The Notorious B.I.G. - Life After Death (1997)

Life After Death, leuke titel en ook heel toepasselijk. Niet alleen door Biggie's dood maar ook door de connectie met die andere titel: Ready To Die.

Maar goed, de muziek dan. Ik heb wat problemen met dit album. Ten eerste Biggie zelf, want hij klinkt niet meer hongerig. Het klinkt heel laks. Terwijl Ready To Die nog opende met een geweldige track waarin Biggie alles gaf, opent dit album zeer slecht met een zwakke beat en dito teksten. Het gevoel is er niet, ook niet bij de rest van de tracks. De flow is nog altijd on point maar daarmee is alles gezegd. Het klinkt gewoon saai. Ik mis die emotie die hij wel op zijn debuut liet zien. In plaats daarvan kiest hij ervoor om te gaan zingen (Playa Hater...). Heel erg jammer.

Dat was het eerste. Het tweede probleem waar ik tegen aanloop is P. Diddy. Op Ready To Die had hij nog een kleine rol maar op dit album is hij gewoonweg irritant bezig. Hij rapt zelfs mee en lult gezellig mee op sommige tracks. Verschrikkelijk.

Het laatste is de beats. Waarom heeft Easy Mo Bee niet meer dan 2 tracks geproduceerd? Ik weet zeker dat hij het verschil kon maken. De beats zijn nu wel vrij strak alhoewel er wel wat missers met als dieptepunten Another en Nasty Boy. Natuurlijk zijn er dan wel weer hoogtepunten zoals Hypnotize, Kick In The Door en You're Nobody ('Till Somebody Kills You). Mijn favoriete disc is trouwens CD 2, mede door de twee sterke tracks aan het begin, en de drie sterke afsluiters aan het einde. Jammer van Playa Hater en Nasty Boy maar ja...

Ik kan niet hoger gaan dan 3 sterren. Kan nog naar 3,5 gaan in de toekomst. Misschien dat ik het teveel vergelijk met Ready To Die, maar op den duur komt dat dan toch weer wel. In ieder geval had ik van tevoren meer verwacht van dit album.

Wisselvallig album. Net als wat Jay-Z albums wordt dit album verpest door een hoop té commercieel klinkende producties (Another, #! *@ You Tonight, Nasty Boy) en aardige nummers met idiote refreinen (Mo Money Mo Problems, Miss U) en middelmatige gastoptredens (alleen Jay-Z en Too Short zijn hierop een uitzondering).

Om Playa Hater kan ik dan wel altijd heel hard lachen, past precies in dat mafioso-sfeertje dat gecreeerd worden door het veranderde stemgeluid van B.I.G. en tracks met dramatische en donkere producties (What's Beef, Niggas Bleed, Somebody's Gotta Die).

Jammer, want de algemene sfeer is heel vet en er staan een paar ijzersterke nummers op en Notorious B.I.G. is qua lyrics en flow natuurlijk één van de beteren. Vooral zijn storytelling-kwaliteiten zijn fantastisch.

Ten crack commandments is inderdaad geniaal. Zo simpel maar zo vet gedaan. Als het inderdaad de helft korter was geweest (zonder al die R&B meuk) dan was dit een vijf sterren album geweest wat mij betreft. Het is minder rauw dan Ready To DIe maar Biggie's flow en lyricism staan hier op een hoger niveau, om nog maar zwijgen over zijn storytelling skills.

Sommigen noemen Big de allergrootste allertijden, en hoewel Life After Death als album door zijn overmaat aan filler niet heel geslaagd is, vind je toch ook een groot van het bewijs voor deze stellingname op dit album terug.

Hoe kan een album dat makkelijk een *5 kon scoren toch zo zakken? Een album met toch echt te veel tracks. Dat is nog niet zo erg, maar dat de nummers vergeleken kwalitatief veel minder zijn dan enkele nummers zelf. Zo begint het album echt geweldig wat bij mij wel 100x herhaald kan worden tot de track met Kim. 15 t/m 19 valt voor mij niet te beluisteren, jammer. Vanaf Sky's the limit houdt het album zich nog stabiel.

Laat ik duidelijk maken dat 'Last Day' toch echt underrated is, na mijn mening zo sfeervol en krachtig dat het het beste tracks van het album maakt. En dat niet eens door Biggie zelf

Het album begint geweldig met de intro en Someboy's gotta die, wat zich symboliseert op de cover van het album zelf

Niemand zal het eens met mij, wanneer ik het volgende meldt: Fuck You tonight vind ik ook geweldig, ja de lyrics zijn wat matig maar toch heeft het wat. Maar in vergelijking zeker tot de eerste 7.

Er zijn toch echt tracks die wat commercieel over komen, ik denk dat als biggie nog leefde dat hij hierop verder ging.

Geweldige tracks:

1 t/m 14
- Sky's the limit
- My Downfall
- Long Kiss Goodnight
- You're Nobody (Til Somebody Kills You

Totaal dus 6 mindere.

- Top flow, lyrics wisselend, top beats.

*4.0

Er staan veel goede tracks op dit Life After Death. Er staan ook een aantal missers op. Eigenlijk vreemd, want had ze er dan niet op gezet met een speelduur van richting de 2 uur. Hierdoor krijg je toch wat mixed feelings bij deze plaat.

