Savatage - Poets and Madmen (2001)

Naar eigen zeggen heeft Jon genoeg materiaal om wel 3 nieuwe platen te vullen. De beste man heeft een flink ongeluk gehad en heeft in korte tijd enkele tragedies meegemaakt, kortom, het zit de beste man op zijn zachtst gezegd niet mee.
Mocht Poets and Madmen wel de laatste van Savatage blijken te zijn hoeft Oliva zich daar helemaal niet voor te schamen.
Zeker ten tijde van de release kon ik niet zo goed uit voeten met deze plaat. Daar is echter in de loop der jaren flink verandering in gekomen.
Ik ben gek op man's stem, hoewel hij in 2001 al weinig meer de hoogte inging met zijn zang, vind ik dat geen probleem. Er is een fijne rasp op zijn stem gekomen die ik ook uitstekend kan hebben.

Dan de plaat, Jon blijft in mijn ogen een groot componist. Natuurlijk mis ik de inbreng van zijn broer, maar als een 1 geniaal iemand wegvalt, maar er blijft alsnog 1 geniale broer over en blijft de kwaliteit (als het ware) gewaarborgd.
In een track als Commissar komt het talent alom bovendrijven, de riffs, de tempoversnellingen, de breaks, de venijnige zang van Jon, zo lust ik ze graag. Zeker de laatste 1,5 minuut ga ik helemaal stuk en heb ik zin om het door mij gemetselde muurtje nogal bruut af te breken, wat een brok energie!
Een ander vermeldenswaardige song is Awaken; dat lijkt wel een werkje dat is overgebleven uit de Doctor Butcher sessies van 1994.

Poets and Madmen kan zich in mijn ogen meten met het betere werk van Jon. Het is jammer dat naar mijn weten destijds niet veel aandacht voor deze release was.
Voor zover ik kan achterhalen was de aandacht rond deze periode volledig gericht op Trans Siberian Orchestra, het orkestrale en klassieke geesteskind van producer Paul O' Neill en Oliva.
Een project waar ik nooit veel mee op heb gehad, maar dat is een andere discussie.

Jon Oliva's Pain was natuurlijk de voortzetting van Savatage. Vooral Maniacal Renderings vind ik zeer geslaagd.

Maniacal Renderings vind ik zelfs de beste van de 4 platen die Jon onder dit collectief heeft uitgebracht.
Als ik opener Through the Eyes of the King voorbij hoor komen kan zich dat wat mij betreft meten met het beste van Savatage. Het is een zeer fraaie echo naar de jaren 80.
Klein minpunt is wel de productie, het materiaal knalt niet bepaald de boxen uit, dat geldt naar mijn mening ook voor de 3 overige schijven. Dat was bij Savatage toch wel beter geregeld.

In mijn herinnering was er rond het uitkomen van Poets & madmen juist veel media aandacht. Je kon geen magazine openslaan of de band stond prominent in beeld. Ik vind het juist rete gaaf dat ze zo 'in the picture' stonden. De tour was ook erg succesvol van wat ik me herinner.

Van de tour - en of ze destijds in Nederland zijn geweest is mij weinig bekend. Ik ben ergens in de jaren 90 nog in de Melkweg geweest met Stevens achter de microfoon.
Binnen de metalwereld is er altijd wel aandacht geweest voor dit collectief.
Nu staan ze in juni op Into the Grave, een festival in Leeuwarden, om daar dan een dagkaart voor te kopen gaat mij dan weer te ver, nog los van het feit dat ik bands veel liever in het clubcircuit tegenkom.

Ik heb ze tijdens die tour in Hardenberg gezien met Jack Frost op gitaar en Damond Jiniya als zanger. Helaas waren ze die avond geen schim van de band die ik zag tijdens de Wake Of Magellan en Dead Winter Dead tour.... Damond Jiniya was een enorme mismatch voor deze band.

Nooit geweten dat Damond onderdeel was van de band. Ik heb wat beelden opgezocht maar afgaande op het gebodene word ik niet enthousiast.
Volgens mij waren op dat moment alleen Oliva en Caffery over als oudgedienden, waarbij de laatste pas bij de band kwam ten tijde van Gutter Ballet.
Hoewel Oliva voor mij de absolute frontman van Savatage was en is, moet ik eerlijk bekennen dat Zak Stevens het meer dan prima heeft gedaan als zanger bij de band.

Ik vond die tour met Jiniya juist geweldig! De afwisseling met Oliva himself werkte fantastisch! Ik had ze graag een album met hem zien opnemen.