Deep Purple - In Concert with the London Symphony Orchestra (1999)

Veel minder dan het oorspronkelijke Concerto met de Royal Philharmonic en ook de rest van de tracks maken het niet veel beter.

Absolute dieptepunt: Ted the Mechanic

Enkele aardige nummers verbloemen eigenlijk dat dit toch een gemiste kans was, ik had meer van verwacht toen ik Smoke On The Water van te voren had geluisterd dacht ik o de rest is ook lekker rock meets classic maar het blijft te vaak op classic en pop hangen.
3* want het klinkt toch vaak best mooi !

Het klassieke gedeelte is mooi om te horen (en te zien op dvd) De oorspronkelijke versie uit 1969 heeft echter meer karakter.

Op de DVD worden de slappe songs weggelaten: That's Why God..., Take It Off The Top en Via Miami! Gastoptredens van Ronnie James Dio en Sam Brown zijn m.i. zeer geslaagd!

Helemaal niet slecht, best aangenaam om naar te luisteren en Deep Purple's muziek leent zich natuurlijk wel goed om te combineren met een klassiek orkest.... en het is natuurlijk genieten wanneer de grote (nu ja niet letterlijk dan) Ronnie James Dio nog eens zijn keel mag openzetten ... en ja die sensuele Sam Brown.. mmm...

Trouwens het concert toen in het Antwerpse Sportpaleis was ook zéér de moeite...

Maar... als geheel kan dit album me veel minder boeien dan zijn "voorganger", uit 1969 "Orchestra for Group And Orchestra"....

Verder vind ik niet alle tracks even sterk.... That's Why God, Via Miami...

Maar Dio ("Love Is All", "Sitting In A Dream"), Brown ("Wait A While") en songs zoals "Pictures Of Home", "Sometimes I Feel Like Screaming", "Wring That Neck" maken veel goed natuurlijk....

Als je "Concerto..." uit '69 niet kent, is dit fantastisch... als je Concerto wél kent, is dit niet meer dan een verdienstelijk, maar toch wat "zwakker" Deel II ...

De concertregistraties van "Concerto..." uit '69 en '99 op dvd zijn eveneens geweldig. Ik heb daarbij toch wel een voorkeur voor het concert uit '69 met vijf zeer jonge DP leden . Gelijk even het stemgemiddelde opgekrikt, 4,5*

Leuk live concert..
Vooral smoke on the water is erg leuk gespeeld !
3,5 sterren

Tja, slecht is deze niet, maar geef mij toch maar hun reguliere albums uit de seventies....

Ik ben erbij geweest in London en moet zeggen dat het een geweldige ervaring was Deep Purple vanaf het pluche te zien. We gingen naar het concert omdat we dachten dat het het enige zou zijn, echter een paar jaar later is er nog een volledige tour geweest was alles nog even dunnetjes overgedaan werd o.a. in Rotterdam.

Ik heb Deep Purple in Rotterdam Ahoy "Concerto for group and Orchestra" zien en horen uitvoeren. Met een Oosteuropees symfonie orkest. Ik was op 30 oktober 2000 diep onder de indruk. Ik kende het "Concerto for group and Orchestra" al uit mijn hoofd vooral omdat ik de uitvoering uit 1969 vele malen had gedraaid. Om het ruim 30 jaar later alsnog live gespeeld te zien en horen worden was geweldig. Een bijzondere vermelding voor Gouwenaar Marco de Goeij, die het stuk noot voor noot weer op papier had gezet nadat de originele muziekstuk op onverklaarbare wijze zoek was geraakt. Marco werd tijdens het concert in Rotterdam door Jon Lord himself in het zonnetje gezet en bedankt voor al zijn werk. Door Marco 's inspanning was het mogelijk dat Deep Purple & Orchestra dit bloed mooie stuk weer live konden spelen. Voor een ieder die van klassiek en rockmuziek houdt is dit album een onbetwiste aanrader!!

Natuurlijk had ik Deep Purple en The London Symphony Orchestra ook het liefst live in London willen zien. Eén hele schrale troost: ik heb twee jaar geleden, toen ik met mijn vrouw en dochters, in London was wel een klassiek concert mogen bijwonen in The Royal Albert Hall. Ik heb hierdoor een klein beetje een voorstelling gekregen in wat voor ambiance Deep Purple dit muziekstuk in '69 en '99 ten gehore moet hebben gebracht.
5*****

Het bewijs dat klassieke muziek perfect samen kan gaan met rock muziek.
Pictured Within heeft een geweldige zware zanger en Wait a While heeft een geweldige zangeres die het erg emotioneel brengen kan.
Ronnie James Dio volgt daar perfect op aan met Sitting in a Dream, Love is All is ook mooi uitgevoerd maar ik heb dat nummer nooit echt bijzonder gevonden.
Via Miami & That's Why God Is Singing the Blues staan gek genoeg niet op de dvd, ik dacht dat de dvd met 2 uur wel het hele concert liet zien maar schijnbaar heb ik dat verkeerd gedacht?

Wring That Nick in een heerlijke jazzy manier is zeker 1 van de hoogtepunten en daarna valt het in lange klassieke stukken die lekker afgewisseld worden door de heren van Purple.

