Bob Dylan - At Budokan (1979)

Prima live plaat. En het is zeker een sterk punt dat een aantal nummers in een nieuw jasje gestoken zijn. Sterke setlist en Dylan is inderdaad goed bij stem. Kortom niks op aan te merken.

Een album vol met topnummers. Ben behoorlijk geschrokken toen ik hem voor de eerste keer afspeelde.

Topnummers, maar geschrokken waarvan ?

Mijn god wat klonk dit vals. Het waren stuk voor stuk mooie nummers maar deze uitvoering sloeg voor mij werkelijk alles(ik heb het dan over 1980). Laatst nog vluchtig beluisterd via spotify maar dit is toch echt niet mijn ding.

Vreemd genoeg verdeelt dit album Dylan-fans in 2 kampen: goed of slecht. De zuiverheid schiet wel wat tekort soms, dat is waar, maar ik vind sommige uitvoeringen heel verfrissend. Moeilijk nog er een sterretje aan te hangen.

Er zijn 2 live-albums van Bob Dylan die me altijd hebben gefascineerd. In 1974 stond Dylan na bijna zeven live-loze jaren weer op het podium, samen met The Band. Before The Flood is een schokkende registratie van die concertreeks in ’74. Met een zekere gretigheid en agressie stort hij zich op zijn oude repertoire en geeft er een eigenzinnige draai aan. Zoals hij hier Like A Rolling Stone vertolkt hoorde je het nog niet eerder: uitdagend en venijnig. Dylan leefde nog, en hoe!

Het andere album is dit; Live At Budokan. Document als sluitstuk van vier jaar live optreden, met het Japanse optreden als start van de tour van ’78, en wat een wereld van verschil! Was het op Before The Flood vooral ongepolijst en rauw, hier klinkt Dylan als een geroutineerde artiest die zich omgeeft door een grote band met blazers en koor en met verfijnde arrangementen, die hij samen met bassist Ron Stoner schreef.

Het verhaal gaat dat Dylan nauwelijks aanwezig was bij de repetities. Hij hoefde alleen nog maar in te zingen, zoals een groot zanger betaamt. En goed zingen deed hij. Beter bij stem dan ooit. Een optreden als van Neil Diamond. De tournee was tot in de puntjes georganiseerd. Niet meer de improviserende stijl van The Rolling Thunder Revue, maar een strakke regie en geluidstechnisch op hoog niveau. Dylan die goed klinkt, dat kan niet goed gaan …

Dylan kreeg dan ook vooral in de VS een lading kritiek over zich heen. Het was te glad en gepolijst, vonden velen. Het tij was toen al gekeerd voor Dylan, nog vóórdat hij zich, later dat jaar, aan het einde van de tour, tot het christelijk geloof zou bekeren. In Europa was er meer waardering. Vooral de nieuwe jasjes van zijn oude repertoire bleken verrassend.

Bijna onherkenbaar had Dylan oude succesnummers als I Want You en All I Really Want To Do getransformeerd tot prettige luisterliedjes met orkest. Een modieus (in 1978) reggaeritme werd onder Knockin’ On Heavens Door en Don’t Think Twice, It’s All Right gezet. Soms verloren nummers hun venijn, dan weer vlamde er iets van nieuw vuur in de oude songs.

Een optreden voor de fans, niet voor de liefhebbers, breed geprogrammeerd met ‘Greatest Hits’. Alleen Is Your Love In Vain? was op dat moment nog niet bekend bij het publiek en zou later dat jaar verschijnen op het album Street Legal, in juni ’78, vlak voor de Japanse release van At Budokan. Het is tegelijk wel één van de hoogtepunten op dit album.

Andere sterke bijdragen zijn: I Shall Be Released, All Along The Watchtower en Forever Young. Just Like A Woman is wat slap en ook nog onzuiver gezongen.

Met At Budokan staat Dylan op een keerpunt. De gospeljaren rammelden aan de poort, de illusies en desillusies van de jaren '80 volgden en het zou nooit meer worden zoals hier. Vanaf dit moment zou een deel van zijn fans afhaken. Het einde voor de jaren ’60-generatie. The Times They Are A-Changin' Een waardig afscheid.

Op het binnenhoesje staat deze tekst van Dylan die genoeg zegt:
The more I think about it, the more I realize what I left behind in Japan – my soul, my music and that sweet girl in the geisha house – I wonder does she remember me?

Toegankelijk, voor het grootste deel goed beluisterbaar album. Ik heb de CD versie uit 1991 in huis en die klinkt goed maar wat iel, dus draai ik de basknop wat omhoog. Er moet nog een betere Japanse versie bestaan maar die is net zo zeldzaam als prijzig, dus dat wordt ‘m niet. Zo heel gedenkwaardig is deze registratie nu ook weer niet.

