Depeche Mode - Playing the Angel (2005)

DM sluit vaak met topper af, Playing the Angel blijft ver achter Ultra.
Ik mis een drode draad in sfeer op dit album.

Na een paar miskleunen staat DM erweer met een zeer sterk album.

Ik heb zojuist de dts 5.1 versie beluisterd en die is echt heel erg goed. Ik zag dat ik eerst maar 3,5 punt had gegeven aan dit album. Nuts natuurlijk. Dit is een 5* album. Nummers als A Pain That I'm Used To, Precious, Suffer Well, The Sinner in Me en John The Revelator zijn steengoed! Playing the Angel is een album, dat ik graag wat vaker opzet.

Zo ... in mijn DM tijdreis (ben alle cd's aan het herbeluisteren voor een eigen verzamelalbum te maken - zit nu op 46 nummers ... wordt dus al een driedubbel cd) aanbeland bij PtA.

In mijn herrinnering (van 2005) een redelijk goed album.
Maar ook niet super.

Net zoals ik nu opeens Exciter meer kan waarderen (toen die uitkwam vond ik het echt een tegenvaller, nu kan ik hem meer waarderen) ben ik PtA na mijn nieuwe luisterbeurten ook steeds meer gaan waarderen :
Klasse nummers : Suffer Well, The Sinner in me, Precious, I want it All, Macro
Goede nummers : A Pain that i'm used to, John The revelator, Nothing's impossible, Lilian en
the darkest star
Matig nummer : damaged people.

Mee eens.

Maar blijft een zeer goede cd, die zich kan meten met hun beste albums (Violator, MftM, SoFaD); ...... Precious

Ik heb dit album pas vandaag gekocht, terwijl ik de andere studio albums al lang in bezit had.
Tijdens het luisteren ben ik ook er achter gekomen waarom.
De mix tussen luchtige, dansbare nummers en het zwaardere werk ontbreekt.
Hier staan voornamelijk zwaardere stukken op.
Ik hou meer van een gevarieerd totaalplaatje.
Ook heb ik het idee dat Martin Gore met zijn schrijven probeert om aansluiting te vinden bij het solo werk van Dave Gahan.
Niet meer doen!

^volgens mij zat martin in die periode in een scheiding, dus ergens is de melancholie van zijn songs goed te verklaren.

Hoe rotter het gaat hoe beter de songs, lijkt wel eens.

Voor iemand die gewend is aan het Depeche Mode van de jaren 1986-1993 is dit album toch wel even wennen. Enthousiast ben ik nog niet na mijn eerste luisterbeurt van dit toch wel heel anders klinkende album. Precious is mooi, dat wel, maar dat nummer kende ik ook al erg goed. Nog maar eens een paar keer beluisteren dus dit album alvorens ik mijn stem uitbreng.

Het eerste van 3 albums met Ben Hillier als producer.
Dit album is voor mij persoonlijk de minste van de Ben Hillier trilogie eerlijk gezegd.
Delta Machine op 1, Sounds of the Universe op 2 en dit album op de plaats 3.
Persoonlijke uitschieters zijn: "Precious", "Nothing's Impossible" en "Damaged People".

Dit klinkt rauw en venijnig, gemeen en mysterieus. Wat een sound! Daartussendoor is ook nog eens ruimte voor bloedmooie songs met dito teksten. Ik heb dit album zojuist voor de eerste keer beluisterd, maar ben meteen enthousiast.
Na Precious kakt het weliswaar behoorlijk in (het rauwste deel van het album is dan al achter de rug), maar ook de rest van het album klinkt op het eerste gehoor zeker niet slecht.
Alleen Macro lijkt een flinke miskleun. Het is geen slecht nummer, maar Gore moet niet willen zingen. Of: zich niet laten dwingen om te zingen, ik weet niet hoe dat gegaan is.

A Pain That I'm Used To, John the Revelator, Suffer Well, Precious en Lilian zijn erg sterke nummers. De rest is duidelijk een pak minder. Jammer, want daardoor raakt dit album compleet uit balans. Ik heb zelden een album gehoord met zo'n groot niveauverschil. I Want It All, Damaged People, The Darkest Star: Er is bijna geen doorkomen aan. Macro is daarmee vergeleken nog best goed te pruimen.

Grofweg de eerste helft van Playing the Angel is gelukkig wel erg goed en bevat nummers die ik tot mijn favorieten van deze band kan rekenen. A Pain That I'm Used To, Suffer Well en (baas boven baas) Precious. Wat ben ik blij dat Depeche Mode deze songs geschreven heeft! Aan die gedachte klamp ik me maar vast.

De voorgang Exciter vond ik niet zo geweldig. Freelove kent iedereen wel alleen de rest van het album weet me niet te pakken.
Dit duistere en rauwe Playing The Angel duidelijk wel. Dave Gahan beschreef de sfeer als waar dit album in is opgenomen gelijk aan de opnamesessies voor Violator. Dat is te horen.
Verder opvallend aan dit album is dat Gahan zelf nu ook songs gaat schrijven; Suffer Well (met behoorlijk stevige en rauwe electronica) en Nothings Impossible (wat subtieler) bijvoorbeeld.
Ben Hillier tekent voor de productie (evenals de volgende twee albums) en opnames vinden plaats in Californië.