De klassiekers die ze op de laatste 30 minuten van het concert(op dvd) speelden waren een geweldige afsluiter, ze beginnen met het beste van wat ze in die tijd met Morse hebben uitgebracht en plakken daar nog 2 klassiekers aan vast.

Ik heb hier erg van genoten maar ik vind het nogmaals wel raar dat de dvd versie een paar nummers niet bevat die de cd wel weer heeft, meestal is dat andersom?

4,5*

Als ik bovenstaande berichtgeving mbt. ontbrekende nummers op DVD zo lees, denk ik: wees blij dat Via Miami en That's Why God Is Singing the Blues niet op die DVD staan, twee vertolkingen van Ian Gillan die behoorlijk roet in dit verder wel smakelijke eten gooien. Werkelijk, ik vind het afschuwelijk wat Gillan hier neerzet, zeker na de performance van Ronnie James Dio. Gelukkig spoelt Dixie Dregs' Take It of the Top die zooi snel weg en wordt de originele benadering van Wring That Neck gewaardeerd. Dat begin van het album, Jon Lords gedeelte, zet trouwens meteen de toon voor een sfeervolle avond - dit album doet het dan ook goed laat op de avond. Pictures of Home sluit de eerste disc af en dan wacht er nog een tweede... zie dat ik hier wel een 3* heb toebedeeld, maar zo goed ken ik dit zoveelste livealbum niet. Heb hier geen DVD bij.

Picture within en wait a while van Jon Lord zijn wondermooi, sitting in a dream mooi vertolkt, Love is all wel leuk, Via Miami vind ik juist wel lekker door de boogie woogie piano van Jon Lord, de jazzy groove van Wring that neck ook heerlijk, Steve vertoont nog even zijn kunnen en de Pictures of home uitvoering mag er ook wezen met leuke improvisaties aan het eind.

Het voordeel van de Morse periode is ook wel dat er nummers worden gespeeld die in de Blackmore bezetting niet aan bod kwamen.

Jon's orgineel is mooier, maar deze uitvoering valt weer mooi op door de sound en waardering en publiciteit voor Jon Lord die ik het van harte gun en als muzikant zeer waardeer.

extra nummers als TED the Mechanic maar vooral sometimes I feel like screaming en watching the sky vind ik ook geweldige uitvoeringen met een sferisch effect op Smoke on the water met het orkest. Dit nummer hoeven ze van mij niet meer te spelen maar deze versie voegt wel weer wat toe

In Concert with The London Symphony Orchestra was in 2000 de nieuwe van Deep Purple. Indertijd bij verschijnen nieuwsgierig in de cd-winkel in handen gehad, vooral benieuwd naar de bijdragen van Ronnie James Dio. Desondanks niet aangeschaft, wat ik een dikke twee maanden terug alsnog heb ingehaald.
Dit is niet het Deep Purple van Ritchie Blackmores gitaaruitspattingen, maar van toetsenist Jon Lord. Klassiek en bigband in ontmoeting met pop en rock. Met een orkest en áls de gitaar klinkt, die van Steve Morse. Dirigent was Paul Mann.

De start is uiterst kalm, gedurende de eerste cd wordt het volume vanzelf hoger. Om te beginnen twee nummers van Lords soloalbum uit 1998 Pictured Within. Eerst het titelnummer met zang van Ian Gillan. Dan Wait a While, geschreven door Lord met zangeres Sam Brown die uiteraard zelf de uitvoerende is.

Vervolgens solowerk van Purpleleden, aftrappend met twee nummers van Roger Glovers The Butterfly Ball and the Grasshopper's Feast (1974). Ronnie James Dio zingt eerst Sitting in a Dream, waarna het concert steviger wordt met de hit Love Is All. Het publiek reageert uitzinnig, wat zong de man toch goed... Dat originele pianist Eddie Hardin meedoet, maakt het extra mooi.
Vervolgens werk van Gillan: boogierock in Via Miami (mwah) en iets spannender is de jazzpop in That’s Why God Is Singing the Blues. Liever de instrumentale klassieker Take It off the Top van Steve Morse/Dixie Dregs, nu met blazers. Tenslotte de Purpleklassiekers Wring that Neck in een bigbandversie met viool – het kan! - en een filmisch orkestintro bij Pictures of Home.

Op cd2 wordt het bombastisch-romantische Concerto for Group and Orchestra uit 1969 uitgevoerd, wat om de één of andere reden beter binnenkomt dan de 1969-versie. We finally got it right,” merkt Gillan na afloop droogjes op.
Het moet een prachtige avond zijn geweest, want als slot komt er driemaal werk van het Purple-met-Morse langs met als hoogtepunt Sometimes I Feel Like Screaming in een orkest-plus-kamerkoorarrangement. Tenslotte het onvermijdelijke Rook op het Water, dat voorbij de sleur geraakt dankzij de krachtige inbreng van Dio. Een nummer dat hij gedurende zijn dagen bij Rainbow nooit zong, als ik afga op setlist.fm.

Qua nieuw werk een tussendoortje voor Purple, qua organisatie, repetities en resultaat veel meer dan dat.