Nick Cave & The Bad Seeds - Push the Sky Away (2013)

Ik ben persoonlijke fan van hele andere muziek, maar had zoveel goede verhalen over dit album gehoord, dus heb hem er toch maar bij gepakt en alle verhalen zijn waar. Het is een heerlijk, mooi en ,vooral voor mij heel anders, rustig album, het album maakt me ook helemaal rustig en de muziek is prachtig.

Nou lees ik overal dat het album groeit naarmate je het vaker luistert, dus waarschijnlijk kom ik hier snel terug om m'n cijfer te verhogen (of te verlagen, je weet nooit), dus waarschijnlijk tot snel.

Dit is een bijzonder middelmatige plaat voor een man van Cave's kaliber. Het mist spanning en overtuiging. Jubilee Street is een mooi nummer, maar de beste man kan zoveel beter dan hij op dit album laat horen. Voorganger Dig, Lazarus, Dig!! vond ik een stuk sterker. Laat staan de vergelijking met platen als Tender Prey, Henry's Dream of No More Shall We Part.

Cool, ik heb net stem 666 geplaatst, voor dit goede maar niet spectaculair goede album.

Wat is dit een verdomd lekkere cd zeg!

Het blijft een geweldige plaat. Die broeierige, onderhuidse sfeer.

Gaat niet vervelen. By far de beste plaat van vorig jaar!

Binnenkort komt 20.000 Days on Earth uit, een soort-van-documentaire over Nick. Daar hoort een nummer bij, en dat vind je hier:

Nick Cave & The Bad Seeds - Give Us A Kiss - YouTube

Kippevelalbum. Ik bezit ruim 7000 cds uit bijna alle mogelijke genres, waaronder bijna alle van ome Nico Grot, maar ik pak de laatste twee jaar, opvallend genoeg, dit album toch keer op keer uit de kast om nog eventjes tussen al mijn andere cds door te draaien. En tja, ik kan er dus niet omheen door hier publiekelijk te melden dat... dit zeker het beste album is van dit jonge millennium.... (Imo, of course, zei deze muziekfreak)

Nu een weekje binnen, keer of vijf geluisterd en ietsje pietsje teleurgesteld. Dat heeft alles met zeer hoge verwachtingen te maken. Hoewel duidelijk weer anders (zoals tot nu toe steeds mijn ervaring is bij Cave) is deze wel te vergelijken met No More Shall We Part en in iets mindere mate The Boatman's Call. Dat zijn meteen mijn twee favoriete platen dus wat dat betreft hoor je mij niet klagen. Echter, Push the Sky Away mist het dramatische van eerstgenoemde en tegelijkertijd de subtiliteit van de tweede. Ik mis de scherpte, de spanning van eerdere platen. Het zijn stuk voor stuk prachtige nummers (al vind ik Higgs Boson Blues iets minder maar ik sluit niet uit dat die later nog gaat bevallen), maar het laatste zetje om ze naar het niveau van een There is a Kingdom of Oh My Lord te pushen ontbreekt. Ik hoop dat ik hier later op moet terugkomen, maar voor nu haalt deze plaat net de vier sterren. Alsof dat niets is .

Edit: dat van die twee favoriete platen klopt niet helemaal, Abattoir Blues/Lyre of Orpheus is minstens zo goed als No More Shall We Part

Opmerkelijk.. ik vind em juist beter dan The Boatman's Call doordat er niet van die There-is-a-Kingdom-achtige nummers opstaan (People Aint No Good is er nog zo een)... Dit album heeft net zo'n hoog niveau als zijn andere albums zonder enig zwak moment.. Favorieten zijn Water's Edge en Higgs Boson Blues.. (al worden die nergens zo mooi als het hoogtepunt op Boatman's Call, getiteld Brompton Oratory).. maar het hele album is aan een stuk genieten.

Ik vind The Boatman's Call wel mooi maar ook best saai. Dit album kun je nergens saai noemen, er zit constant een onderhuidse spanning in de nummers. Mijn hoogtepunt is de titelsong, fenomenaal.

Helemaal eens met mijn bovenbuurman.

'Higgs Boson Blues' is echt fenomenaal. Recent ook de film '20,000 Days on Earth' gekeken, en daarin wordt ook een bijzonder straffe versie (misschien nog beter dan de studioversie) ten beste gegeven.

Deze versie?

Jazeker, die bedoel ik.

. Smaak; het blijft een mysterieus ding. Nu wil ik de Boatman's Call niet direct spannend noemen, daar is het vooral de troostende toon en de eenvoud die me geweldig aangrijpt. Niettemin blijf ik erbij dat ik ook bij dit album de spanning mis, in ieder geval niet genoeg voel. Ik begin te vermoeden dat dit ook precies het verschil maakt tussen de plaat goed vinden en geniaal. Hopelijk ontdek ik de spanning nog en kan ik jullie lofzang bijvallen .

Deze plaat heeft eerder zoveel spanning, dat hij gaat jeuken. Er zijn uitschieters als We No Who U R, Jubilee Street, Higgs Boson Blues en Finishing Jubilee Street, maar Water's Edge, Mermaids, We Real Cool, Push The Sky Away maken het album voor mij bijna onluisterbaar. Die eeuwige loops van Warren Ellis waren leuk onder het hard rockende geluid van Grinderman en Dig!! Lazarus Dig!!, maar niet onder de breekbare geluid. Het prachtige Wide Lovely Eyes wordt zo kapot gemaakt. Eeuwig zonde.

