Tom Waits - Heartattack and Vine (1980)

Ha bikkel2, wil jij hier eens op schieten? Het is mijn guilty pleasure van Tom.

Komt goed Etta. Ga 'm beetpakken.
Ik schuif 'm naar voren zelfs.

Paar heel goede nummers. Maar alles bij elkaar vind ik het als album minder en dit niet zo vaak beluisteren

Op een of andere manier raak ik op de muziek van Tom Waits niet zo snel uitgeluisterd, en zo kwam dit album weer eens uit het cd-doosje. Het is inderdaad een overgangsalbum (zijn zevende en laatste voor Asylum), met zowel mooie ballads die mij soms aan Randy Newman doen denken als meer elementaire en aardse nummers zoals hij die later steeds vaker zou brengen. En, al kan Waits, zangtechnisch gesproken, eigenlijk niet écht zingen (luister maar eens naar zijn debuut), hij weet met zijn stem een fantastische sfeer te creëren. Bovendien wordt hij terzijde gestaan door heerlijke musici, waarvan ik Ronnie Barron op piano en orgel wil noemen, en ook de orkestarrangementen zijn om te smullen. De liedjes van Tom Waits, vooral de afsluiter Ruby's Arms blijven bovendien mijn aandacht vasthouden. Verhoogd naar 4,5 *.

Dus......

Vakantie ! Dus eindelijk tijd om de schade in te halen.

Inmiddels ( eindelijk ) de revue gepasseerd.
Van de belofte aan EttajamesBrown deze naar voren te schuiven voor beluistering is niet veel terecht gekomen, mijn excuus daarvoor overigens.
Ga maar verder geen redenen noemen, is hier niet echt op zijn plaats. Evengoed nog altijd zeer nieuwsgierig naar zijn albums die mij nog niet bekend zijn.

Terzake dan maar:

Een op het gehoor toegankelijkere plaat van Waits, waar de produktie in vergelijking met latere albums eigenlijk vrij netjes is.
De opener en titelsong is vinnig en komt ook lekker binnen.
In Shades is een lekker bluesje, maar het wachten op Waits zijn gruizige strot is tevergeefs.
Een instrumentaaltje, leuk, maar ook niet heel bijzonder.
Saving All My Love For You is een pareltje.
Prachtig melanchonisch en qua sfeer helemaal goed. Tom met de billen bloot lijkt het.
Downtown is een song die lekker trekt en sleurt.
Feitelijk bleef hij van dit soort songs maken, maar werd het uiteindelijk grimmiger en primitiever vertolkt, soms net of het slagwerk bijv. buiten op een vuilnisbak werd gedaan.
Hier is alles uiterst herkenbaar en misschien omdat ik wat latere albums ken, daardoor net ff te netjes, maar Downtown deugt derhalve.
Jersey Girl is bekend, Springsteen speelde het een poosje live en dat is een groot compliment naar Waits toe vind ik dan weer.
Anderzijds......The Boss komt uit Jersey.
Till The Money Runs is weer bluessy en gruizig en On The Nickle is wederom gevoelig en mooi.
Strijkers die het invullen dit keer.
Op Ruby's Arms wordt dan gebruik gemaakt van een soort blazerskapel, die we weer goed kennen van In The Neighbourhood 3 jaar later.

Concluderend: Een Waitsplaat die er mag zijn, enkele fikse hoogtepunten heeft en voor mij vertrouwd genoeg klinkt.
Minpuntje In Shades ( Waits moet zingen goddomme )
De produktie is voor Waits doen wat aan de nette kant, maar wellicht moest hij daar nog achter komen.

Kom ik op 4 sterren uit. Coherente plaat.

Zo he, deze had ik even gemist in mijn Tom Waits ontdekkings reis. Dat is zonde want ik vind m meteen erg lekker!

Ik kwam bij de kringloop een partij tegen van 10 Tom Waits cd's, en dan alles vanaf plaat één. Groot deel had ik al, maar kon het niet laten liggen natuurlijk.
Dit album kende ik nog niet, en heb er met groot genoegen kennis meegemaakt.

Leuk, een Springsteen cover dacht ik bij Jersey girl, maar dat bleek toch even anders. Zo leer je nog eens wat.

Wat mij vooral bevalt aan de plaat is dat er heerlijke slow blues in zit, maar het blijft overal erg toegankelijk.

Overigens vraag ik me af of Prince geinspireerd is geweest door de hoes van dit album, toen hij de hoes van Controversy bedacht?

Één van de laatste albums van Tom Waits die ik, zover ik me dat kan herinneren nog nooit in zijn geheel heb gehoord. Het prachtige Jersey Girl kwam wel geregeld voorbij op onze wekelijkse bijeenkomsten maar het overige moet dan toch vrij nieuw voor me zijn.
Echter, afgezien van het feit dat Heartattack and Vine een wat toegankelijker geluid heeft dan zijn meeste latere albums, had ik vrijwel onmiddellijk het gevoel van zoiets als fijn thuis komen. Misschien heeft het er wat mee te maken dat dit album net voor Swordfishtrombones (1983) uitkwam, alleen de Soundtrack voor de film One from the Heart (samen met Crystal Gayle) zat er nog tussen, en dat is toch de plaat waar ik Tom Waits mee heb leren kennen.
Heartattack and Vine is een vrij compact album met voor Waits' doen niet al te veel (negen) nummers die gemiddeld dan weer wat langer zijn als ik later van hem gewend ben. Een dissonant zit er niet tussen, elke song verdiend minimaal het predicaat goed en zelfs het instrumentale In Shades is gewoon erg sterk en past er prima tussen. Vind dit sowieso een erg uitgebalanceerde plaat van Tom Waits, ietwat grimmige blues songs tegenover rustige, intieme songs waar Waits zich van zijn gevoelige kant toont. Van die laatste is de klassieker Jersey Girl een uitstekend voorbeeld.
Andere uitschieters zijn voor mij het gruizige Downtown, de titelsong en de sfeervolle afsluiter (met het mooie intro van Blazers met piano) Ruby's Arms. Maar dat kunnen in de toekomst ook weer een aantal anderen zijn want het is nog meer de hoge en constante kwaliteit van het totaal wat hier de beste indruk achterlaat.

Dit is ook zo,n heerlijke bluesy plaat van Tom Waits, tot en met deze is toch wel mijn favoriete periode van deze man. Vanaf Swordfishtrombones word het allemaal wat experimenteler, en daar moet je echt voor in de stemming zijn. Vanaf Closing Time tot en met deze zijn perfecte late avond platen met een biertje, wijntje of whiskytje erbij, zodat je daarna heerlijk kunt gaan slapen. Heerlijk in de relax modus komen met deze

‘s Avonds na tienen vind ik Ruby’s Arms het allermooiste wat Waits ooit gemaakt heeft.

Hier toch al wel die hint naar een grote variatie in stijl en klankkleur. Alleen de maniale gekte van 'Swordfishtrombones' met die bijzondere ritmiek en wereldinvloeden ontbreekt hier nog. Maar al wel een knipoog naar de toekomst dit 'Heartattack And Vine'