Tom Waits - Closing Time (1973)

'Tom Waits' debut album is a minor-key masterpiece filled with songs of late-night loneliness.' - William Ruhlmann

Helemaal mee eens.

Een magnifieke "oei-is-'t-al-zo-laat?" werk.

Het Tom Waits-universum is hier reeds aanwezig in volle glorie.

I hope that I don't fall in love with you , waarschijnlijk één van de mooiste nummers geschreven op dit morzeltje universum.

Wanneer ik naar deze plaat luister, speelt altijd het volgende filmpje in mijn hoofd: er zit een vrouw een kop koffie te drinken in een leeg café, de gele plafondlichten weerspiegelen zich in een angstaanjagende zwarte leegte achter haar.

De situaties die Tom Waits hier schetst, voelen echt aan, zonder dat ze expliciet realistisch zijn

Ook opvallend is dat zijn stem op deze plaat die vertiefte kwaliteit ontbeert van zijn latere platen. Hij klinkt hier haast als een jong menneke dat nog geen schuurpapier had ingeslikt om zijn stembanden dusdanig toe te takelen voor het stemgeluid dat we van hem kennen

Maar inderdaad, dit is dé ideale "dames en heren, het is tijd voor de laatste ronde !"- plaat. Een paar onvervalste tearjerkers, zoals Martha en Grapefruit Moon, maken het zaakje compleet. Een onvervalste klassieker, zeker voor de cafébazen onder ons !

Deze cd bevat heel mooie weemoedige liedjes ook al vind ik het allemaal nogal glad en vlotjes. Ol' 55 en Ice Cream Man zijn wel ongelooflijk goed, maar dit zal nooit een van mijn favoriete cd's worden. Eén zo'n liedje doet het altijd goed op een zelf samengestelde cd, maar drie kwartier aan een stuk, dan begint het te vervelen. Op zich zijn bijna alle nummers echter goed (enkel Closing Time zelf zegt me weinig) dus ik geef de cd nog wel 4 sterren.

Meest ontroerende cd van Waits. En eigenlijk past deze term niet echt bij deze bijzondere artiest vind ik: "ontroerend" klinkt zo lieflijk, zo zoet. Maar eigenlijk is dit album dat wel een beetje, zeker vergeleken met zijn laatste albums. Maar gelukkig is en blijft het Waits en hangt er ergens toch een zweem van verval en teloorgang in de lucht: dit geeft het toch weer net even dat extraatje.
Samen met "Raindogs" behorende tot mijn lievelingetjes onder de Waits cd's.

Martha!! Vind ik misschien wel zijn mooiste nummer!
Je ziet een oude man die zijn jeugdliefde opbelt aan het netvlies voorbijtrekken, melancholie ten top!

Martha is ook één van mijn favoriete Waits nummers!
In het topic "het beste van..." heb ik niet voor niets dat nummer naar voren geschoven

Superplaat. Het debuut en tegelijkertijd het beste wat Waits ook heeft gemaakt en dat is dan eigenlijk weer 'n beetje sneu.
(Maar goed hetzelfde geldt voor vele anderen, zoals Van Morrison en Bruce Springsteen)

Over Morrison ben ik het met je eens (Tenminste als je Blowin' your mind niet meetelt ), maar Waits heeft in de jaren 80 veel betere albums gemaakt (Swordfishtrombones, Rain dogs en Frank's wild years) en van Springsteen vind ik The wild, the innocent..., Born to run, The river, en Born in the USA allemaal beter dan z'n debuut.

Nou, ik heb dit erg lang de minst goede plaat van Waits gevonden (heb me zelfs laten vertellen dat hij hem zelf ook niet goed vond maar dat hij hem gemaakt heeft omdat de studio het zo wilde. Niks van aan denk ik, maar het feit dat ik het toen geloofde geeft wel aan hoe ik stond ten opzichte van deze cd). Intussen vind ik hem wel prachtig, maar om nu te zeggen dat dit het hoogtepunt is waarna het enkel bergaf gaat... Laten we zeggen dat Waits in zijn beginperiode erg mooie maar toch vrij conventionele nummers maakte, en dat zijn ware genialiteit pas een kleine tien jaar later is bovengekomen, dat is meer mijn mening.

goedbeschouwd zou je zijn debuutalbum zijn enige singer/songwriter album in de stijl van pakweg Billy Joel kunnen noemen

hij gooit meteen na zijn debuut (die goed ontvangen werd) die stijl overboord en gaat meer jazz/blues georrienteerde albums maken

en vanaf de jaren 80 (vanaf "Swordfishtrombones") ontstaat naar mijn mening het Tom Waits-geluid die we nu allemaal kennen

kwa stijl zijn ze dus eigenlijk niet met elkaar te vergelijken

Een van de beste debuut-albums aller tijden. Lekker jazzy, ook al prefereer ik Waits' meer experimentele stijl van de late '70's en verder... Zijn stem is hier ook niet zo herkenbaar als van de latere jaren. Mijn favoriete nummer is 'Martha', prachtige melodie. Ook interessant is "The Early Years" vol. 1 & 2.

