Boards of Canada - The Campfire Headphase (2005)

volgens mij is dat voor Boards of Canada ongeveer het ergste wat ze te horen kunnen krijgen...

Haha, zou het?:P Ja kan er niks aan doen, maar het klinkt ergens wel hetzelfde alleen zonder gezang of iets dergelijks er doorheen.. BOC krijgen voor mij daardoor de voorkeur haha

ik had nog nooit de zin gehad om dit album te luisteren, ik hield het altijd bij het oudere werk. nu toch maar eens geprobeerd en ach, het is eigenlijk al wat ik had verwacht. het voegt niet zo heel veel toe aan het ouvre van boc, de eerste 5 tracks doen dat overigens wel, en voelen wel wat nieuwer aan, maar daarna lijken het allemaal wel b-sides van vorige albums.

Wat een heerlijkheid... In een 2 jaar tijd is mijn muzieksmaak volledig omgeslagen en dit is voor een groot deel gekomen door in aanraking te komen met BoC. Ik hoorde "Dayvan Cowboy" bij een vriend van mij thuis (toegegeven, ik was een beetje beneveld) en ik was direct enorm onder de indruk.

Mijn favoriete tracks van dit album zijn: Dayvan Cowboy, Chromakey dreamcoat en Peacock Tail

Een dikke 4,5* !!

Vaak wordt "Music has the Right to Children" beschouwt als HET meesterwerk van BoC, maar ik heb op de één of andere manier net iets méér met dit album. Waarom is moeilijk uit te leggen, beide albums zijn ambient klassiekers.

Zo heeft TCH dan wel niet de vrolijkheid van "Roygbiv" of "Happy Cycling", maar daarvoor in de plaats komt meer zomerse avondmuziek, inderdaad voor bij een kampvuur. Voor mij is er geen ander album wat me zo doet wegdromen als TCH.

Opbouwend is het album super. Het begint na de typische BOC-intro met vier "singles" waarbij ik "Satellite Anthem Icarus" een vroeg hoogtepunt vind en "Dayvan Cowboy" de meest aansprekende titel is voor het grote publiek. Het midden stuk is net iets minder dan het eerste en laatste deel, maar zeer wel de moeite. "Sherbet Head" is zo'n track waarbij ik alleen maar weg kan dromen, voor mij ambient heaven, voor een ander wellicht vervelend maar dat is persoonlijk.

De laatste drie tracks (van in totaal zo'n 20 minuten) doven het vuur uit. "Tears from the Compound Eye" is voor mij het mooiste moment van het gehele album, simpel maar genadeloos doeltreffend. Hoe een paar simpele tonen kunnen leiden tot iets magistraals: sinds Aphex Twin's mysterieuze "Selected Ambient Works Volume II" heb ik niet meer zoiets ogenenschijnlijk simpel doch prachtig mogen aanhoren.

De liefhebber van zwevende ambient heeft met dit album een prachtige ervaring, hou je meer van een beat dan is wellicht "Music has the Right to Children" of "Geogaddi" aan te raden.

Mooie review. Het einde is inderdaad met veel passie gemaakt, dat viel me later pas op.

Ik dacht dat ik de enige was die het einde zo briljant vind. Nummer 12 t/m 16 zijn voor MIJ de beste tracks die ambient te bieden heeft.

Ook ik vind het einde het beste deel van dit album, met zoveel gevoel! Je bent zeker niet de enige . Track 13 en 14 zijn m'n favoriete nummers.

Graag wil ik hier een persoonlijke review plaatsen over een bepaald nummer: Oscar see through red eye van het album The campfire headphase. Misschien ga ik wat ver in op dit ene nummer maar ik ben benieuwd of iemand me feedback kan geven hierop.

-- note: het is wel erg lang geworden maar als iemand interesse heeft om het te lezen leek me dit toch de juiste plek om te posten hehe.

Boards of canada.

Oscar see through red eye

Het nummer begint met een melodie, de melodie is niet een volledige melodie in, het zit tussen een mechanisch geluid en een melodie in. Het is een duidelijk computer gegenereerd geluid wat erop duidt dat de precisie ervan een duidelijke keuze van de artiest is. Het is gekozen als “begin”.
Kort daarna wordt een beat ingezet, 2 maten in een vierkwartsmaat. Deze beat wordt bijna direct opgevolgd door een andere beat die 1 maat in een vierkwartsmaat geeft (volgens mij gebruik ik verkeerde termen) en de andere beat fade uit.
Kort samengevat: een melodisch geluid wordt gestart wat meer tegen geluid aan zit dan tegen een melodie, vervolgens wordt dit gebruikt om een beat te genereren en die wordt weer als motief voor een definitievere beat gebruikt.
In principe is dit reactionair, toch zijn de motieven van de drie elementen verschillend. De startende “melodie” is beginnend en blijft het gehele nummer aanwezig, de korte beat is opvolgend en tijdelijk, deze is duidelijk bedoelt om de laatste beat op te starten. Deze laatste beat gaat verderop in het nummer samples dragen. Zo hebben alledrie de elementen ten opzichte van elkaar een duidelijke functie, ze gaan zich binnen een door de artiest systeem als onderdelen gedragen.

