Sex Pistols - Never Mind the Bollocks Here's the Sex Pistols (1977)

van die dingen, Ja, van die dingen.

Helemaal mee eens!
Nog wel een voldoende van mij 3★

Als tijdsdocument wel geslaagd imo.
Natuurlijk zat er wel een marketingstrategie achter, maar het maakte wel wat los.
De punk in het algemeen wel trouwens.
Muzikaal is het gitaarwerk voor mij het grootste pluspunt op dit album.
Steve Jones had een goede sound en als je nadien zijn lijst van sessieklussen ziet, is dat best indrukwekkend te noemen.

Lekker album en niet verkeerd om af en toe eens uit de kast te halen.
Met terugwerkende kracht.
Aanvankelijk moest ik er weinig van hebben zeg ik eerlijk.

Jongens, jullie komen er ongetwijfeld samen wel uit. Ik ga zo sturen, richting Stockholm. Twee van de drie matrozen hier moeten opnieuw naar school. Mij klinken ze teveel als mensen die geitenkaas erg lekker vinden, maar het niet eten omdat geiten van die vieze beesten zijn.

Veel van wat na de punk kwam was niet mogelijk zonder punk. En Lydon - al is ie soms een joker - afdoen als een prutser getuigt van weinig inzicht in 's mans inbreng in bijv PIL (Flowers of Romance) - luister bij maar eens naar Albatross (PIL) - een fraai staaltje minimalistische dub.

Zeg ik ook al jaren. Dit is een nogal overschatte plaat. Ja, het heeft een aantal muzikanten beïnvloed, maar dat wil nog niet zeggen dat de muziek zelf ook goed is. PIL is overigens nog een stuk slechter dan de Sex Pistols. Evenzeer een band die muzikaal strompelt, maar dan met de pretenties van een topathleet. Muzikale prutsers vind ik eigenlijk wel een adequate beschrijving van Lydon en co.

Volgens de één overschat, volgens de andere baanbrekend, de waarheid zal in het midden liggen. Prutsers zou ik het niet noemen - Steve Jones kan inderdaad goed gitaar spelen en Glen Matlock was een goede bassist - maar Sex Pistols horen ook niet in het rijtje thuis bij bv. The Beatles, Rolling Stones, Pink Floyd, Queen ...
Dit album is natuurlijk een klassieker in zijn genre (aanvankelijk moest ik er ook niets van hebben) maar één zwaluw maakt de lente niet.

Dat was dus ook precies hun boodschap

Des te mooier dan, dat die bands veel beter de tand des tijds doorstaan hebben. Dit is (enkel) een product van hun tijd(in tegenstelling tot veel Amerikaanse punk).De genoemde bands zijn daarentegen tijdsloos. Maar goed, genoeg tegen het MuMe-establishment( ) geschopt, terug naar de mooie muziek!

Misschien moet je het proberen los te zien van muziek die dan wel geschoold is.
Ik ben inmiddels afgestapt van het idee dat muziek altijd technisch goed in elkaar moet zitten.
Het is namelijk maar net wat de boodschap is en welk doel er gesteld wordt.

Ik vind niet alles ok wat hier op staat, maar het komt bij mij puur over en met de nodige agressiviteit ingespeeld en dat werkt op een bepaalde manier wel voor mij.
Dat er dan bands zijn die technisch beter zijn, is niet echt ter zaken doende.
Je kunt dit onmogelijk gaan vergelijken met hoog geschoolde bands uit die periode.
Ik heb ook gewoon prog en art-rock/pop in mijn collectie - niets mis mee.
En achteraf kun je stellen dat er wel wat ging veranderen in de popmuziek.
Ook uit de UK stonden ineens prima acts op.
En enigzins beinvloed door de punk.
In dit kader noem ik graag Joe Jackson, Elvis Costello, U2, XTC en The Sound etc.

Que? Ik heb het woord techniek niet in mijn mond genomen en de techniek achter de muziek kan me dan ook meestal gestolen worden. Heck, als het gaat om technische zang(beyoncé en dergelijke) dan heb ik er zelfs een hekel aan. Nee, met de term 'muzikaal' heb ik het enkel over de vraag of ik dit album interessant vind. Houdt het mijn aandacht vast en dergelijke. Dit album is gewoon simpelweg wat saai, in tegenstelling tot veel Amerikaanse (proto-)punk(Ramones, The Stooges), maar ook een Britse band als the Clash. Je slaat de plank hier dus behoorlijk mis. Bovendien heb je een wat beperkt beeld van mijn smaak. Ik beluister een stuk meer dan enkel Prog en Art-rock, hoewel ik ook weer niet ontken dat ik die genres enorm kan waarderen.

