The Police - Outlandos d'Amour (1978)

De eerste van The Police. Sting zingt onbevangen en naïef en het idealisme dat zijn latere teksten tekent is hier in geen velden of wegen te bekennen. Maar jongens, wat een liedjes. De magie tussen Sting, Summers en Copeland is bij de eerste maten van Next To You al hoorbaar. Wat kunnen die gasten spelen. Als jonge honden, uitdagend, vol spelvreugde en met een eigen geluid. Outlandos d’Amour is een rauwe mengelmoes van reggae, pop, rock…en het is immers 1978… punk! Snelle nummers als Next To You en Truth Hits Everybody zijn lichtjaren beter dan die van hun tijdgenoten. Maar The Police is toch op zijn best als er blanke regatta uit de speakers schalt. Met de kolkende afsluiter Masoko Tanga bijvoorbeeld, of met een typisch Stingproduct als Hole In My Life. Al is Outlandas d’Amour vooral groot geworden (en gebleven) door die Grote Drie: So Lonely, Can’t Stand Losing You en natuurlijk Roxanne. Zo’n plaat noemen ze een klassieker. Voor de fans: lees Sting's autobiografie Broken (over de eerste jaren van de band).

Hmm... ik vind het nogal een irritante sound. Het lijkt wel alsof dit een garagebandje is, die nog een heleboel te leren heeft. (Oke, het is dan wel The Police, maar ik vind het voor zo'n alom gerespecteerde band erg amateuristisch en rommelig klinken)

Naast Roxanne (en misschien Can't Stand Losing You) staat op dit album geen goede muziek. De teksten stellen niet veel voor (constant één of twee zinnetjes herhalen) en de muziek al helemaal niet. En Sting z'n stem begint me tegen het eind van het album ook de keel uit te hangen.
Elke keer die slappe fade-outs op willekeurige momenten zijn ook vervelend. Het maakt namelijk niet uit of zo'n liedje twee of tien minuten duurt: hetzelfde is die toch wel.

Voor zo'n 'goede' band vind ik het verbazingwekkend slecht. Jammer.

Wat een heerlijk debuut is dit "Outlandos d'Amour" van The Police zeg. De eerste vier nummers zijn echt van grote klasse. Een lekkere ruige opener in de vorm van "Next to You". Daarna komen de heerlijke lome reggae vibes van "So Lonely". Klassieker "Roxanne" verveelt mij nooit, in tegenstelling tot vele anderen naar ik begrijp. "Hole in My Life" is een wat onbekender liedje, maar ik vind het een van de hoogtepunten van "Outlandos d'Amour". De andere bekende single "Can't Stand Losing You" is er ook weer eentje om heerlijk mee te deinen. Het afsluitende "Masoko Tanga" heeft een heerlijke groove. Eigenlijk zitten alle liedjes wel goed in elkaar. De een wat meer recht-toe-recht-aan dan de andere, maar allemaal uitermate genietbaar. The Police combineert pop, rock, reggae en funk tot een verschrikkelijk smakelijke smeltkroes. Stuart Copeland zorgt voor de jazz, Sting funkt met zijn bas en Andy Summers laveert daar met melodieuze gitaarriffs mooi tussendoor. Wat een debuut en wat een sensatie is The Police uiteindelijk geworden!

