Nick Cave & The Bad Seeds - Push the Sky Away (2013)

De tijd zal moeten uitwijzen of dit een 4,5* blijft of alsnog een halfje zakt (ik verwacht geen 5*). Maar voorlopig kan ik hier even flink van gaan genieten. Ik ben benieuwd of de bonustracks nog iets bijzonders gaan toevoegen (in de meeste gevallen is dat vaak niet zo).

Even gemist, door de review van aERodynamIC wel erg benieuwd geworden. Straks ook eens beluisteren

Aangenaam verrast! Heerlijk ingetogen noirsfeertje.

Ik sluit me bij deze woorden aan. Ik kan niet wachten tot de plaat uitkomt!

Interessant feitje: de fraaie vrouwelijke gestalte op de cover is die van Caves vrouw Susie Bick. De foto is genomen in hun eigen slaapkamer.

Ik ben erg onder de indruk van Push the Sky Away. Nick Cave zet 9 prachtig ingetogen nummers neer, ieder nummer heeft een sfeertje dat mij erg aanspreekt en mij aanspoort om dit album snel weer te beluisteren. Het titelnummer en We No Who U R zijn momenteel favoriet.

Zijn beste schijf sinds No More Shall We Part . Zeg dat Freekowtski het gezegd heeft.
@Paalhaas: Inderdaad en de Caveman vertelde er ook nog eens bij dat het een toevalfoto was....

Thanks for sharing.

En hij staat op de luisterpaal!

Even snel geluisterd om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Dit gaat wel wat worden. Klinkt zo op het eerste gehoor als een kruising tussen Boatman's Call, het soundtrack werk met Warren Ellis, de gospel van Abattoir Blues en de onderhuidse spanning van Grinderman (het nummer). Nu begint het wachten op de fysieke release...

Mooi, vanavond eindelijk maar eens opzetten.

Vandaag voor de eerste keer in z'n geheel beluisterd, en de twee nummers die ik eerder al hoorde, bevallen me het meest - dit is hoogstwaarschijnlijk het gevolg van de herkenbaarheid - maar ook 'Higgs Boson Blues' is erg goed. De overige nummers hebben nog niet echt een indruk op me achtergelaten, maar dat komt nog wel.

Ik houd het nog een weekje uit, totdat de Kroese het album in de schappen heeft liggen. Iedereen is redelijk positief tot nu toe, behalve de volgende review. Ik mag van MusicMeter geen stukken citeren, maar ik vraag jullie of ik mag vrezen voor een Grinderman light.

Ik heb nog niet het hele album gehoord, maar het gemis van gitaristen Bargeld en Harvey is pijnlijk hoorbaar.
Grinderman hoor ik in eerste instantie niet echt terug, maar ook de bezieling van een No More Shall We Part niet.

