Black Sabbath - Past Lives (2002)

Goed Live Album van de heren, Lommi, Osbourne, Ward en Butler! In hun beste periode opgenomen, dus tussen 1970 en 1973... helaas is het geluid iets aan de matige kant, maar daarom is de speelwijze super. Nummers als War Pigs, Paranoid en Children of The Grave zijn gewoon toppers!

Ik vind Past Lives een behoorlijk matige en goedkope live cd. Dat ze Live At Last re-masterden vind ik op zich goed, want het origineel is echt erbarmelijk, maar die tweede cd hadden ze er gerust af mogen laten. Niet alleen klinkt die erg slecht ( je kan nog niet eens van een "goede" bootleg spreken) maar ook het spel is ver beneden alle peil. Zeker Ozzy klinkt hierop gewoon lachwekkend slecht (met name Hole In The Sky is verschrikkelijk), maar ook de rest van de band bakt er absoluut niets van en staat gewoon erg rommelig te spelen. Disc 1 is dus gewoon gemiddeld, disc 2 is ronduit zwak. Met dit soort opnames doen ze de band en hun legende echt geen eer aan. Geef mij dan maar de Reunion live cd uit 1998.

Inderdaad klinkt de tweede cd niet overal even goed, maar ik vind dat de band op beide cd's goed bezig is. Bijna alle nummers komen erg intens en energiek over.
Vergeleken met deze cd is Reunion een matte bedoening, met Ozzy die niks meer dan 'I can't fuckin' hear you! Louder!' in zijn repertoire heeft.

Tony heet nog steeds 'iommi' hoor

Ik heb de vinylversie van Earmark, en plaat 2 is dus duidelijk van CD op vinyl gezet. op het einde van kant 2 blijft de CD zelfs hangen, en dat staat gewoon zo op de plaat, schandalig!

Gelukkig is het wel een heel mooi vormgegeven pakket.

Ik weet niet waar jij naar geluisterd hebt, maar de eerste helft van de tweede cd klinkt prima. Ik heb 'm op de Sennheiser geluisterd en dit klinkt vele malen beter dan een ''goede bootleg''. Bovendien zijn het natuurlijk wel concertopnames uit de jaren '70 itt the Reunion cd. De geluidskwaliteit van de nummers van Sabotage zijn helemaal goed en hoe die nummers gespeeld worden is echt fantastisch. Megalomania moet toch 1 van de hoogtepunten van live rock / metal zijn.
De tweede helft van die tweede cd klinkt geluidstechnisch wat minder, maar de solo's van Iommi vergoeden heel veel.

De eerste cd is dus Live at Last geremastered. HET bezwaar tegen dat live album was altijd de geluidskwaliteit. Nou, dat is hiermee opgelost. En je hoort een zeer zeer goede en bevlogen live band spelen.
De verpakking van dit alles is echt zo mooi gedaan. Een uitvouwbaar digipak met een foto uit 1974 van een concert in California met 250.000 mensen (!). Er zit een poster bij en een fraai boekje met foto's en goede toelichting.

Ik vind dit Past Lives een historisch document en 1 van de meest intense live albums ooit gemaakt. Mis het niet!

De nummers van Sabotage op cd2 zijn opnamen van het concert in Asbury Park, 5 augustus 1975, de overige nummers zijn in 1970 in Parijs opgenomen voor een tv-optreden. Dat laatste kan ook Brussel zijn, overigens, omdat in de credits van de tv-opname een aantal vlaamse namen voorbij komt. In ieder geval staat het optreden bekend als l'Olympia Parijs.

Hoe dan ook, omdat ik beide bootlegs heb (zijn niet lastig aan te komen als je even zoekt), draai ik Past Lives bijna nooit meer. Ik luister liever een volledig concert met de setlist zoals de band dat destijds speelde, dan deze verzameling livenummers die in een schijnbaar willekeurige volgorde achter elkaar zijn geplakt.
Desalniettemin is Past Lives een mooi overzicht van hoe Sabbath live klonk in de jaren '70. De verpakking is inderdaad ook de moeite waard.

