The Fall - This Nation's Saving Grace (1985)

cruisers creek.........
tijdloos

Snel eens beluisteren, schijnt briljant te zijn allemaal. Wat is hun beste album?

Hmm, de versie die ik heb, heeft maar 8 nummers. Tot en met Couldn't Get Ahead.

Dit is Postpunk, hè?

nee dit is the Fall ( etiketloos)

Nou, niet allemaal hoor. Het woord "constant"is zeker niet van toepassing op deze band. Maar als je houdt van grillige, bizarre edoch catchy knutselpop dan zou ik het zeker proberen.

Aanraders van The Fall:
Grotesque (After The Gramme)
Hex Enduction Hour
The Wonderful and Frightening World of The Fall
Deze plaat
Extricate

hmmm vreemd...
mijn LP heeft 11 nummers, mijn CD is zoals hier beschreven...

en ook;

shift work
code:sellfish
bend sinister
cerebral caustic
the frenz experiment

en kan er nog wel een handjevol opnoemen...
ik vind de verschillende tijdsperiodes goed te horen, maar ik vind het verder zeker wel " constant"

Mischien dat Itchy bedoelt dat het geen muziek is die iedereen goed vind...Door het "hoge score, even downloaden, puntje geven"is al menig album door het slijk gehaald.

Een hoge score wil nog niet zeggen dat een album voor iedereen brilliant is. Verder moet je The Fall denk ik ook niet vergelijken met andere jaren 80 engelse bandjes.

hmmm het principe "downloaden/puntje geven" zegt me echt helemaal niks...kan me er ook niks bij voorstellen wat daar de lol van is. Aan Reint's top10 te zien heeft hij een smaak waarbij hij The Fall best goed zou kunnen waarderen. En idd je moet van de sound houden en idd niet vergelijken met andere britse bandjes, niet van de jaren tachtig, maar ook niet van de jaren 70, 90, 00...
hoge scores zeggen mij ook niks....de meest debiele platen krijgen hier hoge scores.

hahaha nee hoor, kwam het zo over?

Zoiets bedoelde ik ja... en ik vond het woord "briljant" in relatie tot The Fall nogal vreemd. Niet dat ik het niet briljant vind, maar de muziek is zo grillig, dat het niet onder één term kan worden gevangen. Zoals John Peel zei: "always different, always the same". Fall-platen intrigeren en irriteren (soms) tegelijk (tenminste dat vind ik), wat ook het verlavingsgehalte zo groot maakt... tegenover elk toegankelijk popnummer staat altijd wel een ondoorgrondelijk lo-fi werkstukje.

Bombast en Barmby klinken geweldig. Ik zou dit als Noise-rock en Lo-Fi.
Doet me denken aan Pavement.

Alternative Rock is ook wel op zijn plaats.

Maargoed; dit is geweldig. Ik weet nu al dit ik dit wil gaan kopen, en dat terwijl ik maar 7 nummers ken! (Instrumentale Mansion even niet meegerekend.)

Andersom natuurlijk . Pavement werd ten tijde van "Slanted and Enchanted" er van beschuldigd een Fall-ripoff te zijn, en sommige nummers op die plaat vertonen inderdaad een meer dan opvallende gelijkenis.

hmmm, de pavement vergelijking hoor ik niet zo.
hoewel ik ook erg graag naar pavement luister, vooral slanted and enchanted

Andersom, klopt.
Een rip-off, dat is dan weer veel te overdreven natuurlijk.

ja

maar waarom duurt ie op CD minuten minder lang dan indertijd op mijn vinyl exemplaar ? (die ik heb weggegeven)

overigen, inderdaad een van de betere van The Fall.

Selecteer 4 favoriete tracks... Hoe is dat mogelijk als je er 10 zou willen kiezen? Wat een geweldige plaat is dit toch. En ja, hoe omschrijf je nou wat je op dit album hoort? Postpunk is een term die de lading dekt, maar ook weer niet, daarvoor is de verscheidenheid in de nummers te groot.

Laat ik maar volstaan met de mededeling dat ik hem heb verhoogd naar 4,5*, en dat er vijf sterren in het vat zitten voor deze prachtplaat.

Mijn meest favoriete Fall-album.
Die bonus tracks zijn ook heel goed.
Mark E. Smith heeft inderdaad een rot gebit.

Ik zie deze hoog staan in de Britse top zoveel. Nou ik ken deze band helaas enkel van naam...

Gààtje in mijn cultuur, het zal dan wel. Maar zo blijft er nog wat te ontdekken, me dunkt.

Komt er wel eens van dat ik dit zal ontdekken, denk ik.

Een mens kan tenslotte niet alles kennen, toch ?

I Am Damo Suzuki is natuurlijk één van de tofste Fall-liedjes allertijden.

