Whitesnake - Slip of the Tongue (1989)

Dat is evident. De eerste Blue Murder plaat klikt echter exact hetzelfde als het 1987 album. Slip Of The Tongue vind ik net wat introverter. Zelfs Vai houdt zich behoorlijk in.

Hm oké interssante kijk op het geheel. Persoonlijk vind ik Slip of the tongue juist wat extraverter/uitbundiger dan 1987 en de eerste Blue Murder. Vai is een meester in het gefreak (begin van Kittens got claws bijv.) terwijl ik Sykes juist wat meer vanuit gevoel vind spelen. Die houd ook wel van krachtpatserij alleen dan meer binnen de song. Hij vult niet elke seconde die open valt op met een riedeltje. Dat gevoel heb ik bij Vai dan weer wat meer.

Hmm juist 1987 vind ik behoorlijk dichtgemetseld en overrompelend klinken. DaT hoor ik niet terug op Slip Of The Tongue. Wat je zegt over Vai is waar maar dit vind ik daar een uitzondering op. Hij doet echt niet meer dan wat functioneel is. Dat is bij Sykes wel anders.

Ik hoor niemand over de Super Mario Bros gelijkenis bij het openings riffje van Judgment Day.

Nog een paar keer geluisterd en ik kom er toch echt niet onderuit.

Verder wel een knaller van een nummer overigens.

Mario Bros is dan ook iets dat volledig langs me heen gegleden is. Ik was meer van de Morbid Angel en Asphyx enzo.

Vermoed toch dat degene die met dat riffje op de proppen kwam wel eens die groene buis in is gegleden in z'n leven.

Misschien weet Adje meer.

Groene buis??

De groene buis uit Super Mario Bros.

Ik weet dat ik een hele jeugdige jongen ben, maar je hoeft geen kind te zijn om Super Mario Bros te kennen.

Super Mario Bros komt uit 1985.

I know... Ik zat je een beetje te stangen

Oh, computerspelletjes. Tja, zoals ik al zei: langs me heen gegleden wegens stom.

Heb je misschien een youtube linkje oid naar dat deuntje? Ben toch wel benieuwd nu.

Door het overdreven gitaarwerk van Vai kan ik dit geen ingetogen album noemen. Qua songmateriaal is het misschien wel iets meer ingetogen dan het 1987 album. In de uitvoering absoluut niet, die is juist erg over the top. Ik ben dan ook erg nieuwsgierig naar de demo's met Ad Vandenberg op gitaar. Zowel Ad als David Coverdale hebben in interviews laten vallen dat ze achteraf die opnames prefereren omdat ze veel dichter bij de vertrouwde bluesy Whitesnake sound liggen. Ik was dan ook verrast en een tikje teleurgesteld dat ze niet waren toegevoegd aan de 20th Anniversary edition een paar jaar geleden.

Een paar bloedmooie tracks (Sailing Ships, Judgement Day) worden afgewisseld met wat partynummers (Kittens Got Claws, Cheap An Nasty), zeikballads (Now You're Gone, The Deeper The Love) en een mislukte remake die de plank werkelijk volledig misslaat (Fool For Your Lovin). Toch 4* want op die momenten dat de vlam in de pan slaat is het ook goed raak. Daar komt bij dat die heerlijke, bronstige stem van Coverdale een middelmatig nummer toch altijd weer naar een hoger plan weet te tillen. Typisch Whitesnake dus.

Ik noem het ook niet ingetogen. Maar wel een stap terug ten opzichte van de voorgvoorganger. Absoluut niet over de top. Ja, wel als je krukzitliedjes gewens bent natuurlijk.

Wel over the top. En ja Morbid Angel staat hier ook in de kast hoor Edwynn, dus je krukzitliedjesopmerking raakt kant noch wal.

Ik ben opgegroeid met early Whitesnake, Rainbow en Deep Purple. Ik ervaar dit album en die hele hairmetalperiode, als over the top. Het begon natuurlijk al op 1987, maar hier halen ze alles uit de kast om die plaat te overtreffen. Het resultaat is nogal geforceerd en zeker niet beter. Coverdale doet er ook alles aan om boven al het geweld uit te komen, hij redt het allemaal maar net. 1987 leek wat dat betreft meer in balans. Was ook heel commercieel maar kwam natuurlijker over. Alles klopte aan dat album, dat mis ik hier.

