The Fall - The Complete Peel Sessions 1978 - 2004 (2005)

Peel Session 3 (24 september 1980)

Container Drivers (3:40)
Jawbone and the Air-Rifle (3:25)
New Puritan (7:14)
New Face in Hell (5:05)

Nou, toen was er dus een betrekkelijk MuMe-loos half jaar voorbij. Hoog tijd dus om wat oude projectjes op te pakken. En hoe kan dat beter dan met een nummer over boeren en winden latende havenmedewerkers? De keer dat ik Mark E. Smith live op het podium zag staan leek hij me niet direct de meest aangewezen persoon om op andermans slechte manieren af te geven. Maar goed, we zijn natuurlijk allemaal een beetje zondig, dus wie ben ik om daar weer wat van te zeggen. In elk geval gaat-ie goed los, want zo vaak is Mark E. nu ook weer niet op een overslaande stem te betrappen.

Jawbone and the Air-Rifle is voor mij een wat bekender nummer. Het zou uiteindelijk op Hex Enduction Hour belanden, de eerste Fall-plaat waar ik me aan gewaagd heb. Aan de Peelversie valt meteen op dat die wat trager lijkt dan de studiovariant. Da's even wennen en wat mij betreft niet direct een aanbeveling. Maar toen ik beide versies achtereen luisterde, viel dat vermeende tempoverschil weer weg. Het lijkt vooral te maken te hebben met het voorgaande nummer. Op Hex Enduction Hour is dat The Classical, dat voor Fall-begrippen in midtempo eindigt. Na het ziedende Container Drivers blijkt Jawbone echter ineens haast een rustpuntje. En op die manier komt het nummer net wat minder tot zijn recht.

New Puritan vind ik persoonlijk weinig bijzonder en een beetje overbodig om ruim zeven minuten aan te besteden. Uit protest houd ik mijn commentaar hier dan maar weer kort. New Face in Hell is daarentegen het beste dat deze sessie te bieden heeft. Het plastic keyboardloopje contrasteert heerlijk met de grommende bassen. En ook hier heeft Mark E. weer twee paarden ingeslikt ter bevordering van zijn kopstem. Dat brengt me al met al tot de conclusie dat deze sessie een beetje bij elkaar geraapt is, maar dat Mark E. Smith dat zelf ook wel in de gaten had. Container Drivers en New Face in Hell matchen wel en staan allebei op Grotesque, Jawbone komt op HIH beter tot zijn recht en New Puritan heeft de schifting terecht niet overleefd.

3.5*

Het beste nummer van The Fall!

Lukas, wanneer verschijnt je vierde review?

Als ik bekomen ben van de schrik over het feit dat Mark E. Smith eigenlijk best wel op Wim Kieft lijkt.

Nou, goed dan, lieve kijkbuiskinderen. Waar waren we gebleven? Juist ja, bij

Peel Session 4 (31 maart 1981)

Middlemass (3:56)
Lie Dream of a Casino Soul (2:44)
Hip Priest (9:26)
C 'n C - Hassle Schmuck (4:14)

Mark E. Smith is geboren in 1957. Mijn vader ook, en die is al best oud. Om niet te zeggen dat hij tegen de zestig begint te lopen. De muziek van The Fall past perfect bij de leeftijd van een chagrijnige ouwe zak. Het is voor iemand van mijn generatie dan ook moeilijk voor te stellen dat Mark E. ooit jong geweest is. Teruggerekend was hij bij het opnemen van deze sessie namelijk 24. Zelf ben ik 27, nog best jong. Moment. Dat laat ik even op me inwerken. Mark E. Smith is ooit JONGER(!) geweest dan ik nu ben. Dus toen hij ongeïnteresseerd een nummer als Middlemass aan het fulmineren was, had hij vermoedelijk nog gewoon tanden. Had hij geen vervallen gezicht en wallen onder zijn ogen. Voor iemand van mijn generatie is dit alles maar moeilijk voor te stellen. Eigenlijk denk ik dat Mark E. Smith nooit jong is geweest, net als bijvoorbeeld Johan Derksen.

Hoe het ook zij, Middlemass is een heerlijk nummer om deze reis na een lange onderbreking mee te vervolgen. Het intro kan al niet stuk, met al die quasi-enthousiaste gitaarklanken. Vervolgens leunt Mark E. Smith vocaal heerlijk achterover in een gammel baslijntje. Dat gaat bijna vier minuten zo door tot Lie Dream of a Casino Soul begint. Een vrij bekende single die ik zelf eigenlijk nog niet echt kende. Hier zijn de rollen tussen Mark E. Smith en de instrumenten enigszins omgedraaid. Met name de klarinet (denk ik) doet echt alsof het hem allemaal geen flikker kan schelen, terwijl de zanger juist enige bezielingen en haast lijkt te hebben. Een beetje als The Fall drie jaar eerder bij zijn debuut.

Wat volgt is het lange Hip Priest, een van de eerste Fall-nummers die ik in al zijn langdradigheid kon waarderen. En ook hier moet gezegd dat de Peel-sessie erg positief uitpakt. Bas, gitaar en drums klinken alsof ze in de kamer staan en zijn veel beter te onderscheiden dan in de studioversie. Dat zorgt veel minder voor een groove die ongemerkt voorbij begint te trekken, maar veel meer voor een enerverende luistertrip. Enige minpuntje aan deze versie is dat het kopstemgebruik van Mark E. me af en toe wel de keel uit begint te hangen. Na die trip vind ik het gejaagde Hassle Schmuck niet echt een winstpakker. The Fall is voor mij gebaat met een instrumentatie die een beetje contrasteert met wat meneer de frontman aan het doen is. Hier gaat het allemaal wel heel erg in een ritme door. Minste nummer van de sessie, die verder overigens erg goed was.

4,0*

Ik kan je Dragnet, Lie dream... op staat ook van harte aanrader. Die plaat heb ik zelf ook in eerste instantie overgeslagen maar bevat een aantal geweldige nummers.

Haha, deze cd-box is tegenwoordig nog maar moeilijk verkrijgbaar. Maar via MP is het me toch gelukt, in mint conditie – geweldig!

Inderdaad erg aardig van Meister Proper.