Tom Waits - Alice (2002)

Mooie CD, beetje zwaar echter, je moet er tegen kunnen. De demo's die hiervan zijn uitgelekt zijn ook heel apart om te horen.
De productie lijkt op deze CD soms een beetje uit de voegen geschoten; bij de eerste zin van 'Poor Edward' trillen de glazen uit de kast (ja, Tom, dat kon écht wel effe minder hoor), en 'Fawn' is zo schel dat m'n trommelvliezen ervan barsten (ja, man met viool, dat kon écht wel effe minder hoor).
Verder niks te zeuren, hoewel deze CD het niet haalt bij zijn Island-werk

Persoonlijk vind ik de productie juist een van de sterke aspecten van deze cd. De cd heeft namelijk een erg warm geluid, wat erg goed bij de stem van Waits past. Ook komen alle (vreemde) instrumenten erg goed uit de verf.
Wat mij betreft is dit een van Waits' betere CD's.
Oh, en trouwens ook prachtig artwork zeg!

Reeperbahn vind ik een van de allerbeste nummers van Waits, en Alice is ook niet te onderschatten. En Kommeniezuspadt is erg leuk. De rest van de nummers kan ik me momenteel schaamtelijk niet herinneren, maar als ik ooit 4.5 heb gegeven zal ik dat nu nog wel vinden denk ik, en dat betekent dat het dus inderdaad een van Waits betere (niet 'beste') cd's is.
Ik zal wel wat meer commentaar geven als de cd hier in Leuven is aangekomen, maar er is nog een lange wachtlijst voor hem (digitaal doorsturen is wel erg modern, maar snel gaat het toch niet via gmail )

Gisteren het vreselijk mooie titelnummer gehoord. En me meteen voorgenomen om me eindelijk eens meer dan oppervlakkig in de heer Waits te gaan verdiepen.

Deze cd is eigenlijk toch wel één van mijn lievelings-albums van de heer Waits. Ik durf steeds meer te concluderen dat de rustigere albums dus favoriet bij mij zijn: donker en melancholisch gaan voor de gekte blijkbaar

Het eerste album dat ik van Waits in huis haalde. Moest er erg aan wennen, maar met name toen ik de andere platen in bezit had, vond ik het steeds beter worden. Die stem is lekker duister, evenals de muziek. Topper. 5/5

vandaag 2 keer verhoogd
schitterend album, vooral de rustigere nummers spreken mij het meest aan van de heer Waits
het samenspel van zijn (prachtige, donkere) stem met de instrumenten is ongeevenaard

Ik draai deze plaat eigenlijk ook veels te weinig, laatst nog eens opgezet en toen viel 'lost in the harbour' me in positieve zin op, werkelijk kippevel.

Ik verhoog hem stiekem ook naar 4/5, dit album kan mij echt bekoren. Echt een paar prachtige, ingetogen liedjes: Alice, Flower's grave, No one knows I'm gone, Poor Edward. Maar ook de wat lompere nummers vallen precies op hun plaats. Hij blijft het flikken!

30 November 2005: aERo loopt in de stad.
Het waait behoorlijk, het is donker en grauw en het sneeuwt.

Op de I-pod Alice van Tom Waits.............

Een betere soundtrack kon ik op dat moment niet wensen

zou me ook geen betere voor kunnen stellen, aERo

There's only Alice! 5*

Zo, m'n 3e album van Tom Waits. En het bevalt me zeer. Heb deze man leren kennen met Martha. Maar ondanks dat ie niet echt in m'n straatje paste, ben ik toch langzaam meer van hem gaan verkennen. Nu deze Alice is een heel erg mooi album, als Waits meer van zulk werk maakt: laat maar komen: 4

Een ongeloofelijk prachtwerk van Waits. In deze muziek zit zoveel emotie en kracht. Bijvoorbeeld die zin 'hell above and heaven below', met dat soort dingen schept hij gevoel. 'Kommienezuspadt', het lijkt op een eigen verzonnen taaltje dat hij daar ligt te brabbelen, toch geeft dat een leuk effect met dat aanstekelijk -om mee te geven - tempo dat aangegeven wordt door dikke bassen.
Een album dat mijn leven veranderde.

.

Werd ooit eens wakker gemaakt door mijn radiowekker. Om 5.30 en normaal gesproken ram ik dan op snooze, maar de stemmen waren rustgevend. Ze hadden het over een artiest en ik was geboeid en toen hoorde ik het nummer Fish & Bird en dat was echt een zalig moment. Wat een mooi nummer, met echt een prachtige tekst.

