Supertramp - Crime of the Century (1974)

Haha, ik wilde in eerste instantie ook alleen wat schrijven over If Everyone Was Listening, maar besloot eerst even School op te zetten, om "erin te komen", zeg maar. Het resultaat zie je hier.
Maar zoals ik al eerder zei, moet je wel de essentie van het album kennen om nummers als Asylum en If Everyone... echt te waarderen. Hoewel ik ze daarvoor ook wel goed vond, maar nooit van het niveau van School of Rudy.

Bedankt in ieder geval.

Ja, dat is jammer. ...Famous Last Words bevat ook nog wel een aantal goede nummers (Don't Leave Me Now), maar is als geheel inderdaad wel een stuk minder dan de vier voorgangers.
Over Breakfast in America heb ik eigenlijk nooit echt research gedaan, misschien wel leuk om in de vakantie te doen. Ik verwacht echter niet zo'n uitgebalanceerd betoog als hier, maar ook die teksten zijn zeker het uitzoeken waard (vooral Child of Vision heeft zo'n mooie tekst, maar ook de rijmelarij van Logical Song).

Mooi stuk, chevy! Zeer interessante invalshoek op Crime of the Century; ik begin het album meteen anders aan te kijken.

En toen stonden de sterren ineens gunstig voor deze band. Maar ze hebben er hoorbaar wel voor moeten werken; Wie de thematiek een beetje volgt en op de instrumentatie let hoort een band die voor goud gaat, een band die z'n potentieel heeft gevonden en dit besluit te etaleren.

In wezen verschilt er niet veel tussen de aanpak van Roger Hodgson en Rick Davies, maar het is hoorbaar in de toon van de arrangementen: Beiden klinken zeer cynisch (en dat is een understatement), maar Roger's composities klinken opener, Rick's composities meeslepender.

Elk nummer klinkt hier als een epic. Het vergt tijd en aandacht, maar de algehele belevenis betaalt zich dubbel en dwars uit. Geweldig album!

Dit is een plaat waar elke song ook daadwerkelijk een toevoeging is. Het zakt nooit in.
Dat het tekstueel wat zwaarmoedig is , mag de pret niet drukken. Zo heel zwaar is het muzikaal niet. Roger Hodgson's songs zijn meestal wat opener en frivoler dan de wat zwaarmoedigere toon van Davies.
Juist dat houd het perfect in evenwicht.

Op platen als Crises en Even In The Quiest Moments vind ik Hodgson beter voor de dag komend dan Davies.
Op Breakfast In America is de balans weer helemaal geweldig.

Klassieker en de beste van Supertramp, hoorde School voor het eerst op WDR2 waar ik zaterdagavond altijd naar luisterde om 19.10uur, was een soort top10 en kon je stemmen wat je erin wilde, School stond maanden op 1, was het jaar 1975, toen was ik 15 en staat nu nog in mijn top 10, perfect nummer,Rudy en Hide in your Shell als overige toppers maar hele album was goed, later alle overige albums gekocht, hoogtepunten: Child of Vision, Gone Hollywood, Fool's Overture (Veronica tune concert agenda), Lover Boy, Don't leave me now, hoop nog eens op een reunie.....

Klassieker, toen ik voor het eerst hoorde had ik zo`n wauw gevoel alleen die eerste klank van School al... Album verveelt niet gauw, mijn favorieten zijn: School, Crime of the Century en Rudy *4.5

Met 301 punten uit 60 top 10-noteringen staat deze op het randje van de Top 250 (306 punten). Wie o wie helpen even dit meesterwerk erin te tillen?

(Zelf heb ik hem van 2 naar 1 gedaan )

Halfje erbij dus!

Hopla is 4,5 ook goed??

Het gaat niet om je cijfer. Het gaat om je top 10-notering.

Maar Dit album staat op nummer 249 in de top 250

Prachtig album van supertramp: een van de mooise albums van de jaren 70.

Prachtalbum dat nu nog steeds overeind staat en tevens hun doorbraakalbum. Hoewel Supertramp tot progrock werd gerekend moest deze band het niet hebben van bombast en virtuositeit (al was deze band technisch wel erg sterk) maar van drama en melancholie, misschien de reden waarom de albums van Supertramp goed de tand des tijds doorstaan. De meer poppy kant van Roger Hodgson en de meer donkere kant van Rick Davies weten elkaar hier perfect in evenwicht te houden en beiden zijn ook prima vocalisten. Dit resulteert in 8 sterke popsongs die niet vervelen. Met name School en Dreamer zijn terechte evergreens geworden.

Supertramp en progrock: ik heb het er echt nooit in kunnen horen. Eerder rock met jazzy, poppy en klassieke invloeden.

Ik heb Paris daarom vervangen door dit album wat ik al eerder in mijn top 10 had staan. Crime of the Century stond trouwens even geleden al wel in de top 250.

Een echte progrock formatie is het nooit geweest, maar er zitten zeker elementen in.
Dit is bijvoorbeeld een vrij orchestraal album, maar Supertramp is nooit een band geweest die je om je oren sloeg met tempowisselingen en supertechnische wendingen.
De band zou dat overigens best gekund hebben, want het zijn stuk voor stuk geweldige musici.

Supertramp was vooral een frivole band die vooral voor de liedjes ging en niet zo zeer werkten vanuit een bepaald concept.
En inderdaad, rock, jazz, pop en prog hoor je terug. Maar vooral een heel eigen geluid.

