Tom Waits - Closing Time (1973)

Meest ontroerende cd van Waits. En eigenlijk past deze term niet echt bij deze bijzondere artiest vind ik: "ontroerend" klinkt zo lieflijk, zo zoet. Maar eigenlijk is dit album dat wel een beetje, zeker vergeleken met zijn laatste albums. Maar gelukkig is en blijft het Waits en hangt er ergens toch een zweem van verval en teloorgang in de lucht: dit geeft het toch weer net even dat extraatje.
Samen met "Raindogs" behorende tot mijn lievelingetjes onder de Waits cd's.

Ja, ik heb me de vorige keer dus heel hard vergist. Want de cd is niet gewoon heel goed, maar is echt wereldklasse. Zelden zo'n mooi stukje muziek gehoord, en ik heb vandaag drie nieuwe aanwinsten in mijn top 10 ontdekt. Ik heb denk ik nog nooit zo'n vruchtbare dag meegemaakt, en het was geweldig.

5* en een hoge top 10 notering.

Dit blijft een klasse-album Mensen die niet van zijn latere 'geblaf' houden, doen er goed aan om dit album eens te beluisteren. Zijn stem klinkt nog vrij 'normaal' hier en de liedjes zijn stuk voor stuk prachtig. Martha blijft een van de mooiste nummers ooit. Die 5 sterren zijn dubbel en dwars verdiend wat mij betreft!

Een van de mooiste albums uit mijn geboortejaar

De debuutplaat van Tom Waits. Ik had al heel wat gehoord over deze man en dacht, ik zal me maar eens wat gaan verdiepen in 's mans muziek. Momenteel ben ik in het bezit van z'n twee eerste platen en 'Swordfishtrombones'. En ik geniet ervan, met volle teugen.

'Closing Time' heeft met 'Ol' 55' alvast wat het in huis moet hebben om een wereldplaat te zijn. Het is een sterkere opener, de aanzet voor meer en meer en méér. Waits, zichzelf begeleidend op de piano, is op weg naar overal en nergens, behalve naar z'n geliefde. Hij is de weg kwijt, en het is te hopen dat hij de pedalen niet zal verliezen. Dit doet het allerbeste verhopen voor het verdere verloop van de plaat.

Het tweede nummer, 'I Hope That I Don't Fall In Love With You', gaat over de vrouw die je nooit zal kunnen bereiken. Het is aangewezen niet verliefd op haar te worden, doch de schrik zit er in, want het is zo verleidelijk. Uiteindelijk zou het enkel uitdraaien op een gebroken hart, dat gevoel kent iedereen wel.

Op 'Virginia Avenue' horen we voor het eerst de trompet op de achtergrond. Die zal naarmate deze plaat vordert een prominentere rol gaan innemen. Waits schuimt de boulevards af met z'n problemen, maar vindt niemand om zijn hart eens te kunnen luchten.

op 'Old Shoes' vervangt de gitaar de piano voor één song. Waits vertelt ons over liefde en hoe die kan vergaan. 'We'd lost the magic we had at the start', zingt Waits, maar de hoop geeft hij nog niet op ('And I searched once again for the spark'). In de laatste strofe zingt hij 'Tough I held in my hand, the key to all joy, my heart was not born to be tamed'. Waits gaat op zoek naar nieuwe liefde.

Midnight Lullaby', het vijfde nummer van de plaat, vertegenwoordigt de dromer in Waits. De trompet is ook weer terug, en ze treedt stilaan vanuit de achtergrond op het voorplan. Waits raadt iedereen aan om te dromen, als tegengewicht voor al de ellende van een mensenleven.

Dan komen we aan bij het zesde nummer, 'Martha', één van m'n favorieten wat deze plaat betreft. Hier horen we ook voor het eerst de cello aan het werk. Waits gaat op zoek naar een oude bekende, en wordt daarbij geplaagd door vele verstikkende vragen. Beide personages zitten vastgeroest in een situatie (ze zijn beiden gehuwd) en Waits denkt met weemoed terug aan de goede, ouwe tijd, toen ze nog vrij waren van verantwoordelijkheid.

