The Velvet Underground - Squeeze (1973)

Muzikaal is dit geen straf om te lusiteren, minpunt is dat Yule op Lou wil lijken, en dit ook laat horen.

Ian Paice drumt toch op dit album? En zo ja, brengt dat het niveau omhoog, of zijn de potten en pannen van Tucker meer welkom?

Kijk da's nou het leuke van streamingdiensten, daar staat ie gewoon op. Best aardige plaat verder, maar kan natuurlijk niet tippen aan de voorgangers.

Ik vind het nog altijd lastig om deze plaat te beoordelen. Uiteindelijk heeft gebleken dat de naam 'The Velvet Underground' meer een omhulsel was dan een band, waarin de leden op geen enkele plaat echt het zelfde waren.

Om te beginnen, het arty Velvet Underground & Nico, waarop Nico sfeervolle bijdrages levert die (denk ik) de status van dat album aandikken. Dan komt het experimentele White Light waarop John Cale shined en het experiment nog wat verder wordt uitgebouwd. Daarna S/T waarop het experiment bijna weg is en ze de folkrock kant opgaan. Loaded is eigenlijk een typisch eind 60s album.

Squeeze is eigenlijk een Doug Yule solo plaat die alleen door contractuele verplichtingen en restricties is uitgebracht onder de naam 'The Velvet Undergound'. Eigenlijk ook gewoon een logisch vervolg op het geluid dat te horen was op Loaded. Alleen mist het het venijn en de afwisseling. Lou Reed was een songsmith in hart en nieren, zijn vocalen waren een instrument op zich zelf. Je mist hier toch nummers als Sweet Jane of Rock N Roll. Het is allemaal niet slecht maar zo gewoon. Kant B trekt het niveau bij vlagen weer omhoog maar hij cirkelt toch wel angstvallig op de grens van 2,5-3,5.

VU zijn i.m.o. Reed, Cale, Tucker en Morrison. Andere incarnaties zijn meerdere Velvets met aanhang, wat op zich niet meteen een devaluatie betekent. Met sommige van Nico's albums als aanhang met Velvets.

Ok, dit is enigszins hilarisch. Waar de band altijd wel een soort van eigen sound heeft gehad is dit Yule soloalbum een allegaartje van jatwerk van andere bands. De openingstrack klinkt als The Who ttv Tommy, Crash klinkt als Beatles, Sweet Caroline klinkt als Beach Boys en daarna volgen er een paar vlakke rocksongs die klinken zoals praktisch al het andere dat er toen aan muziek uit kwam. Zonder Reed zijn de lyrische hoogstandjes teruggebracht tot 'She'll make you cry to know why you were weak instead of shy' en het gitaarwerk mist eveneens alle vuur. Over balloze meuk als Send No Letter hoef ik het verder ook niet te hebben. Begint tegen het einde met Louise nog een beetje interessant te worden, maar dan is het ook wel erg laat. Zonde om het drumtalent van Ian Paice ook zo te verspillen.

Velvet Underground is niet mijn band gebleken. Ik hoor op de eerste twee albums een aantal zaken die als het aankomt op de ontwikkeling van prog, art-rock, grunge, punk (en pretentieuze meuk) van grote invloed zijn, maar echt heel veel plezier heb ik er niet uitgehaald. Kan gebeuren, ik ben in ieder geval weer iets wijzer geworden.

Eindstand:
1. The Velvet Underground & Nico 4*
2. Loaded 3.5*
3. The Velvet Underground 3*
4. Squeeze 2*
5. White Light/White Heat 1*
Gemiddelde 2.7*

Het is allemaal wel gezegd eigenlijk. Op dit album vind je een ratjetoe aan stijlen terug, maar niets dat echt hoort bij The Velvet Underground. Kwalitatief is het een niemandalletje: niet goed, niet slecht. De enige mensen die je er kwaad mee maakt, zijn de diehard fans lijkt me, want zij zullen roepen dat Yule de bandnaam misbruikt. Ik vind verder dat dit album de aandacht niet echt waard is.

Eindstand:
1. The Velvet Underground & Nico
2. The Velvet Underground
3. Loaded
4. Squeeze
5. White Light/White Heat

Ja, die horen er wat mij betreft ook nog bij
Stijl is voor beide vergelijkbaar met het 3e album.
VU is ook wel een voorloper van de 1e solo albums van Lou.

Ik begon zeer welwillend aan deze plaat, niet in de laatste plaats omdat ik Loaded ook een erg fijne plaat vind. De plaat begint ook nog veelbelovend, maar uiteindelijk duren die 33 en een halve minuut erg lang. Opeens wordt me weer duidelijk hoe moeilijk het is om een goede plaat te maken; ik kan eigenljik niet aanwijzen wat er mis is met dit album, maar het is gewoon niet goed. Blij dat ie voorbij is. Nooit meer luisteren.

Het is kleur- en smakeloos. Iets voor tussen de soep en aardappelen. Niet echt slecht, maar wat een verschil met z'n voorgangers.