Post punk was te verdelen in meerdere kampen.
De puristen, die zich ontwikkelden vanuit de punk, zoals Siouxsie and The Banshees en Joy Division, de positivisten zoals U2 en The Alarm, de Bowie imitaters, zoals Bauhaus en je had dan nog een groep die veel ska en reggae in hun sound gooiden.
Over de laatste groep wil ik het even hebben.
Eigenlijk maken die misschien wel de grootste ontwikkeling door.
Artiesten als Elvis Costello, Joe Jackson, The Jam met Paul Weller en The Police met Sting.
Maar laten we eerlijk zijn, ligt hun hart wel bij deze muziek?
Of gebruiken ze de post punk als springplank om op een totaal ander level verder te gaan in hun echte passie.
Vaak zijn het goed ontwikkelde muzikanten, die volgens mij liever een andere sound laten horen.
The Police heeft internationaal gezien het meeste succes.
Ondanks dat de leden al wat op leeftijd zijn, zien ze er nog fris en jeugdig uit.
Vergelijkbaar met onze eigen Doe Maar, die trouwens beïnvloed zijn door deze band.
Outlandos d'Amour klinkt puur, en het lijken eenvoudige pakkende liedjes.
Toch heb ik de indruk dat over elk geluidje is na gedacht.
Luister maar eens goed naar de drum en bas, dan ontdek je steeds weer andere loopjes.
Het gitaarspel is er om de genialiteit te verbergen.
Stel je voor, in deze tijd mocht je geen klasse muzikant zijn, dat is toch niet punk genoeg?
Je moet de uitstraling hebben van een beginnende band, die als het ware gisteren hun instrumenten gekocht hadden, en er nog niet fatsoenlijk op kunnen spelen.
Helaas vielen ze al snel door de mand, So Lonely, Can't Stand Losing You en vooral Roxanne werden grote hits.
In de huiskamer zette moeder de radio harder tijdens het strijken als The Police voorbij kwam.
Het werd wel geaccepteerd, en bij de snel opvolgende albums werd steeds meer de achtergrond hoorbaar.
Eigenlijk ging het al bij hun derde album Zenyatta Mondatta fout.
Reggatta de Blanc sloot nog aan bij het debuut, waarschijnlijk hadden ze al gelijk genoeg nummers om twee albums te vullen.
Vervolgens was de eenheid ver te zoeken, maar omdat het zo’n topmuzikanten waren, hielden ze het nog een paar jaar samen vol.
De albums werden grimmiger en donkerder.
En eigenlijk vind ik deze periode een stuk boeiender.
Neemt niet weg dat Outlandos d'Amour een prachtdebuut is.
Zelfs na al die jaren staat hij nog als een huis.
Rasmuzikanten die op de een of andere manier perfect aanvoelden hoe ze de wereld moeten veroveren.

Eind jaren '70 vonden reggae/ska en punk in elkaar een bondgenoot. Naast Bob Marley waren het vooral blanke artiesten (zoals wel meer gebeurde...) die het genre naar het grote publiek brachten. Ook The Police maakt er gebruik van. Stevige punkrock die mee dankzij de reggae en een leuke melodie meer werd dan de hardere punkmuziek die enkel bij het jonge punk-publiek in de smaak viel. The Police wist mee de stap van punk naar de nieuwe wave te zetten. Vooral knap omdat de groep met Outlandos D'Amour al meteen een stevig debuutalbum neer zet. Zowel qua sound zitten ze meteen goed en het album kent ook de nodige hits die nog steeds klassiekers zijn.

Vanaf het einde van 1978 was Roxanne op Hilversum 3 te horen bij de alternatieve omroepen VARA (op dinsdagen) en KRO (op woensdagen). Van een nieuw bandje, The Police. Dát was een leuk liedje, vond ik! Uiteraard nam ik het op met mijn radiocassetterecorder. Een hit werd het niet, maar de tekst en de reggaeinvloeden in dit redelijke uptempo lied vond ik erg fijn.

April '79 werd opvolger So Lonely wél een hit, in mei op #26 piekend in de Nationale Hitparade. Die vond ik nog beter, want daar zaten snelle stukken in, plus opnieuw die reggae-, of eigenlijk vooral ska-invloeden. Wat was dit een bijzonder bandje, wat een heerlijke nummers!

Toen ging het snel: met drie hitparades (TROS, NOS en Veronica) klonk de band vaker op Hilversum 3, waardoor ook conservatievere omroepen The Police gingen draaien. Dankzij een naderend optreden op Pinkpop, plus de promotie door de KRO op Hilversum 3, werd de band dé new waveband door Nederland omarmd, zoals Blondie het jaar ervoor.
Het opnieuw uitgebrachte Roxanne werd kort na Pinkpop alsnog een hit. Geen wonder na dit verpletterende optreden. Can't Stand Losing You en de van het volgende album afkomstige Message in a Bottle klommen datzelfde jaar nog hoger in de Nederlandse hitparades.

