Tom Waits - Blue Valentine (1978)

Horen jullie ook de gelijkenis tussen Christmas Card en San Diego Serenade?

Prachtig blues album. Heerlijke doorleefde stem en fraaie piano. Kentucky Avenue vind ik het aller beste nummer van dit album.

Dit album behoort al sinds ik Tom Waits ontdekte begin jaren 80 tot een van mijn favoriete albums van hem.
Mijn oude cd exemplaar was beschadigd dus onlangs een nieuwe laten komen. En deze uitgave stamt uit 2018 en is opnieuw geremasterd onder supervisie van Waits en zijn eega Kathleen Brennan. De uitgave is ook gestoken in een mooie kartonnen hoes, wel met plastic inlay maar dat is ook te preferen ipv de cd steeds uit het kartonnetje te moeten zien peuteren. En zo dus de laatste dagen veel naar dit album geluisterd en blijf het een prachtalbum vinden. Remastering is overigens ook prima in orde.
Album opent al erg mooi met het van de West Side Story bekende Somewhere met prachtige strijkers. Vervolgens komt het erg spannende Red Shoes By The Drugstore, waarin Tom Waits fluistert en dan weer uithaalt. Kippenvel, ook door de mooie begeleiding van de drums. En ja, eigenlijk volgt op dit album het ene hoogtepunt de andere op. En verzwakt het album imo geen moment. Heel fijn om weer een goed draaiend exemplaar ervan in huis te hebben.

De laatste weken veel muziek van Tom Waits aan het luisteren uit zijn pre Swordfishtrombones periode en deze Blue valentine uit 1978 is de eerste die ik inmiddels voldoende heb gehoord om er een waardering aan toe te kennen.
Was vroeger altijd min of meer in de veronderstelling dat er een groot verschil zat in de sound van de zanger en multi-instrumentalist uit Pomona, Californië van voor en na 1983 maar eerlijk gezegd heb ik dat zelf nooit zo echt ondervonden.Hooguit is de muzikale begeleiding bij zijn vroeger werk wat meer traditioneel,maar verder is de ontwikkeling van Tom Waits door de jaren heen er één van een geleidelijk en vrij natuurlijk verloop.
De opener Somewhere (From West Side Story) van Blue valentine zette me aanvankelijk wat op het verkeerde been,een wat theatraal en bombastisch nummer dat niet echt representatief is voor de rest en voor mij het minste nummer van de plaat.Daarna volgen de hoogtepunten elkaar echter snel op,het broeierige Red Shoes by the Drugstore en de weemoedige ballade Christmas Card from a Hooker in Minneapolis zijn beide fantastisch.Daarna gaan we met onder andere $29.00 en Whistlin' Past the Graveyard wat meer de blues kant op,en ook dat pakt prima uit.Om vervolgens bij Kentucky Avenue uit te komen,weer zo'n typische en briljante piano ballade van Tom Waits.
Blue valentine toont zich dan,op die hier veelvuldig aanwezige momenten een album van voortreffelijk niveau,iets wat nog maar ééns door de twee laatste nummers bevestigd wordt.
Zet voorlopig maar eens in op vier sterren maar daar gaat het waarschijnlijk in de toekomst niet bij blijven.
Zeer goed.

Ik krijg spontaan pijn in mijn keel van de manier hoe Waits zingt.
Op closing time vond ik zijn stem of de manier hoe hij zingt veel beter, dit gaat al meer richting zijn rare album ''bone machine'' die ik niet echt kan uitstaan. Zonde, heel zonde.
Als hij hetzelfde zou zingen (qua stem) als op closing time zou het veel beter zijn. Nu kom ik op een krappe 2,5 uit.
Christmas card is zeker het beste nummer!
Waits maakt zulke geweldige melodieën! Het is echt zonde dat ie het met z'n stem af en toe zo verpest.

Goed, dan lijkt de conclusie toch te worden: laat het maar zitten, haha. Al moet ik wel zeggen dat mijn eerste Waits-ervaring (in mijn geval met Rain Dogs) er ook een was van onbegrip. Tot niet lang daarna enkele toegankelijkere nummers op dat album me gingen bevallen (Hang Down Your Head herinner ik me vooral), en even later viel het kwartje ook bij de meeste andere nummers viel.

