The Notorious B.I.G. - Life After Death (1997)

BIG = overrated

Oh, heb je meneer ''ik wil zogenaamd een volwassen discussie houden'' ook weer .

hij heeft wel gelijk

Dit is en blijft een ondergewaardeerd album onder hiphopliefhebbers. Persoonlijk vind ik dit een classic en tevens 1 van mijn favoriete rap/hiphop albums (zo niet, mijn favoriete). Dit album wordt nooit saai vanwege de afwisseling in type tracks en toch past alles prima bij elkaar. Props voor P.Diddy daarvoor. Ik vind persoonlijke ELK nummer dope. Ik ken dit album inmiddels al weer ruim 12 jaar en draai 'm nog regelmatig.

Het is wat doorgeslagen in variatie, dat is het enige minpunt van Life After Death. Tracks als Playa Hater en Another slaan de plank volledig mis, maar wat een gruwelijk goed materiaal staat er tegenover. Damn.

Deze man is in mijn ogen de beste MC die hiphop heeft gekend, de manier waarop hij flows in elkaar flanste, een unieke stijl die vele malen gekopieerd is na zijn dood maar die niemand sindsdien heeft weten te evenaren. Het maffiasausje wat over de plaat wordt heen gegoten, met als toppunt het macabere Somebody's Gotta Die werkt naar mijn mening uitstekend. Gelukkig wordt er ook afgewisseld met meer luchtige tracks.

Ik wil dit graag als classic bestempelen, maar met 24 tracks staan er net wat teveel zwakke momenten op om écht een consistent, kwalitatief sterke plaat neer te zetten. Baanbrekend was dit in ieder geval wel; dit was het omslagpunt in mainstream-hiphop. Na de dood van Biggie heeft de Eastcoast eigenlijk het stokje weer overgenomen van de Westcoast en de sound die in veel New York originated hiphop terugkwam in de jaren na 1997 is terug te leiden op dit album (Ma$e, DMX, The Lox, Jay-Z, NaS, etc.).

Er staan veel goede tracks op dit Life After Death. Er staan ook een aantal missers op. Eigenlijk vreemd, want had ze er dan niet op gezet met een speelduur van richting de 2 uur. Hierdoor krijg je toch wat mixed feelings bij deze plaat.

Wat wel goed gedaan is, is dat CD 1 vooral goede nummers bevat en dat de meeste missers op CD 2 staan. Dan heb ik het over nummers als Another, Playa Hater & Nasty Boy. Die staan in groot contrast met de opener van die tweede cd: het geweldige Notorious Thugs. Tussendoor zijn Ten Crack Commandments, Sky's the Limit en vooral de laatste twee Long Kiss Goodnight & You're Nobody de moeite meer dan waard.
Favorieten op de eerste cd zijn: Somebody's Gotta Die, Hypnotize, I Love the Dough & Mo Money Mo Problems. Ook daarop vind je wel wat simpeler track als Fuck You Tonight (met die vreselijke R. Kelly) & I Got A Story To Tell, maar de rest is ook (erg) goed.

De plaat is wel afwisselend, maar vormt toch een mooie eenheid. Dat ligt ook aan de goede productie en de herkenbare flow van the Notorious B.I.G., die natuurlijk prima is, hoewel ik 'm niet zo bijzonder vind als op voorganger Ready to Die. Als je vervolgens dus goed selecteert, dan heb je bij elkaar één volle goede cd. Hadden ze toen volgens mij beter voor kunnen kiezen.

Iets minder dan z'n debuutalbum, maar nog steeds keihard en classic!

Vind die beat van I Got A Story to Tell hard, BIG rapt er ook goed over met een leuk verhaal, de rest, ja, er is weinig op aan te merken. Het is Biggie. Het is gewoon keihard. Goede flow, lyrics, delivery.

Alleen Playa Hater, wat is dat voor een rare track? Haha. Waren Puffy en Big dronken toen ze die maakten ofzo? Dit album ga ik zeker nog veel draaien. BIG wordt nooit oud. Rap God.

4.5.

Argumenten?