Belangrijk is dat tijdens dit duidelijke opstarten van het nummer constant de geluiden van vogels en de zee te horen zijn als een relatie naar de realiteit, alsof dat een hint is naar de oorsprong is van het nummer.

Kort daarna worden door de geluiden van vogels en de zee heen op zichzelf staande geluiden gebruikt die op een dusdanige manier getuned zijn dat ze een melodie vormen. In principe kan je dat lezen als een collage. De verschillende geluiden die samen een melodie vormen zijn zeer nauwkeurig op elkaar ingesteld.
Zo nu en dan is er een heel kort stukje van de middelste, opstartende beat te horen, deze wordt gegenereerd door de geluiden uit de melodie maar de beat wordt op geen enkel stuk doorgezet. Dit vind ik interessant omdat dit iets zegt over wat er in de intro van het nummer gebeurt; daar werd de beat opgestart door de melodie terwijl de beat in het midden van het nummer door een geluid wordt gestart. Dit zou twee dingen kunnen betekenen, dat de melodie in de intro door de artiest niet als melodie gezien wordt maar als geluid, of dat fragmentarisch starten niet starten is omdat de geluiden op zichzelf geen volwaardige melodie zijn (beiden interessante opvattingen). Daarnaast interpreteer ik de constante bewustwording van het bestaan van deze opstartbeat als de gewaarwording van een spookbeat die constant aanwezig is, ook buiten het nummer, en iets nieuws kan genereren. (maar misschien dat ik hier nu te ver in ga)
Tegelijkertijd nemen ze allemaal een ander volume aan, sommige geluiden zijn nauwelijks of niet te horen. Er wordt op die manier geen rekening gehouden met wat we niet meer kunnen horen. Aan de andere kant wordt er wel rekening gehouden met wat we wel kunnen horen, er komen geen veel te luide tonen in voor, wat het geen provocatief nummer maakt.

Persoonlijk vind ik het een compositie van elementen waarin het belangrijk is of de artiest er wel of geen keuze in heeft gemaakt en wat hierop een reactie is en wat niet. Je zou kunnen zeggen een onderzoek naar de fysieke ruimte die een mens heeft om binnen muziek daadwerkelijk zelf iets te kunnen maken. Waar het nummer over gaat is de pure creatie van muziek, ik zou zeggen dat het een onderzoek is naar een motief om een nummer te maken. Daarbij stellen ze ook vragen naar het motief om een nummer een bepaalde (conventionele) lengte of volume te geven.

Zo, zelden dat je zoeen lange en filosofische beschouwing van een nummer tegenkomt (respect).

Altijd een nummer gevonden met een zeer warme gloed. En die inderdaad onderdrukt klinkt, of niet te scherp/hard, een mastering waar ik erg van hou, nodigt uit om het volume harder te zetten, het geluid blijft toch voelen als zijde. De beginnende melodie is een beetje als een gloeiend kooltje waartegen je blaast en dat vervolgens harder gaat gloeien. Waarom je het geen melodie noemt vind ik apart, het zijn misschien geen piano noten, maar het zijn wel gesynthetiseerde noten van verschillende toonhoogten die elkaar opvolgen. In dit geval als opzwellende ''waves'' die een doorgolvende eindeloze flow creëeren, als nest voor de rest van de (vogel)geluiden.

De ritmische samples die in de beat bijvoegen zijn synthetisch voor de Boards of Canada. Het klinkt wat minder dik dan in hun andere nummers, maar het kan de pret niet drukken. Deze aesthetiek van geluiden en mastering is overigens voortgezet op de Trans Canada Highway EP, die ik in de loop van de tijd ook erg ben gaan waarderen.

