Tom Waits - Nighthawks at the Diner (1975)

'Eggs and Sausage'...het ultieme closing- time gevoel.

De intro van Better of without a wife vind ik echt geniaal. eigenlijk niet omdat het zo grappig is dat Waits vertelt hoe hij zichzelf versiert op een avondje uit, maar gewoon de manier waarop, dat is echt gigantisch typisch, en prachtig om te horen.

Inderdaad, zeer goed nummer
ultiem relax ... hoe hij over een ontbijt kan zingen/mijmeren

Better Off Without A Wife inderdaad geweldig. Big Joe & Phanton 309 zwaar ontroerend en staaltje van voordrachtskunst.
Ideaal album voor 's avonds laat op de fiets, op stille wegen.

Kijk dan wel uit dat je niet verloren rijdt. Het is namelijk ook Tom Waits overkomen op 'On a Foggy Night'.

Maar misschien krijg ik dan een lift van Phantom 309.

No there ain't no driver
no there ain't no driver
in this or any other life for that matter
that seen nothing but the taillights of
Big Joe and Phantom 309

Yep, lijkt me dat je dan wel in goede handen bent. Wel
het muntje voor de koffie bewaren hé

Een van de mindere Waits vind ik. Toch nog 4/5 omdat het gewoon een geweldige, typische Waits plaat is. Veel humor ook tussendoor, wat zorgt voor veel afwisseling. Dat is ook wel nodig, want mijn kritiek op deze plaat is dat hij af en toe te lang lijkt te duren en de nummers iets te veel op elkaar lijken. Hoe dan ook, het zijn wel nummers van geweldige kwaliteit.

Erg sfeervolle cd. Als je ´m vaak draait, ontdek je steeds meer mooie nummers. De grappen die Waits vertelt, zijn ook nog steeds leuk. Ik vind het z´n beste plaat.

Te grappig album.
Om een aantal zinnen te citeren:
"you've been drinkin' cleaning products all night"

"there's a blun drizzle down the plateglass, as a neon swizzle stick stirrin' up the sultry night air and a yellow biscuit of a buttery cue ball moon rollin' maverick across an obsidian sky."

"there is a sucker born every minute. You just happened to be comin' along at the right time"

"AM FM dreams"

"warm beer and cold women"

"recycled stories", "tabacco brunettes"

En om af te ronden: eerst een heel verhaal over putnam country en dan zit hij 8 ball te spelen in een café en komt er ene binnen:

some come in say: "Hey man, anyone got any Jumper cables?
Is that a 6 or a 12 Volt?"

Echt hilarisch album.

Dat dit album hilarisch is staat buiten kijf. Maar weet Waits het hiermee te schoppen naar een van mijn persoonlijke favorieten? Nee.
Het grappen en grollen heb ik op een gegeven moment wel gehoord en dan wil ik gewoonweg goede liedjes van de man horen.
Slecht? Nee hoor, het is en blijft Waits, maar wel een wat minder album voor mij persoonlijk.

Is dit nou live of verzamel...?

Het is in de studio opgenomen. Wel met een klein publiek erbij om de sfeer van een optreden na te bootsen.

Ok, want het album staat bij live/verzamel. Dus live dus?

Het is inderdaad live. Weliswaar met een kleiner publiek, maar...eh...live

Maar niet echt live, want het is wel gewoon in een studio opgenomen.

live, dat is toch min of meer een optreden rechtsreeks op band gezet?

dan is dit live

al staat her waits in een poppenkast, direct opgenomen en uitgebracht is live

Als het in één keer (en van de eerste keer) opgenomen is zou ik het live durven noemen, maar ik weet niet hoe het juist zit.

Ik stel voor dat we deze discussie stoppen. (en we spreken af dat dit geen live album is).

Aerodynamic haalde het hiervoor al aan. Het klopt, dit album doet je weinig buiten is goed lachen. Maar moet dat dan?
Het is wel zo eens iets anders dan zware muziek of easy pop nummers. Toch zitten er wel stukken bij die me blijven interesseren.

Niet veel bijzonder deze semi live plaat. Zeer leuke nummers en lekker op de achtergrond maar niet meer.

3,5

Het is allesbehalve zijn beste. Maar wel een erg leuke, dat spreekt, met die grapjes tussendoor.

***

Het was mijn eerste kennismaking met Waits...
Dat kleurt waarschijnlijk mijn waardering. Ik vind het een heerlijke plaat, bijvoorbeeld beter dan Heartattack & Vine, Blue Valentine en Foreign Affairs.
Het werk vanaf Swordfishtrombones is compleet anders, maar eigenlijk niet te vergelijken met Waits tot 1983. Op die manier bekeken is dit één van zijn betere platen van zijn vroegere periode. Je hebt nog niet het gevoel met een soort van Louis Armstrong van doen te hebben - bovengenoemde platen (m.u.v. Swordfish) geven mij dat gevoel wèl. Wat mij betreft had hij de platen uit de jaren zeventig na Small Change (dàt was al randje kitsch) niet hoeven maken. Conclusie: Nighthawks is een standaardwerk van Tom Waits, niets simpeler dan dat.