De singles geven een goed beeld van debuutelpee Outlandos d'Amour, waar bovendien enkele liedjes op staan die bijna als melodieuze punk klinken: opener Next To You, Peanuts, met behalve een vreemd toetertje een heerlijke rammelgitaarsolo; op de B-kant het punky Truth Hits Everybody met daarin een klok. Maar altijd staat de melodie centraal, zoals tijdgenoten Buzzcocks ook zo goed konden.
Mensen die de reggaekant appreciëerden konden behalve de singles ook terecht bij Hole in My Life (bijzondere tekst, over dit onderwerp hoor je zelden liedjes!) en afsluiter Masoko Tongo.

Minder vond ik twee tracks op de B-kant: Born in the 50's pakte me niet zo en het hoorspel in Be my Girl / Sally was leuk voor twee keer, maar dat was het dan ook. Wel goed om je uitspraak van het Engels te verbeteren.

Bijna 25 jaar later blijkt het album verrassend fris gebleven, ook bij herhaaldelijk draaien. Zelfs het "hoorspel" kan ik nu beter hebben. Sterke melodieën, soms heel meezingbaar. Gewoon een heel sterk debuut.

Ik ben al zo oud dat ik nog weet dat er geen Police was, maar ineens in mijn eerste schooljaar voortgezet onderwijs (1979-1980) waren ze er.
Gitarist Andy Summers was toen al een jaar of 37, en was vanaf 1965 al te horen op diverse albums als zowel vast bandlid als sessiemuzikant.
Drummer Stewart Copeland, 10 jaar jonger als Andy en vanaf 1972 al studio ervaring op wat albums van wat bands.
Sting, de charismatische bassist / zanger en the Police was eigenlijk zijn eerste serieuze band in 1977.

Een lage gemiddelde score voor 1 van de beste post-punk platen, had toch zeker minimaal een 4 moeten zijn.
Een geheel eigen stijl, ze kunnen echt goed spelen en een icoon van een frontman + ijzersterke songs.... ik bedoel maar.

De opener pakt je inderdaad meteen bij de strot en laat je niet meer los mede door de gitaarsolo van Andy Summers die ooit in een interview (in de jaren '80) verklaarde dat hij eigenlijk zo min mogelijk solos wilde spelen omdat artistiek gezien alles al eens gesoleerd was.....
Bij So Lonely en Roxanne heb ik last van het feit dat de radio bepaald dat je steeds dezelfde hits moet horen, te vaak gehoord dus.
Neemt niet weg dat het fantastische songs zijn (leuk dat stukje mondharmonica erin).
Roxanne duurt maar 3 minuut en 14 seconden, dacht veel langer maar zal wel te vaak de veel te lange live-versie gehoord hebben.

Hole in My Life lijkt tegen te vallen maar nu ik het analyseer zit het erg knap in elkaar, kon iets korter want de flow verliest daardoor aan sterkte.
Peanuts, lekker up-tempo en dat kindertoeterje erdoorheen op een gegeven moment past er wonderwel in. Door de toevoeging van die ogenschijnlijk onzinnige instrumenten vergroot het volgens mij onbewust de herkenbaarheid van de songs.

De 3de en zwakste single van dit album werd vreemd genoeg de grootste hit tot dan toe in Nederland (nummer 9 in de top '40).
In nog geen 3 minuten Sting 27x "Can't Stand Losing You" te horen zingen is mij te veel.
Daarna heb ik helemaal geen klachten en gezeur meer, "Truth Hits Everybody" een prima up-tempo rocksong met dan toch weer zo'n leuke toevoeging in de vorm van een soort van kerklokken (al dan niet echt).
Het rauw gezongen "Born In The 50's" is fel en mijn persoonlijk favoriet van dit album.

De 2 buitenbeentjes op het eind, "Be My Girl / Sally" tovert bij mij altijd een glimlach op mijn gezicht bij de zinsnede "And later in a moment That girl became my wife".
Ondanks dat het muzikaal weinig voorstelt en het lange spoken-word gehalte kan ik het nog altijd horen.
"Masoko Tanga" is ogenschijnlijk te lang en saai maar de flow erin is heerlijk en de onzin-tekst-zang van Sting en het uiterst subtiele akkoordenwerk van Andy zijn de smaakmakers erin.
Vond het vroeger niks maar waardering van diepgang in de muziek komt met de jaren zullen we maar zeggen.

Mede daardoor van 4 naar 4,5 ster!