'Rosie' sluit passend aan op 'Martha'. Waits ontbindt z'n poëtische duivels in dit nummer, en dat maakt van deze song geen doodgewoon liefdesliedje, maar een pak meer. Erg pakkend, de piano doet ook weer zijn werk.

'Lonely' heeft zijn naam niet gestolen; het woord komt er tig keer in voor. Op het einde van de song komt Waits er uiteindelijk toch nog toe te zeggen wat hij de hele song (en de hele plaat me dunkt) wil zeggen. 'I still love you, I still love you'

'Ice Cream Man' is een rockabilly-nummer, Waits laat zich eens eventjes gaan, de gitaar neemt de bovenhand en speelt de rock & roll. Tekstueel vind ik het wel het minste nummer op de plaat, maar het verschilt zo van de rest op de plaat, dat ik niet anders kan dan het geslaagd te vinden.

Met 'Little Trip To Heaven' begint wat mij betreft het eerste hoofdstuk van de overdonderende eindtrilogie die deze plaat rijk is. De trompet horen we hier wederom. Geen afwijzing deze keer, maar gelukzaligheid hoor ik in Waits' stem.

'Grapefruit Moon', hoodstuk 2. Tevens het tweede hoogtepunt van deze plaat. Prachtige compositie, een uiterst kwetsbare Waits en een knappe tekst. Meer verlangt een mens niet van een song. Op de koop toe horen we hier ook nog de cello.

Waits besloot deze plaat af te sluiten met een instrumental, en wat voor één. Hier wordt bewezen dat tekst niet noodzakelijk is om een bepaalde sfeer op te hangen, die sfeer in te kleuren en ervoor te zorgen dat je de melancholie door je lijf voelt stromen. De combinatie piano-trompet is zeer pakkend, wat mij betreft het derde hoogtepunt van deze plaat, en hoofdstuk 3 van de eindtrilogie.

(Inzake dat gedoe over die eindtrilogie van mij: de plaat is als volgt opgebouwd volgens mij. Je hebt de eerste 8 nummers; dan heb je het afwijkende 'Ice Cream Man', en dan heb je die laatste drie, die naar mijn gevoel één geheel vormen. Ik heb dat gevoel ook voor de tandem 'Martha'-'Rosie', maar in dit geval is het toch nog stukken duidelijker voor mij. Het komt misschien belachelijk over dat ik er dan meteen de term eindtrilogie op plak, maar ik voel het gewoon zo aan, en het maakt de plaat er enkel mooier op.)

Eindconclusie. Met 'Closing Time' blijft Waits nog braaf binnen het singer-songwriter-genre van begin jaren '70, maar hij legt toch al de basis voor later werk. Op 'Swordfishtrombones' hoor ik de Waits van 'Closing Time' nog doorschemeren. Dit is naar mijn mening de beste plaat van Tom Waits, en mijn gevoel zegt dat hij nooit meer een betere zal maken.

5 sterren

The Place Where Everybody Knows Your Name.
Vrolijk bezongen in Cheers.
Het kroegleven is een groot feest.
Realiteitswaanzin.
Dit is zwaar drinken met Mickey Rourke en Faye Dunaway.
Zwalkend in de goot.
Barfly.

Een schuchtere jonge pianist ergens in een hoek weg gestopt.
Verborgen in bedwelmende rookwolken.
Nicotine doet zijn stem breken.
Speelt oude hits van Frank Sinatra.
Het enige muziekboek in zijn bezit.
Gekregen van zijn te vroeg gestorven vader.
Voormalig stamgast.
Menig uurtje hier door gebracht.
Terwijl het gezin hoopvol wachtte op zijn thuiskomst.

