Supertramp - Crime of the Century (1974)

We schrijven begin 1975. Een feest ergens in Friesland in een groot huis. Er wordt gedanst en gedronken. De muziek staat luid aan. Iemand draait 'School'; de sfeer wordt intiemer, net als het dansen. Het nummer wordt die avond herhaalde malen opnieuw gedraaid. Kortom, heel bijzondere en aangename herinneringen. Elke keer als ik het hoor voel ik me weer die 16 jarige tiener van weleer.

Maar ook de rest van de songs op het album is van hoge kwaliteit. Voor mij een topalbum dat veel te laag scoort in het OOR jaaroverzicht van 1974 (52). Maar ik heb de indruk dat Oor in die dagen nog te veel door een oude conservatieve garde werd gemaakt.

Lust for Life is een beter blad dan OOR

Geen vergelijk, totaal andere doelgroep (marktsegmentatie op leeftijd, jonge garde vs. oudere jongeren). LfL heeft het over dezelfde artiesten waar OOR het 30/40 jaar geleden over had. Dat je LfL beter vindt zegt dus wel iets over jou Neal...

Daar heb je wel een punt,laten we zeggen Oor heeft ook nooit het karakter van een toegankelijk orgaan gehad toen niet en nu niet
Maar ik vond Oor nooit zo zaligmakend ....wat betreft hun Oordeel over bv de albums,altijd beetje vanuit een bepaalde enge zgn interessante hoek
Ik lees nogal es de stukjes van jorro en dan lees je opnieuw de vaak te lage posities in de jaarlijsten van albums die echt kwaliteit zijn en later ook daardoor op een voetstuk kwamen te staan
volgens mij sloegen ze vaak de plank mis
Ik heb die doorgeleerde keurmeesters (en de lezers) van Oor altijd al met een zak zout genomen

Klopt Teus. Hoe onbekender hoe mooier en interessanter bij OOR

Sowieso moet je recensenten niet al te serieus nemen vind ik.

Weet je wat ik ook zo leuk vind aan deze plaat?

Dat de teksten in twee verschillende kleuren op de tekst-sheet staan. Wit staat voor Roger Hodgson en geel staat voor Richard Davies.

Is iemand dat al eens opgevallen?

Nu vallen de stemmen van beide heren wel op hoor. Je kunt je niet snel vergissen.

Ik heb slechts drie platen van de band, omdat weet ik niet. En volgens mij kan deze plaat met een halve omhoog.

Ja. Op "...Famous Last Words..." doen ze dat ook. Alle nummers zijn geschreven door Davies en Hodgson, maar aan de kleur kun je zien welk nummer door wie is geschreven.
Overigens kun je je wel degelijk vergissen in wie wat zingt. De kopstem in het refrein van Goodbye Stranger is bijvoorbeeld van Davies, waar veel mensen denken dat het Hodgson is.

Wat Crime betreft..dat eerste klopt en het 2e wss ook...alleen de vermelding zegt vocals ..en niet geschreven
Zal wel een soort van Lennon/McCartney verhaal zijn
Geschreven is (meestal) gezongen

Ik moet bekennen dat ik dit eigenlijk helemaal geen wereldplaat vind.

Aardig, maar verder dan dat kom ik niet. School geweldig, Bloody Well Right is ook leuk. Dreamer vind ik vervelend en verder vallen niet veel nummers echt op.

Bovendien ben ik geen liefhebber van teveel Roger Hodgson-stemmetjes. Daarbij vind ik de composities niet boeiend genoeg.

Mijn stem verlagen van 4* naar 3,5* zal niets veranderen aan de status van deze plaat, maar meer is het voor mij toch niet.

Rudy en de titelsong zijn wel een onwijs gave songs trouwens. Dus 3,5* is wel goed eigenlijk.

Ik was van plan eens mij wat meer te gaan verdiepen in de band. Maar ik laat het er maar bij.

Misschien Brother Were You Bound eens proberen Michiel.
Geen Hodgson meer en een strak 80's geluid.
Sterke latere Supertramp plaat (1985).
Beter werd het niet meer.

Leuke tip. Misschien morgen op kantoor eens streamen. Ik heb ook wat Toto's te streamen. Dus dat past dan mooi, denk ik.

Erg monotoon zang geluid. Ik mis daar heel erg Hodgson.

Tja, als je Hide in Your Shell ( ) en Asylum ( ) al "niet boeiend genoeg" vindt, is het misschien inderdaad gewoon je band niet.

Het mooie was dat de balans prima was met beide zangers.
Een hele plaat alleen Hodgson vind ik ook wat te veel van het goede.
Davies zingt wat rauwer en zwaarmoediger.
Op Brother Were You Bound mis ik H niet heel erg.
Ik vind die plaat een verademing na het erg routineuze en wat uitgeblust klinkende Famous Last Words.
Je merkt nogal dat het een aflopende zaak is.

Voorlopig niet, nee. Maar er zijn meer bekende bandjes waar ik de klik maar niet mee kan krijgen: Genesis, Dire Straits, maar dat is een ander verhaal.

Ik blijf wel altijd plaatjes kopen van dit soort bands, als ik ze zie liggen. Misschien klikt het een keer wel. Want slecht is het gewoon niet.

Ik mis die H juist wel heel erg...

Ik zie dat hier meerdere CD-releases (en remasters) van zijn: een versie uit 1985 (de eerste CD-versie?), eentje uit 2003, en twee uit 2014 (een enkele en een DeLuxe-2010, allebei met remasters uit 2010). Kent iemand één of meerdere van deze versies, en kan iemand mij iets over de geluidskwaliteit vertellen?