Mooi stukje Fedde! Zet dingen weer in perspectief!

En dan te bedenken dat ik door jouw mening werd gestimuleerd!

Zo, daar moest ik even voor terugscrollen - 2007 maar liefst.

Maar leuk om te horen. Had toevallig gisteren sinds lange tijd weer een Before the Flood op de draaitafel liggen. Ik herken de vergelijking die jij maakt tussen die twee concerten dan ook gelijk. Daarbij gaat mijn lichte voorkeur dan ook uit naar Before the Flood, juist vanwege de spontaniteit. Muziek maken was weer leuk voor Dylan.

Lekker hoor dat reggaesausje! Vond het zeer aangenaam om deze te draaien. En vals...tja? Ik zag hem laatst in de AFAS live, dat was ook niet helemaal zuiver.

Bob Dylan steekt zijn repertoire hier in een nieuw wit jasje. Groots opgezette live-tournee met orkest. Wisselend ontvangen. Europeanen konden voor deze metamorfose meer waardering opbrengen dan Amerikaanse fans.

Niks mis mee, met deze (vanwege die afwijkende arrangementen) toch wat gekke liveplaat. De uitvoering van Love Minus Zero/No Limit (met die fantastische slotzin 'My love, she's like some raven / At my window with a broken wing) raakt me meer dan de toch ook al niet misselijke studioversie.

Een album die de genialiteit en het creatieve hoogtepunt van Dylan in de tweede helft van de jaren '70 toont. Vergezeld van enkele uitstekende studioplaten is dit één van mijn favoriete albums. Weinig artiesten die Dylans-gewijs eens ál hun nummers compleet gaan herarrangeren én die nog eens super klinken ook (ok, de sax is misschien bij momenten wat te intens voor een zondagmorgen).

Een droomsetlist op deze dubbelaar van Dylan maar de bewerkingen van diverse nummers komen niet allemaal goed uit de verf. Was dat in de Kuip destijds ook zo? Fluitjes en koortjes maken Dylan opeens erg zoet. Bij sommige nummers werkt het zoals Ballad of a thin man maar bij Blowing in the wind gaan bij mij de tenen lichtjes krommen. Ik hoor hem toch liever wat rauwer. Niettemin een verzorgde livedubbelaar.

In 1978 gaf Bob Dylan een reeks van acht concerten in de Nippon Budokan Hall in Tokio. Dit album bestaat uit nummers die Dylan ten beste gaf in het vierde en vijfde concert in die reeks, bijgestaan door een brede keur aan muzikanten, waarvan er een aantal ook mee zouden werken aan zijn volgende plaat Street-Legal (die wel uitkwam vóór deze live-plaat, wat voor verwarring kan zorgen). Deze live-plaat werd op gemengde kritieken onthaald, waarbij opviel dat men in de Verenigde Staten een pak negatiever was in recensies dan in Europa.

Ik kan me er wel iets bij voorstellen, dat de meningen verdeeld waren en nog steeds zijn. De setlist is om duimen en vingers bij af te likken (wat voor mij, als Dylan-adept, nu ook weer niet bepaald moeilijk af te dwingen is), de uitvoering van de songs wijkt vaak behoorlijk af van de studio-versie. Veel gehoorde kritieken zijn dat dit veel te glad en makkelijk klinkt. En akkoord, als je het vergelijkt met bijvoorbeeld The Rolling Thunder Revue of Before the Flood, dan klinkt het ook gepolijst, en hoor ik liever het wat ruwere, wildere werk. Maar toch kan ik dit onmogelijk slecht vinden.

Enkele songs zijn op het eerste gehoor onherkenbaar (I Want You bijvoorbeeld, of Just Like a Woman), en da 's op zich wel tof, omdat je dan moeite moet doen de originele nummers van Dylan eruit te vissen. De arrangementen zijn voor de meeste songs drastisch gewijzigd, meer in functie van de groep dan van Dylan zelf, heb ik de indruk. Een zoveelste koerswijziging, van de artiest die niet veel moet hebben van conventies, indrukken en verwachtingen, maar vooral lekker zijn eigen zin doet.

Na deze concertreeks zou Dylan zich bekeren tot het christendom, en brachten de jaren '80 nog enkele goeie, maar vooral enkele van zijn slechtste studio-platen voort. Een nieuwe ommekeer zou er in 1989 komen, met het prachtige Oh Mercy. En sindsdien heb ik van hem, op Under the Red Sky na, eigenlijk zelfs geen matige plaat meer gehoord (de Kerstplaat misschien; de laatste drie met herinterpretaties van oude Amerikaanse liedjes vind ik nog best goed). Met het recente verschijnen van het epische Murder Most Foul in het achterhoofd is de hoop op een nieuwe Dylan-plaat dan ook groter dan ooit.