Barvrouw Martha.
Getekend door het leven.
Vorige week een vervelend bericht ontvangen.
Longkanker in terminale fase.
Zichzelf stiekem moed indrinken.
Jeneverfles verstopt onder de toonbank.
Haar gelaat zo geel als de muren.

Noodzakelijk bruin café.
Geldgebrek beperkt keuzes.
Geen likje verf.
Geen nieuw vloerbedekking.
Geur van pis en bier.
Verspreidend als een dodelijke ziektekiem.

Rosie, de tandloze prostituee.
Probeert nogmaals de pianist te versieren.
Bij gebrek aan klanten.
Zonder enig oogcontact speelt hij door.
Denkend aan vorig weekend.
Toen hij er in trapte.
Sinds toen hevige jeuk in de schaamstreek.
Niet het lef om de dokter te bezoeken.

Closing Time.
Maar we nemen er nog eentje.
Tegen de eenzaamheid.
Om te vergeten.

Barman Tom Waits.
Hij wacht op het speelgeld.
Zodat hij deze maand de huur weer kan betalen.
Van het kleine kamertje boven de neonlichten.
Een verdieping hoger.

Wat een schitterend album van Tom Waits. Vooraf had ik ook wel verwacht dat dit het album zou zijn dat zich nauw zou aansluiten op mijn smaak, en gelukkig klopt dat ook. Er zijn teveel nummers op te noemen die zeer geslaagd, waarbij Martha nog altijd behoort tot één van mijn favoriete nummers aller tijden. De toevoeging van Ice Cream Man vind ik helaas wat misplaatst en ook nummers als Lonely en Midnight Lullaby doen mij wat minder.

Closing Time is een van de bijzonderste platen die ik ken.
Het is een grote brok emotie. Herrineringen aan je oude liefde waar je eigenlijk nog altijd verliefd op bent. Of proberen niet verliefd te worden op iemand in een cafe. En tot de conclusie komen dat je het toch bent.

De teksten zijn erg mooi. Maar ook instrumentaal is het schitterend.
Het pianowerk van Waits is erg sterk. Maar ook de sax in bepaalde nummers en het emotievolle gitaarwerk.Voeg daar dan nog eens de schitterende stem van Waits toe -die toen nog redelijk normaal klonk- en je hebt een van de mooiste platen allertijden.

Maar Closing Time is ook als geheel bijzonder sterk. Zo is het songmateriaal erg sober en klinkt het erg donker. Maar toch voelt Closing Time aan als een klopje op je schouder.
Als een metgezel in een moeilijke periode. Toch is niet iedere song droevig, want na 8 prachtige rustige nummers komt daar opeens een songs als Ice Cream Man.
Een heerlijk swingend nummertje, met sterk gitaarwerk en een Waits zoals we hem nog nooit hoorden.

Closing Time straalt ook een bepaalde sfeer uit. Alsof we ons voor 45 minuten in een oude kroeg bevinden. Waar er aan de toog drie vrienden zitten die erg veel plezier maken en hun verdriet wegdrinken dat ze toch voor even vergeten waren. En ergens in een donker hoekje zit Tom Waits achter de piano.
Zijn tweede pakje sigaretten van de dag op de piano liggend naast zijn glas bier. Met tranen in de ogen zingt hij zijn songs. Tot het sluitingsstijd is en zo komen we aan bij een schitterend instrumentaal nummer en ook de afsluiter: Closing Time. 5*

Wat doe je op zaterdagavond? Je gaat zitten, je schenkt jezelf een fijne whisky in en je luistert. Je knijpt je ogen even dicht.

Ol’ 55 Had ik dit wel moeten doen? Had ik geen andere beslissing moeten nemen? Er is niets meer aan te veranderen, I went out riding with Lady Luck.

I Hope That I Don’t Fall In Love With You, want het maakt mij alleen maar somber. Of het nu in de kroeg is, of in de trein, of achterin de klas, het maakt niet uit: iemand die twee tafeltjes van je af zit, kan zo vreselijk ver bij je vandaan zijn. Nog erger, ze kan ook zomaar weer verdwijnen zonder dat ze jou echt verlaat.