Vanaf de eerste tonen van We No Who U R hou ik mijn hart vast.
Het gemis van de gitaristen is duidelijk hoorbaar.
Blixa Bargeld heeft het schip ironisch vorm gegeven als wip in The Ship Song al eerder verlaten, nu is Nicks trouwste metgezel vanaf de begintijd van The Boys Next Door ook niet meer aanwezig.
Mick Harvey onderneemt samen met Wovenhand frontman David Eugene Edwards een poging om Crime + the City Solution nieuw leven in te blazen.
Welk album later dit jaar zal verschijnen, en waar ik tevens hoge verwachtingen heb.
Maar weer terug naar Nick Cave.
We No Who U R opent emotielozer en killer dan wat ikzelf van The Bad Seeds gewend ben.
Zeker niet slecht, maar ik mis het warme, broeierige van werelds beste begeleidingsband.
De vrouwelijke backing vocals zijn een prima toevoeging, maar niet meer dan dat.
Wide Lovely Eyes heeft een dreigend beginstuk, maar al snel vervalt het in een voor Nick Caves begrippen wat saaier geheel.
Dat deze band vrijwel dezelfde samenstelling heeft als Grinderman is nog niet terug te horen.
Water’s Edge is het eerste hoogtepunt.
Nick is weer heerlijk verhalend in zijn rol als duistere priester, en het vioolwerk van Warren Ellis vervult zijn rol als aangever met verve.
En toch; waar is die verdomde smerige gitaar?
Het is allemaal een stuk soberder, alsof er een been afgezet is, waardoor het mobiliseren een stuk moeizamer is geworden.
Warren Ellis is een goede dirigent van het geheel, maar het lijkt alsof het halve orkest weg bezuinigd is.
Jubilee Street heeft wel die prachtige opbouw, het lijkt op een tragere variant van Instant Street van dEUS.
Live zal dit nummer waarschijnlijk nog meer tot zijn recht komen, hopelijk komt de mogelijkheid er om dit daadwerkelijk in Nederland te mogen ervaren.
Mermaids zou prima op No More Shall We Part passen, maar zou daar er niet echt positief uitspringen.
We Real Cool is helemaal niet cool.
Van de frontman die als een maniakale tijdbom begin jaren 80 over het podium doolde, is weinig meer over.
Eigenlijk hoop ik al jaren op een album welke in de lijn van Let Love In zou liggen, maar dat lijkt mij ondertussen definitief uitgesloten.
Finishing Jubilee Street laat een uitgebluste Cave horen, wel goed bij stem, maar een beetje inspiratieloos, laat op het volgende album dat koortje maar thuis, want die halen het tempo alleen maar omlaag.
Higgs Boson Blues zou een compositie van het vroegere liefje Lydia Lunch kunnen zijn, het kronkelt zich als een giftige serpent om je heen, maar wel een nummer welk door een vrouw gezongen zou moeten worden.
Ligt trouwens wel in de lijn van een Willard Grant Conspiracy.
Push the Sky Away is een prima afsluiter, alleen te elektronisch; ik wil een Hammond orgel horen!
De geur van het muffe hout moet je je kunnen inbeelden.
Niet de een of andere stekkerdoos.
Ik moet toegeven dat ik over het algemeen behoorlijk teleurgesteld ben, hier had meer in kunnen zitten.
Haal voor het volgende album een goede fles rum in huis, en ga een nachtelijk gesprek aan met Blixa en Mick.
Hopelijk zijn ze bereid om een bijdrage te leveren.
De bezieling moet weer aanwezig zijn, of het nu van God of de duivel is maakt mij niet uit.
Als het maar weer aanwezig is.

Hij staat op luisterpaal...

Liefhebbers van de gevoelige Nick Cave kunnen hun hart weer ophalen aan dit nieuwe album.
The Boatman´s Call en No More Shall We Part, dat genre dus.
Nick Cave zit weer eens lekker in zijn vel en is vast weer erg blij met zijn partner
(die zelfs de hoes opsiert)
En als Nick Cave goed in zijn vel zit is het meteen afgelopen met de gruizige, vunzige gitaarerupties en de woedeuitbarstingen. De vulkaan rust.
Op Dig Lazarus Dig !! laaide mijn liefde voor het oude jaren 80 geluid van Cave weer wat op, maar met dit toch mooie maar ook wat gezapige album (de open haard kan aan) dooft het vuurtje weer. Het is allemaal niet spannend. Een mager zeventje.

Het artikel waar Wickerman hierboven aan refereert (Time Out Sidney) belooft inderdaad niet veel goeds - gelukkig dat uit de luisterpaal zo nu en dan dwingende klanken galmen die het tegendeel aantonen.
Sommige nummers zijn niet meer dan aardig anderen evenwel zijn top-Cave. Dit wordt dus toch weer intens twijfelen tot aan de balie van de plaatselijke cd-winkel. (En ik vermoed sterk dat ik op weg naar huis, met de kersverse plaat in mijn binnenzak, nog immer zal twijfelen. Maar... te laat dan! Te laat dan!!)

Vandaag voort eerst op luisterpaal 3x beluisterd!
Klinkt heerlijk donker en ingetogen.

Higgs bosson blues springt er gelijk uit erg mooi!
Mooie ingetogen plaat,maar mis hier en daar wel de smerige gitaren!

Groeiplaat eerste indruk,lekker plaatje cijfer komt later.

Verschillende reacties op dit nieuwe plaatje van onze Cave. Doordat Cave al een tijdje mee gaat en een breed assortiment aan muziekstijlen heeft uitgebracht, kan het ook niet anders dat iedereen op een andere manier naar deze plaat uitkijkt. De een wil een opvolger van Boatman's Call, de ander een tweede Let Love In etc etc.