Biggie flowt hier de sterren van de hemel op haast ongeëvenaarde wijze, maar dan nog staat hier gewoon te veel vulsel op. Het is mij ook wat te poppy af en toe. Verder gewoon een prima plaat, maar wat mij betreft had een speelduur van een uur ook volstaan.

Voor mij overrated, denk ik. Ik zie niet het geniale in hem wat vele anderen wel zien. Hij kan rappen dat zeker. Zit echt flow in. Maar hij heeft het net niet voor mij. Misschien speelt zijn uiterlijk mee. Of dat hoge knuffelbeer gehalte. Die freestyle op de radio van LA een paar dagen voor zijn dood is wel echt keihard. Dat stuk op die hell on earth beat! Rip BIG

Biggie is de enige rapper die alle moeilijke dingen op zo'n manier doet dat het simpel lijkt. Beste combinatie van flow, swagger en delivery. Ik heb Nas bvb hoger zitten dan Biggie, maar Nas hoor je wel erg zijn best doen. Biggie is evenzeer briljant, maar doet het allemaal zo achteloos.

Ze hadden Puffy echt moeten opsluiten in de bezemkast ofzo, dat gemompel en gehijg van hem door tracks heen is echt onnodig en verpest het alleen maar, met als dieptepunt dat gekrijs op My Downfall, compleet talentloos figuur

Biggie heeft een fijne flow, maar is tekstueel geen hoogvlieger. De variatie, en daarmee het vershil in kwaliteit, is op dit album te groot. Een kortere speelduur had dit album goed gedaan.
Dat gezegd hebbende, pak ik nog altijd liever dit album, dan dat van vele generatiegenoten.

RTD was geweldig met dope beats, goede lyrics en een lekkere flow van Biggie. Op deze zijn er hier en daar wel wat nice tracks te vinden maar het grootste gedeelte werd meer R&B opgezocht en zelfs poppie tunes.
Het is niet slecht of zo maar niet echt mijn ding om als geheel vaak te luisteren.
3.5*

Ik leerde Notorious B.I.G. eigenlijk nogal laat kennen. In België was hij commercieel nooit echt doorgebroken. Ik denk dat hij mij pas opviel als hij stierf en Puff Daddy er het nummer I'll be missing you over schreef. Ik was überhaupt nog niet zo thuis in hiphop en was aangewezen op de nummers in de hitlijsten.

Met de jaren gelukkig wel leren kennen en alsmaar meer leren waarderen. Niet alleen zijn muziek is zo sterk, maar vooral zijn raps. En na een paar docu's over hem, zijn muziek wat beter leren begrijpen. Life After Death is een ijzersterk album dat ik graag meermaals opzet. Hij doet gewoon zijn ding, en sommige nummers klinken wat lichter, anderen dan weer vanuit de buik. Maar nooit het idee dat hij muziek maakt dat in een vakje hoort, of om trends te volgen en te zetten. Maar helemaal zijn eigen ding.

Verstand komt blijkbaar met de jaren, geen idee of dat daadwerkelijk ook zo is. Wat ik besef na heel wat jaren, is dat dit een van de weinige rapalbums is waar ik oprecht van blijf genieten. Het beste wat de rap-wereld ooit heeft voortgebracht? Wat mij betreft wel. De enige reden waarom ik hier - met enige pijn in het muzikale hart - geen volle score aan kan toekennen komt door die paar fillers die het geheel verpesten. Het perfecte album bestaat nou eenmaal niet en op een dubbelabum zullen er ongetwijfeld wat mindere momenten te vinden zijn, maar hier vind ik een paar nummer echt te slecht voor woorden, maar waarom daar de focus op leggen?

Biggie rapt hier als een Keyser Soze die reeds ontmaskerd is, maar ongenaakbaar blijft. Wat hij wat mij betreft rond die tijd ook gewoon was, zo ontzettend veel talent en hier brengt hij alles nóg beter dan op het voorgaande album. De sfeer die wordt neergezet door de eerste drie nummers is simpelweg te snijden en de laatste drie nummers zijn ook weer absolute toppers, desondanks blijft grappig genoeg mijn favoriete nummer 'Sky's the Limit' - heerlijk positief is dat: "If the game shakes me or breaks me, I hope it makes me a better man. Take a better stand"

Lang geleden dat ik deze plaat in z'n geheel had beluisterd, maar wat was het weer genieten. Blijft wonderbaarlijk dat Biggie een album van bijna twee uur weet te dragen. Binnen hiphop ken ik alleen Chino XL en Killah Priest die dit ook voor elkaar hebben gekregen. Toch een vrij unieke prestatie.