Virginia Avenue, vanaf Neude via de Voorstraat naar huis zwalken. Daar bevinden zich ook geen kroegen meer, gelukkig maar. Zelfs ik moet toegeven dat het zo beter is. Ga naar huis en sleep off all the crazy lizards inside of my brain.

Old Shoes, die moet je weggooien, en daarna weggaan. Des te harder je roept dat je weg moet gaan, dat je niet kunt blijven, dat er niets meer is dat jou aan deze plek bindt, des te moeilijker het wordt.

Midnight Lullaby, opdat ik zou kunnen dromen. En dan moet ik toch even aan mijn moeder denken. Ik kan de slaap niet vatten.

Every man has his own Martha. Ik mag dan nog geen drieëntwintig zijn, ik heb de mijne ook al gevonden.
Those were days of roses, poetry and prose Ik schreef haar vele gedichten, waar zij nogal prozaïsch op kon reageren. Zij vond ze mooi, ze kon erdoor geraakt worden, maar zij kon ze nooit echt begrijpen. Of begreep ik haar niet?
I guess that our being together was never meant to be. Martha, Martha, I love you, can’t you see? Elke keer moet ik weer het gevecht aangaan met mijn tranen, elke keer verlies ik precies op dit moment. De whisky maakt het er ook niet gemakkelijker op. Hoe zou het zijn om over veertig jaar te proberen haar te bellen? Dat moest ik maar niet doen.

Rosie was een puberliefde. Een onbeantwoorde puberliefde. Een kansloze, onmogelijke puberliefde, dat zie ik inmiddels in. Tot mijn dood zal ik niet van haar blijven houden, maar echt vergeten kan ik haar ook niet. Geen troostende gedachte, een nieuwe whisky dan maar.

Lonely, dat ben je absoluut op een zaterdagavond als deze. Maar dat is niet erg, I still love you

Ice Cream Man, geen ijs voor mij. En zeker geen ijsklontjes in mijn whisky. Weet je wat, doe toch maar een ijsje. ’t Is ook wel goed, voor mij, mijn droge keel, misschien voor mijn gemoed.

Little Trip To Heaven (On The Wings Of Your Love) Bestaat er zo’n klein, puur ogenblik van geluk, van gedeelde liefde? Ach, whisky, je houdt van mij, ik proef het.

Tijd om naar buiten te gaan met mijn glas in de hand. Ik kijk naar een Grapefruit Moon zonder sterren, want midden in de stad kun je die niet zien.

Het laatste restje whisky sla ik achterover en ik loop weer naar binnen. Closing Time.

Wat doe je als je (bijna) drieëntwintig bent? Je gaat zitten op zaterdagavond, je drinkt whisky, je overdenkt. Of je schrijft dit album. Thank you, Mr Waits, you may have one on me.
5*

Goed. Ik zal het maar eerlijk toegeven. Ik vond Tom Waits stom! Er werd bij ons thuis vroeger niet veel muziek gedraaid, maar één van de nummers die mijn vader vaak draaide, was Waltzing Matilda van Tom Waits en wat vond (en vind) ik dat een draak van een nummer! Die man kan gewoon niet zingen wat mij betrof. Het maakte dat ik nooit ook nog maar enigszins de behoefte gevoeld heb om de muziek van Tom Waits verder een kans te geven.

Na het concert van Neil Young kregen een vriend en ik het er toevallig over. Hij beweerde dat Tom Waits wel degelijk mooie muziek gemaakt had. Nu kon ik me wel vaag herinneren dat ik ooit bij een Ladder uit de MuMe Top 2000 er tot mijn verbazing achter kwam dat een heel aardig nummer door Tom Waits gezongen was, maar toch bleef het er ook nu weer bij.
Tot een week geleden er een pakketje op mijn deurmat lag. Een kaartje met "Dit kan zo natuurlijk niet. Veel luisterplezier!" en dit en zijn volgende album.

