Glenn Hughes - Soul Mover (2005)

Na enkele draai beurten in mijn cd-speler groeit het album ernorm!

Sterke nummers zijn:

Soul Mover
She moves Ghostly
Orion
Miss Little Insane
Last Mistake

Mijn cijfer van een 3 naar een 4 verschoven

Een gouden keel heeft deze man! Na zijn geweldige peformance op Arrow Rock vorig jaar heb ik, zodra weer in Vlaanderen op een moment dat winkels open waren dit schijfje aangekocht!!! En heb het me nog geen moment beklaagd...

Fantastische muziek is dit... het bewijst ook dat niet alleen David Coverdale maar ook Glenn Hughes toch redelijk belangrijk was in Deep Purple MK III (live brengt ie trouwens een meestelijk Mistreated!! )

Op deze plaat staan eigenlijk géén slappe songs.. vooral hoogtepunten... SOUL MOVER !!! ORION !!!!! SHE MOVES GHOSTLY !!!!! LAST MISTAKE !!!! ISOLATION!!!!!

Prachtige plaat dit!!!

Ik ga maar eens een bestellinkje plaatsen

Je zal het je niet beklagen hoor!!

Daar waar Deep Purple al een paar jaar bagger produceerd, blijft Glenn Hughes (oud zanger-bassist van Deep Purple) het ene na het andere fantastische rockalbum uitbrengen. "Soul Mover" is alweer zo'n album van Glenn dat in geen enkele "rock-cd-verzameling" zou mogen ontbreken .

Het is mij te funky voor mijn smaak dit. Geef mij maar "From Now On..." van de man

als je dit al funky vindt moet je zijn laatste werk maar negeren

Het gekke is dat ik zijn funkwerk op z'n solodebuut "Play Me Out" of met Deep Purple daarvoor wel heel aardig vind.

Sterke plaat. Beetje rock, beetje groove.
Mis de track Camel toe stomp nog.

De titelsong van deze plaat verraad wat invloeden van de 'Peppers' en dat is niet zo vreemd. Chad Smith is al sinds jaar en dag de drummer die platen van Hughes inspeelt en Dave Navarro is verantwoordelijk voor het gitaarwerk op deze prima track. Energieke funkrock in optima forma. She Moves Ghostly ligt in het verlengde van de opener. Een fijn ritme hoewel het refrein (daar weet Hughes wel vaker niet altijd goed raad mee) wat simpel en inspiratieloos aanvoelt. Het meanderende en zwoele Let It Go laat mij weer wat opveren, de start van de song doet nog niet vermoeden dat het geheel uitmondt in een fraaie rijk gearrangeerde song, een prima track. Het duurt weer even voor Glenn mij er weer bij betrekt, het dampende Land of the Livin' laat een goede indruk achter. Helaas is het kruit nu wel verschoten aangezien de laatste 2 songs wel aardig zijn maar niet het verschil maken. Daarmee vormt Soul Mover een redelijke gevarieerde plaat die met een uur echt aan de lange kant is, Hughes heeft zelden het vermogen om mij langer dan drie kwartier achter elkaar te boeien. De beste man wil veel ideeën kwijt op deze worp maar schiet (naar mijn mening) daarbij wat door.

Tussenstand:

1. From Now On...
2. Addiction
3. Return of Crystal Karma
4. The Way It Is
5. Blues
6. Soul Mover
7. Feel
8. Play Me Out
9. Building the Machine
10. Songs in the Key of Rock
11. A Soulful Christmas

Ik draaide gisteravond eerst weer eens de tweede soloplaat van Europe-gitarist John Norum, waarop Glenn Hughes de sterren van de hemel zingt. Rondkijkend in mijn CD-collectie kwam ik ook deze tegen, die ik nklg maar weinig gedraaid heb.
Dat is duidelijk ten onrechte, zo werd me duidelijk toen ik dit plaatje weer eens uit de speakers liet knallen. Hughes heeft altijd een fascinatie gehad met funk, een voorliefde die hij deelt met een andere grote hardrockzanger, Jeff Scott Soto. En zolang ze die twee muzieksoorten maar mooi in balans weten te houden, is er wat mij betreft weinig mis met die stijlvermenging.

Dat geldt in elk geval voor dit plaatje, waar de funk-invloeden nooit ver weg zijn (gek hè, met mensen als Navarro en Smith), maar wat toch in de eerste plaats een hardrockalbum is. Hughes overschreeuwt zichzelf gelukkig vrijwel nergens en het songmateriaal is degelijk tot zeer sterk. Met Soul mover, high road en het wat bedachtzamere Orion komen er al meteen drie hoogtepunten langs. Maar het venijn blijkt (ook) in de staart te zitten, want daar staan in de vorm van Isolation, Land of the living en Miss Insane nog drie absolute topsongs. Ook de rest van het songmateriaal mag er zijn, en het wordt bovendien zonder uitzondering gedreven uitgevoerd. Ik vind trouwens ook het gitaarwerk van de mij verder onbekende JJ Marsh het vermelden waard.