Jethro Tull - Under Wraps (1984)

Ik heb de biografieen van David Rees (Minstrels in the Gallery), Gary Parker (Original Jethro Tull, the Glory Tears 1968-1980), drie boeken met alle interviews (samengesteld door David Rees en Martin Webb) en uiteraard The Ballad of Jethro Tull van Ian Anderson en wat losse magazines.

Maar niet een boek van Scott Allen Nollen. Is dat een fijn boek? Overigens heb ik nergens gelezen dat Ian dit een slechte plast vond. Barre vond zelfs dat zijn gitaar zo lekker klonk hier. Het was een experiment, deze plaat, niet een gooi naar een commercieel hoogtepunt. Tull was ten tijde van deze plaat nog onverminderd populair en groot.

Eerlijk gezegd hoorde ik pas in 1988 voor het eerst van de band Jethro Tull. Het nummer Locomotive Breath bleek ik al wel eens gehoord te hebben ergens, maar 'onverminderd populair en groot' is relatief en betekent wat Tull betreft in ieder geval niet dat ze mainstream succes hadden (nooit gehad). Voor Anderson persoonlijk was het maken van Under Wraps misschien een experiment maar dat maakt de muziek op zich nog niet experimenteel. Een nummer als Vienna van Ultravox was in 1980 al een hit. Voor mij is Under Wraps wat Let's Dance van David Bowie is. Alleen leverde het voor Tull geen hitsingle op.


Als fanboy kon ik me daar in vinden. Ik kan vandaag nog steeds door die klinische productie heen luisteren maar vind dat de nummers los daarvan ook ondermaats zijn. Als er een arrangement van gemaakt zou worden voor de traditionele instrumentatie van Tull zou ik er nog steeds geen fan van zijn.

Dat boek van Nollen is inderdaad een prettig boek van een fanboy die desalniettemin niet schroomt om schaduwzijden te benoemen, waaronder Ian Andersons soms wat autoritaire trekjes, zoals ik aanhaalde bij het debuut van Wild Turkey, de groep van bassist Glenn Cornick die op botte wijze uit de groep was gezet.

Jethro Tull was natuurlijk bepaald geen digitale koploper en bovendien druk met opnemen en touren. Dat Anderson tijd en energie had om zijn oude studio te verkopen, een nieuwe te bouwen en daarin aan de slag te gaan, laat wél iets zien van diens creativiteit en energie, ongeacht wat eenieder van het gebodene vindt.

Er is nog een aantal boeken die ik zou willen lezen van Tull, die ik nog niet heb. Dan zet ik deze van Nollen ook op de lijst. Bedankt, ik wist volgens mij niet dat hij bestond. (ik zie wel dat het een behoorlijk duur boek inmiddels is, de prijs start vanaf 50 euro).

Overigens zou dit jaar een deluxe set van Undetr Wraps moeten uitkomen zoals vorig jaar van Broadsword and the Beast. Ik ben benieuwd hoe deze er uit gaat zien. Hij zal vergezeld gaan van flink wat bonustracks en ik vermoed dit concert: Just a moment... - discogs.com.

Nu las ik wel dat Steven Wilson had gesteld dat Broadsword de laatste plaat was die hij zou remixen, dus het zou dan zomaar kunnen zijn dat Stephen W. Tayler het op zich neemt (hij verzorgde de remixex van Vander Graaf, Renaissance en Marillion onder meer).

Maar het is wel wat koffiedik kijken, want in juni komt de Inflated Edition van Bursting Out: Jethro Tull / Bursting Out: The Inflated Edition – SuperDeluxeEdition Maar dat is ook wel een gave plaat om in opgepoetste versie te luisteren. Overigens is deze wel weer door Wilson onder handen genomen.

Nou, het was weer een hele post, met weinig relevants over deze plaat. Ik zal mijn boeken er eens bij pakken en binnenkort een wat uitgebreidere review/analyse van deze plaat posten.

