Savatage - The Wake of Magellan (1997)

Wake Of Magellan is best een degelijk album, met enkele erg sterke nummers, maar haalt het dan weer net niet bij Dead Winter Dead. De band kreeg eindelijk ook eens de langverwachtte aandacht met deze plaat, en live waren ze subliem, maar toch doet het merendeel van de songs hier mij niet echt veel meer. Blackjack Guillotine, Wake Of Magellan, The Hourglass en Another Way zijn voor mij de beste nummers, de rest draai ik nog maar heel sporadisch.

Een voortreffelijk Savatage album is dit... het is misschien meer poppy/ proggy en minder metal, maar vind het een heerlijke plaat....

Zak Stevens kwijt zich voortreffelijk van zijn taak.. en de composities zijn weerom briljant (uiteraard werk van de grote meneer Oliva!!!)

Favoriteten zijn zeker "The Wake Of Magelan", "Morning Sun", The Hourglass" en "Turns To Me".... maar vind eigenlijk het hele album top dus..;

Noot: op mijn versie zijn de bonustracks ("This is Where You Should Be" en "Desiree (acoustic version)", en dus niet nrs. 14-16 zoals hier vermeld.. Wellicht betreft het verschillende re-releases.....

Een ware metal musical, mijn tweede favoriet na Edge Of Thorns met Morning Sun als absolute hoogtepunt! *****

Deze CD heeft mij nooit echt kunnen overtuigen. Het luistert makkelijk weg en er komt regelmatig een leuk nummer langs, maar zonder dat het echt grote indruk maakt. De productie is goed en echte minpunten zijn er ook niet. Dit is gewoon een degelijke metalplaat met veel melodie en sfeer. 3.0 punten.

Mij heeft ie wel kunnen overtuigen; wat een plaat! 5 dikverdiende sterren.

ik vind het een afschuwlijke plaat. bah.

Het heeft geen zin om nostalgisch te doen over vroegere Savatage-tijden. Deze plaat is klasse en voor mij een van hun betere, zoniet hun beste. Jiha!

Goeie plaat, beetje minder metal, soms wat catchy en wat progressief. maar het geheel blijft uitermate verassend, de vele afwisselingen maken het geheel compleet.

Ben het met notsub eens! Enkele toppers maar ook wat nummers die ongemerkt voorbij trekken. The hourglass,Welcome to the show, Wake of Magellan, Turns to me en Anymore vind ik prima! De rest behoort tot de andere categorie.

Terug een halfje omhoog. Ja, het is meer gepolijst dan de eerdere Savatage-albums, maar op sommige plekken is het gitaarwerk echt bloedmooi, onder meer Turns to Me en The Storm scoren hoge ogen bij mij. Dat bombastische, orkestrale zorgt ervoor dat deze aanvoelt als een kruising tussen een hard rock/heavy metal-album en een soundtrack van Pirates of the Caribbean. Het vermelden waard is ook een fraaie hoes.

Raar album dit. Aan de ene kant heb je het mooie geheel dat track 2 en 9 t/m 13 vormen, daar waar je verder met een hoop onsamenhangende nummers zit. Van deze op zichzelf staande tracks zijn Turns To Me en Morning Sun echte krakers, maar de rest valt toch hard tegen. Had track 5 t/m 8 eraf gehaald en je had misschien wel het best Savatage album gehad. Nu blijft het voor mij steken op 4 sterren.

Super-conceptplaat, waar meerdere verhalen in elkaar overlopen...

Ik had toentertijd de special edition, er zat een speelkaart in en een poster...

Het intro doet me denken aan de Doors en het tweede nummer (Welcome) is nogal Queen-ish... Verder vind ik alle nummers van zeer hoge kwaliteit...

Beter dan Dead Winter Dead, omdat het duo Caffery/Pitrelli veel beter samenspeelt.
Ook zijn de zangbijdragen van Oliva beter dan op Dead Winter Dead...

De instrumental The Storm bezorgt me telkens weer kippenvel (wie speelt de solo?!? Caffery of Pitrelli, ik gok de laatste...)

Het titelnummer en Paragons of Innocence zijn wat mij betreft de toppers van deze plaat.
Al is de ode aan Veronica Guerin ook subliem (al is het wel wat kort)

Dead Winter Dead heeft niet het bandgevoel, inderdaad. The Wake Of Magellan heeft dat wel. En niet alleen de vocale bijdragen van Oliva zijn beter, ook de nummers met Oliva on the mic vind ik beter dan die niemandalletjes op Dead Winter Dead.