Ik ken de eerste CD en die is een beetje dof van geluid, de tweede uit 2003 is frisser, maar is dynamisch gekortwiekt wat tot rare vervorming leidt zoals in het intro van Bloody Well Right, dan hoor je de limiter terugschrikken. De laatste zal ws. de beste wel zijn, al heb ik die nog niet in bezit. De 2010-versie van Breakfast in America heb ik wel en die klinkt subliem.

jorro (22-12-2019) herinnert zich dat hij deze plaat in 1975 leerde kennen. Zelf was ik daar iets later mee: een werkgroep van studenten op de universiteit, Sinterklaas 1977, iedereen had een lootje getrokken, het cadeautje dat ik ontving was Crime of the century. Hoe vaak heb ik deze plaat sindsdien gehoord, op mijn eigen pick-upje of bij andere mensen? Vijftig keer? En alle vijftig keren had ik dezelfde reactie: prachtige muziek, met School en Hide in your shell als emotionele hoogtepunten, maar me echt aan deze plaat overgeven kon ik niet vanwege twee redenen: de stem van Roger Hodgson die wat mij betreft té vaak klonk alsof hij op het punt stond te gaan huilen, en de stem van Rick Davies die zó gerafeld klonk dat dat ik elke keer vreesde dat hij de volgende regel niet binnen de daarvoor gestelde tijd (of aantal maten) uit zijn keel zou krijgen. (Hoewel hij hier amper 30 jaar oud is vond ik hem altijd al klinken als een zestiger wiens stem inmiddels vanwege veel te veel Johnnie Walker totaal shot to hell is.)
        Inmiddels heb ik al mijn vinyl al jaren geleden weggedaan, maar omdat deze plaat toch in mijn hoofd bleef rondzingen ("Rudy's on a train to nowhere... halfway down the line", "Who'll be the last clown to bring the house down?", "So roll up... and see" – dat zijn allemaal wel èrg memorabele regeltjes) heb ik hem als CD inmiddels toch maar opnieuw aangeschaft (helaas geen Sint in de buurt), en terwijl ik Hodgson inmiddels prima kan hebben blíjft de rauwe stem van Davies schuren, maar voor de muziek heb ik verrassend genoeg geheel nieuwe waardering gekregen, alsof ik dit album helemaal opnieuw heb leren kennen. Het levert al met al bijna de maximale score op (een half sterretje aftrek vanwege die vervelende stem van Davies, maar als ik de fraaie en sfeervolle vormgeving mee zou tellen zou ik zó weer op 5* zitten).

Voor de liefhebber: straks (rond 21.00 uur) is er op Orinoco Radio een albumspecial te horen waarin dit album centraal staat. Gemaakt door ondergetekende.

In een uur komt het hele album integraal voorbij terwijl ik ondertussen wat vertel over het verhaal van en over Crime of the Century. Te horen via Orinoco Radio: Orinoco Radio - orinocoradio.nl dus.

Is dat terug te luisteren Chevy?

Aangezien wij officieel luistergeld afdragen aan Buma/Stemra kan ik het niet vrijelijk beschikbaar stellen, maar geïnteresseerden kunnen een pm sturen, dan we kunnen eens kijken welke opties er zijn.

Supertramp is een band die ik op MuMe veelvuldig zag voorbijkomen, hoewel bepaalde melodieën me ook al bekend waren bij nader inzien. Eerlijk gezegd had ik nooit zo'n hoge pet op van de band, tot ik eens aandachtiger het slotnummer beluisterde en ik een prachtig, emotierijke song ervaarde. De rest van de plaat haalt dat niveau niet, maar heeft wel iets catchy, guilty pleasureachtigs over zich, waardoor ik elke na beluistering met wat mixed feelings achterblijf. Ben ik hierdoor omver geblazen? Nee. Heb ik er een fijn gevoel aan overgehouden. Dat wel.

Ja deze staat niks voor niks in mijn top 10. Het blijft een ware ontdekkingsreis als het ware ... School is een ongelofelijker opener. Maar heel deze plaat is TOP. Supertramp op z'n best.

Door alle positieve en lovende kritieken deze en Paris toch maar aangeschaft. Zelfs de deluxe versies zijn nu voor weinig geld te krijgen en zeker de moeite waard. De geluidskwaliteit is erg goed. Dus daar ligt het niet aan. De nummers zijn daardoor gegroeid en tijdloos geworden.
Door mijn leeftijd ben ik de wat rustigere muziek meer gaan waarderen. Buiten de nieuwe ontdekkingen om die ik nu nog steeds doe is dit ook een hele fijne ontwikkeling voor mijn huisgenoten.
School is een prachtige opening, en de hele cd lang blijft het genieten tot aan de apotheose die Crime of the century is.... heerlijk. Een echte eenheid, de samenzang en afwisselende vocalen, hardere en gevoelige passages, tempo wisselingen en diversiteit aan instrumenten maken het album alleen maar afwisselender en dus spannender. Keer op keer...

Helemaal mee eens. Volgens hun muzieklijstjes overzicht eindigde het 151ste. Werd slechts eenmaal vermeld. Leuk om die oude lijstjes eens door te spitten. Nummer 1 eindigde Sailor .
Nog lager dan Supertramp staat de klassieker Closing Time van Tom Waits!!
Maar er zijn nog wel meer misperen dat jaar.
Het is duidelijk dat internet nog niet zijn intrede had gedaan.

In de jaarlijst van 1973 (Closing Time is van maart 1973) staat hij al op de 28e plaats met 42 punten/ 3 nominaties en in de Oorlijst van beste platen uit de jaren zeventig (deccenium) staat Closing Time op plaats 24.

Je hebt helemaal gelijk, Rudi S!
Neemt niet weg dat de 28e plaats ook bijzonder laag is voor dit tijdloze album.
Mocht ik hier ooit een top 10 plaatsen dan zou Closing Time er zeker in staan.