Dit album is inderdaad eenvormig maar dat is met zowat alle punkalbums het geval (ook het debuut van The Clash), maar opwindend is het des te meer. En inderdaad kwamen uit de (post)punk heel wat boeiende bands voort met naast de door bikkel2 vernoemde artiesten ook The Jam, The Clash, The Police, The Cure, Joy Division, The Stranglers ... teveel om op te noemen.

Je begint zelf over prutsers Misterfool, dus dat was voor mij aanleiding om er op te reageren.
Dat "prutsers" valt trouwens best mee.
Sid Vicious was een prutser, die kon muzikaal bijzonder weinig. De drummer en de 1e bassist Matlock hebben zeker bewezen hun instrument te beheersen, geen virtuozen, maar goed genoeg.
Ik blijf er bij dat Jones een betere gitarist is dan menigeen denkt.
En dat het dan mag rammelen, daar zijn we het dan over eens.

Wel heel erg simpel: 'De plaat is overschat want ik vind de muziek zelf niet goed'.

Je mag het simpel vinden, maar als elk negatief woord over deze plaat beantwoord wordt met: ja, maar de invloed, dan denk ik dat ik wel degelijk juist zit wanneer ik deze plaat als 'overschat' betitel. Enkel Invloed maakt geen klassieker imho(sterker nog in het verkeer wordt je terecht voor invloed bekeurt). Goede muziek maakt een klassieker en een plaat die vol staat met slechte en saaie composities verdient die status mijns inziens niet. Daarnaast vind ik dat deze plaat inhoudelijk gezien niet zo heel veel bijzonders doet. Een Ramones, een Patti Smith en een Stooges deden punk al beter en eerder.

bikkel2: Mjuman begon over prusters. Ik vond het enkel een adequate beschrijving, daar hij dat niet vond. Misschien is het niet helemaal een terecht aanduiding voor Jones. Ik zal eens een solo-album van hem beluisteren. Het gitaarspel op dit album doet me echter niet zo veel.

Steve Jones en Glen Matlock hebben nadien vaak als sessiemuzikant gespeeld in diverse bands, dus slechte muzikanten waren het zeker niet. Sid Vicious was wél een prutser, die kon niets (zijn baspartijen werden door anderen o.a. Steve Jones ingespeeld), die vind ik overroepen.
Compositorisch (en vooral tekstueel) vind ik Never Mind the Bollocks zeker geen slecht album.

Het vinkje zegt toch duidelijk "Niet op elke versie van het album aanwezig". Anders heb ik ook nog wel een paar vinkjes uit te wissen van nummers die op 'bijna elke' versie van albums aanwezig zijn.

LucM. "Prutser" ,en daar blijf ik bij, vind ik in ieder geval wel voor Lydon een zeer adequate beschrijving. Een schreeuwlelijk die hier nog wat punten bijelkaar weet te sprokkelen, maar juist bij PIL lelijk door de mand viel. Zijn solo-album psycho's path is een mooi bewijsje van zijn 'kunnen'. Het was misschien beter geweest om "en co" weg te halen, aangezien klaarblijkelijk een aantal bandleden buiten deze band nog het e.e.a gedaan hebben. Mea culpa enzo.

Staat dit album dan te boek als een muzikaal hoogtepuntje? Niet bij mijn weten. Het gaat over de attitude en de impact die het had zowel in de muziekwereld als maatschappelijk.

Het is dan ook niet elk negatief woord over deze plaat dat wordt beantwoord met de invloed die het had, maar enkel de onterechte kritiek dat Never Mind the Bollocks Here's the Sex Pistols overschat zou zijn omdat het muzikaal niet veel voorstelt.


Je bent dus een individu dat de nummers van deze klassieker slecht en saai vindt.