Criss Oliva vergeten doet niemand, maar wat is dat staaltje leadwerk in The Storm toch hartverscheurend mooi.

Criss Caffery heeft natuurlijk al bewezen dat hij dezelfde lijn als Criss Oliva heeft, getuige Doctor Butcher en hij heeft als tourgitarist ook vaak samengespeeld...

Al Pitrelli is ook een goed gitarist, maar op bijv. Dead Winter Dead hoor je toch wel een heel ander solo-geluid dan je gewend bent van Savatage... Al past Pitrelli wel beter dan Skolnick...

Ik vind op Magellan overigens het drumgeluid eindelijk ook weer eens goed...

Edge of Thorns had digitale drums, Handful of Rain was ingespeeld door Jon (heel simplistisch dus) en Dead Winter Dead (al is het toch Jeff Plate) klinkt ook weer te digitaal...
Op Magellan mag Plate lekker los gaan en hij groove't hier en daar echt superlekker, getuige het eindstuk van het titelnummer of Paragons of Innocence...

Waarom? Even toelichten graag.

Haha, alsof diegene nog gaat reageren na 4 jaar =p

Ik begin het album steeds beter te vinden. De nummers van de eerste helft zijn opzich allemaal erg sterk, alleen Complaint in the System haalt de flow eruit. Gelukkig komt daarna de werkelijk fenomenale tweede helft, wat misschien wel het beste is wat Savatage ooit heeft uitgebracht.

Een beetje Megadeth meets Queen in mijn beleving. Maar das een combinatie die geweldig uitpakt. Zak Stevens is hier echt meesterlijk, net als Pitrelli en Caffery. Heerlijke powermetal van de bovenste plank. En wat is die contrapunt zang in het titelstuk fenomenaal zeg; ik meen ooit eens ergens gelezen te hebben dat het Stevens een volle dag heeft gekost om dat in de studio allemaal in te zingen.

Dikverdiende 4,5*

Ik was deze band bijna vergeten, maar dit was bij zijn verschijning voor mij wel een grote favoriet in de cd-speler. Heb ze toen 2x live gezien, stond als een huis.

Wat blijft deze plaat toch ijzersterk.

Turns to Me is ook zo'n song met veel partijen en superveel dynamiek.

Paragons of Innocence is echt zo'n nummer die alleen Oliva uit zijn hoed kan toveren. Eén van de meest intense zangpartijen ooit. Ik kan ook echt niet stilzitten bij die song. Ik wil dat iedereen hem een keer heeft gehoord. Vooral als die snelle rap begint. Krankzinnig, gewoon.

Zou deze dan toch de beste Savatageplaat zijn?

Dat zou zo maar kunnen... Ik had vorige week een Savatage dag en draaide deze na lange tijd en met plezier. Ik moet me eens gaan storten op hun oudere werk, heb maar een paar albums van deze gasten. Wel alles van Trans-Siberian Orchestra en zodoende weet ik dat er volgend jaar een reünie van Savatage op stapel sta!

Kijk dat is dan weer leuk nieuws.

Ik ben al heeeel lang liefhebber van Savatage en Jon Oliva. Eigenlijk vanaf Handful of Rain, geloof ik. Niet de beste plaat om mee te beginnen, maar ik begon direct daarna met Streets en Gutter Ballet.

Daarna in de loop der tijd de nieuwe releases mee gemaakt.
Eigenlijk ben ik al die zij-projecten ook een beetje uit het oog. Misschien me daar ook eens op storten.

Klik!

Voorlopig een eenmalig optreden. Ozric Spacefolk maar misschien smaakt het die gasten naar meer?!?!?!

Ik adviseer je, zeker voor de kerstdagen, je te verdiepen in Trans-Siberian Orchestra! Een (gelegenheids)formatie met de kern van Savatage die op hun manier Kerst/klassiek/Rock vermengen. Er is op internet genoeg van te proeven.......

Beethoven's Last Night is wel een mooie daarvan. De rest is me té suikerig.

Wat mij betreft is dit wel hun beste. Staat eigenlijk geen zwak nummer op en vanaf Underture is het niveau zo belachelijk hoog dat het niet meer leuk is. Zonde eigenlijk dat de Pitrelli/Caffery tandem maar twee albums samen hebben kunnen maken. Op DWD was het al erg sterk, maar wat beide heren op deze plaat laten horen is fenomenaal.