3,5 sterren

Een nieuwe draai geven aan bestaand werk vind ik op zich te prijzen, beter dan keer op keer hetzelfde doen. Toch kan ik niet zo goed uit de voeten met dit album.

Het is niet eens zozeer dat ik vind dat Dylan dichter bij de originelen had moeten blijven, het is meer dat ik Dylan zo verveeld vind klinken. Jammer, want de nieuwe instrumentaties vind ik vaak juist wel geslaagd.

Eens, niet mijn favoriete live registratie. Muzikaal is het dik in orde, maar er zijn opnames waarin Bob geinspireerder klinkt. Het vuur zal terugkomen in Saved / Shot of Love en flankerende concerten.

Ooit één van de eerste cassettes (!) die ik kocht, in de “Club” op de Korenmarkt destijds. De plaat was net uit, dus ik moet 14 geweest zijn. Beetje gekocht omdat er zoveel nummers op stonden.
Ik kende die naam wel, maar wist niet zo goed wat voor muziek het was. Ik kwam thuis en zei tegen m’n oudere zus dat ik een cassette had gekocht van Bob Daailan. Haar schaterlach verraste me.
Aangezien ik enkel de rode en de blauwe van de Beatles goed kende, en singletjes had van ondermeer Alice Cooper (maar dan wel zijn zachtste nummer, How You gonna see me now) en Abba, kwam deze plaat nogal rauw over.
Ik heb die cassette dan ook niet veel beluisterd, zeker niet nadat ik Paris van Supertramp had gekocht. Dat was veel meer in mijn (halfzachte) straatje…
Enfin, die cassette heb ik al lang niet meer, maar vorig weekend zag ik deze dubbel LP liggen in de DjingelDjangel in Antwerpen. Aan 15 euro twijfelde ik geen seconde, enerzijds uit jeugdsentiment, anderzijds omdat ik die plaat nu wel een eerlijke kans wou geven- ondertussen heb ik al een pak meer ervaring
En man, wat geniet ik hiervan. Zeer veel energie in deze opnames, en de arrangementen storen me geenszins, integendeel.
Morgen verder luisteren, ik ga hier 43 jaar na mijn eerste kennismaking nog heel veel plezier aan beleven.

In een bepaalde stemming, met buikgriep, op de oude CD380-speler van mijn pa, nog eens beluisterd en genoten van deze registratie. Ondanks de modieuze reggae-huppeltjes hier en daar (het was 1978!) een album om van te genieten. Like a Rolling Stone, Is Your Love in Vain?, Just Like a Woman, Oh, Sister, Simple Twist of Fate, All Along the Watchtower, It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding) en Forever Young hakken er wel in bij me. Ik geef het toe: ik lijd aan Dylan-sentiment en proef met een snik het voorlopige afscheid van een generatie. Deze dubbelaar markeert de sprong van de oude naar de nieuwe Dylan. Maar blijft nog net even voor de drempel staan om achterom te kijken. Mooi.

In 1978 ging Bob Dylan op een grootschalige tournee die hem naar Azië, Oceanië, Noord-Amerika en Europa bracht. Hij speelde er meer dan 100 shows en in heel die reeks speelde hij maar liefst 8x in de Nippon Budokan Hall in Tokyo, Japan. Columbia besloot om snel te cashen op die tour en bracht in 1978/1979 (afhankelijk in welk land je woonde) deze At Budokan uit. Een tour die Dylan wel op wat kritiek kwam te staan, want met zijn Street Legal band schoot er soms weinig over van de songs zoals we die vanop de reguliere studioalbums kennen. Voor mij is dat echter vintage Dylan en hoewel ik niet altijd even grote fan ben van zijn veranderingen, zijn er ook effectief liveversies die ik misschien zelfs nog liever hoor dan het origineel. Kleine spoiler alert: op At Budokan vind ik zo'n versie alleszins niet terug. Wel is het sowieso fijn om een flink aantal tracks van mijn favoriete studioplaat (Blood on the Tracks) te horen en er valt gewoon genoeg te beleven. Als je ook gewoon naar de setlist kijkt, dan krijg je toch een beter begrip van hoeveel fantastische nummers Dylan eigenlijk heeft uitgebracht. Fijne uitvoeringen van onder andere All Along the Watchtower (die vrouwelijke backing vocals zijn trouwens bijna elke keer wel een toegevoegde waarde) en achteraf gezien blijkt Columbia met deze set songs wel een goede selectie te hebben gemaakt. De vorig jaar gereleasede The Complete Budokan bevat beide shows (At Budokan is namelijk een compilatie van de vierde en vijfde show die Dylan in Budokan speelde) en qua "greatest hits" kan dit dus echt wel tellen. Voor de liefhebbers: de Another Budokan release is de meer interessante release van de twee Budokan releases uit 2023, die kan echt dienen als een fijne companion voor deze originele release.