Mijn dunk van Black Sabbath is niet bijzonder hoog - ik acht ze de mindere van Deep Purple, Led Zeppelin en Uriah Heep, vooral door hun eenzijdigheid. Maar die mening zal ik misschien moeten bijstellen. Want ik heb net War Pigs, Iron Man en Paranoid gehoord van Live in Paris. Deze klassiekers worden niet radicaal omgegooid zoals DP, LZ en in mindere mate UH dat deden. De band klinkt echter nóg beter dan in de studio: rauwer, energieker, gevaarlijker. Plus Osbourne zingt beter!
Dus ik ga binnenkort achter dat concert aan, of het nou Parijs of Brussel was. Op YouTube zijn er beelden bij. Osbourne lijkt rechtstreeks uit een gesticht vandaan te komen; dat is een heel spektakel. Dit is het bewijs dat hij het headbangen heeft uitgevonden, niet Gillan.
Live at Last heb ik lang geleden een keer gehoord en behalve de geluidskwaliteit - ik verdraag heel veel, oa een Russische huiskameropname uit de jaren 50 - is het spel van de heren ondraaglijk slecht.
Deze opname uit 1970 laat zien en horen waar de band werkelijk voor stond.

Gelul, cd 1 IS gewoon "Live at Last" en cd 2 is echt niet beter....

Ik heb het over de opnames uit Parijs 1970 en die staan beslist niet op Live at Last. Voor wat betreft Paranoid en War Pigs ook niet op deze plaat; ze zijn op YouTube te vinden.
Volgens Wikipedia komen alleen 10 en 14 t/m 19 uit de Parijse show. Over de rest heb ik het niet.
Je lult dus zelf. Of kunt niet lezen. Of allebei.

Zie:
Past Lives (album) - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

Er bestaat niet eens een track 19....
Paranoid en War Pigs staan wel degelijk op Live at Last, en dus gewoon opgenomen in Manchester 1973, tracklist is ook gewoon hetzelfde....

Maar wat je dus bedoeld is dat je cd2 hier van beter vindt.... of in ieder geval 6 nummers daarvan....

M.Nieuweboer bedoelt volgens mij dat Paranoid en War Pigs van het concert in Parijs in 1970 niet op deze plaat staan...zo moeilijk is een bericht in de context lezen toch niet?

Omstreeks 2015 schafte ik Past Lives aan, mede om het verfoeilijke "Live at Last" een tweede kans te gunnen. Die kans is met deze heruitgave gegrepen, zie mijn verhaal bij dat album. Daarmee is cd 1 van Past Lives besproken.

Als fan van wat veel fans van Black Sabbath hun mindere fase met Osbourne vinden, de jaren '75 - '78, was ik vooral benieuwd naar de eerste vier nummers van cd 2, het concert dat de band in 1975 gaf in Asbury Park, New Jersey. U weet wel, daarvandaan stuurde Bruce Springsteen ons twee jaar eerder een ansichtkaart. Zonder alle studioperfectie klinkt hier een rauwe band, met furieus drumwerk van Bill Ward op Symptom of the Universe en op Megalomania vergezeld door toetsenman-in-de-coulissen Gerald Woodroffe.

Vanaf Iron Man klinkt een set uit Parijs 1970, waarvan ik vooral Behind the Wall of Sleep graag mag horen. Tegelijkertijd kan ik mij goed vinden in de opmerking van wizard, die liever een compleet concert had gehoord. Ik kwam Asbury hier tegen en Parijs daar.

Mede omdat Black Sabbath een abonnement had op mislukte livealbums, is dit Past Lives een geslaagde inhaalslag. Misschien te laat, misschien te weinig, misschien te zus of juist zo, maar ik draai 'm met plezier.

Ik heb hier inmiddels de geremasterde US 2LP uit 2016 van. Daar staat het volgende bij:

Sides A/B recorded live in Manchester & at The Rainbow, London 1973
Sides C/D recorded live at various locations and dates, c.1970s