Anthony Hamilton - Comin' from Where I'm From (2003)

Aha zit dat zo. Dus eigenlijk net als hip-hoppers die willen teruggrijpen naar de old school. Bedankt voor de uitleg.

Ja, alleen wordt bij andere stijlen een andere term gebruikt.
Bij hiphop noemen ze het oldskool (geloof ik) en bij de rock noemen ze het retro.
Ieder zn ding.

J'aime! Chill albumpje. Maar vooral; die stém!

Met het risico om hier afgeknald te worden: ik vind Anthony Hamilton toch sterk overroepen op deze site. Niet dat ik zijn muziek niet kan appreciëren, maar zo lyrisch als de overgrote meerderheid is bij zijn albums zie ik me nooit worden. Neem nu deze Comin' From Where I'm From. Voor mij is dat een goed album met een tweetal uitschieters (de titeltrack en Cornbread), maar ook niet meer dan dat. Hoewel er geen slechte songs op staan, blijft het soms wat op de vlakte.

Jammer, want ik had graag mee lyrisch gedaan, maar misschien werkt MuMe wel besmettelijk en staat hij binnenkort toch op 5* (you never know). Ik moet wel zeggen dat ik Ain't Nobody Worryin' al een stuk boeiender vind.

Heerlijk album!
Anthony Hamilton heeft zo'n warme stem,
luister deze cd dan ook meestal in de winter.
Mijn favoriete nummer is Since I Seen't You.
Het begin van Better Days vind ik heel mooi, en de titeltrack is ook geweldig!
Minste nummer vind ik I'm a Mess, maar dat is alsnog wel een redelijk liedje.
4,5*

Dit album staat meer dan regelmatig op en geeft echt een heerlijk gevoel.. Heerlijk album met uitblinkers als de titeltrack, since i seent you, lucille, im a mess en cornbread..

4.5* vooral omdat ik hem altijd op kan zetten en ik het in zijn genre een van de beste albums vind die ik heb gehoord

Ik vind Mama Knew Love een van de beste nummers ooit gemaakt. Ik ken niemand die zo ritmisch kan zingen als Anthony Hamilton op dat nummer doet.

Er is hier al veel geschreven over Anthony Hamilton. Laat ik ook een korte poging wagen. Zijn stem is toch wel het meest opvallende aan de man. Hij lijkt met gemak een mooie combinatie van rauw en toch nog warm stemgeluid te produceren. Hoewel hij zeker niet door de mand valt op het moment dat hij echt uithaalt, maakt hij hier niet heel veel gebruik van. Dit maakt het luisteren van zijn albums eigenlijk al de moeite waard. Op dit album vind ik de productie ook warm en is er daarnaast een goede combinatie gevonden van uptempo en rustige nummers. Het wordt nergens te gladjes (al zoeken nummers als Charlene wel de grenzen op) en inhoudelijk zijn het ook niet enkel "I Love You" of "I Miss You" nummers. Natuurlijk is het ook geen politiek getint album, maar in dit genre wordt de liefde nu eenmaal vaak bewierrookt. Het is wel echt een nu-soul album en dit moet je dus echt niet rekenen tot urban (die term vind ik echt een verschrikking). I'm A Mess, Better Days, Lucille en I Tried doen me niet zo heel veel. De eerste helft van dit album met Cornbread, Charlene en de titeltrack, beschouw ik dan ook als het sterkste deel.

Ben normaal geen groot fan van (hedendaagse) soul, maar dit valt wel degelijk behoorlijk te pruimen. Met name de eerste helft van het album is erg lekker (tot en met Comin' from Where I Come From ). Erna blijven het prima tracks, maar slaat bij mij de verveling een beetje toe. Zal waarschijnlijk komen doordat ik normaliter niet veel met het genre heb.

3*

Zo, hier had ik nog niet eens op gestemd. Geweldige nu-soul plaat van Anthony Hamilton, wie een prachtige, rauwe, stem heeft. Met name I'm a Mess, I Tried en de titeltrack zijn onwijs goed.

Binnenkort maar weer eens goed al zijn werk een draai geven.

Van een 'gaat richting 4,5*' naar 'nipte 4*' naar een '3*' bij herstemming Het is grappig hoe je mening over iets zó kan veranderen na een bepaalde tijd. Een tijdje geleden was ik wat nummers aan het luisteren via Youtube, opeens stond ergens tussen de aanbevolen video's "Charlene". Ik kon me van dit hele album enkel het titelnummer nog vrij goed herinneren, "Charlene" was vooral gevoelsmatig bijgebleven als 'dat mooie nummer', maar kon me er amper wat herinneren vreemd genoeg, vreemd want het is zonder twijfel een van de mooiste liefdesnummers ooit geschreven.

Het opent alvast schitterend:
Woke up this morning found a letter that she wrote
...

Maar vooral dat refrein is keer op keer zo'n voltreffer, briljant gewoon.

Baby I'll be
Sitting here waiting on you to come home again,
I won't leave
Promise I'll be here to the very end ,
By your side
To protect you and to love you and to be with you for life
Come on home to me
Charlene


Ook de rest van het album is genietbaar, dit album was alleszins een aangename 'herontdekking' en maakt me zeker benieuwd naar het verdere werk van deze man. Ik vind het alleen jammer dat de nummers 8 t.e.m. 10 minder goed zijn, anders was dit van begin tot einde een klassieker geweest.