De bekendste Fall-plaat... en niet voor niks, want deze is erg toegankelijk en staat in fel contrast met 'moeilijk' voorgaand materiaal als Grotesque of Perverted By Language. Brix Smith (de vrouw van) druke blijkbaar een groot stempel op de groep. Mark en Brix waren inmiddels flink het alternatieve glamour-koppel aan het spelen en genoten daar met volle teugen van (getuige de BBC-doc 'The Wonderful and Frightening World of Mark E. Smith'). Misschien dat daardoor voor het eerst de muziek minder donker en cynisch van toon is. Ook is de plaat veel constanter dan haar nogal lappendeken-achtige voorgangers. Uitschieters naar beneden staan hier niet echt op, of het moet het wat irritante en drammerige What You Need zijn.

Maar verder: wat een geweldige tracks! Bombast (zo'n nummer heeft echt baat bij een groter produktiebudget, wat er blijkbaar nu wél was, het rockt als een bezetene), Spoilt Victorian Child, L.A., My New House, I am Damo Suzuki (Smith doet geen moeite om zijn Can-obsessie te verbergen), classic na classic komt langs. Mijn favoriete track hier is Gut of the Quantifier, wat klinkt alsof de band onder stroom staat, en de stekker vast zit!

Al de tweede Fall-plaat die ik echt te gek vind (na The Wonderful & Frightening...)

Zou het na al die mislukte pogingen in het verleden nu dan toch nog wat gaan worden tussen Mark E. & me?

This Nation’s Saving Grace

Wat weinig mensen weten, is dat Mark E. Smith de uitvinder is van het muzikale equivalent van de balansdag. Avant la lettre natuurlijk, want dat woord bestond pas sinds 2006. Misschien was iemand hem wel voor, The Velvet Underground wellicht. Of zou deze beroepsalcoholist er meer van weten dan die visionairen destijds? Nee, Mark weet het allemaal beter, althans, dat vindt hij.

Hoe brengt Mark dit in de praktijk met zijn band? Ze beginnen met een instrumentaal, zelfs catchy te noemen deuntje. Daarna komt er dan weer zo’n lo-fi stuk met onverstaanbare, maar vast ontzettend intellectuele zang. Maar Bombast rockt gewoon keihard, het kan niet anders beschreven worden. Barmy is ook een goed voorbeeld van Marks muzikale balansdagen. Mark scandeert dit keer zijn teksten eens verstaanbaar, vergezeld van een ontzettend poppy gitaarriffje. De noisy breaks geven de boel een absurdistische tint, maar elke keer na zo’n vage onderbreking kun je weer vrolijk de riff meeneuriën. Tegenover het behoorlijk drammende What You Need staat dan het toegankelijke L.A., een lichtelijk elektronisch liedje dat alvast vooruitblikt op de latere Fall. Mark heeft het zelf gezegd, “I used to be psychic, but I drank my way out of it”. In 1985 had hij nog niet genoeg gezopen.

Een verrassing is natuurlijk altijd op zijn plek en My New House begint met een akoestisch gitaarintro, waarbij menig luisteraar even moest schrikken bij de eerste luisterbeurt. Het wordt natuurlijk weer een functionele monotonie en Marks stem slaat geregeld over als een ware Stephen Malkmus avant la lettre. Paint Work klinkt vrij gemakkelijk en luchtig, maar iemand heeft er (per ongeluk?) over heen getaped. Er duikt zo nu zelfs een fluit in het nummer op, die liefhebbers van de palingsound wel moeten kunnen waarderen. Een van de hoogtepunten is nog onvermeld gebleven, het geweldige Gut of the Quanitifier. Rondtollend en heerlijk lo-fi klinkend blijft het maar door gaan, totdat je er bijna gek van zou worden, maar juist op dat moment komt er een mooi gitaarloopje plus drumfill, om daarna weer dood leuk door te gaan met de monotonie.

Ook de op de cd-versie opgenomen bonustracks zijn zeker de moeite waard. Cruisers Creek en Rollin’ Danny zijn makkelijk te behappen singles, die dan weer in contrast staan met het vreemde Petty (Thief) Lout. Dat liedje bestaat uit rustige, zachte passages die gedragen worden door slidegitaar én uitbarstingen met het uit duizenden herkenbare stemgeluid van het ongetwijfeld zelfverklaard miskend genie.

Wat een met elke luisterbeurt groter wordend feest is dit Poppy maar ontzettend dwars, energiek maar nonchalant, en dat allemaal tegelijk.

Zeg, is de titel eigenlijk Spolit Victorian Child of Spoilt Victorian Child?

Veel melodischer en toegankelijker dan de eerste plaat die ik van hen hoorde, 'Live at the witch trials', maar ook een stuk volwassener tegelijk. Constanten op dit album: aanstekelijke riffjes en melodietjes die in contrast staan met Smith's bijtende vocalen.

Knap is dat een riff van Barmy maar 3 verschillende noten heeft. De liedjes zitten heel simpel maar vernuftig in elkaar. Fantastische plaat.

En ze denderen zo heerlijk voort, gedragen door de vreselijk hippe baslijnen.

My new house dan