Heerlijke herfstplaat.
Om de een of andere rede vat de cover de hele plaat samen. Nostalgisch bruin ('i'm still here', watch her disapear', no one knows i'm gone'), met af en toe een dissonante streek blauw (' Kommienezuspadt', 'Everything you can think of', 'reeperbahn') en iets dat net normaal lijkt, maar helemaal uit proportie is getrokken ('poor edward') - net als het hoofd van Waits, ongetwijfeld een verwijzing naar de originele tekeningen in het boek van Lewis Carol.

Voor mij werd de muziek van Tom Waits na deze plaat moeilijker te volgen (hoewel hij nog steeds prachtige dingen doet). Deze plaat markeert echt een bepaald hoogtepunt - voor mijn gevoel - en blijft (zeker nu t weer herfst is en het bokbier geschonken kan worden) een heerlijke plaat.

Ondubbelzinnige 5/5

@ ManicM: volgens mij is die 'viool' van jou trouwens een zingende zaag - weet je iig waar je trommelvliezen van barsten

Voor €6,99 kon ik dit eerste deel van de tandem Alic-Bloodmoney niet lagen liggen.....

Tja weer een hoog cijfer voor Dhr. Waits. Deze man is toch tamelijk briljant. Wederom krijgt mijn gehoorstelsel te maken met prachtig en steengoed blues, jazz, avant-gardische uitspattingen en folkwerk waar zelfs de oren van mijn stokoude oma nog van zouden gaan tintelen. Iets wat mij zeer kan bekoren. De stem, tja die man is gek! Maar wel gaaf! Hoe het kwartje dan toch in ene zo kan vallen bij mij? Ach het blijft een prachtig fenomeen, muziek.

4,5*

HiLL, ik had nooit een Waits-fan in jou gezocht.

Poor Edward is echt zooo zielig. Gewoon niet normaal zo zielig maar wel echt geniaal mooi. Ik heb deze plaat voor kerst gehad en ik ben haar helemaal aan het ontdekken en ik vind het echt 1 van zijn mooiste platen dat zeker. 4,5 tot nu toe!

Poor Edward is inderdaad een tragisch, maar prachtig nummer. Tom Waits is iemand die je lastig in een hokje kunt stoppen, hij kan haast alles en dat altijd op zijn geheel eigen manier. Misschien moet hij maar een eigen hokje krijgen. Maar het nummer Poor Edward is - hoe vreemd het ook moge klinken - voor mij het boegbeeld voor het "Sadcore" hokje. Het hokje dat vooral vertegenwoordigd wordt door rockbands als Red House Painters en Low, maar in dit nummer wel een heel bijzondere gelijkenis kent, het trage tempo en de trieste en neerslachtige teksten over eenzaamheid. Zelden zo treffend vertolkt.

Een prachtig hoogtepunt van dit album wat eens te meer aantoont hoe krachtig verhalende teksten kunnen zijn. Voor mij altijd een leuk voorbeeld om mensen voorbij de melodie te krijgen en ook eens aandacht aan de teksten te laten schenken. Als ze dat bij dit nummer niet lukt, dan lukt het nergens. Een ander prachtig hoogtepunt op dit album is "Fish & Bird". Ook hier zijn het weer de ijzersterke teksten die de luisteraar vastgrijpen, maar dit keer met een hoopgevende inslag. Al met al blijft dit - hoe goed zijn andere albums ook mogen zijn - voor mij het absolute meesterwerk van Tom Waits.

Dit had het beste Waitsalbum kunnen zijn. De eerste zes nummers met inderdaad Poor Edward als dramatisch hoogtepunt blazen zelfs Rain Dogs met gemak weg. Wat een prachtige treurnis

Helaas is Table Top Joe dan ineens nogal een ontnuchtering. Vervolgens komt het nooit meer écht helemaal goed, voorzover niet goed en Waits samengaan natuurlijk. 4.5* derhalve, maar er had toch meer in gezeten.

Ik ben eigenlijk wel blij, dat na het zware Poor Edward het luchtige Table Top Joe komt. Die tijd heb ik echt wel even nodig om bij te komen. De rare, bizarre tekst vind ik toch wel het leukste aan dit nummer. Daarna pakt Waits de ellende weer goed op met "Lost in the Harbour", waarbij je vanaf het begin af aan al in die zelfde koude,kille,donkere haven waant. Vervolgens verwoordt hij op ambachtelijke wijze de gekte, die ook zeker doorklinkt in de muziek in het nummer "We're all mad here". Reeperbahn is voor mij ook nog een hoogtepunt.

