Alchemist - Organasm (2000)

Intrigerende plaat vind ik dit, de vierde worp van deze Australische groep uit Canberra. Ik associeer Australië altijd met weidse vlaktes en verlaten streken, met kangoeroes en koala’s, met “G’Day” en “Mate”, met Crocodile Dundee en Mad Max en met AC/DC. Ik zou er graag eens naar toe gaan. Kon dit land niet een beetje dichter bij België liggen?

Lang voor ik dit album als mijn vierde inzending had gekozen in de topic Het Metal Album van de Week beluisterde ik deze plaat, vond ik het aanvankelijk aardig en na tientallen luisterbeurten vind ik dit een waarachtige openbaring. Heerlijk organisch geluid, uitstekende songs met fijne variatie in toon en snelheid, uitmuntend samenspel, een hele vette drive en groove, een heerlijke sfeer gevormd door de zware en natuurlijk klinkende gitaren en het ritmisch drumwerk. Dit is Stoner Metal met de sporadische grunts van Death Metal, de occasionele scream en licht psychedelische invloeden, waarbij het tempo er goed wordt ingehouden. Ik kan me de moshpits al voorstellen bij A New Beginning dat haast dansbaar is.

Ik geef een hele grote pluim aan drummer Rodney Holder met zijn verstandig en functioneel drumwerk en ik wil telkens total loss gaan wanneer hij zijn double bass in stelling brengt, heerlijk om te horen. De twee heren gitaristen zorgen voor een mooie beleving met hun doordrongen en doorgedreven riffs met fijne zijsprongetjes en bruggetjes in hun gitaaruitspattingen. Het zijn geen axeshredders maar ze spelen als een oerstevige gitaartandem. Zelfs de hier en daar toegevoegde elektronische geluidjes vallen op hun plaats, dat was even wennen. Alles en iedereen is perfect in evenwicht, niets of niemand overheerst, het is een knap team!

Hoogtepunten uit dit album pikken vind ik moeilijk en blijft een persoonlijke keuze maar ik kies de Evolution Trilogy met zijn geweldige teksten over het ontstaan van het leven op aarde, Surreality en afsluiter Escape From the Black Hole. Eclectic is tevens een heerlijk instrumentaal nummer en mindere nummers heb ik niet gehoord maar ik heb dan ook mijn tijd genomen. Ik raad iedereen aan om bij dit album de teksten erbij te nemen.

Mijn lievelingsplaten worden altijd op dezelfde criteria beoordeeld: vet maar natuurlijk geluid, passende hoge of lage zang, muzikaal vakmanschap, energie en het belangrijkste van al, de songs en de hooks. Dit album bevat al deze zaken. Well done and cheers, Alchemist!

Deze week het Metal Album van de Week.

Als de welbekende en nobele MuMe-ridder van de jaren 80 metal in het betreffende topic komt opzetten met een album uit 2000, dan kan dat natuurlijk om niets anders gaan dan een equivalent voor het vinden van de Heilige Graal.
Ik heb zonet zijn stukje hier aangaande het album gelezen. Dat we beiden op deze aardkloot geland zijn in de sixties, in Vlaamse klei, met de armpjes reeds in luchtgitaar-positie, voorbestemd om onze prille tienerjaren ondergedompeld in de NWoBHM en ander zwaar metaal door te brengen, was al langer bekend. Maar nu blijken we beiden ook nog een zwak te hebben voor de natuur en cultuur van het kleinste der continenten.
De oorsprong van deze "Heilige Graal" brengt ons naar de hoofdstad, Canberra (populaire quizvraag). In verhouding tot de meer bekende Australische (wereld)steden, een provinciaal nest, maar de muziek klinkt erg universeel. Teveel stijlen en invloeden om op te noemen eigenlijk. Progressief, thrash, noise, doom, psychedelisch, stoner... opgefleurd met modern klinkende keyboards en samples, maar evengoed met etnische en akoestische klanken...
Dit alles, en meer, vormt samen een vernieuwend, modern klinkend stuk metaal. Ja, edelmetaal zeg maar, met een zanger die al zijn mogelijkheden uit de kast haalt, van grunten, brullen en krijsen tot melodieuze, zuivere en harmonische stukken en/of lange uithalen, bijna alle mogelijke aspecten van de metal-vocals passeren de revue. Wanneer er al in het eerste nummer, tussen de zware, slome riffs, naast het mysterieuze gefluit(!) ook het geluid van een didgeridoo opduikt, ben ik al verkocht. Gooit de zanger wat later in het nummer er ook nog eens een lekkere scream door, en de toon is gezet. Dit kan niet meer stuk!
En inderdaad, in een overwegend zware, doomy sfeer -maar niet voortdurend sloom, het ritme wordt regelmatig opgedreven, waarbij de drums soms worden ingekleurd met etnisch aandoende percussie - wordt er hier heerlijke muziek ten gehore gebracht. Vervelen, of de aandacht verliezen is gewoonweg onmogelijk bij zo'n vloedgolf aan creativiteit en details. Dit heeft bij mij wel tot gevolg dat ik na een eerste luister beurt nog niet echt een zicht heb op de nummers an sich. Maar ook daar lijkt een "veelbelovend" niet misplaatst. De nabije toekomst zal het uitwijzen. Want dit is er niet eentje om lang aan te kant te laten liggen.

