The Fall - This Nation's Saving Grace (1985)

Het blijft een moeizaam huwelijk tussen de muziek van The Fall en mij. Ik heb inmiddels toch al wel een album of vier, vijf geprobeerd, maar dit is voorlopig de enige waarmee ik uit de voeten kan. Wat heet: een verhoging naar 4* is best op zijn plaats, al is het maar vanwege de één-na-laatste drie nummers, waarbij onder de monotone en repetitieve experimenteerdrift toch aardige popnummers schuilgaan. Daar wil ik eigenlijk best meer van horen.
Het gekke is dat users met een behoorlijk overeenkomstige smaak vaak nogal weglopen met Mark E. Smith en co. Maar wat ik verder van The Fall hoor, vind ik nogal eens eh... vooral saai eigenlijk. Niet zozeer irritant, als sommige anderen vinden. Maar gewoon niet melodieus of ritmisch interessant genoeg om mij te intrigeren.
Toch wil ik nog wel wat pogingen wagen, al is het maar omdat waarde smaakgenoten hier zo verzot op zijn. Dus kom maar op: waar kan ik met deze plaat als goede referentie het best verder luisteren?

Hoewel ik altijd een groot liefhebber ben geweest van de 'eighties' heb ik The Fall altijd links laten liggen. Wat dit album betreft zeker niet terecht want dit album bevat toch best wel zeer sterke nummers. Toch is dit album moeilijk te beoordelen. Zou ik de bonustracks weglaten, dan zou dit album van mij 'slechts' vier sterren krijgen. Maar het is juist dat bonusnummer "Cruisers Creek" dat ik zo goed vind, voor mij met "L.A." het beste nummer op dit toch wel zeer genietbare album.
Volgens mij is dit album "The Nat-ion's.." ook het meeste toegankelijke album van The Fall. De vorige albums die ik van deze band beluisterd heb vond ik toch een stuk experimenteler en ook aanzienlijk minder goed. Misschien dat de albums die The Fall na dit album gemaakt hebben mij wat meer aanspreken. 'The French Experiment" klonk tenminste best wel mooi.

4,5*

Helaas las ik zonet dat de zanger is overleden... 60 jaar jong nog maar...

The Fall is volkomen langs mij heen gegaan in de jaren '80. De band zal ongetwijfeld wel eens voorbij zijn gekomen in Generation '80 of Gotterdammerung 2000, mijn favoriete muziekprogramma's uit die tijd en als dat zo was, was het waarschijnlijk geen liefde op het eerste gezicht geweest zoals bij tijdsgenoten The Sound, Wire, XTC, The Cure, CSA, etc. etc. wel het geval was.

Als ik dit album nu zo voor het eerst hoor begrijp ik 't aan de ene kant wel en aan de andere kant... vind ik dat ook wel weer jammer.

Geschreven in de album top 100 van...:

De vraag "wat is je favoriete plaat van The Fall?" is een vreemde vraag, want hoeveel versies van The Fall zijn er wel niet geweest? Uit elke periode dan wel bezetting kan ik wel een favoriete plaat kiezen, en dat rijtje platen ontloopt elkaar qua kwaliteit niet zo veel: de keuze is reuze. Uiteindelijk ben ook ik geland bij de plaat die hun bekendste is, en waarmee veel mensen die aan The Fall wagen te beginnen zullen starten.

Ten tijde van This Nation's Saving Grace was de band op haar toppunt qua verkoopcijfers. De inlijving van gitariste en mevrouw E. Smith Brix twee platen daarvoor had de narrige muziek een vriendelijker gezicht te geven en het powerkoppel was zelfs een tijdje niet weg te slaan uit de (pop)media. Een narrige plaat met een laagje gloss, dat is TNSG.

Mansion is het korte intro van de plaat, met een beetje een horror B-film sfeer. Welkom in het spookhuis!
(Feel the Wrath of my) Bombast is een bijtend, knallend nummer. Misschien wel het hardste nummer van The Fall, het voelt alsof je continu met zweepslagen wordt bewerkt. Auw, lekker, ga door Mark!
Barmy wordt voortgedreven door een riff die je maar één keer hoeft te horen om hem NOOIT meer uit je hoofd te krijgen. Deze wordt telkens afgewisseld met een supervaag refrein-achtig stukje en dat gaat dan ruim vijf minuten zo door is dan het nummer en het klopt helemaal en het is geweldig.
What You Need is het meest oude Fall-stijl nummer. Flink dreinend, flink drammend. Even goed kauwen en slikken, dan is het best goed binnen te houden.
Spoilt Victorian Child is uptempo, rockabilly. Lekker catchy, toegankelijker krijg je het niet bij The Fall.
L.A. Is een bijna-instrumentaaltje dat op deze site de meeste sterren krijgt. Is dat omdat Smith grotendeels zijn waffel houdt? Nee, daarmee doe je het te kort, dit is écht een fijn stuk muziek met een bijzondere sfeer en een mooie cadans.
Gut Of the Quantifier is een bijtende danstrack. JE wil niet dansen, maar je moet want de vloer staat onder stroom!
In het alweer opzwepende My New House bezingt Smith op onnavolgbare wijze de quirks van zijn nieuwe huis. Om zinnen als:
Creosote tar fence surrounds it
Those razor blades eject when I press eject
en
The spare room is fine
Though a little haunted
By Mr. Reagan who had hung himself at number 13
Mr. Reagan hung himself at number 13
Kan ik smakelijk lachen!
Paint Work moet hier natuurlijk na. Een heerlijke collage van allerlei stukjes muziek en tapefragmenten die op de één of andere manier helemaal klopt.
I Am Damo Suzuki is een hommage aan de gelijknamige Can-zanger. Geweldig nummer, dat muzikaal leentjebuur speelt bij Can's nummer Oh Yeah.
To NK Roachment: Yarbles (wát?!?) doet de plaat uitgeleide met ongeveer hetzelfde muziekje als Mansion. En daarmee is dit smorgasbord aan stijlen en sferen afgelopen. Eeuwig fascinerende plaat!

Van de vijf bonustracks mag Cruiser's Creek niet onvermeld blijven. Oorspronkelijk alleen een single, één van de beste Fall-nummers.

Aangekruist als favoriet:
1. I Am Damo Suzuki
2. L.A.
3. Paint Work