Volgens mij was die krukzitliedjes meer een algemene opmerking. Volgens Vai's website heeftie met dit album en bijbehorende tour zoveel geld verdient dat hij daarna alleen nog hoefde te spelen wat hij zelf leuk vindt. Ik hoor m toch liever in een band omgeving.
De knieval voor hairmetal begon naar mijn idee al op het her ingespeelde Slide it in, met Sykes. Op 1987 staan zelfs twee heropgenomen songs met veel commercieel succes, dus dat ze dat huzarenstukje hier wilden herhalen was begrijpelijk.

Wist ik niet van Vai. Kun je nagaan hoeveel ze verdiend hebben dan met 1987, want die was een stuk succesvoller. Het schijnt dat Bernie Marsden als co-writer van Here I Go Again jaarlijks ook een lekkere royaltycheque krijgt, waardoor ie helemaal kan doen waar ie zin in heeft. Het is hem gegund, hele sympathieke kerel.

Slide It In versie met Sykes was idd de overgang naar de nieuwe stijl. Ik luister dan ook veel liever het origineel met Mel Galley.

Even de wat oudere jeugd een stukje cultuur bijbrengen dus.

Iemand vroeg naar een Youtube linkje met het betreffende deuntje.

Geen probleem:

Super Mario Bros. - NES Gameplay - YouTube

Ongeveer op 1:10 zie je hem die buis ingaan en dat is dus wanneer je het hoort.

Toen ik het nummer voor het eerst hoorde viel het mij in ieder geval onmiddelijk op. Uiteindelijk misschien ook wel een van de meest opzienbare riffjes op het album. Deze band staat bij mij nou niet direct bekend om het zeer memorabele riff materiaal.

Ook wel een voor deze band voor mij ongewoon retedik nummer dat Judgment Day. Ongeacht waar het vandaan komt weten ze het goed te implementeren en ze doen ook wel een badass palm mute dingetje dat ik niet van deze band gewend ben.

Daarnaast qua thematiek erg vet. Gedurende de coupletten gebeurt er op zich weinig opzienbarends en schuwt hij de mede door hemzelf platgetreden 'ore - door' rijm wederom niet. Maar als je kijkt naar hoe het nummer in elkaar zit en vooral ook weer de vocale performance van Coverdale dan komt een zinnetje als 'on the road to judgment day' bij mij zeker binnen.

1987 was qua plaat meer succesvol, maar de tour voor Slip of the Tongue heeft veel meer geld opgebracht. Daar heeft Vai zijn geld verdient. Ten tijde van het boeken van de "1987" tour was Whitesnake nog lang niet zo succesvol. Opvallend is ook dat er in 1989 al een opvolger lag voor "1987", tegenwoordig melken ze een succesalbum zeker een jaar of 4 uit.

De Super Mario referentie was mij nog nooit opgevallen, maar nu je het zegt, het lijkt er wel wat op.
Zoals ik al eerder zei: als Coverdale het refrein van het titelnummer inzet hoor ik gelijk die Martini reclame uit de jaren '80, zo horen we allemaal wat.

1987 is toch veel heavier en meer volgepropt dan Slip Of The Tongue? Dat hoort iedereen toch wel. Ook qua stijl vind ik Slip veel lichtvoetiger dan de Sykesbom van een paar jaar van daardoor.

1987 staat (te) vol met gitaar overdubs en lijkt daardoor heavier alsof je tegen een muur oploopt. Op zich kan ik dat ook wel waarderen. Voor old school whitesnake fans misschien een stapje te ver. De generieke bluesy hardrock met astmatische DC heeft plaats gemaakt voor een "moderner" en commercieler geluid met veel geschreeuw en bombast. Ik kan het allebij wel waarderen maar met een voorkeur naar de Sykes en Vai periode.

Nee dat hoort niet iedereen:

"I wouldn't have used all those different layers of guitarparts. They should have let the music more room to breath, now there's so much happening. But Steve likes these busy guitarparts. When I wrote the songs I had something more bluesy in mind. Had I been there I would have steered it more in a blues direction. Sort of like it did with the 1987-album."

"Steve fitted David Lee Roth an Frank Zappa's band perfectly because he's so "widdly-widdly". Whitesnake is all about the blues. That's why I joined in the first place."

Bron: Interview Adrian Vandenberg 1990

Geen idee over welk album Ad nu spreekt. Ach, hij is ten slotte ook alweer zestig ofzo. Het is wellicht drukker dan day Adje voor ogen had. Het ligt, zoals ik eerder ook gewoon stelde, in lijn van 1987: hair metal. Dat was in toen.

