Depeche Mode - Playing the Angel (2005)

In vergelijking met Exciter vind ik dit album wel degelijk een comeback. "Precious" beschouw ik als een echte DM-classic, maar ook "John the Revelator" en de nummers van Dave Gahan (3, 7 & 8 ) zijn ijzersterk.

Voor mij was Playing the Angel na het zwakke Exciter ook een enorme meevaller. Had ze na dat album eigenlijk afgeschreven maar zie daar. Gelukkig werd tijdens het concert in maart 2006 veel van PTA gespeeld en helemaal niets van Exciter. Niet voor niets lijkt me. Die plaat is voor mij de enige van DM is waar ik niks aan vind. Deze PTA daarentegen is wat mij betreft een van de toppers uit het toch al behoorlijk indrukwekkende oevre van DM.

Openingsnummer is m'n favoriete Depeche Mode-nummer

voor mij is dit de beste plaat van 2005

lekkere plaat en 1 van hun betere werken toch

waarom? simpel, na al die jaren lijkt de inspiratie niet op te kunnen

5 stars

Prima album van DM, mede dankzij de (rijkelijk laat ontdekte) songschrijfkwaliteiten van Dave Gahan (in bijv. 'Suffer Well')

Band die door velen binnen de elektronische muziek op handen wordt gedragen. Van triphop tot dance, tot electro en minimal, met het remixen van een nummer van Depeche Mode geven ze toch wel een blijk van waardering af aan het Depeche Mode voor de (elektronische) muziek betekend heeft.
Aan alle nummers die van dit album geremixt zijn valt die conclusie ook wel te trekken:

1. Geremixd door oa. Jacques Lu Cont en Goldfrapp
2. oa. Tiefschwarz en Unkle
3. oa. Tiga en Alter Ego
4. oa. Ricardo Villalobos
11. oa Pantha Du Prince
12. oa. James Holden

Heerlijke plaat met een modern fris geluid,voor zover dat mogelijk is bij DM.Het songschrijven gaat Dave Gahan prima af,ook getuige zijn twe soloalbums.Een perfecte popsingle ging het album vooraf(Precious) en voor de rest is de sfeer duister gehouden zowel in tekst als muziek.Je kan concluderen dat DM een van de weinige jaren 80 bands is,die er anno 2008 nog toe doet.De vernieuwing is altijd aan de orde en de eigenzinnigheid die de band al in de jaren 90 en 90 tentoonspreidde is nog steeds aanwezig.

Ik maakte in 2005 voor het eerst echt kennis met Depeche Mode (ok, maar beter laat dan nooit ).

Ik werd door dit album compleet omver geblazen... Wat een geluid... Wat een stem... Wat een teksten.. Vooral Precious was niet uit mn hoofd te krijgen. Later kreeg ik ook waardering voor de rest van t album en heeft de cd lange tijd in mn cdpspeler gezeten.

Na dit album compleet grijs te heben gedraaid, zakte de interesse voor Depeche Mode wat af...
Tot ik laatst de cd weer vond, ik m weer draaide en... m bijna nog beter vond dan de eerste keer:)

Kortom, 5 sterren voor dit album wat mijn eerste kennismaking met Depeche Mode mocht zijn!

Aardig album dat alleszins meeviel na het zwakkere Exciter. Maar dit is geenszins het sterkste wat deze band gemaakt heeft. Dat zijn in mijn ogen alle albums vanaf Music For The Masses tot en met Ultra.

Precious is een topnummer . Het album is dat niet voor mij.

ik vind 'precious' zo mooi, maar verder ken ik het album eigenlijk niet...

Geen hoogtepunt voor mij wat betreft Depeche Mode.
Wel goed geproduceerd, mooi uitgemixt, maar het help niet de merendeels, in mijn ogen, zwakke songs.

Ik vind ongeveer de helft van de CD goed, maar dat zijn ook zeer fraaie nummers en dat maakt het voor mij toch een prima CD, die ook ik veel beter vind dan 'Exciter'. Ik was bang dat dM al helemaal was ingekakt, maar niets bleek minder waar.

Ook Dave Gahan komt met erg goede songs en is daarmee als songwriter een welkome aanvulling, ook al heeft hij dan, in tegenstelling tot Gore, wat hulp daarbij nodig.

Heerlijk donkere plaat.. staat zeker in mijn top 5 van DM albums!

het eerste nummer is een echte orkaan!

De sfeer van The Sinner In Me heeft wel wat weg van de sfeer van Massive Attack.

DM goes NIN. En het klinkt goed!

Iets wat ik me nu al een tijdje afvraag: ben ik nu de enige, of zijn de 5.1 en de dts mixen op de bonus DVD ècht wel behoorlijk verschillend?

Naar aanleiding van hun recentste, ook deze vorige nogmaals herbeluisterd. Ik ga hem toch een halfje opwaarderen naar 3.5. Ik blijf Suffer Well, Precious en Lilian sterke songs vinden, maar als geheel mankeert er toch teveel aan dit album.... De nieuwe Sounds of The Universe vind ik nu al moeiteloos interessanter klinken.