O o o, wat zat ik er naast. Wat een prachtig sfeervolle muziek en hij kon vroeger dus wel degelijk zingen.
Er blijkt maar weer eens dat je je niet teveel moet laten leiden door enkelvoudige indrukken. En hoe belangrijk goede vriendschap is, al was het maar dat anders wellicht dit juweeltje nooit door mij ontdekt zou zijn.

Vaak moet je wel eens de juiste sfeer en tijdstip bepalen als je een plaat goed wilt beoordelen.
Afgaande op de reacties van Closing Time, het debuut vsn Tom Waits, stelde ik dit zo lang mogelijk uit vandaag, tot de duisternis inviel.
Een goed glas port en minimaal licht.
De juiste keuze want dan komt dit werkstuk werkelijk binnen.
Het oordeel is zoals ik al dacht uitstekend.
Waits met een nog niet zo doordrenkte stem, al is ie wel onmiddelijk herkenbaar.
Hier ook nog geen extremiteiten op muzikaal gebied, sterker nog.....je verwacht dit eigenlijk meer van een artiest op leeftijd.
Tom draaide het feitelijk om. Pas veel later ging hij aan de gang met rauwere experimentelere bedenksels.
Closing Time bevind zich voornamelijk in een rustige rokerige bar en daar hoort geen lawaai.
Een bar waar zonde's worden overdacht, de nuttelozen hun glas drinken en waar de toekomst allang geen rol meer speelt.
Daar zijn ook de verliefden, de piekeraars, zwartkijkers en de onzekeren.
Tom zingt en speelt het lied voor de gasten en er zit wat tussen voor iedereen.
Perfect neergezet in een lome laidback, meestal wat jazzy feel.
Treffende melanchonie met Waits en piano in een leidende rol.
Her en der een trompet en een functionele gitaar, broeierige strings plus een relaxte ritmesectie.
Prachtig allemaal, O'l '55, Virginia Avenue, Midnight Lullaby en Martha vooral (duizelingwekkend mooi zelfs.) En dan heb ik het nog niet gehad over Lonely.
Het publiek krijgt een rolberoerte als ineens Ice Cream Man wordt ingezet, even wat pit in het geheel.
Maar voor dat er een dansje kan worden gemaakt is het jazzy uptempo gevalletje al weer voorbij. Ach.
De grand finale is in zicht en Grapefruit Moon is
een ware tranentrekker. Prachtig weer met de strijkers er bij.
Tom zet Closing Time in en de avond is voorbij.
De gasten gaan weg, terug naar de beslommeringen, vreugde en ellende.

Het had zo maar een liveplaat kunnen zijn.

Ik doe het licht weer aan en ben terug in de realiteit. Ik weet genoeg.

Debuut album van Waits, en was halverwege de jaren tachtig ook mijn eerste kennismaking met
zijn muziek. De songs zijn hier nog kaal met veel pianowerk, en het album is voor mij een van
zijn beste. Liedjes die ook gauw in je geheugen nestelen, enkele zelfs nogal met een meezinggehalte,
met als buitenbeentje Ice Cream Man.

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Ook Tom hebben we vaker gehoord in deze lijst. Het begint allemaal sfeervol met Ol ’55. En die stijl en sfeer met vrij kale, minimale begeleiding wordt dit album wel doorgezet. Vocaal zit Waits ook goed op zijn stoel dit album. Veel meer dan piano, gitaar en stem is het vaak niet en dat bevalt mij wel. Ook mooi is de jazzy inslag van bijvoorbeeld een Midnight Lullaby. Een bijzonder en smaakvol album dit. Dit bevalt mij wel.

ik zou RAINDOGS en BONE MACHINE vergeten . BLUE VALENTINE is m.i. wel een goede keuze samen met SMALL CHANGE en THE HEART OF SATURDAY NIGHT.