Dat dit album als een klassieker te boeken staat, ontken ik niet. Normaal gebeurt dat echter ook omdat de muziek zelf hoog aangeschreven staat. Dit album staat in tegenstelling tot heel veel andere "klassiekers", zoals jij zelf ook zegt ,niet bekend als een muzikaal hoogtepunt en dan vind ik het raar dat het toch als een klassieker staat aangeschreven. Vandaar dat ik de term overschat bezig. Inderdaad dat is alleen mijn mening. Ik pretendeer ook niet de mening van anderen te vertolken. In principe beschrijf ik de disconnect tussen de invloed van deze plaat en de kwaliteit van de muziek. Die muziek heeft mijns inziens de tand des tijds namelijk niet doorstaan. Met de term klassieker verwacht je toch een zeker soort tijdloosheid en dat ontbreekt hier imho.

We praten over een eerste beperkte oplage zonder bonussingle.
Op alle andere versies van het album is het nummer dus inbegrepen.
Ofwel als bonussingle, ofwel als 12de track.

De editie met 11 tracks zonder bonussingle werd trouwens voor promo-doeleinden geperst.
Toen het album meteen aansloeg, kwam die bonussingle er in eerste instantie bij
en bij een volgende persing werd het een 12 tracks tellende plaat.

Dus ik vind dat een uitzondering op de regel hier gerechtvaardigd is.

Wat bedoel je met 'de muziek zelf' als je het niet over techniek hebt?

The Freewheelin' Bob Dylan is ook een klassieker.

De manier waarop de muziek de aandacht vast te houden of beter gezegd het antwoord op de vraag of de muziek succesvol emoties weet op te roepen. In principe kun je als je je hierbij goed de vraag stellen, zou ik dit album ook waarderen als dit een onbekend bandje was geweest.Mijn antwoord op die vraag is een onverdeelde: 'meh'. De muziek zelf vind ik daarmee niet zo goed als de reputatie van deze plaat doet vermoeden. Ergo, deze plaat vind ik overgewaardeerd. Uiteraard is dat slechts mijn mening.

The Freewheelin' Bob Dylan vind ik ook niet zo sterk, maar daar kan ik nog snappen wat men anno 2016 nog aan die plaat waardeert. Deze plaat is mijn inziens totaal ingehaald door veel betere bands die een gelijkend soort anti-establishmenthouding op een tijdsloze en veel interessantere manier invullen. The Dead Kennedy's zou ik daarbij bijvoorbeeld willen noemen. Ook daar mag je het uiteraard roerend mee oneens zijn.

Altijd gedacht dat Belgen ons "dikke nekken" noemden omdat wij arrogant zijn. Inmiddels weet ik beter. De meesten hier luĺlen danig uit hun nek en daar word je dik van. Nu roept de opera.

Het is niet omdat het jou niet aanspreekt dat de muziek daarom niet aan menselijke emoties appelleert. Neem alleen al het nummer Anarchy in the U.K. dat maar liefst door 25 verschillende artiesten gecoverd is. Ook nog volop in deze nieuwe eeuw. Het weet de aandacht dus goed vast te houden.

Door de muziek overschat te noemen suggereer je dat het om meer gaat dan alleen jouw persoonlijke waardering van de muziek en je mening erover. Je leek in ieder geval de indruk te willen wekken dat het de muziek intrinsiek aan kwaliteit ontbreekt om als klassieker te boek te staan.

En daarmee ontken je gewoon wat deze muziek heeft betekent en nog steeds bij heel veel mensen losmaakt.

Laten we het zo zeggen Kronos. Als dit album nu zou worden uitgebracht dan denk ik dat het binnen de kortste keren in de vergetelheid zou belanden. Als The Freewheelin' Bob Dylan nu zou worden uitgebracht dan denk ik dat het, in ieder geval qua score, ongeveer dezelfde waardering zou opbrengen. Dat is verder simpelweg mijn mening over de muziek en daar zul je het mee moeten doen. In zekere zin hoor ik ook dan ook inderdaad niet wat voor kwaliteit deze plaat nu zou moeten hebben, nee.

Dat is zelfs geen mening maar giswerk en daar doe ik niet aan mee.

Nooit gehoord van de term een "gedachte experiment"?

Tuurlijk wel. Maar relevant is het hier niet.

Dat is het wel, omdat ik hiermee als het ware visualiseer hoe ik een kwaliteitsverschil tussen beide albums signaleer, terwijl mijn waardering voor beide albums gelijk is.

Maar het kwaliteitsverschil dat jij meent op te merken is niet relevant in de discussie of dit album overschat is.