Hmn, ik ben dus de eerste die dit best wel heel erg zeikmuziek vind voor morsige truckers in een louche wegrestaurant? Nou ja, bij deze dus. Duidelijk niets voor mij, ik ga weer terug naar Miles Davis.

De albums met dat ultra-rauwe stemgeluid zijn niet aan mij besteed. Maar om dit album nou zeurmuziek te noemen. Hier horen we juist een Waits die simpele, lieve "liedjes" maakt, vrij van expirimenteel gedoe.

Ol' 55, dat is toch een machtig mooi nummer? En kan een nummer als I hope that I don't fall in love with you nog lieflijker klinken?

Wat een superplaat is dit.
Wat mij betreft het beste werk van Waits.
Ik vind z'n stem hier ook 't mooiste klinken.

Stuk voor stuk prachtige songs voor in de late uurtjes.

ja bedankt voor de aanrader.. ik denk dat je dit album niet meer terug ziet weasel! moet je hem ook maar niet uitlenen..;)

Wat een eeuwig mooie plaat is dit. Bij de eerste tonen van het eerste nummer (Ol'55) is het altijd net alsof ik in een warm bad ga zitten. Volledige ontspanning. Alles glijdt weg.

En wat te denken van Rosie? Prachtig gewoon. Als Tom Waits iets is, is het wel oprecht, waardoor zijn muziek - wat 'ie ook zingt - nooit "zeikmuziek" wordt. Zelfs Somewhere ("There's a place for us") kan alleen maar door Waits gezongen worden zonder suikerspinbeelden.

Dankzij Aero ( ) ben ik nu dit album aan het beluisteren. Ken nagenoeg helemaal niks van deze man. Weer een toppertje uit mijn geboortejaar ontdekt!

Waar een Knock Out al niet goed voor is. (Martha werd daar verslagen en werd nieuwsgierig naar het nummer).

Wat klinkt dit waanzinnig sfeervol!

'Nighthawks at the Diner', livealbum van waits gemaakt in 1974, is ook nog een goeie van waits. Ik moet zeggen, iets speciaals, vet gesproken, muziek op de achtergrond en heel die plaat praat waits.
Zeker luisteren.

Trouwens, bij 'nighthawks at the diner', zijn er van die ongelofelijk grappige zinnen. Om er een aantal te citeren:
"you've been drinkin' cleaning products all night"

"there's a blun drizzle down the plateglass, as a neon swizzle stick stirrin' up the sultry night air and a yellow biscuit of a buttery cue ball moon rollin' maverick across an obsidian sky."

"there is a sucker born every minute. You just happened to be comin' along at the right time"

"AM FM dreams"

"warm beer and cold women"

"recycled stories", "tabacco brunettes"

En om af te ronden: eerst een heel verhaal over putnam country en dan zit hij 8 ball te spelen in een café en komt er ene binnen:

some come in say: "Hey man, anyone got any Jumper cables?
Is that a 6 or a 12 Volt?"

hehe, als ik deze cd goed begin te snappen wordt hij gewoon grappiger en grappiger.
Echt hilarisch album.

Dit album vereeuwigd in mijn top 10 op plaats 4. Met elke draaibeurt hoor ik weer nieuwe dingen en echt: dit wordt steeds mooier! Oef, wat een artiest, deze Tom Waits!

En volledig terecht hoor, dit is echt wereldklasse

Ik heb er geen spijt van je hier kennis mee te hebben laten maken: bij jou staat ie in de top 10, bij mij past hij er alsnog niet in wegens ruimtegebrek
Maar die 5* blijven dik overeind. Mooiste Waits.

Eindelijk nog eens een klassieker die zijn status echt verdient. Op 'Closing Time' wekt Tom Waits een uiterst gevoelige (en donkere) sfeer op, die ook muzikaal prachtig begeleid wordt.
Een voorlopige 4* dus, maar waarschijnlijk staat dit album nog vele luisterbeurten te wachten...

Hoe kan ik zo'n album nou een 3,5* geven, het zal er wel tussen door geschoten zijn.

maar snel een 4,5*, nog te weinig geluisterd voor een vijf.

Ik kende hiervoor alleen zijn bizarre werken zoals Rain Dogs dus ikhad dit zeker niet verwacht. Ik ga em later pas een cijfer geven maar hij klonk wel mooi.

Wat een mooi rustgevend album. Elk nummer is echt goed soms vind i kwel de tekst ietwat melig klinken zoals op little trip to heaven.

Andere teksten vind ik dan weer hoogst origineel zoals Martha en midnight lullaby.

ice cream man is de vreemde eend in de beit. leuk nummertje maar heeft een andere feeling dan de andere nummers.

4.5*

schitterend debuut van één van de grootste songschrijvers aller tijden , een zeer kalm album , wat piano , bas , beetje gitaar en de fantastische stem van waits die later nog een zeer machtige collectie songs zou schrijven zonder 1 misstap , tijdloze muziek

Lekkere laat op de avond plaat na een aantal alcoholische versnaperingen als je in een melancholische bui bent!