Zo, heren Sir Spamalot en Cabeza Borradora, ik dacht hier ook maar eens een berichtje achter te laten. Stemmen ga ik nog niet doen, 'Organasm' is nog wel een aantal luisterbeurten gegund, en misschien plaats ik nog wel een meer uitgebreide mening, maar ik kan al wel zeggen dat ik lichtjes onder de indruk ben. Van het soms loodzware gitaarwerk, maar ook van de zanger. Die vind ik erg sterk. 50 minuten lang, maar het is wel genieten, hoor.

Alhoewel ik mezelf geen kenner kan noemen, maakt The Alchemist death zoals ik het niet vaak hoor; het houdt het midden tussen prog en melodeath. Dat met veel experiment en de nadruk op synths. Clichématig kun je dit onmogelijk noemen, maar in al zijn inventiviteit zit Organasm voor mij heel natuurlijk in elkaar.

Sfeervol en intens zijn de woorden die in me opkomen bij het beluisteren hiervan. De plaat kent veel variatie door de wisseling van grunt en zang en de uitbarstingen in tempo of zwaarte. Het geluid klinkt heel erg af en de plaat heeft met zijn vijftig minuten een ideale lengte. De plaat moet niet veel langer duren, want dat zou ten koste gaan van de intensiteit.

...En deze plaat is kalmpjes aan het stijgen en stijgen in mijn achting, en het wordt steeds duidelijker dat deze plaat staat als een huis, en één van de inzendingen bij het Metal Album van de Week is die heel erg sterk blijkt. Het zit gewoon zo goed in mekaar, dat je het niet kapot krijgt. Een erg hoog gemiddelde staat hier, en waarschijnlijk zal ik het iets omlaag moeten trekken (al wacht ik nog even met stemmen, want ik ben nog niet zeker), maar dan staat er nog altijd een indrukwekkend cijfer. En terecht.

Je hoeft niet in de jaren '60 met beide armen in luchtgitaarhouding in de Vlaamse klei geland te zijn om van dit album te houden, kan ik uit ervaring bevestigen: ook voor mensen die in de jaren '80 in de Friese Wouden (waar overigens nauwelijks bos is) op het zand ploften, is dit een geschikt album.
Als metalliefhebber ben ik uiteraard geneigd alles in een hokje te willen stoppen, maar daar is dit album te veelzijdig voor. Over het algemeen is het geluid van dit album behoorlijk zwaar, en wordt het gelardeerd met instrumenten en geluiden die niet alledaags zijn in metal. De zanger heeft een stem die me meteen aanspreekt, niet te geforceerd, met genoeg emotie. Daarnaast was me de 'etnisch aandoende percussie' ook opgevallen.

Dank aan Sir Spamalot voor zijn bijdrage aan de vierde ronde van het Metal Album van de Week. Dit Oganasm is een van de beste platen van deze ronde.

Voorlopig 4*, kan eventueel nog wat bij komen.

4*

Deze inzending van Sir Spamalot is voor mij een van de weinige hoogtepunten van de vierde ronde van het Het Metal Album van de Week topic.
Normaal gesproken niet echt mijn ding maar dit album beviel de eerste luisterbeurt al meteen. en lijkt elke luisterbeurt steeds beter te worden.

Jep, dit is met gemak de beste inzending van de vierde ronde, die verder niet veel spectaculairs te bieden had naar mijn mening.

Eigenlijk wilde ik Organasm wel kopen maar ik vond enkel de opvolger Austral Alien en die bevalt al even goed.


4.0* voor dit album.

