Grateful Dead - Spring 1990: So Glad You Made It (2012)

Als een geoliede machine werken ze zich door de setlist heen. Bewonderenswaardig hoe Jerry zich heeft hersteld na zijn coma en hoe Brent zich bij het geheel heeft weten te voegen. Blow Away is één van de hoogtepunten en het begin van een bijzonder sterke sequentie van nummers. Van de twee Stones Covers is It's All Over Now de leukste.

Ik vind het altijd wel tof dat ze bij de Grateful Dead een soort van goedkopere variant maken wanneer ze weer eens zo’n monumentale boxset releasen. Het zou nog toffer zijn als die boxsets überhaupt wat betaalbaar zouden zijn, maar daar moeten we niet op rekenen. De “gewone” Spring 1990 boxset bevat dan ook maar liefst 18 CDs (en twee jaar later kwam dan ook nog Spring 1990: The Other One op de markt die maar liefst 23 CDs bevat. Wanneer je die twee samenvoegt, dan heb je de volledige Spring tour in je bezit) en tegelijkertijd werd ook deze So Glad You Made It uitgebracht. Een selectie van songs uit een specifieke periode van shows (16 maart tot en met 30 maart) die verzameld werden op twee schijfjes. En wat voor twee schijfjes! Ik ben altijd al een grote Brent Mydland fan geweest, dus ik ben sowieso al blij met Easy To Love You en Blow Away. Zeker die laatste wordt hier echt op een geweldige manier gebracht, het lijkt wel alsof Mydland al zijn duivels ontbindt en ik krijg altijd kippenvel van dat “take that fist and shove it in the air”, maar ook de opener Let the Good Times Roll is toch gewoon erg tof. Ik ben altijd fan van nummers waar iedereen een strofe van de tekst voor zijn/haar rekening neemt en het zet meteen de juiste vibe. Qua setlist ook een toffe release met onder andere twee Rolling Stones covers (It's All Over Now en The Last Time), Jack-A-Roe (ik heb dit altijd als een Jerry Garcia nummer leren kennen omdat hij het solo wel regelmatig bracht, maar geen idee eigenlijk onder welke noemer je dit moet onderbrengen. In ieder geval, het is wel één van mijn alltime favoriete nummers) en natuurlijk de usual suspects zoals Loser, Scarlet Begonias, Morning Dew en Not Fade Away. De titel van deze CD gaat uiteraard de inspiratie halen bij Gimme Some Lovin' en dat is ook een absoluut fijne cover. Je hoort in ieder geval een band die gewoon erg veel plezier in het spelen heeft en die ook zo goed op elkaar ingespeeld is. De manier waarop ze Brent ondersteunen na zijn break halverwege in Blow Away… Ik kan me al zo inbeelden hoe Garcia goedkeurend over zijn bril heen keek naar Mydland. Die twee samen, het is altijd een genot om naar te zien en te luisteren.

Mwa, Keith > Brent.

Keith (& Donna) staat voor mij echt hetzelfde niveau als Brent, het hangt echt af van in welke mood ik ben op dat moment. Ik prefereer hen wel boven een Vince Welnick, Bruce Hornsby of Pigpen.