Black Sabbath - "Live at Last" (1980)

Het ziet er allemaal wat afgeraffeld uit, maar qua inhoud is het allemaal alleraardigst. Het steekt wat bleekjes af bij live-albums van andere groten uit die tijd. Misschien dat dat de lauwere reacties en bijbehorende stemmen oproept. Het voordeel is dat Ozzy niet voortdurend 'cooome oooon you fuckers', of 'god bless you all roept'. Wel heel af en toe 'We love you'. Maar dan niet dwars door de solo's of andere gave instrumentale passages heen zoals hij later zou gaan doen.

Deze word wel erg laag beoordeeld, jammer dat er geen hoog beoordeeld live album met Ozzy bestaat.

Ook op rateyourmusic word deze niet al te hoog gewaardeerd.

De laatste 2 live albums die hier op mu.me staan met dio als zanger worden verreweg beter beoordeeld dan deze.

Kan me niet voorstellen dat deze mij net zo goed gaat bevallen.

Het wachten is op hun nieuwe wereldtour t.a.v het album 13, en hopen dat er een mooi compleet concert van deze samenstelling op dvd of blue Ray uitgebracht word.

Van dit live album is zeker geen dvd uitgebracht?

Het geluid is niet slechter als dat op het debuut. De opnamen zijn van 11 en 16 maart 1973 en zijn opgenomen in Manchester Free Trade Hall en Rainbow Theatre in Londen. Een mooie songkeuze, met een boeiende jazzy Wicked World, dat stukken van Into the Void, Changes en Supernaut bevat. Zo begint Children of the grave met Embryo. Er zal wel niets aan de opnamen gesleuteld zijn achteraf, als de heren van Sabbath tegen het uitbrengen van de plaat waren, wat een pluspunt is. Ik vind deze goed.

Ook ik vraag mij af waarom deze live plaat zo laag wordt beoordeeld. De band staat niet geheel verrassend als een huis en Ozzy loopt inderdaad niet overal doorheen te roepen. De songkeuze is best origineel. Dus:

Dit is best een aardig live album. De band staat inderdaad als een huis. Het klinkt allemaal prima. Niet te gelikt.

Minpunt: de al veel genoemde matige bootlegkwaliteit opname.
Pluspunt: Killing Yourself to Live en Cornucopia, waar ik nog niet zoveel live versies van heb gehoord.

Dat bootlegachtige weeg ik dan af tegen het aannemelijke weglaten van overdubs. Ooit heb ik de CD van Live at Last samen met die van Live Evil weggedaan en het een tijdlang in Ozzy's Speak of the Devil gezocht, alvorens eerstgenoemden als LP weer uit de kast te trekken. Sfeer zit er iig. wel in met Tomorrow's Dream; een opener bij uitstek. Sweet Leaf wordt traag en zwaar neergezet, Killing Yourself to Live en Cornucopia knap gebracht (ooit gelezen dat Bill Ward moeite had met zijn partijen voor laatstgenoemde). Dan volgt Snowblind en wordt Ozzy luidruchtig en Children of the Grave wordt te snel gespeeld. War Pigs gelukkig weer heerlijk traag en zwaar en waar eerder de nummers vrij plichtsgetrouw zoals ze op de plaat staan werden gespeeld, is er in Wicked World ruimte voor lange improvisaties. Het nummer zelf wordt trager gespeeld dan het origineel en Paranoid is datgene wat het publiek wil horen, wat het album wel een kop en staart geeft.

De geluidskwaliteit is nogal slecht zoals door anderen al gememoreerd.
Ik heb het hier over de cd uitgave met de code die eindigt op 6001.
In concreto, de basnoten klinken wazig zonder veel definitie, soms tegen het valse aan. De hoge percussie is nauwelijks hoorbaar. Het stereobeeld is erg smal en dynamiek is er nauwelijks. Toen ik hem na aankoop afspeelde werd ik daardoor behoorlijk chagrijnig. De muziek zelf is OK, dit is Black Sabbath en zo speelden ze, rauw en met veel energie.
Gelukkig heb ik inmiddels de Past Lives 2010 De Luxe Edition gekocht die is geremastered en daardoor gelukkig een verbeterde geluidskwaliteit biedt. Nog steeds niet super maar acceptabel, althans voor mij.

Black Sabbath en livealbums, het is geen succesverhaal. In 1980, als kersverse fan van Black Sabbath, miste ik een liveplaat van de groep. Ik was een fan van deze categorie en verwachtte dat de geluidsmuren bij Sabbath hui-zen-hoog zouden zijn.

Vervolgens kwam "Live at Last" bijzonder onverwacht. Omdat ie in (najaar?) 1980 verscheen, verwachtte ik ook werk van hun laatste drie albums uit de jaren '70 te gaan horen, de tournee bij Never Say Die!, de laatste met zanger Ozzy Osbourne. Leek me logisch.
De hoes bekeek ik in de winkel. Deze gaf bijzonder weinig informatie, behalve dat ik te weten kwam dat er geen werk op klinkt van de studioalbums vanaf 1975. Wat me bij voorbaat tegenviel, was dat het geen dubbelaar was zoals vele andere bands zo succesvol hadden gedaan. Ook geen mooie livefoto's. Wat was hier aan de hand?

Na verloop van lange tijd landde de elpee dan eindelijk op mijn platenspeler, van iemand geleend. Naast de tegenvallende setlist viel ook het geluid tegen. Deze was iel en dof, de gitaarmuren kwam slechts tot mijn enkels. Teleurgesteld haalde ik de zwarte schijf er weer af, een illusie rijker. Mijn überfavorieten haalden een dikke onvoldoende...
Tsja, later leerde ik bij. Platenmaatschappij NEMS wilde cashen op de herlevende belangstelling voor zowel Black Sabbath als Ozzy solo. Daarbij mocht het hen niet teveel kosten. Daarom wél maanfoto's (ongetwijfeld rechtenvrij) en geen fatsoenlijke achtergrondinformatie op de hoes, zoals waar en wanneer de boel was opgenomen.

Zo teleurgesteld als ik toen was, zo opgelucht was ik medio 2015 toen ik de heruitgave op Past Lives had aangeschaft. Dit viel alleszins mee. De audiokwaliteit is beduidend opgeschroefd en met de uitgebreide liner notes leerde ik meer over deze opnamen uit 1973. Met terugwerkende kracht was het alsnog aangenaam. Het gehoopte omvergeblazen worden heb ik echter nooit hierbij beleefd.

Voor die laatste versie geef ik 3,5 ster, waar ik in de jaren '80 zo'n 2,5 ster of minder had gegeven.