En ik ben er volgend jaar gewoon bij op Wacken

TSO ken ik wel. IK heb de cd's aan mijn moeder gegeven. Leuk voor de kerst.
Volgens mij heb ik er ook berichten en cijfers achter gelaten.

Ik bedoelde meer dat ik me moet verdiepen in Jon Oliva's Pain, Circle II Circle en Oliva's soloplaat.

Tot de dag van vandaag sluit ik me hier volledig bij aan !

Misschien wel het meest ambitieuze album dat de band ooit heeft uitgebracht. Waar Streets tekstueel goed loopt, voelen de nummers daar in het concept muzikaal nog wel eens wat fragmentarisch aan, waar dat voor mijn gevoel bij The Wake Of Magellan minder het geval is. Ik verwachtte al dat deze en Handful Of Rain zouden strijden om de eerste plaats en ik twijfel zelfs nu ik dit album op de eerste positie zet nog steeds over. Het is denk ik een voortdurende momentopname, maar dat het een van mijn favorieten is ga ik niet ontkennen.

Dit album heeft in ieder geval de meest gevarieerde en krachtige zangprestatie van Zack Stevens. Van het musical-achtige Welcome naar het afwisselende Turns To Me en het opera-achtige Anymore: alles klinkt vurig, gepassioneerd en tegelijkertijd gevoelig. Ook Oliva's bijdragen op Another Way en Paragons Of Innocense (een van hun beste refreinen ooit) zorgen voor een lekkere dynamiek. De afsluitende songs The Storm (weergaloze gitaarpartijen) en The Hourglass (de bombast!) horen bij de beste nummers die de band ooit heeft gespeeld en brengen me iedere keer weer in vervoering.

The Wake Of Magellan is een waar (prog)metalmeesterwerk dat veel meer positieve aandacht van zowel de Savatage-fans als de algemene muziekwereld verdient.

Voorlopige tussenstand:
1. The Wake Of Magellan
2. Handful Of Rain
3. Edge Of Thorns
4. Streets
5. Gutter Ballet
6. Dead Winter Dead
7. Hall Of The Mountain King
8. The Dungeons Are Calling
9. Fight For The Rock
10. Power Of The Night
11. Sirens

Redelijk verbijsterd hier. The Wake Of Magellan stond al enige tijd op de nominatie om op de verkoopstapel te gaan. De paar keer dat ik het geluisterd heb, deed het me niks. Vond het vooral een oppervlakkige plaat en vrij eentonig. Ik denk toch dat ik er die keren niet aandachtig genoeg naar geluisterd heb, want ik kan nu eigenlijk geen echte punten van kritiek bedenken. Hooguit dat er hier geen krakers op te vinden zijn die je direct bij de strot grijpen.

Mja, geen krakers. Geen songs die een tien verdienen, maar de ene na de andere 8,5 of 9 zeg maar. Wellicht komt dat nog als ik vaker naar dit album ga luisteren. In elk geval heb ik er ditmaal van genoten. De zangpartijen zijn geweldig. Zowel Stevens als Oliva zijn hier misschien wel op hun best. Zelfs de rappende Oliva doet het geweldig. De solo's zijn om te smullen. Van het verhaal heb ik uit de muziek zelf niets meegekregen, maar dat betekent alleen maar dat ik binnenkort dit album draai met het boekje in mijn handen. Alleen Anymore deed me weinig trouwens. Misschien wel omdat er net teveel vaart uit de muziek gehaald werd. Duidelijk een album waar je met de aandacht bij moet blijven.

Tussenstand:
1. Gutter Ballet
2. Handful Of Rain
3. The Wake Of Magellan
4. Hall Of The Mountain King
5. The Dungeons Are Calling
6. Sirens
7. Edge Of Thorns
8. Dead Winter Dead
9. Streets
10. Fight For The Rock
11. Power Of The Night