Ik geloof echt dat Cave nu pas zijn sterkste album heeft uitgebracht. Wat een prestatie, maar vooral: wat-een-album. Zelfs een Miley Cyrus-namecheck kan dit album niet van de stempel 'meesterwerk' weerhouden. Het titelnummer is waanzinnig.

Verbazingwekkend knap hoe Nick Cave jaar in jaar uit albums van hoge kwaliteit blijft afleveren.Zo ook Push the sky away,weer een vrij rustige plaat (het hardere werk lijkt hij tegenwoordig voor Grinderman te bewaren) die bol staat van de onderhuidse spanning en per draaibeurt meer van zijn ongekende schoonheid prijs geeft.Zwakke broeders zitten er opnieuw niet tussen,hoogtepunten des te meer en voorlopig ga ik voor Water's edge en de laatste twee,Higgs boson blues en het titelnummer.De steeds meer zalvende stem van Cave wordt met het stijgen der jaren alleen maar beter.Het is fijn oud worden met zo'n artiest.(Opnieuw) erg goed.

Zalig dat dit album 758 stemmen heeft op dit moment en een gemiddelde van 4,12. Het is andermaal een schitterende plaat. Maar die 400+ mensen die hierop gestemd hebben zouden dus ook eens de (in mijn ogen) belangrijke trilogie - Goon Son - Henry's Dream - Let Love In moeten beluisteren, want die staan op maar op 300 (en nog wat). Dus... say the word!

En voor de rest... I'm transforming... I'm vibrating... I'm glowing... I'm flying
Look at me now.

In de zoektocht naar nieuwe muziek, gestuit op "Nick Cave and The Bad Seeds". Natuurlijk deze naam al vaker tegengekomen, maar op een magische wijze nooit de tijd genomen om deze man te ontdekken. Ik kan mij herinneren dit album, ooit eerder eens te hebben opgezet, maar dit na 1 of 2 nummers gelijk weer af te hebben gezet. Waarom? Ik heb geen flauw idee, misschien niet in de stemming. Want wat is dit prachtig, dit is muziek, emotie en genialiteit. Mijn persoonlijk ontdekking van dit jaar, nu al.

En dan heb ik alleen nog maar dit album beluisterd. Iemand nog aanraders voor het volgende album?

Nou O-d-B, als je deze prachtplaat vijf sterren geeft zou ik zeker "The Boatman's call" en "No More Shall We Part" eens proberen. Naar mijn idee zo mogelijk nog grotere meesterwerken dan deze plaat.

Bedankt voor de tip, "No More Shall we Part" gelijk maar op gezet!

Wat Musico Pinjo zegt, maar toch vind ik dit album zijn geniaalste. Ik zou beginnen met No More Shall We Part, dat vind ik na deze zijn beste. Maar volgens mij heb je het allerbeste van Dhr. Cave al ontdekt. Zeg nu zelf: kan het nog beter dan nummers als We No Who U R, Jubilee Street en het titelnummer?

Hey O-d-B,

Je gaat een mooie ontdekkingstocht tegemoet. Persoonlijk vind ik Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus ook een goede keuze. Deze dubbelaar bedekt een beetje alles wat je van deze maestro kan verwachten.
Henry's Dream, Let Love In en The Good Son zijn ook aan te raden, buiten de al eerder genoemde meesterwerken natuurlijk.
Live From KCRW is ook geniaal.
Je lol kan voorlopig niet op! Geniet er van.

Inderdaad Cannabooze, die was ik vergeten te noemen maar Live From KCRW is magistraal! Sowieso een heel sterk uitgevoerd live-album maar denk ik ook goed geschikt als opwarmertje O-d-B

Alweer een plaat van de Caveman die mij van a tot z weet te boeien. En deze vind ik nog net iets beter dan al zijn vorige platen.
Cave zijn teksten gaan in feite nergens over. Maar op de een of andere manier weet hij me met zijn onzin gebrabbel meer dan behoorlijk te raken. Moeilijk om de vinger erachter te leggen waarom dat zo werkt bij mij.
Zijn overtuigende manier van zingen is natuurlijk een reden. Plus hij is makkelijk verstaanbaar. De derde reden is dat hij geen vrolijke onzin zingt. Ik hou namenlijk niet van vrolijke onzin. Als je dan toch onzin teksten zingt (in Cave zijn geval verteld hij het het vaak, het zit tussen rap vertellen en zingen in) dan prefereer ik the dark side of the moon, so to speak.
Bij deze plaat laat Cave (zoals wel vaker) op bijna film achtige wijze mij op plekken te laten zitten waar ik liever niet zou zitten. Maar het toch heerlijk vindt. Het is allemaal heeeeerlijk zwart en ongemakkelijk. De man weet zelfs bij alle nummers, waar het muzikale gedeelte best wel behoorlijk kaal is, geheel mijn aandacht te houden. Sterker nog, dat vind ik juist super werken op deze plaat
Heerlijk luisteren en wegdromen op Cave de spooky story nonsense teller. De beste in zijn vak. En op Push The Sky Away is Cave op zijn best.
5 pingels voor deze plaat

onbegrijpelijk dit... ?

Ik denk dat 'ie in de war is met Spinvis.