Zijn stem is juist een van zijn grote "selling points", zou ik overigens zeggen. Maar ja, wel even wennen, dat kan ik me voorstellen. Leuk dat je je eraan hebt gewaagd in elk geval, wie weet kom je er nog eens op terug

Iets als Christmas Card prachtige wisselwerking tussen cleane zang en de rauwe rasp. Maar als die je niet ligt houdt het op inderdaad.

Het is alsof ik mezelf lees/hoor toen ik enkel de "softe" versie van zijn stem kon appreciëren
Benieuwd bij welk album jij binnenkort van gedachten gaat veranderen.

Haha leuk hoor!
Zou inderdaad kunnen veranderen ! Ik hou zeker van aparte en ook wel rauwe stemmen. Maar hij klinkt zo geforceerd ( nu).
Wel een erg goede liedjesschrijver moet ik zeggen!

Het is ook geforceerd hier maar dat is alleen een ding als je bij Idols in de jury zit en iets te lullen moet hebben. Ik noem het vocale trucage van de bovenste plank. Anders kan je ook wel over Kate Bush gaan beginnen op het vlak van een bepaalde stem opzetten. En natuurlijk Captain Beefheart. Misschien ook iets voor je.

Onee captain beefhart vind ik helemaal een verschrikking. Apart doen maakt niet altijd goed blijkt daar maar.

Kan zijn dat je dat zo ervaart. Ik ga er hard op.

Met of zonder pillen is de vraag

Schijnen wel een aantal zich af te vragen.

Vertelde tegen zo'n wijf waar Romeo is Bleeding over gaat maar wat ik er niet bij vertelde.

Was dat het over mij ging.

Het idee dat je zojuist voor je flikker geschoten bent maar je cool intact blijft.

Een werkelijk ferme vent ook wel.

Raggende ras harde knakker.

Zelfs nog een beetje meezingen met wat chille songs.

Van Tom Waits bijvoorbeeld.

Op goed geluk bij de kringloop gekocht. Onder het mom van “Ik moet toch ook een album van Tom Waits in mijn catalogus hebben “Kende Waits niet echt maar wat een album ! Van opener t/m slotstuk heerlijke nummers met mooie melodieën en prachtige arrangementen. Je aandacht verslapt geen moment. Heerlijk bluesy met een snuf jazz. Favoriet voorlopig Sweet little bullet.

Een heel consistent album. Ook in mijn collectie.
Somewhere, 29 dollars zijn de nummers die er wat uitspringen, nu ik nog eens luister
Het nummer Kentucky Avenue. Dat is voor mij een echt kippenvelnummer

Samen met CLOSING TIME het enige tom waits album zonder dat je bij bepaalde nummers de arm van de draaitafel ietsjes verder zet .
het stond in mijn persoonlijke lp top 40 van1978 slechts op de negende plaats (net achter bob seegers stranger in town en voor the last waltz van de band)
Hoogtepunt : A SWEET LITTLE BULLET FROM A PRETTY BLUE GUN.
Dit is tom waits beste lp

Na het beluisteren van Closing Time had ik toch de behoefte om meer van Waits te leren kennen. Via deze MM gevraagd welke T.Waits albums nog "aanraders" waren voor mij. En deze Blue Valentine stond daar ook tussen. Ik kan enkel beamen dat dit een goeie plaat is . Een lekker "lazy feel" ademt dit album uit zoals op JJ Cale platen.

Heb net de elpee gekocht. Kende de plaat van vroeger en ergens had ik een digitale versie. Maar het elpee ritueel heeft me te pakken. Dus koop ik alles wat ik nog niet op vinyl had maar altijd had willen hebben.
Wat me meteen opvalt is hoe Waits klinkt op Somewhere en visioenen van die andere grootheid Louis Armstrong duiken onwillekeurig op. Satchmo zong zoals hij trompet speelde, klein, kort en bochtig in de rustige stukken en rasperig en scheurend als dat nodig was.
Deze remaster klinkt als een klok, niet als een opgevoerde versie van het origineel.

De eerste keer dat Waits niet heel stijlvast is op een heel album. Beetje jazz, beetje blues, beetje R&B zelfs bijna en natuurlijk weer een paar fijne pianoballads. In die zin een beetje een prelude van het werk dat hij vanaf ‘Swordfishtrombones’ op ons loslaat. En dus veel luisterplezier bij deze zesde worp van Tom. ‘Kentucky Avenue’ is prachtig.