

Vijf nummers zette ik in die periode op cassette: Rock My Nights Away vond ik een heerlijk pakkend nummer, beetje popachtig misschien maar een aangenaam liedje in de jukebox van mijn hoofd; The Dogs of War had voor de verandering een politieke boodschap en bovendien is het een sterke compositie; Systems Failing vond ik lekkere melodie hebben, een lekkere toetsenlijn en Bardens stem vind ik hier juist aangenaam; toen ik rond 2008 met mijn kinderen naar museum Nemo in Amsterdam ging, dook in mijn hoofd Captain Nemo op. Hoe klonk dat ook alweer? Het bleek nog altijd een heerlijk instrumentaal nummer dat te kort duurt. Bij afsluiter Rock Will Never Die leek het alsof Schenker weer bij Scorpions zat, een rockballade zoals die groep dat zo goed kan, waarna het op UFO-achtige wijze naar een climax gaat.
Dat de onbekende toetsenist Andy Nye bij de bezetting was gekomen, was een aanwinst; al moest ik met het intro van Time Waits consequent denken aan Net als in de film van Toontje Lager met dat toetsenlijntje. Maar goed, dat konden ze in Londen ook niet weten.

De afgelopen week voegde ik een favorietje toe: Red Sky is ook een aangenaam stampend met lekkere solo. Overigens is ook op de mindere composities het gitaarwerk voortreffelijk, met het typische geluid van Der Michael. Mooie melodieën met steevast snelle details.
De productie was inderdaad minder dan die van de voorganger, denk niet dat je het werk van Martin Birch kunt evenaren, laat staan overtreffen. Van Lonesome Crow begrijp ik dat het budget op was. Ons stoorde de productie indertijd niet, in tegenstelling tot het afgeknepen geluid van de eerste twee MSG's. Gewoon extra hard zetten, zoals mijn maatje deed. Hij droeg niet voor niets een kapotte weerstand om zijn nek, gevolg van het opblazen van zijn versterker, enige tijd daarvoor.

Pas eergisteren ontdekte ik dat er ook van dit album een Amerikaanse mix is verschenen, net als Whitesnake zou doen met Slide it In. Gedaan door ene Jack Douglas en al in datzelfde '83 verschenen. Ook bij MSG is de trackvolgorde veranderd en vooral de toetsen liggen er wat dikker op. Al sinds 2009 op 2cd verkrijgbaar, compleet gemist door mij.
Grootste verschil hoor ik bij mijn überfavoriet van dit album, Rock My Nights Away dat een ander intro heeft en een elektrische piano in het thema; en het matige Still Love that Little Devil wordt hier gezongen door Derek St. Holmes, waarbij het een filler blijft.
MuMe geeft aan dat St. Holmes op alle tracks zingt, maar volgens Discogs klopt dat niet, zie de credits. Iemand die de US-versie fysiek in huis heeft en meer weet?

Wat betreft de hoes en albumtitel weet ik meer: het idee daarvoor ontstond toen Schenker bij een ruzie met zijn gitaar op een auto had staan meppen, wat gezien werd door de politie. Hoe je van iets kwaads iets moois kunt maken.

Als mijn geheugen me niet bedriegt, was ons onbekend dat Schenker eind '83 de stekker uit MSG trok. Daarom vonden we het vreemd dat er al in 1984 een tweede livealbum van de groep verscheen. Op naar dat Rock Will Never Die, het voorlopige afscheid van MSG.

De 2cd staat op zowel spotify als Tidal, daar heb je de credits niet voor nodig. ( Holmes vs Barden)

Zit MuMe hierboven nog eens goed te bekijken: geeft idd aan dat St Holmes alleen dat ene nummer zingt, vals alarm dus.
Wat lastig is, is dat die *^&%*!!!reclame bovenaan de pagina in de pc/laptopversie iedere keer over de hoes en de tracklist kruipt en niet is weg te klikken. Neemt niet weg dat ik niet scherp was.

Is de Jack Douglas die je noemt niet dezelfde Jack Douglas die de platen van Aerosmith in de jaren 70 produceerde?

Jazeker vielip, blijkens dit overzicht op AllMusic. Kende zijn naam eigenlijk niet, maar als je ziet welke "grote" namen hij heeft gedaan...

Kijk, dan is dat ook weer opgehelderd Geen kleine meneer inderdaad.

Weer eens een kans gegeven na 30 jaar ofzo... en nog steeds vind ik dit best een kut plaat. Nummers zijn echt een tandje minder, een paar uitgezonderd. De productie en mix zijn volkomen ruk, Gary Barden zingt alsof hij doorlopend anaal bewerkt wordt en de keyboards zijn bijzonder storend (zal de mix zijn)... wat een drama.
Velen vinden "Captain Nemo" zo goed, ik vind het een gehaast aftreksel van "Into The Arena", zoals de hele plaat klinkt een haastklusje. "The Dogs Of War" en "Red Sky" zijn de enige nummers die ik echt waardeer. Met name de laatste, die behoort tot Schenker zijn beste werkjes. Dat, een aantal riffs en een paar lekkere solo's weerhouden mij er van dat ik deze verspilling van vinyl geen 2 sterren geef.