Savatage - Dead Winter Dead (1995)

Ging bij mij precies hetzelfde

Dead Winter Dead viel mij ook wel wat tegen. Opnieuw is er dat gekke zielloze geluid, maar daar valt wel doorheen te luisteren. Maar het is meer dat het ook compositorisch links en rechts een wat afgeraffelde plaat lijkt. De ballads zijn opnieuw prachtig. This Is The Time, This Isn't What We Meant en Not What You See zijn de perfecte etalages voor het emotionele brulwerk van Zak Stevens. Het zijn alleen de wat 'ruigere' tracks die de boel naar beneden halen. Dingen als I Am, Dead Winter Dead en Doesn't Matter Anyway klinken als moetjes en missen de hooks die de Savatage uit het verleden zo groots maakten. Ook de terugkeer van de zang van Jon Oliva verandert daar niets aan. Sterker nog; de wijze waarop hij Doesn't Matter Anyway declameert, doet mij eerder aan een circusact denken dan aan de dagen van weleer.
We weten dat hij in die dagen samen met Paul O' Neill druk was om dingen in de musicalwereld te gaan doen. Die dingen lijken wat geforceerd hier een plek te krijgen. Gelukkig herpakt Oliva zich enigszins via Poets And Madmen, maar dat wist ik toen nog niet. Ook werden hier de zaadjes voor Trans Siberian Orchestra geplant. Het korte Christmas Eve (Sarajevo 12/24) werd een soort van hit en vond nog meer succes via dat vehikel.

Weinig aan toe te voegen, titelnummer klinkt inderdaad als een moetje en een beetje afgeraffeld. Om de rockers als fans nog tevreden te houden ofzo. Niet echt gelukt wat mij betreft.

Van de oude garde, vind ik deze dan toch nog het leukst.

Moet wel bekennen dat het O'Neill, Oliva en studiogasttoetsenist Kinkel nooit is gelukt een goede keyboard-sound neer te zetten. Met zo een groot budget (Atlantic) en ervaren studio-mannen moet dat toch beter kunnen? Of zij waren er wel tevreden mee, dat kan ook.

Ik vraag me af of ze wel zo'n groot budget hadden. Daar geloof ik namelijk helemaal niets van. In die dagen lagen er wel meer hardrock- en metalbandjes onder de vlag van een grote platenmaatschappij eigenlijk alleen maar te creperen in de marge. Zie bijvoorbeeld Dream Theater en Skid Row. Ook in die tijd ging het grote geld slechts naar een klein groepje grote artiesten.
De enige winst was een uitgebreid distributienetwerkje. Waarbij het bij Dead Winter Dead allemaal wel heel schimmig werd. Zo verscheen het album in delen van Europa via Edel en in andere werelddelen weer via allerlei andere labeltjes.
Toen TSO eenmaal uit de grond werd gestampt werd er pas echt monnie gemaakt op de Savaburelen.

Aha. Ik ging er maar weer eens vanuit dat Majors al hun medewerkers goed betaalden en voorschoten.

Ik had natuurlijk geluk, die dagen, dat we in Den Haag de metalplatenzaak Rocky Roads hadden. Dus wij konden wel aan onze metal komen. Ik kan me niet eens voorstellen hoe dat moet zijn geweest voor anderen. Via Large misschien?

Ik denk ook niet dat dit soort platen in de reguliere platenzaken lagen. De wereld/mainstream was bezig met Numetal. Daar ging alle aandacht heen.

Toen dit album uitkwam was ik er helemaal weg van, de combinatie van het actuele thema en de soms vurige bombast, bloedstollend theatraal en de melodramatische aanpak had mij helemaal ingepakt. Niet uit mijn stereo-installatie te slaan. En wat er dan zo vaak gebeurt, als er dan nieuwe/andere muziek op mijn pad kwam, raakte dit schijfje in de vergetelheid.... +/- 30(!) jaren gaan voorbij en zo draaide ik dit schijfje onlangs weer eens en wat dan direct opvalt is dat het zoveel beter klinkt dan in mijn herinnering......... Grotendeels heeft dat ongetwijfeld te maken met het feit dat ik nu een betere installatie heb. En dus is het weer genieten geblazen. En helaas, als ik dit in een groter perspectief zet, is het nog steeds een actueel thema.

Ik kon destijds en nu nog steeds weinig met het thema dat de heren destijds ons voorschotelden.
Een clubje Amerikanen die met veel drama alle ellende in de Balkan bezingen, niet dat het een slechte plaat betreft, maar Dead Winter Dead vind ik 1 van de minste schijven van de band.
Niet alleen vind ik de productie wat zakelijk, de vele melodramatische power ballads doen de schijf naar mijn mening ook geen goed, dit heeft de band in het verleden een stuk sterker gedaan. Van de wat ruigere tracks vind ik ook geen groot plezier.
Pas bij het eenvormige maar venijnige Doesn't Matter Anyway veer ik weer eens op.
Nee, de plaat bungelt een beetje onderdaan in mijn lijstje van Savatage albums.