The Cure - Boys Don't Cry (1980)

Altijd een beetje moeite gehad met deze release. Waar Three Imaginary Boys nog een homogeen geluid had bespeur ik hier breuklijnen die voor mij het luisterplezier vergallen. Het geheel voelt geforceerd aan.

Puur individueel zijn de nummers op dit nimmer huilend jongetje wel memorabeler. Het titelnummer is een klassieker zoals je ze niet vaak tegenkomt. Hoogst aanstekelijk en onverwoestbaar, dat vat het wel samen. Maar ook het uitstapje naar l'étranger blijft ijzersterk, de sfeer tijdens de moordscéne wordt perfect gevat. Doe het maar eens na.

Speciaal vermelding voor Jumping Someone Else's Train trouwens, dat me doorheen de jaren steeds meer weet te bekoren.

Toch lijken deze nummers niet goed bij de rest te passen en dit doet de luisterervaring voor mij enigszins de das om.

Leuk uitstapje voor wie liever wat hits de revue hoort passeren. Mijn advies echter: beluister Three Imaginary Boys en neem Standing on a Beach eens ter hand. Zo hoeft u niets te missen.

Dat heb ik juist eerder met het formele debuut. Meat Hook, So What, Foxy Lady en Weedy Burton, bijvoorbeeld, zijn de (uitermate) zwakke nummers die het debuut imo onevenwichtig maken. Volgens mij vond Smith dat zelf ook en was hij meer te spreken over de samenstelling van dit album. Maar dat weet ik niet zeker. Zou ik een researchje voor moeten doen.

Inzake die Jimi Hendrix cover geef ik jou volmondig gelijk. Meat Hook en So What zou ik echter voor geen goud ter wereld willen missen.

So What? Iedereen met ook maar een beetje jazz-bloed in zijn aderen is ogv adel verplicht.

Het tweeluik Fire + Arab (thank you Albert) is mede dankzij de curieuze percussie - bekkens als van een kinderdrumstel - de moeite waard en Jumpin' geeft eens te meer aan dat heer Smith een fijne schrijfpen had; helaas bleef ie later regelmatig in het etui zitten.

Ik heb het boek niet zolang geleden nog gelezen. Lees ik jouw comment ruim tien jaar later.

Heb jarenlang gedacht dat dit hun debuut was, al snapte ik niet goed hoe het dan zat met albumThree Imaginary Boys waar grotendeels dezelfde liedjes op stonden. Later ontdekte ik dat dit een verzamelaar werd genoemd, wat ik niet snapte: na één plaat kun je toch geen compilatie-elpee uitbrengen?
Tegenwoordig zie ik het als een sportploeg die na de rust vier nieuwe spelers krijgt ingebracht en de spelers die bleven staan op andere posities opstelt.

Voor mij was dit de tweede plaat van de band die ik uit de fonotheek leende. Dit in '80 of '81. De sound is direct, in tegenstelling tot opvolger Seventeen Seconds waar de band mystiek galmt. Muziek uit de stad, in tegenstelling tot muziek uit het bos. Tegelijkertijd maken de stem van Smith en de sfeer van de liedjes duidelijk dat dit wel degelijk dezelfde band is.

Als mijn geheugen me niet bedriegt, zette ik maar liefst negen liedjes op een cassettebandje: Boys don't Cry, 10:15 Saturday Night, Jumping Someone Else's Train, Subway Song, Killing an Arab, Fire in Cairo, Another Day, Grinding Halt en Three Imaginary Boys.

Anno 2022 blijken de andere drie liedjes ook in orde. Compilatie of niet, het is een meer dan prima album van een unieke band met simpelweg hele goede liedjes, ook als de productie direct is.

Ik heb ook heel lang in de veronderstelling geleefd dat dit hun eerste album was.
Denk zo'n 8 jaar geleden kwam ik erachter dat hun eerste album "Three Imaginary Boys" is.

Ik vind deze CD net wat beter dan "Three Imaginary Boys", ondanks dat er heel veel overlap is.
Deze CD heb ik al vanaf mijn jeugd in mijn bezit en kan er nog steeds van genieten.