Ook ik vind dit één van de sterkste inzendingen van de vorige ronde (inmiddels zijn we alweer aan een andere begonnen), maar het heeft even geduurd vooraleer ik het album wist te doorgronden. Alchemist is een Australische band, de nummers die op 'Organasm' staan kan je gerust progressief noemen, maar ik vind niet dat er een specifieke term is die de lading volledig dekt. Beter kunnen we dan werken met adjectieven.

Sfeervol. De 10 nummers op dit album vertonen een mooie samenhang als je 't mij vraagt, en dat draagt alleen maar bij aan de sfeerzetting. Dat vind ik altijd een belangrijk gegeven bij dit soort platen; weet het me in te palmen of niet? Gaat het me begeesteren, bezorgt het me koude rillingen? Vind ik het boeiend om naar te luisteren, en - vooral - te blijven luisteren? In dit geval luidt het antwoord volmondig ja; spannende riffs, onverwachte wendingen in de composities troef. Erg knap gedaan.

Krachtig. Het genre metal staat voor een deel bekend om zijn force. Metal is de rockmuziek voor mensen die gehoorbeschadiging willen, zegt mijn moeder weleens. Die kracht moet echter iets bijdragen (een energiestoot, opwekken van emotie, noem maar op). En ook daarin slaagt Alchemist. Er wordt niet zomaar op gitaren geragd, en op potten en pannen gemokerd, en lukraak door een microfoon gebulderd; neen, dit zit allemaal knap in mekaar, klinkt best ingewikkeld, en gaat zeker niet vervelen. Ook de capaciteiten van de bandleden gaan meteen opvallen, in positieve zin.

Intens. Dit hangt een beetje samen met de sfeer, maar toch ook weer niet helemaal, vind ik. Waar sfeer van toepassing is op het geheel, kiest de intensiteit meer zijn momenten uit. Schijnbaar willekeurige momenten waarop je denkt: "ze menen het wel echt, die gozers". Details spelen vaak een grote rol. De zanger die even op het voorplan opduikt. Een riff waarvan je denkt: "die hebben ze speciaal voor mij geschreven". Het ijverige precisiewerk van de drummer.

De 'Evolution Trilogy' is mijn favoriete deel op het album. Een stuk van bijna een kwartier, opgesplitst in drie delen. Charles Darwin mag trots zijn.

4 sterren

een aardige plaat, maar nergens weer deze plaat mij intens te raken. Toch is het ook niet vervelend om naar te luisteren.

Een ruime 3,5* bij de eerste luisterbeurt. De zeer slecht klinkende drums staan mij wat tegen, maar qua materiaal, sfeer, techniek is dit album fantastisch. Zal me niets verbazen als deze binnenkort op 4 sterren komt te staan.

Leuk dat dit album wat meer aandacht krijgt. Alchemist is een band die echt een eigen geluid heeft wat nauwelijks met andere bands te vergelijken is. Wat mij betreft is dit hun hoogtepunt al zijn de platen die hierna volgden(Austral Alien en Tripsis) ook zeer sterk.

Tip: Zet deze plaat op in een goede stereo set, volume ruimschoots omhoog. Pak een glas sterke drank erbij en laat je neerploffen op een comfortabele bank. Sluit je ogen en waan je midden in een Australische woestijn. Gegarandeerd genieten.

' Etnische percussie' is trouwens een tamelijk lege, nietsbetekenende term, ik hoop dat toch wel iemand dat door heeft gehad?

De percussie doet mij eigenlijk ook wel als zodanig aan. Waarom vind je de term zo leeg en nietsbetekenend?

Is geen mening. Etnisch verwijst naar afkomst, oorsprong. Daarmee is nog niets gezegd over wélke oorsprong. Het kan dus evengoed Antarctische percussie zijn als Belgische... (om maar een voorbeeld te geven)

Nou, uit welk land komen deze jongens?

Dan noem je het dus Australisch aandoende percussie, zou ik zeggen. Ik snap wel wat bedoeld wordt, maar ik vind het zelf meer Afrikaans klinken eigenlijk.

Nou ja, etnisch kan in deze context gemakkelijk opgevat worden als 'niet-Westers', dus elementen die normaal gesproken niet voorkomen uit de West-Europese of Amerikaanse (=VS) pop, rock of metal.

Die drums doen toch vrij Aborignal aan, naar mijn herinnering. Ik zal 'm van de week weer eens opzetten, dan kan ik dat, hoop ik, volmondig bevestigen.

Maar West-Europese elementen kunnen op dezelfde manier etnisch genoemd worden. verder ben ik het helemaal met jullie eens hoor. Aboriginal-achtige klanken kan ik er ook wel in horen.