De klassieke invloeden waren duidelijk hoorbaar bij Supertramp en er waren beslist ook tempowisselingen maar echt experimenteel of complex was deze band niet en evenmin bombastisch. Zoals eerder vermeld moest Supertramp het eerder hebben van drama en melancholie. Poppy was Supertramp ook niet - het was beslist geen hitparadepop - maar het was toegankelijk genoeg om bij een breed (ook niet prog) publiek aan te slaan.

Prima omschrijving Luc.

Supertramp was geen echte hitband, maar hun muziek was toegankelijk genoeg om dat wel te zijn toendertijd.
Het grote publiek begon dat in de gaten te krijgen vanaf zeg maar Breakfast In America.
In '' 77'' werd Give A Little Bit ook al een grote hit, maar dat was feitelijk het meest toegankelijke nummer van het album Even In The Quiest Moments.
Op Breakfast In America stonden zo'n beetje 4 hits.

Give A Little Bit werd natuurlijk een grote hit maar is niet representatief voor Supertramp. Van Breakfast In America werden meerdere nummers op single uitgebracht (het werden bescheiden hits) maar dit album was voordien al succesvol. Deze Crime of the Century leverde geen Top-40-hit maar het album verkocht wel goed en sommige nummers zijn wel erg bekend.

Progrockbands brachten enkel singles uit (soms in verkorte versie) om hun album te promoten. Als dit ook nog een hit wordt is dat meegenomen.

Ja, en bij sommige albums is het zonde dat het om de hits gaat. Als ik School op de radio hoor verlang ik al naar het gehele album Crime of the Century. Als dan een andere plaat volgt of een radiomaker zijn praatje houdt denk ik altijd: Wat zonde er komt nog zoveel moois, waarom mogen we dat niet horen?

Het probleem met de radiostations: ze draaien enkel de bekendste nummers.

School is nooit een single geweest. De status van die song is vooral gebaseerd op een altijd hoge positie in de top 100 aller tijden.
Dreamer was de single en dat werd volgens mij alleen in de Uk een hit.

Maar ik begrijp wat Gerard bedoeld. Ik heb deze vorige week gedraaid in de auto en kreeg er eigenlijk geen genoeg van.
Na School blijft het niveau hoog en blijkt alles perfect in elkaar te passen.
Als album absoluut het coherenste wat ze gemaakt hebben.
Ik ga ook verhogen naar een 5 trouwens.

Dreamer (live 1980) was wereldwijd een hit, net als Give A Little Bit, Breakfast in America & The Logical Song. De andere 2 singles van dat Album haalden ook de Nederlandse hit/tip parade. Ik kocht ze namelijk toen ze uit die lijsten gingen voor 1,00 gulden en had zo bijna het hele album op single. Ik was nog net te jong om LP's te kunnen kopen.

Later haalden ook It's Raining Again & Cannonball de Nederlandse hitparade en zie ik net op Wiki: School in... 1990.
En nu ik daar toch kijk: Supertramp staat met maar liefst 11 (!) nummers in de top 2000.

Kortom: de hitgevoeligheid van de band werd in de loop van de jaren steeds hoger. Als net iets minder oudere jongere sluit dat ook aan bij mijn beleving van toen.

School leerde ik kennen via mijn broer. Die was zeevarend op het moment dat ik nog een jong ventje was.
Na een maand of 3 kwam hij weer thuis en had goed verdiend.
Hij kocht een superdeluxe cassettedeck en van daaruit kwam ik in aanraking met al die klassiekers.
Dark Side Of The Moon, A Night At The Opera, Best Of The Moody Blues, maar ook Crime Of The Century.
School blies me echt omver, maar ook de rest vond ik toen al alleraardigst.
Het album is dus al ruim 34 jaar herkenbaar voor mij.

west: Dreamer heeft hier in ieder geval geen hitnotering gehad.

Dreamer werd hier geen hit, wel in Groot-Brittannië. Overigens leerde ik Dreamer en School pas kennen rond 1980 door de live-uitvoeringen.

Goed lezen jongens: juist die live versie van Dreamer (van Paris) werd hier in 1980 een hit. Ik heb het singeltje nog...

Op wiki staat dat 'ie op 31 kwam in de Single Top 100. Een bescheiden notering voor zo'n fijn nummer.

Je hebt gelijk west. Het gaat om de live-versie inderdaad.

Vanaf 3:25.
http://www.youtube.com/watch?v=JSlXH7MLhd8

Jeugdsentiment? Ja, maar ook meer dan dat.
Gisteren integraal weer eens beluisterd, na jaren....
Het blijft indrukwekkend. De songs staan als een huis, zowel qua tekst als instrumentaal.
Ik verhoog mijn waardering naar het volle pond.

Wat ik bijzonder vind is dat Supertramp toch vooral door pure muzikale kwaliteit velen heeft weten te overtuigen. Een sterrenstatus met veel persoonsgerichte publiciteit hebben ze niet gehad. Ik heb nooit geweten hoe die individuele muzikanten er nu eigenlijk uitzagen (al zegt dat wellicht meer over mij). En trendy waren ze ook niet in hun hoogtijdagen. Maar iedere beetje volwassen muziekliefhebber herkent hun groepsgeluid uit duizenden. Dit album vind ik het beste document van hun synergetisch talent..

Mooi gezegd, Hodgson en Davies als creatieve kern wisten het beste in elkaar naar boven te halen. Geweldig album, maar zoals gezegd, je moet er wel even voor gaan zitten en voor in de stemming zijn. Toevallig heet mijn broer Rudy en woont in een 'asylum', dus dat verhaal raakt me ook persoonlijk en daar ben ik dan niet altijd voor in de stemming.