Juist die afwisseling op z'n albums en de contante hoge kwaliteit kan ik juist waarderen. Het feit dat dit album met geen ander te vergelijken is (wellicht nog het meest met de uitgebrachte Soundtracks?), zorgt ervoor dat ik weer in mijn nopjes ben.

Heerlijk, die artiesten die elke keer weer weten te verrassen! 4*

Volledig mee eens, dus. Deze man durft nogal eens uit een ander vaatje te tappen, zonder zijn eigen 'sound' te verliezen. Ja, ik kan dit absoluut waarderen. Ik zou niet 1, 2, 3 een album aan kunnen wijzen waar deze mee te vergelijken is. Jubilee Street vind ik bovendien verdomd prachtig.

Ja, de maestro is onderhand 50+ en nog altijd herhaalt hij zich niet. Ook blijft hij tamelijk op zijn eigen hoge niveau. Daarom schaar ik hem persoonlijk dan ook graag tussen Swans en Tom Waits (en ook wel The Black Heart Procession) van wie ik in grote lijnen hetzelfde vind.

Wát een verrassend sfeervol, griezelig en meeslepend album is dit zeg. Verslavend mooi! Zo anders dan alles wat Hij eerder heeft gemaakt en toch had het alleen door Hem gemaakt kunnen zijn. Wat een Held is het toch. Hij blijft maar blijft verrassen en kwaliteit afleveren.

Even een suf vraagje. Ik zit nog erg te twijfelen of ik de CD+DVD of de LP+7'' aan zal schaffen. Kan iemand mij misschien vertellen wat er op die DVD zou staan, afgezien van de twee bonustracks die ook op de 7'' staan? EDIT: Laat maar, ik heb het al gevonden.

Hè hè, ik was echt weer eens toe aan degelijk werk van een schrijver/performer en muzikant die je tot in alle hoeken van je ziel weet te raken. Hij houdt w.b. muzikale begeleiding erg klein en zijn stem klinkt ingetogen, maar vol zeggingskracht. Sterk album.

Het titelnummer is denk ik het beste nummer dat ik gehoord heb dit jaar. Er ligt een geweldige spanning in dat nummer waardoor het per luisterbeurt alsmaar beter word. Ik krijg een beetje het gevoel van een warme, opkomende zon die een donker en koud weiland verlicht. Een prachtig slot

Ennnnn de Europese data zijn er, 17 november in Amsterdam (Music Hall), 18 november in Antwerpen (Lotto Arena).

Ik kijk alvast uit naar de dag waarop dit mooie edoch redelijk prijzige pakje op mijn deurmat zal belanden. Volgende week ergens normaal gezien... Vooralsnog enkel We No Who U R gehoord en een vlaagje Jubilee Street en die kon(den) me al aardig bekoren.

Mijn lokale platenboer heeft al een cd+dvd achter de toonbank gelegd, kan hem vrijdag ophalen. Het feit dat hij het al gedaan heeft, doet me vermoeden dat de cd's al in huis zijn. Ik heb het uitgehouden tot de release, alleen de singles geluisterd en ik ben benieuwd vrijdag.

Ik heb deze plaat net gehoord en ik ben enorm verrast. Vooral Jubilee Street vind ik heel mooi. Zowat het beste nummer van deze plaat. Verrassing van het jaar? Ik denk het wel.

Hmm, hoe meer ik deze plaat beluister, hoe beter ie wordt. Naast de opener, 'Jubilee Street' en 'Higgs Boson Blues', beginnen de overige nummers ook steeds meer aan kracht in te winnen. Vooralsnog lijkt dit toch een waardevolle toevoeging aan het oeuvre van Cave te zijn..

Zit nu al voor 10e keer de nieuwe NIck Cave te luisteren en heb nu toch obeschroomd een 5 gegeven (en dat doe ik nietsnel). Het is wellicht zijn beste album sinds "From Her to Eternity". Negen perfecte songs, zou wel eens HET album van 2013 kunnen zijn! Alles is subliem, prachtige ingetogen songs die spaarzaam maar zeer mooi georchestreerd zijn en dan die teksten..smullen! De vrouw (weet niet wie) die de backing vocals zingt is het extra toefje slagroom op de taart.

Wat moet je er meer van zeggen?? Luisteren allemaal.