Wat wel goed gedaan is, is dat CD 1 vooral goede nummers bevat en dat de meeste missers op CD 2 staan. Dan heb ik het over nummers als Another, Playa Hater & Nasty Boy. Die staan in groot contrast met de opener van die tweede cd: het geweldige Notorious Thugs. Tussendoor zijn Ten Crack Commandments, Sky's the Limit en vooral de laatste twee Long Kiss Goodnight & You're Nobody de moeite meer dan waard.
Favorieten op de eerste cd zijn: Somebody's Gotta Die, Hypnotize, I Love the Dough & Mo Money Mo Problems. Ook daarop vind je wel wat simpeler track als Fuck You Tonight (met die vreselijke R. Kelly) & I Got A Story To Tell, maar de rest is ook (erg) goed.

De plaat is wel afwisselend, maar vormt toch een mooie eenheid. Dat ligt ook aan de goede productie en de herkenbare flow van the Notorious B.I.G., die natuurlijk prima is, hoewel ik 'm niet zo bijzonder vind als op voorganger Ready to Die. Als je vervolgens dus goed selecteert, dan heb je bij elkaar één volle goede cd. Hadden ze toen volgens mij beter voor kunnen kiezen.

Ik leerde Notorious B.I.G. eigenlijk nogal laat kennen. In België was hij commercieel nooit echt doorgebroken. Ik denk dat hij mij pas opviel als hij stierf en Puff Daddy er het nummer I'll be missing you over schreef. Ik was überhaupt nog niet zo thuis in hiphop en was aangewezen op de nummers in de hitlijsten.

Met de jaren gelukkig wel leren kennen en alsmaar meer leren waarderen. Niet alleen zijn muziek is zo sterk, maar vooral zijn raps. En na een paar docu's over hem, zijn muziek wat beter leren begrijpen. Life After Death is een ijzersterk album dat ik graag meermaals opzet. Hij doet gewoon zijn ding, en sommige nummers klinken wat lichter, anderen dan weer vanuit de buik. Maar nooit het idee dat hij muziek maakt dat in een vakje hoort, of om trends te volgen en te zetten. Maar helemaal zijn eigen ding.

Absoluut een classic.

Ready to Die zet ik sneller op dan deze, voornamelijk door de simpele reden dat zijn debuut een compacter album is. Al moet ik toegeven dat de tijd wel voorbij vliegt als je Life After Death op hebt staan, ontzettend mooie prestatie voor een dubbelaar.

Er zit veel variatie in dit album. Zo rapt de gastheer over hardcore hip hop beats als een ware gangsta rapper, maakt hij nummers die het op elk feestje uitstekend doen, laat hij zien dat hij een prima storyteller was, denkt hij aan de dames en waagt hij zich onder andere zelfs aan een beat dat niet zou misstaan op een West Coast-plaat.
Biggie doet dit allemaal moeiteloos met een perfecte ademhaling en controle. Persoonlijk heb ik dat altijd opmerkelijk gevonden rekening houdend met zijn fysieke conditie. Dé beste rapper (zeker allertijden) aanduiden heb ik altijd moeilijk gevonden maar deze legende hoort absoluut in de conversatie.

Life After Death brengt ons enkel klassiekers naar mijn mening, nummers die nooit vervelen. Liederen zoals bijvoorbeeld Kick in the Door, Last Day, What's Beef?, Ten Crack Commandments en You're Nobody ga ik nooit beu geraken.
De gastartiesten zijn ook perfect geplaatst op de prachtige producties van dit tweede studioalbum. The Lox heb ik zelden beter gehoord dan op Last Day. I Love the Dough laat voor mij zien dat een album van The Commission ook een potentiële klassieker was geweest. BIG houdt zichzelf meer dan staande tegen de chopper-raps van Bone Thugs op Notorious Thugs.

Voor mij bevat dit jammer genoeg wel één skipper, wat toch een knappe prestatie is op zo'n rijk gevuld product. Playa Hater vind ik vreselijk, ook al is het een grap. De "zang" van de gastheer zelf is al erg en dan maakt Diddy het nog af door een niveau valser te "zingen". Veruit het slechtste nummer dat BIG uitgebracht heeft toen hij nog leefde.

Het is wel knap om te zien hoe de maatschappij en deze cultuur geëvolueerd is in de loop der jaren. What's Beef? is één van de vetste nummer ooit gemaakt maar met teksten zoals dat kom je nu niet meer klaar denk ik. "Don't they know my n*gga Gutter fuckin' kidnap kids, fuck 'em in their ass, throw 'em over the bridge?" zal je denk ik niet snel meer horen door een rapper dat zo in de spotlight staat als deze meester dat deed. Dan staat het internet op zijn kop en krijg je te maken met heel de cancel-cultuur lijkt me!

Bizar vind ik ook dat deze man maar 24 jaar was. Hij klinkt veel volwassener en ouder dan hij werkelijk was, op zijn debuut ook. 2Pac is ook zo iemand waar ik dat altijd van gevonden heb. Piepjong waren ze gewoon nog.

Classic. Eén van de beste albums ooit gecreëerd, waarbij hij voor mij 2 op 2 scoorde. De meest productieve artiest was hij natuurlijk ook niet waardoor het "gemakkelijker" is om geen zwak(ker) materiaal uit te brengen.

4,5*.