Wat mij betreft bijna geen slechte nummers op deze plaat. Zelfs een heleboel sterke nummers in vele stijlen. Hierdoor blijft het album boeien en laat B.I.G. zien hoeveel emotie hij in zijn muziek stopte. Denk dat we blij moeten zijn dat die zo vlak voor zijn overlijden nog zoveel sterke tracks wist op te nemen. Hulde voor dit meesterwerk!

mooi die shout out naar Chino XL, toch een veelal ondergewaardeerde rapper

Absoluut een classic.

Ready to Die zet ik sneller op dan deze, voornamelijk door de simpele reden dat zijn debuut een compacter album is. Al moet ik toegeven dat de tijd wel voorbij vliegt als je Life After Death op hebt staan, ontzettend mooie prestatie voor een dubbelaar.

Er zit veel variatie in dit album. Zo rapt de gastheer over hardcore hip hop beats als een ware gangsta rapper, maakt hij nummers die het op elk feestje uitstekend doen, laat hij zien dat hij een prima storyteller was, denkt hij aan de dames en waagt hij zich onder andere zelfs aan een beat dat niet zou misstaan op een West Coast-plaat.
Biggie doet dit allemaal moeiteloos met een perfecte ademhaling en controle. Persoonlijk heb ik dat altijd opmerkelijk gevonden rekening houdend met zijn fysieke conditie. Dé beste rapper (zeker allertijden) aanduiden heb ik altijd moeilijk gevonden maar deze legende hoort absoluut in de conversatie.

Life After Death brengt ons enkel klassiekers naar mijn mening, nummers die nooit vervelen. Liederen zoals bijvoorbeeld Kick in the Door, Last Day, What's Beef?, Ten Crack Commandments en You're Nobody ga ik nooit beu geraken.
De gastartiesten zijn ook perfect geplaatst op de prachtige producties van dit tweede studioalbum. The Lox heb ik zelden beter gehoord dan op Last Day. I Love the Dough laat voor mij zien dat een album van The Commission ook een potentiële klassieker was geweest. BIG houdt zichzelf meer dan staande tegen de chopper-raps van Bone Thugs op Notorious Thugs.

Voor mij bevat dit jammer genoeg wel één skipper, wat toch een knappe prestatie is op zo'n rijk gevuld product. Playa Hater vind ik vreselijk, ook al is het een grap. De "zang" van de gastheer zelf is al erg en dan maakt Diddy het nog af door een niveau valser te "zingen". Veruit het slechtste nummer dat BIG uitgebracht heeft toen hij nog leefde.

Het is wel knap om te zien hoe de maatschappij en deze cultuur geëvolueerd is in de loop der jaren. What's Beef? is één van de vetste nummer ooit gemaakt maar met teksten zoals dat kom je nu niet meer klaar denk ik. "Don't they know my n*gga Gutter fuckin' kidnap kids, fuck 'em in their ass, throw 'em over the bridge?" zal je denk ik niet snel meer horen door een rapper dat zo in de spotlight staat als deze meester dat deed. Dan staat het internet op zijn kop en krijg je te maken met heel de cancel-cultuur lijkt me!

Bizar vind ik ook dat deze man maar 24 jaar was. Hij klinkt veel volwassener en ouder dan hij werkelijk was, op zijn debuut ook. 2Pac is ook zo iemand waar ik dat altijd van gevonden heb. Piepjong waren ze gewoon nog.

Classic. Eén van de beste albums ooit gecreëerd, waarbij hij voor mij 2 op 2 scoorde. De meest productieve artiest was hij natuurlijk ook niet waardoor het "gemakkelijker" is om geen zwak(ker) materiaal uit te brengen.

4,5*.

Zonder Diddy: 4 sterren
Met Diddy: 2,5 ster

Hahaha damn.