Wat een vermoeiende plaat! Dat gelul heel de tijd onder voortkabbelende jazz muziek, duidelijk niks voor mij dit...

Deze plaat kan me niet boeien. Enkel better of without a wife en warm beer and cold women hoor ik nog graag.

Hoewel de band zeker niet slecht is, geeft de sfeer dit album iets extra's. Ook Waits' opmerkingen zorgen ervoor dat Nighthawks at the Diner zich kan onderscheiden binnen Waits' oeuvre. In alle eerlijkheid is het niet het beste werk van Waits, maar vanwege het bovenstaande draai ik deze toch graag. Een goede oefening om vervolgens met Small Change de jackpot binnen te halen.

Wat is deze man toch geweldig met de Engelse taal, dat is wat op dit album toch vooral weer blijkt

Verder vind ik het toch wel wat taai doordat dezelfde instrumenten constant dezelfde soort muziek spelen terwijl Tom Waits eigenlijk het hele album lang op dezelfde toon praat én zingt, waardoor het allemaal toch wel heel erg op elkaar lijkt. Daarom duurt dit ook gewoon te lang - het is namelijk sowieso een erg lange plaat. Toch begint de boel langzamerhand wel op me in te werken, zo zijn nummers als Eggs and Sausages en met name The Ballad of Big Joe and Phantom 309 echt geweldig. Zo staat er nog wel meer kwaliteit op. Een topper binnen het oeuvre van Waits zal ik dit dus wel nooit gaan vinden, maar er is voldoende genietbaars op te vinden en het heeft inderdaad een heel eigen sfeertje door de setting met publiek en de grapjes tussendoor.

En dit alles valt samen in warm beer and cold women.

Dit is een album waar de songs op zich absoluut niet belangrijk zijn. Het gaat compleet om de sfeer en daarin is dit album meesterlijk. In de seventies was mijn vriend Luc C (RIP) hier wild enthousiast over. In zie hem nog trommelen in ons studentenkot met zijn penselen op zijn bureaulamp met een ongekende overgave en enthousiasme. Luc leerde mij Tom Waits kennen en ik ben hem daarvoor dankbaar.
Anderzijds is dit album zelf niet mijn ding, maar veel andere platen van Waits wel (Closing Time, Small Change, Swordfishtrombone...)

Dit album vind ik een pak minder dan de twee vorige. Waar zijn al de ontroerende songs gebleven? Wat was de bedoeling van dit album?

Zeer onderhoudend album dat natuurlijk heel erg leunt op de sfeer van het aanbod en ter gelijkertijd ook erg leuk is.Tom Waits ontpopt zich hier als een echte entertainer in een combinatie rustig voortkabbelende jazz liedjes en (vaak) plezante verhalen.Dat alles opgenomen in een aimabele kroegatmosfeer met publiek die van Nighthawks at the Diner een erg behaaglijk geheel maken.
Op zichzelf staande favoriete nummers zijn niet zo makkelijk aan te wijzen omdat hier toch min of meer één lange zit betreft maar The Ballad of Big Joe and Phantom 309 sprong er voor mij toch wel een beetje uit,ook omdat ik verhaal al in vrijwel precies dezelfde vorm kon van de Nederlandse BB band (Stille Willy,1981).
Het origineel schijnt van Tommy Faile te zijn maar die naam zegt me niet zoveel.
Hoe dan ook een erg sterk album dat zo'n 35 jaar na zijn release nog niets aan kracht heeft ingeboet.

Frank Zappa heeft ooit een album uitgebracht met de titel Does Humor Belong in Music? Een terechte vraag. Natuurlijk zijn er best voorbeelden van humor in de popmuziek, maar nagenoeg altijd gaat de tekstuele humor gepaard met muzikale ongein of meligheid. Frank zelf deed dit ook vaak, maar bij tijd en wijlen wist hij de tekstuele humor te combineren met serieuze en spannende muziek.

Brian Eno is met Taking Tiger Mountain by Strategy één van de weinige die ik ken die dit een heel album weet vol te houden. En Tom Waits natuurlijk, op dit album. Tuurlijk ken ik al zijn grappen grollen inmiddels uit mijn hoofd, maar toch mag ik ze nog altijd graag horen.

Het nagebootste nachtclubsfeertje spreekt mij ook nog altijd aan. En die sfeer is belangrijker dan de kwaliteit van de songs. Die beperkt zich immers tot een handvol nummers.

Dit album was destijds mijn eerste kennismaking met Tom Waits. Ik had toen niet veel op met jazz, maar toch vond ik dit een heel fijn album. En hoewel ik mij enkele in vorige posts genoemde kritiekpunten erg goed kan voorstellen (en ik inmiddels erg goed bekend met zijn geheel oeuvre) blijft dit nog altijd een van mijn favoriete albums van Tom. Zal wel komen omdat het mijn eerste is ...

De sfeer op dit album is heerlijk. Je waant je inderdaad in een kroeg waar een fantastische Tom Waits zit te spelen en te grappen en het is genieten.

Inderdaad, heerlijke sfeer. Waits is humoristisch, maar ook puntig en scherp in zijn rake observaties. Die live ambiance maakt het af.