Op het moment dat de plaat destijds zijn rondjes draaide was ik erg enthousiast, nu zoveel jaren later is er van dat enthousiasme niet zoveel meer over. Het is absoluut nog een goede schijf, de productie is uitstekend en de songs zitten ook stuk voor stuk goed in elkaar, toch wringt het ergens bij mij. Komt het omdat ik dit album afzet tegen de oudere platen van de band, klinkt Zach Stevens (een uitstekende zanger daar niet van) te mainstream, probeert men teveel klassieke elementen in de nummers te stoppen of mis ik simpelweg het rafelige randje van weleer...De eerste 2 nummers doen het prima om als openers te dienen in het concept, maar hierna slaat de verveling een beetje toe, Turns to Me heeft (in mijn ogen en oren) een irritante zanglijn, Morning Sun voegt zich ook niet helemaal in het straatje van Zach. Another Way (he daar is Jon weer) en Black Jack Guillontine klinken top, Paragons en Complaint zijn ook prima te verteren. Underture mwah, The Hourglass duurt mij weer veel te lang. Kortom; zeker geen slecht album maar het is mij allemaal wat te belegen, veel midtempo nummers en teveel theatrale bombast. De opvolger en laatste worp (voorlopig) bevalt mij wat dat betreft beter.

Met dank aan onze oeuvrerecensenten "3x woordwaarde" heb ik dit album ook maar weer eens uit de kast getrokken. Niet alles is meer super, maar mijn 4* blijven wel staan. Mooi album, zeker ambiteus en enkele vette nummers.

Noodgedwongen thuis werken geeft heel veel tijd om albums die al heel lang niet gedraaid zijn weer eens op te zetten. En zo kwam ik bij Savatage terecht.

Fijn plaatje, voldoende afwisseling en prima gitaarwerk. Heb Edge Of Thorns ook nog staan. Komt later deze week ook nog aan de beurt.

The Wake of Magellan en wederom een conceptplaat. Tevens een album waarop Jon ook af en toe weer de honneurs waarneemt. Eigenlijk is er maar weinig mis met de plaat, vanuit instrumentaal oogpunt zit het goed in elkaar en tevens doet Zachary Stevens het goed. Desalniettemin draai ik dit schijfje samen met Dead Winter Dead bijna nooit meer. Is het geheel te stroperig, duurt de plaat te lang of had ik liever Jon de hele plaat willen zien en horen inzingen? Het is giswerk maar op de een of andere manier is er geen klik meer tussen mij en deze worp waar dat destijds ten tijde van de release wel het geval was.
Soms groei je uit elkaar, of hoor je simpelweg niet meer de dingen zoals je deze destijds hebt ervaren. Het geheel blijft echter aan de goede kant van de streep.

Tussenstand:

1. Hall of the Mountain King
2. Gutter Ballet
3. Streets
4. Edge of Thorns
5. Handful of Rain
6. Sirens
7. Power of the Night
8. The Wake of Magellan
9. Dead Winter Dead
10. Fight for the Rock

Savatage is zo'n band wat qua songs altijd goede tot uitstekende kwaliteit levert (vanaf Hall Of The Mountain King welteverstaan). Zo ook The Wake Of Magellan. En ondanks het een concept-album is, ben ik er van overtuigt geraakt dat dit wel eens het beste werk van de band zou kunnen zijn. "Ondanks" omdat de valkuil bij concept-albums vaak de muziek in dienst staat van het verhaal. En juist dat levert vaak niet de beste nummers op...... Bij Turns To Me en Another Way schuurt het erwat tegen aan, maar de composities zijn sterk genoeg.
Wat maakt het dan als "beste"? Savatage is niet vies van het concept concept-albums (Streets , Dead Winter Dead en met een beetje goede wil Handfull Of Rain) maar deze hadden nogal last van het overdreven melo-dramatische effect. En de balans tussen heavy rock en ballads was op zn zachts gezegd nogal scheef (Streets). The wake Of Magellan opent ook redelijk theatraal maar wat vooral opvalt is dat de mix tussen heavy rock, bombast en rustige stukken veel beter op zn plek vallen. En dat heeft ook direct invloed op de productie want die is homogener en strakker dan voorheen.
Verder vind ik dat Jon Oliva best goed zingt op de 2 tracks (Another Way en Paragons Of Innocence). Op de eerste platen klonk hij nogal krijsend scherp.
Tenslotte hoor je in Anymore en op het hoogtepunt van dit album The Hourglass het project Trans-Siberian Orchestra goed doorklinken. Oliva's nieuwe liefde.
Deze plaat krijgt van mij dus een halfje meer dan de overige die ik bezit. Daarmee diskwalificeer ik zeker de voorgangers niet!