Nevertheless is Slip Of The Tongue veel lichter, kalmer en minder druk dan 1987. Adje was in de war met de navolgende tour.

De solo's van Vai zijn ook nog eens veel minder widdly diddly dan zijn werk bij Roth, Zappa en zichzelf. Maar dan echt veel minder. Luister gewoon en laat je niet leiden door het relaas van een insider.

Slip Of The Tongue natuurlijk.



Wat bedoel je hiermee, dat hij al aan het dementeren is ofzo? Dat is ie niet en ten tijde van dit interview (1990) al helemaal niet.



Nee hij was niet in de war. Gewoon een mening die niet overeenkomt met die van jou.



Op zijn solowerk gaan helemaal alle remmen los idd, neemt niet weg dat zijn gitaarwerk hier veel drukker klonk dan we gewend waren op voorgaand Whitesnake materiaal.



Ik heb zowel 1987 als Slip Of The Tongue onlangs nog beluisterd en blijf bij mijn standpunt ongeacht andermans mening. 1987 had een vettere, vollere productie, en had hier en daar nog iets van de warme, bluesy oude Whitesnake in zich. Slip klinkt ieler en killer qua gitaargeluid, is qua spel veel drukker. Er wordt veel meer gefreakt, haast alsof je naar één lange gitaarsolo zit te luisteren.

Bedankt voor het linkje, ik hoor de gelijkenis ook ja!

Na 6 look-a-like blues-rock albums mocht er ook wel een frisse wind gaan waaien in het Whitesnake kamp. Daar zat geen enkele progressie in en daarmee zou de band nooit zo groot zijn geworden als dat die uiteindelijk werd. Als je het weinig opzienbarende Crying in the Rain op Saints & Sinners gehoord hebt en vergelijkt met de 1987 versie dan zitten de roots er nog wel in maar wordt toch vakkundig tot een hair metal klassieker verheven. Dat Vai een ander en misschien minder bluesy geluid produceert dat geloof ik wel. Maar zoals je het zelf omschrijft ook wat killer maakt het ook minder over de top voor de één en misschien niet voor de ander.

Whitesnake was vanaf 1987 gewoon een totaal andere band. Slip Of The Tonque was een heel aardige opvolger en Vai speelt de sterren van de hemel. Maar het ging Vai vooral om Vai, niet om Whitesnake.

Persoonlijk vind ik nummers als Kitten Got Claws, Judgement Day en Slow Poke Music geen ene reet aan. De remake van Fool For Your Loving is ook niet geweldig eigenlijk, wanneer je het origineel kent.

Slip Of The Tongue lijkt sprekend op voorganger 1987, al klinkt Vai's spel wat elastischer en preciezer dan het übermacho gescheur van Sykes. Geen slechte plaat, maar ik prefereer ieder Whitesnake album tussen 1979 en 1984.

Wings Of The Storm vind ik een heerlijk nummer. Het titelnummer vind ook erg lekker (al is het wat over the top) en Sailing Ships is ook heel behoorlijk. Maar met blues / bluesrock heeft het geen reet meer te maken. Popmetal, zoiets is het.

Op 1987 waren eigenlijk alle nummers raak, hier is dat ongeveer de helft. Toch vind ik dat Adje als songwriter heel behoorlijk werk heeft geleverd want de druk moet immens geweest zijn. Als hij ze zelf had kunnen inspelen had hij er meer zijn eigen draai aan kunnen geven en waren ze wellicht beter uitgepakt.

Dit is overigens het laatste album waarop Coverdale mij nog echt weet te overtuigen als zanger. Op opvolgers Coverdale/Page en Restless Heart ging hij over op geforceerd schreeuwen.

Ik las in een interview uit die tijd dat Coverdale een tijd lang in de bergen heeft gebivakkeerd. En dat dat dan zijn bereik zou vergroten. Was er maar gebleven inderdaad.

Al voel ik meer voor zijn lagere, diepere stem.

Ik vind dat diepe, bronstige geluid van weleer ook het mooist. Ik kan me trouwens een interview herinneren uit de Slip tijd waarin stond dat Coverdales bereik juist groter was geworden na zijn stembanden-operatie.

Ja, dat was het. Operatie en herstel in de bergen. Aardschok 1990.