Playing the Angel is qua tekst en sfeerzetting behoorlijk zwaarmoedig en teneergeslagen. Kennelijk speelt de scheiding van Martin Gore mee. De songtitels laten ook niets tot de verbeelding over. Pijn, lijden, zondaar en beschadigd zijn wel de trefwoorden.

Evenals op Ultra worden rock en electronica weer vakkundig met elkaar in overeenstemming gebracht. Echter Playing the Angel is stukken rauwer en neigt soms naar lichte techno.
Ik vind het een uiterst geslaagd album wat ik niet meer had verwacht na 25 jaar dat de band actief is. Enige mindere nummers vind ik Damaged People en Macro. Verder een consistent geheel wat mij de aandacht 100% vasthoudt.
Erg sterke plaat, die misschien wel wat tijd nodig heeft.

Het nummer "Free" is zo ijzersterk, dat ik niet begrijp waarom het weggelaten is in de originele track list en alleen in de Japanse uitgave als bonus track toegevoegd is.

Zo. Dit materiaal van Depeche Mode kende ik nog niet, maar ik ben aangenaam verrast, maar heb ook wel een kanttekening.

Het album openbaart zich namelijk hier en daar jammerlijk aan mij als zijnde slachtoffer van de Loudness War. Zo wordt de an sich niet verkeerde opener A Pain That I'm Used To zowel ingeleid door als wel tijdens de instrumentale bridges ontsierd door enkele, mijns inziens licht misplaatste trommelvliesdoorborende kettingzaaggeluiden. Het zal misschien ook een kwestie van smaak zijn, maar ik word doorgaans niet zo blij van opzettelijke distortion in producties (ik bedoel uiteraard niet gitaren ) De rest van het album klinkt gelukkig wat evenwichtiger, maar toch wel enigszins gebrickwalled. Dat voor een band die state of the art producties als Music For The Masses en Violator op hun naam heeft staan....

Daar staan gelukkig wel goede songs tegenover! En de zangprestatie van Gahan in John The Revelator is wederom om door een ringetje te halen. Dat zijn echt de momenten dat ik weer weet waarom ik deze groep én deze zanger in mijn hart gesloten heb. Heerlijke rocker, waarin elk detailtje klopt en staat als een huis zoals alleen deze band dat kan!

Ook de door Gahan gepende songs zijn mij positief opgevallen. Suffer Well en Nothing's Impossible (mooi duister sfeertje) zijn zeker DM-waardig. I Want It All vind ik dan weer het wat zwakkere broertje, maar wellicht moet de eurocent nog vallen...

Over de zang van Gore ben ik wellicht iets genuanceerder dan de meeste hier. Toegegeven, zijn stem is wel achteruit gegaan t.o.v. Ultra en hij is altijd al wat ieler en breekbaarder geweest dan Gahan. Maar elk woord dat hij zingt komt uit zijn tenen en de oprechtheid en emotie in zijn stem vind ik toch weer een belangrijke counter. Gore is misschien technisch niet zo perfect, maar zijn timbre en vooral emotie kan ik toch altijd goed hebben. Maar een heel album vol toch ook weer niet, maar daarin heeft DM al van begins af aan een goede balans in gevonden, waar gelukkig nog steeds niet aan getornd is. Op elk album mag hij ongeveer 2 liedjes zingen en dat is precies genoeg!

Het gehele album is goed in balans en kent wat mij betreft geen echte dieptepunten. Precious en John The Revelator zijn voor mij de uitschieters. Maar door de kille productie klinkt het voor mij toch net allemaal iets fletser en mis ik wel de warmte en grootsheid van platen als SOFAD, MFTM, Violator en Ultra.

Kortom, prima album met wél een minpuntje voor de productie/mastering. Dat kunnen ze echt beter, maar misschien was het ook de tijdsgeest (2005).

Een van de betere DM albums van de laatste 15 jaar. Vooral de 5.1 versie draai ik graag.
Het liefst vóluit! Die zingende kettingzaag vind ik zelf wel geslaagd.
Ja... een kwestie van smaak, denk ik.

De 5.1 versie heb ik niet, maar het zou zomaar eens kunnen zijn dat die beter gemastered is. Dat format (DVD vermoed ik) heeft sowieso een hogere resolutie dan CD. De vinylversie schijnt sowieso een betere Dynamic Range te hebben.

Maar hoe dan ook gewoon weer een prima album! Ik ben blij dat ik hem een kans heb gegeven.

Klopt. Het is een dvd, die ik heb. Eigenlijk draai ik die alleen maar. Ik zal het eens vergelijken, want die dvd 5.1 zat bij de cd.

