Sex Pistols - Never Mind the Bollocks Here's the Sex Pistols (1977)

Blijft toch een aanstekelijke plaat. Veel meezingnummers, waaronder één van mijn favorieten ‘EMI’, en lekkere maar eenvoudige punkrock. Andere favorieten zijn natuurlijk ‘Anarchy in the U.K.’ en ‘Pretty Vacant’.

Gedateerd kan ik het niet echt noemen, maar je merkt wel dat deze plaat een aantal jaartjes oud is. Echter heeft dat ook wel weer z’n charmes, niet alles hoeft perfect te zijn. Ik kan hier dan op zijn tijd ook prima van genieten.

3,5*

Waar de eerder verschenen punkalbums in uiterst beperkte tijd waren opgenomen én gemixt, werd voor Never Mind the Bollocks Here's the Sex Pistols tien maanden genomen om alles vast te leggen. Dit door de onderhandelingen van manager Malcolm McLaren met platenmaatschappijen (tot tweemaal toe werden de Sex Pistols gedropt) en de interne strubbelingen waardoor bassist Glen Matlock halverwege de groep verliet, nog altijd invloedrijk als co-schrijver van de meeste nummers.
Toch is hoorbaar dat de heren er plezier in hadden. Gitarist Steve Jones en drummer Paul Cook leveren gedegen werk af, met zanger Johnny Rotten als kers op de taart dankzij diens eigenwijze zanglijnen en frasering. Oudste opname is Anarchy in the UK (als single in november '76 verschenen), de laatste is Bodies, in augustus 1977 opgenomen met inmiddels Sid Vicious als bassist.

De waarde van dit album overstijgt de muziek, ondanks dat The Ramones reeds anderhalf jaar eerder de eerste punkplaat op de wereld zetten, The Damned en The Saints acht maanden voor de Pistols hun langspeler afleverden en The Stranglers twee maanden daarna, in april.
Het zit 'm in hun geruchtmakende optredens die vanaf november 1975 plaatsvonden, de connectie aan kledingwinkel Sex én die rooie, ratterige frontman die ook nog eens ad rem bleek, altijd geschikt voor een volgend nieuwsbericht of geruchtmakend interview. Met de slimme manager als spindoctor hadden ze wat dat betreft geen vinyl nodig om hét gezicht van punk te zijn.
Vermakelijk zijn de twee anekdotes verbonden aan Queen: hoe Rotten op handen en voeten hun studio binnenliep én op dezelfde wijze vertrok; en dat Vicious betrad om Freddy Mercury te zeggen wat hij van hem vond, waarop de zanger hem kwiek eruit zette.

O ja, de muziek. Hoorbaar is dat Anarchy (in het Verenigd Koninkrijk drie weken #38 in december '76-januari '77) ouder is dan tweede single God Save the Queen (mei '77 #2), Pretty Vacant (juli #6) en Holidays in the Sun (oktober #8, samenvallend met de verschijning van de elpee). Het gitaargeluid op het singledebuut is anders en de band is nadien hoorbaar beter gaan spelen, al mept Cook al bekwaam op zijn potten en pannen.
Ook opvallend is Bodies, met een tekst vanuit een zojuist geaborteerd kind geschreven. Daarbij pakt de eerste plaatkant mij beter dan de tweede, al leiden de sneren in/naar EMI, dat de groep na één single liet vallen, tot een vermakelijke tekst.
Een voorbeeld gevolgd door A&M door wie single God Save the Queen al was geperst, een oplage die vervolgens werd vernietigd. McLaren hoopte lange tijd op een betere deal dan Virgin aanbood, maar had uiteindelijk slechts die maatschappij als optie over.
Never Mind the Bollocks piekte Oudjaarsdag 1977 op #16 in Nederland, in het Verenigd Koninkrijk was meer succes: in november twee weken #1.

Ik reis door punk, new wave en aanverwanten en dat momenteel vooral in Londen. Het vorige station was Stupidity van Dr. Feelgood; nu op naar de single Amsterdam Dog van pubrocker Sean Tyla, met de B-kant ervan te vinden op deze verzamelaar van zijn vorige groep Ducks Deluxe.

Never mind the bollocks, mensen. Let nooit op de gigantische bullshit die er gezegd word. Ik kom dat vandaag weer tegen in een ander topic op deze site. Je moet je maar laten beschimpen en besmeuren en bekladden, want als je daar tegenin gaat, dan ben je de dader.

Maar gewoon Never Mind The Bollocks. Het enige werk, en dus ook het beste werk van The Sex Pistols. Ook beschimd, beklad, besmeurd, maar ze scheten daarop.

Dat moet ik dan ook maar doen. Top album.

Je laten beschimpen, besmeuren, bekladden..., ik heb het zeer recentelijk mogen ondervinden. En dat alleen om een kennelijk tegendraadse mening.

"Never Mind the Bollocks Here's the Sex Pistols", het album kwam uit in 1977 en ik was 19 jaar. Prachtig vond ik het en nog steeds. Ik luisterde in die tijd veel naar symfonische rock maar voor het album van The Sex Pistols maakte ik graag een uitzondering. Onlosmakelijk verbonden aan mijn drie leuke jaren op de meao. Punk deed mij verder weinig. Jeugdsentiment? Hoezo Jeugdsentiment! 4****

Het enige werk van de Sex Pistols en meteen prijs.

Beetje flauw misschien, maar niet hun enige werk: in '79 verscheen bovendien The Great Rock & Roll Swindle. Dan is er wel één en ander gebeurd...

The Great Rock & Roll Swindle is een soundtrack samengesteld door Malcolm McLaren uit diverse optredens + nooit eerder uitgebracht materiaal dus niet echt essentieel.
Never Mind the Bollocks is het enige relevante album van Sex Pistols.

De meeste nummers waren geschreven en opgenomen toen Glen Matlock nog bassist was. De release van Never Mind the Bollocks werd echter uitgesteld omdat Virgin aanvankelijk bezwaar maakte tegen de titel van dit album. Ik geloof dat Submission het laatst opgenomen nummer is, werd overigens pas later bij dit album gevoegd.

De meeste baspartijen op Never Mind zijn ingespeeld door gitarist Steve Jones, als ik dit interview van Loudwire met Paul Cook mag geloven (vanaf 8'30").

Toen Matlock de groep eind februari '77 verliet, waren de opnamen namelijk nog verre van afgerond. Laat onverlet dat hij de bassist is met wie de meeste muziek werd geschreven, zoals je terecht opmerkt!

Dit gaat natuurlijk niet om bas, gitaar of drum. Dit gaat om de stem van John Lydon. Die man heeft echt een heerlijke hatelijke stem. Dat viel ons vroeger goed, dat valt mij nu ook goed.

Verder is het een lul, maar dat hoort hier niet thuis, dus laat ik het weg.