Ik vind trouwens dat deze plaat wel een remaster kan gebruiken. Qua composities/songwriting is het echt fantastisch, maar ik vind de drums vaak heel vlak klinken, de gitaren soms ook, en de balans tussen instrumenten is soms niet goed. Ik verhoog vanwege de duidelijk hoorbare kwaliteit nu wel naar een 4*, maar hoger dan dat zal het denk ik niet worden. Ik mis nog wat.

Na lange tijd weer eens opgezet..eigenlijk klinkt deze steeds beter en beter!! Tijd om aan te schaffen!!

Als je hem vindt voor een gunstige prijs tenminste, want het is verre van evident. Ik denk dat ik hem al een keer of honderd heb afgespeeld, tenminste de mp3-versie hiervan. Ik moet deze hebben.

Als het jullie belieft

Let wel: 1 left in stock!

Ronde vier van het Metal Album van de Week waarbij het op 02/10/2011 mijn beurt was om een inzending te doen. Voordien lag deze in een hoekje onopvallend te wezen maar sindsdien heeft hij een steile opgang gemaakt en zichzelf met hemelbrede borstkas voorgesteld. Ik vind dit een goddelijk en fantastisch album.

Ondertussen kennen enkele mensen waar mijn ware liefde ligt, mijnen tijdvak, mijn geliefde Metal van de jaren tachtig. Dit was een gedurfde zijstap voor mij: “Metal van na de jaren tachtig trekt toch op geen…” Oude vos heeft bijgeleerd. Ik kan euforisch worden over dit album, kan je een mp3-versie grijs draaien? Het staat op de laptop en op mijn oude gsm die nu dient als mp3-speler op het werk. Een paar honderd draaibeurten ondertussen, denk ik. Met dit album gaat het inboeken van leveranciersfacturen en het opmaken van klantenfacturen razendsnel vooruit, dan kan ik iedereen garanderen! Alleen mag de telefoon niet rinkelen want dan is het Sir Hulk.

Zeven rondes verder zijn we ondertussen in het Metal Album van de Week, iedereen blijft welkom, en ik durf zeggen dat deze mijn mooiste inzending is geweest, nek aan nek met After the Fall from Grace van Savage Grace hoewel beide albums weinig met elkaar gemeenschappelijk hebben. Dit album van deze “Roo’s” is één van de inventiefste albums die ik in mijn leven heb gehoord. Krachtprestatie en een Olympische gouden medaille waard. Die versnelling in Evolution Trilogy Part 2: Rampant Macro Life…

“Three bloody years” heb ik achter dit album gezocht, dit album is al jaren “out of print”. Nooit vond ik deze op platenbeurzen, op rommelmarkten of in de klassieke webshops. Eén webwinkel met name Wowhd bood dit een tijdje geleden aan en ik sprong erop als een uitgehongerde tijger die bloed had geroken, maar neen, plots kreeg ik een mail van Wowhd dat deze niet meer leverbaar was.

En dan ging het plots snel, een vriendelijke tip van een collega Mume'er om eens “daar” te kijken en toen vond ik een verkoper in Nederland. De tijger plaatste zijn bestelling en nauwelijks een week later, vandaag, heb ik hem met trillende handen in mijn stereo laten draaien.

Geen spatje charme heeft dit album in die lange wachttijd verloren en ik vind het nog altijd mijn beste inzending in Het Metal Album van de Week. Dit is zo intens, zo veelzijdig en zo knap in elkaar gezet. Het laatste obstakel werd overwonnen, de tijger heeft zijn prooi vast en verhoogt naar de maximale score. Wervelend is misschien nog het juiste woord voor dit prachtalbum.

Ah, Sir Spamalot, had ik geweten dat je naar dit album op zoek was, dan had ik je zeker op de hoogte gehouden. Ik heb dit album eerder dit jaar via amazon (geloof ik) gekocht voor een hele redelijke prijs...Het blijft inderdaad jaren nadat het Metal Album van de Week was nog steeds een even sterke plaat.

Wat een heerlijke schijf van de andere kant van onze planeet. De tracks staan bol van de variatie die er inzit. De oren maken overuren om het allemaal te verwerken. Het is een heerlijke achtbaan aan muziek. Eenmaal opgang volgen de duizelingen elkaar snel op. Tijd om een teug adem te hellen is er niet bij Wat een geweldige muziek is dit. De buren zullen wel niet bli zijn, maar dat kan de pret niet drukken. Lekkere muziek die zo bij de kladden pakt.