Hoe je het woord ''genereren'' gebruikt vind ik een beetje vreemd, want geluiden hebben uit zichzelf geen creërende kracht en de conclusie dat een bepaalde opvolging van geluiden zegt dat er de twee mogelijke opvatting van BoC aan ten grondslag liggen die je noemt lijkt me eigenlijk onzin. Je idee van ''spookbeat'' vind ik wel mooi, want als je de hats die niet meer hoorbaar zijn toch erbij kunt denken in gedachte kan dit zeker een extra mooie ervaring ervan maken. Maar over de opvolging van verschillende ritmes zou ik zeggen: Er zijn bepaalde snelheidsveranderingen en breaks om dynamica toe te voegen. Snelle hi-hats en dan weer terugvallen naar langzamere om op die manier ontspanning te bereiken. Dat is muzikaal, spelen met de luisteraar, teasen. De beat is overigens heel erg uit de hiphop afkomstig. De snelle hats aan het begin zijn inderdaad een mooie intro zoals die in hiphop ook vaak gebruikt wordt, dan valt er een bassdrum in met een gebroken ritme, wat een lekker funky effect heeft.

Ik denk dat de Boards of Canada dit nummer en album hebben gemaakt om een bepaalde avontuurlijke reis te maken, dat maak ik ook op uit een interview met hen over het album. Ik denk niet dat ze hierin met een onderzoek bezig zijn naar de creatie van muziek, maar gewoon met het schilderen met geluid.

Dank je voor je reactie.
Ik heb vrij weinig over BoC gelezen, alleen op wikipedia een beetje; is dat interview waar je het over hebt ergens te vinden ?

Wat ik geschreven heb is een eigen interpretatie, ik denk ook niet dat de artiesten het zo bedoelt hebben. Ik vind je associatie met een gloeiend kooltje mooi, het past ook bij het nummer, misschien meer dan mijn vrij droge benadering. Toch heb ik mijn benadering zo droog gehouden om zo veel mogelijk associaties te vermijden. Associaties zijn subjectief en het is denk ik lastig om er over te praten omdat ze zo persoonlijk zijn.

Waar ik op zoek ben is een begrip te vinden in hun "grammatica" om het maar even zo te noemen. Een voorbeeld hiervan is hoe Phillip Glass met de conventie van de lengte van een nummer bezig is. Hij probeert de lengte van zijn nummer niet door een muziek- esthetische keuze te bepalen maar hij maakt er een loop van. Boards of Canada heeft over het algemeen een vrij onconventionele lengtes in de nummers dus ben ik benieuwd hoe ze daar zelf over denken.

Wat je zegt over creëren is waar, geluiden hebben geen op zichzelf staande creërende kracht. Het gaat om de presentatie, je kan best het koken van je avondeten als muziek presenteren volgens mij. De creërende kracht van een geluid is dus afhankelijk van de presentatie en de intentie van de maker. Ik zou zeggen: "alles wat gepresenteerd wordt als muziek is muziek ongeacht van de kwaliteit hiervan".

Ik ben het met je eens dat het inderdaad een duidelijke melodie is. Toch vind ik het anders werken dan in een nummer van bijvoorbeeld Madonna waarin de melodie heel duidelijk een melodie is. Maar dat is waarschijnlijk persoonlijk.

Nou, het lijkt me raar als het hetzelfde voor iemand zal werken als muziek van Madonna Hoewel veel mensen het op het eerste gehoor slechter zullen beoordelen natuurlijk. Muziek van BoC is ook niet gemaakt als popmuziek die het goed moet doen op korte termijn in de hitparade, maar als muziek die het bovenal op de lange termijn goed moet doen. Ze willen er zelf graag naar kunnen blijven luisteren. Hier kun je interviews met hen op dit moment vinden: Interviews - bocpages

over fijne platen gesproken...

Heel mooie relaxte plaat.

BOC ontdoet zich van al het duistere. Ik vind hierdoor de plaat niet slechter itt wat sommige fans wel denken. Het mysterieuse, droomachtige blijft voor mij bewaard. Nog steeds voert ook deze plaat me naar andere dimensies.

enige minpuntje is dat sommige nummers wat te veel op elkaar gelijken.

favoriete nummers zijn satellite anthem icarus, slow this bird down en tears from the compound eye. Macquarie ridge is ook de max. Maar heb deze niet op mijn album

'Slow This Bird Down' houdt me een beetje van de 5* af bij deze plaat, overigens absoluut geen slecht nummer, maar dan hadden ze beter de bonustrack 'Macquarie Ridge' ervoor in de plaats kunnen stoppen (welke een stuk mooier en subtieler is naar mijn mening).
Heb dit album al erg vaak gedraaid en het verliest zeker niet aan kracht, maar 'Slow This Bird Down' heeft te weinig aan kracht gewonnen. Het einde van dit album is echt een prachtige afronding, heel goed gedaan. Grote hoogtepunt van de plaat ligt wat mij betreft van het einde van nummer 2 tot en met nummer 5.