Depeche Mode gaat verder op hun eigen stijl en daar is niets mis mee, dit is gewoon prima synthipop wat Depeche Mode hier brengt. Vrij duistere en sfeervolle popsongs in een elektronisch jasje gegoten met de karakteristieke stem van Dave Gahan. De songs weten mij ook iets meer aan te spreken dan die op hun voorganger, vooral "Suffer Well", "Precious" en "Damaged People".

Des te vaker ik de CD (en de concert dvd van touring the angel) beluister en bekijk, des te beter ik hem vind.

Zeker zijn niet alle nummers even goed... Maar a pain that im used to, john the revelator, suffer wel, sinner in me, precious, nothing is impossible en lilian zijn echt steengoed!!!

Dan houden we een handjevol platen over die nog steeds goed zijn, maar bij mij niet echt iets losmaken.

Tot vandaag eigenlijk nogal genegeerd in platenkast en iPod, omdat ik meestal voor "Exciter" koos van de recentere albums. Is me eigenlijk een raadsel, waarom. Vandaag viel het kwartje. Zou het hun beste na "Violator" willen noemen. Ongelofelijk - ster erbij!

edit: ik denk dat het door de hoes komt dat ik m nooit draaide. Wat een verschrikking.

Omdat gister de herontdekking van dit album, vandaag nog twee integrale draaibeurten gegund (zat nogal veelvuldig in de trein) en sommige nummers nog los. 'Nothing Impossible' komt in de Depeche Mode Top 5. Briljant. Ik kan er niet bij dat ik dit altijd over het hoofd zag. Ben nu "Music for the Masses" ook op de iPod aan het zetten, want dat beschouw ik altijd als het minste DM album, maar wellicht zie ik daar ook wat over het hoofd.

Nu je PTA "geaccepteerd hebt, zal Music for the masses een verademing zijn!! (voor mij persoonlijk 1 van de favoriete DM albums)

Om een of andere manier denk ik dat ik Lilian echt een van de beste DM platen ooit vind..

Misschien omdat ik zelf net in een periode in het leven zit waarin het op relatiegebied niet echt 100% gaat...

en dan is een song als Lilian wel echt ff heerlijk om keihard te draaien.

Oh, Lilian
Look what you've done
You've stripped my heart
Ripped it apart
In the name of fun

En vooral deze zin is sterk:
Pain and misery always hit the spot

zo herkenbaar soms

Als je wil kan ik je nog wel een paar van dat soort nummers aanraden

Over dit album: ik heb sinds redelijk kort een SACD speler, en bijgevolg heb ik dan ook dit album kunnen herontdekken in dat formaat (en in surround). En herontdekken is echt wel de correcte term, want jongens, klinkt die SACD versie effe stukken beter dan de CD! Meer punch, meer dynamiek, veel aangenamer hoog... En die surround mix mag er bij momenten ook wel wezen! (Al vind ik die van Sounds of the Universe nog geslaagder.) Enigszins bizar, want toen ik de DVD versie hoorde, heefde die mij nooit echt speciaal weten te pakken ofzo... Ik moet de twee eens naast elkaar leggen om te zien waar het verschil 'em nu juist zit.

Daar waar ik eerst niet echt geneigd was dit album regelmatig op te zetten, riskeert het nu wel vaker langs te passeren.

Hier had Depeche Mode de touwtjes weer stevig in handen. Prachtige plaat vol inspiratie.

Een goede comeback na het zwakkere Exciter.

Normaal gesproken heb ik het niet zo op artiesten die meer dan 15 jaar geleden groot waren. Ik ga er dan gemakshalve vanuit dat ze al voorbij hun artistieke hoogtepunt zijn. De cd's die nog uitgebracht worden, lijken vaak meer een excuus om weer eens te toeren met de oude hits dan dat het nieuwe materiaal daadwerkelijk iets toevoegt aan het oeuvre.

Van Depeche Mode kende ik alleen de 2 singles-cd's (81-85 en 86-98). Dit cd'tje belandde toch een keer op m'n pc en heb hem na een aantal beurten ergens goedkoop op de kop weten te tikken.

Playing the Angel begint sterk met 5 prima nummers: best catchy nummers, fijne synthesizersound, mooie bijpassende zang, en het klinkt gedreven. De tweede helft is voor mij duidelijk minder, alhoewel de nummers afzonderlijk best oké zijn. Toch kakt het wat in, de liedjes zijn wat slomer en ik mis in de tweede helft een positieve uitschieter die m'n aandacht er weer even bij grijpt. Een negatieve uitschieter bevat dit album wel in de vorm van I want it all, wat helaas ook nog eens veel te lang duurt.

Overall ben ik blij met dit plaatje. De sound is fijn en vernieuwd t.o.v. het andere werk dat ik van Depeche Mode ken, en de nummers zitten prima in elkaar. Vooral het eerste gedeelte bevat een aantal liedjes die ik wel tot de fijnste nummers van deze band reken.

Ultra was op zich geen slechte plaat maar Playing The Angel is gewoonweg beter.
De eerste helft is het sterkst, daarna zakt het niveau een heel klein beetje om met Lilian terug naar ongekende hoogte te stijgen. Wat een geweldig nummer!
Alleen afsluiter The Darkest Star boeit me niet zo. Topschijf!