Een lastig album dit. Halverwege de jaren 80 en alle grote (prog)bands uit de jaren 70 worstelen met de nieuwe tijd, de jaren 80 op muzikaal gebied. Zeker met de intrede van de synths. Pink Floyd en Led Zeppelin waren niet relevant door intern gedoe, sommige van de prog bands wisten het slim te spelen zoals Yes die ineens een knaller van een hit had. Zo'n succesverhaal was echter een minderheid en de overgrote meerderheid van de oude garde van de rock die probeerde de synthklanken van die tijd in hun muziek te verwerken, eindigde als het muzikale equivalent van de onlangs gescheiden oom op een familiebruiloft die probeert te dansen met bruidsmeisjes die de helft jonger zijn. Gewoon halfslachtig gedoe om relevant te blijven.
Valt daar Jethro Tull ook onder, zeker met deze plaat ?
Enerzijds wel, maar anderzijds ook niet.
Jethro Tull is altijd ergens een buitenbeentje geweest, vergeleken met zijn tijdgenoten was Jethro Tull al een tijdje uit de pas. Ze waren in stilte tegen drugs, terwijl zulke dingen juist een essentieel onderdeel van het creatieve proces waren. Hun geluid had zich in de jaren 70 ontwikkeld. Hun overlevingsinstinct werd sterker toen punk aan populariteit won en ze brachten een drietal folkrockalbums uit. Deze albums stonden haaks op de toenmalige muziekstromingen.
Dus aanpassen past niet geheel bij Jethro Tull.
Vooral de invloed van Peter Vettege is belangrijk geweest bij dit album. Hij was echt een jaren 80 keyboard speler en door een geheel andere techniek dan de jaren 70 spelers werd het geluid ook anders. Verder is ook wel de verwachting dan Ian Anderson oprecht geïnteresseerd was in alle nieuwe technische mogelijkheden. Ook Martin Barre zag wel wat in deze nieuwe koers, enkel zal David Pegg met zijn folk-rock achtergrond (Fairport Convention) minder gecharmeerd zijn geweest.
Ian Anderson probeerde zijn zang wat aan te passen, er werd een mooi onderwerp gekozen (koude oorlog, spionage etc) en uit alles blijkt dat men serieus aan het werk is gegaan. Een hele moedige koerswijziging, maar eigenlijk ook ergens wat mislukt. Dat kwam ook dat men hoopte dat de nieuwe jongeren wel interesse zouden hebben, maar die hadden dat zo wie zo niet omdat Jethro Tull als dinosaurusband werd gezien. De 'oude' fans zaten hier geheel niet op te wachten. De computerdrums (op zich nog best knap gedaan door Ian), de koude keyboard sound, het was juist allemaal zo on Jethro Tull,
De 'under wraps' tour moet trouwens wel redelijk goed geweest zijn, live kwamen de nummers veel beter tot hun recht. De tour was wel een ramp voor de stem van Ian.
'Onder wraps #2' laat trouwens wel horen hoe de plaat had geklonken met een andere productie en dat zou lang niet slecht geweest zijn.
Na deze plaat vertrok Peter Vettesse , hij was trouwens ook verantwoordelijk voor het geluid van de soloplaat van Ian Anderson 'Walking in Light' die redelijk onbekend is gebleven.
Hierna ging Jethro Tull iets meer richting stadion rock a al Dire Straits.

Is 'Under Wraps' een goed of slecht Jethro Tull-album? Als ik erover nadenk, is dat niet zo makkelijk te benoemen. In plaats daarvan is het een moedig album dat een band van hun tijd in de jaren 80 heeft uitgebracht, en een sprong in het diepe die mislukte omdat het een combinatie was van te ambitieus en niet wat de fans van de band verwachtten, in plaats van een gebrek aan creativiteit of inspanning van de kant van de band.
Als ik dat allemaal mee neem in mijn beoordeling, geef ik er toch nog drie sterren voor.

Mooie analyse!