Dynamic Range Playing The A...

Hier zie je het mooi terug: Die 5.1 heeft de beste Dynamic Range, gevolgd door vinyl en daarna de CD dus.

Dus je hebt een zeer goede reden om bij die 5.1 te blijven!

Depeche Mode revancheert zich met dit album op de in mijn ogen wat mindere plaat Exciter.
Vooral het begin van de plaat vind ik bijzonder sterk met vooral John The Revelator, The Sinner In Me & Precious als uitschieters.
De nummers welke door Martin Gore gezongen worden vind ik de minste op dit werkje.
Het fraaie I Want It All is ook de moeite van het vermelden waard.
De donkere toonzetting bevalt mij wel, enkel de productie had wel wat beter gemogen.

Precies mijn gedachte. De eerste 5 nummers vind ik erg sterk, maar de tweede helft is bijzonder matig. Ik haal zelden het einde van dit album, vandaar dat ik ook niet hoger dan 3* geef...

Voor The Darkest Star krijgt deze van mij anders nog een halfje bij. Het overstuurde John the Revelator is juist bij mij een ergernispunt waardoor ik bijna een half minder zou geven.

Van dit album zijn de singles duidelijk de betere nummers, samen met 'The Sinner In Me', 'Damaged People' en 'Lilian'. De rest doet me heel weinig. Ik vrees dat de beste periode voorbij is.

Als ik "precious" hoor moet ik altijd aan New order denken

Een aantal weken geleden was ik gestart met elke vrijdag in chronologische volgorde, 1 album integraal te beluisteren van deze geweldige band, die tevens ook mijn favoriete band is. Vandaag zou ik toekomen aan het album waar het voor mij allemaal mee startte. 'Playing The Angel'

Jammer genoeg komt er vandaag een einde aan dit tijdperk met het overlijden van Andrew Fletcher. May he rest in peace!

2005 PLAYING THE ANGEL

Een opvallend speels album na de somberte van Ultra en de ingetogenheid van Exciter. Op sommige momenten lijkt DM haar elektro erfenis te willen onderstrepen met Kraftwerkiaanse fantasietjes. Ik vind het aangenaam om naar te luisteren zonder dat de nummers echt potten breken. Maar dat hoeft niet te verwonderen. Het geluid is vertrouwd en de plaat is gevarieerd genoeg. Precious is heel duidelijk als een single opgenomen. Meest intrigerende nummers waren voor mij Introspective en Damaged People waarop Gore zijn voorliefde voor klassieke muziek (die we al kenden van de Counterfeit albums) in de verf zet. Toch fijn als er af en toe nog eens een nummer uitspringt dat ik meteen opnieuw wil beluisteren.

Begin van de downfall van DM wat mij betreft dit album. Ik dacht eerst dat Exciter dat was, maar dat vind ik inmiddels een prima authentiek album. Hier ging het mis, hier begon het te gemaakt worden en te geforceerd. Zal wel de leeftijd zijn. Betekent niet dat er niet alsnog een paar goede songs opstaan. De opener kan ik niks mee, daar kan ik kort over zijn. John the Revelator, hoewel ook gekunsteld, is wel altijd fijn om te horen. Suffer Well met al zijn twists en turns is deffo een van de betere tracks van het album, duidelijk referend aan hun 80s vibe en helemaal early 80s als je de synths hoort. The Sinner in Me is duidelijk een experimenteel probeersel, niet echt geslaagd, ms meer als b kant. Precious is DE track van het album, de enige track die kan wedijveren met tracks uit hun hoogtijdagen. Perfect DM ook, niks gekunstelds, passend ook bij de Exciter sfeer, een overblijfsel? Alhoewel Martin's vroegere tracks beter waren zijn Macro en vooral Damaged People meer dan prima te pruimen. I Want It All vind ik evenveel zeggend als The Sinner in Me, niet veel dus. Met Nothing's Impossible komen we eindelijk weer eens bij een hoogtepunt en wat voor een. In mijn top 3 songs van het album. DM dat murkier klinkt nog dan in hun Sofad dagen. Dit klinkt niet teveel gekunsteld en ook wel een beetje in het verlengde van hun Ultra album. Less is more, keep it simple guys. Perfect gedaan hier! Lilian, tja, in het begin moet ik aan But Not Tonight denken, de klasse bonustrack van Black Celebration en de uptempo vibe en sfeer is zeker lekker, maar de zang van Dave is me te cheesy. Ook The Darkest Star is een beetje teveel een nutteloze track waar ze in hun Ultra days veel meer van gemaakt zouden hebben. Dit is nog saaier dan veel Massive Attack songs.

Top: Suffer Well, Precious, Nothing's Impossible
Aardig: John the Revelator, Macro, Damaged People

Als album in zijn geheel toch wel een irritante zit. Ik zou er graag 3,5 * aan kwijt willen, maar helaas.

Wat is darkest star toch een pareltje, zeer onderschat zeg.
Depeche mode op zijn donkerst ( best)