Naast de eerste zes nummers zijn er wat mij betreft dus nog genoeg hoogtepunten om dit album van begin tot einde een hoge waardering te kunnen geven.

5*

Vind 'm erg 'duister'. Voorkeur bij mij gaat toch uit naar het meer melancholisch-bluesy werk ('70'er jaren) of het meer uitbundig-experimentele werk begin '80 (Swordfishtrombones).
Staat, voor de liefhebber die 'm nog niet op CD heeft, op www. mailmydisk.com.

Ik vind Tom Waits één van de raarste kwasten die er in popland rondlopen, maar dat maakt hem net aantrekkelijk. Zijn muziek is nooit voor één gat te vangen. Waits is ideaal voor de late uurtjes; een whiskey, een sigaar en een plaat van Waits, zeg maar!

****

Dit album is mij op sommige momenten iets te theatraal. Sommige nummers lijken bijna uit een Tim Burton film te komen. Daardoor iets minder 3,5 ster.

Ik kan er niet goed tegen dat mensen deze plaat bestempelen met 'Pop'. Dan moet ik altijd denken aan Tina Turner toestanden. Tom Waits is erg populair geworden de laatste jaren. Daarom kick ik eigenlijk wat af van de man. Ik denk dat dit vooral komt door het commerciële dat er bij komt kijken. Artiesten komen aanvankelijk op de markt met een eigen idee of concept. Maar eens ze beroemd raken weten ze wat de luisteraars willen. Als het dan zelfs op de radio gedraaid wordt, wordt een artiest bijna gedwongen meezingliedjes of 'gemakkelijkere' nummers te maken en dat haat ik. Dat maakt dat schitterende artiesten gewoon kapotgemaakt worden en vaak in hun latere jaren minder sterke albums afleggen dan vroeger.
Neem nu bijvoorbeeld de Rolling Stones; schitterende groep. Luister een van hun vroegste platen en nu één van hun nieuwste.

Lou reed bijvoorbeeld heeft dat veel minder. Hij heeft ook bepaalde platen gehad dat ik denk van 'Hmm, je hebt je laten vangen Lou', maar later komt hij dan weer met een erg sterk album af.
Maar dat is een moeilijk onderwerp en dat geldt absoluut niet voor alle artiest. Maar ik merk het gewoon.


Waits is iemand die ik graag heb gehoord. Zo bijvoorbeeld platen als Swordfish Trombones, Foreign Affairs, Franks Wild Years, Nighthawks at the diner en dan deze plaat. Alice vind ik vooral een knappe plaat omdat Waits erin slaagt een bepaalde sfeer te weerspiegelen; "Leegte". Maar om er toch geen totale depressieve koek van te maken, stak Waits er nog wat Whiskeybarmuziek, waar hij zo goed in is, bij. Zo is Kommuniezuspadt een erg vrolijk nummer tegenover een 'Poor eduard', 'Alice' of 'Reeperbahn'.

Die laatste hoor ik graag. Allerlei kleine fragmenten die zich voordoen in de Reeperbahn in Hamburg. Die baan is een stuk of 1000 meter heb ik gehoord uit betrouwbare bron. Erg indrukwekkend voor geïnteresseerden. Probeer voor je gaat wel eerst de tekst te vertalen dan dit nummer.

Ik ken vrijwel niets van Waits, afgezien van de nummers Downtown Train en The Heart Of The Saturday Night. Een vriend van me raadde me dan ook aan om met Rain Dogs, The Heart Of The Saturday Night of Swordfishtrombones te beginnen.

"Mooi niet" dacht ik vanmiddag, ik ga voor Alice, gewoon, daarom. Ik weet niet waarom (wist wel dat het een vrij "recent" (ook alweer 5 jaar oud though) album is van Waits, dus ben benieuwd hoe zijn stem is). Ik vond het artwork gewoon vet en houd van rare titels (zoals Kommienezuspadt).

Ik denk dat ik zo een kop thee pak en dit album opzet. Ik ben benieuwd.

De nummers op deze plaat stammen zelfs al uit begin jaren '90. In 1992-93 zijn ze in Hamburg (of all places) gedurende 18 maanden in een toneelstuk ten gehore gebracht. En dus pas 10 jaar later op plaat vereeuwigd.

Kommienezuspadt; Konijntje uit de Hel (Sei punktlich!)
Fish & Bird vind ik prachtig.