YouTube - Boards of Canada - Macquarie Ridge (Aurora Borealis, Nothern Lights) HD, Salten - Norway

Ik hoop de Japanse Release van deze ooit te pakken te krijgen

Ik hoop dat ze nog iets nieuw gaan uitbrengen. Stiekem hoop ik op een release op de dag dat volgens de Maya berekening de wereld vergaat en anders draai ik die dag zeker nog eens geogaddi.

Ze hebben gezegd dat er iets nieuws aankomt, dus je hoop wordt waarheid.

Ik vond deze plaat de minste in vergelijking met Music en Geogaddi, maar pas geleden viel er een dubbeltje. Nu ben ik hem toch weer aan het ontdekken. Boards of Canada blijven voor mij grote helden...

nice track: 84 pontiac dream


YouTube - Boards Of Canada - '84 Pontiac Dream

Mooi. Bij deze plaat denk ik aan vakantie

Past muzikaal ook wel heel erg bij een fijne wiet ervaring, niet dat je het persé nodig hebt verder. Grappig dat ik eerder de eerste vijf tracks als duidelijk hoogtepunt zag. Inmiddels luister ik naar een heel ander album lijkt het. Begin vaak daar voorbij met luisteren juist, ook al blijft track 3 een flinke favoriet. Als je bij nummer 8 begint, heb je een heel andere fase in het album (minder uitbundig positief, meer rust), en heb je veel meer aandacht capaciteit over om de ontzettende lading aan betekenisvolle langsvliegende geluiden proper op te nemen, Oscar See Trough Red Eye is één van de beste tracks van de mannen. Die klonk al lekker warm en vond het vroeger al één van de betere tracks van het album, maar heb gemerkt dat elk gek geluidje visueel past in een cinematische 3D voorstelling/fantasie die tot je komt als je totaal onoordelend in het moment zit. Terwijl ik in het begin BoC toch ook maar een beetje aan vond klooien soms met al die bliepjes. Erg andere visie over veel tracks gekregen, en ook bij Slow This Bird Down. Vandaar mijn 5*. Net zo perfect en zelfs zo diepgaand als Geogaddi, héél anders alleen, veel relaxter en dat is natuurlijk niet zo stoer, op het eerste gehoor intrigerend voor veel mensen.

Echt een meesterlijke plaat blijft dit die abstract -vooral op emotioneel vlak- een vinger legt op wat er ontbreekt in de samenleving als geheel. De productie is nog een stap opwaarts in een aantal opzichten tov het geniale donkere Geogaddi. Wat er op de achtergrond gebeurd is zo goed maar de luisteraar dient het zelf te ontdekken. De overgrote meerderheid van de luisteraars blijkt al veel te snel op een verkeerd been gezet door wat express eenvoudige kalme voorgrond melodieën (en sowieso hebben mensen echt een reuzachtig aandachtsprobleem in het huidige tijdsbeeld, waardoor er weinig kwaliteit wordt ontdekt of ondersteund maar dat verder maar terzijde), ben je in staat om in te zoomen op wat achter de voorgrond gebeurd is het een wilde reis die zeer subtiel is van aard.

Een zeer interessante plaat die ver onderschat is al komt dat misschien niet zo over op basis van het cijfer. Als je na lange tijd weet wat erin zit en reacties leest/hoort die totaal de essentie gemist hebben kom je hierachter, en er zijn ook veel mensen die ditzelfde gemeld hebben. Na honderden luisterbeurten put ik hier nog muzikale wijsheid uit. Ik denk zelfs dat er individueel een flinke katalyse van bewustzijn mogelijk is door alleen dit album goed op te nemen, voor mij persoonlijk heeft het iig zo gewerkt en bij anderen heb ik het ook wel geconstateerd. Mensen geloven niet meer in pure positiviteit/echtheid en zelf nadenken, omdat het wordt uitgelokt, makkelijk gemaakt om dit los/kwijt te raken maar in mijn leven heb ik alleen door echtheid mn goede vrienden en mn prachtige vrouw gevonden (die ik ook dit album heb gegeven voor haar eerste verjaardag die ik meemaakte en wat nog steeds een gekoesterd cadeau is voor haar) en ik heb ook gemerkt inmiddels dat dit het type vriendschap en liefde is die eigenlijk iedere popie jopie en ieder mens verlangt maar niet kan vinden als men zichzelf steeds verloochend.

Satellite Anthem Icarus, of SATellite ANthem ICarus?

Vandaag weer eens gedraaid en wat blijft Dayvan Cowboy toch een geweldig nummer!

Mooie plaat alweer van Boards of Canada. Wel het album waar ik het minst mee heb. Het mist dan toch wel dat mysterieuze wat die andere albums wel hebben. Desalniettemin is een mindere BoC nog steeds een goede BoC