Whitesnake - Slip of the Tongue (1989)

Allemaal 100% hair.
Ozzy deed het alleen op Ultimate Sin. Dat geef ik toe.

De vraag is: is dat erg? Misschien is het mijn interpretatie, maar ik vind altijd iets denigrerends uitgaan van die naam. Alsof het haar belangrijker weas dan de muziek (nou ja, het moest natuurlijk wel goed zitten natuurlijk... )
Noem het dan gewoon glam metal ofzo. Volgens mij werd het in die tijd ook zo genoemd. Als ik me goed herinner hadden we het in de jaren tachtig nooit over 'hair metal'. Volgens mij kwam die term pas later in zwang, toen dat soort muziek helemaal 'uit' was en er wat neerbuigend op teruggekeken werd. Dus ergens in de jaren negentig, vermoed ik.

Nee, natuurlijk niet. Het werd medio jaren 90 wel erg gemaakt door sommigen.



Zoals eerder gezegd: Glam en hair waren de gebezigde termen voor deze muziek. Ook toen. Alleen in de VS gebruikten ze dat minder. Daar noemden ze werkelijk alles heavy metal.

Morbid Angel is misschien het verkeerde voorbeeld om het door te trekken. Maar bekijk oude foto's van Metallica, Dark Angel, Death enzovoorts en je ziet kerels weliswaar lang haar hebben, maar geen spandex en getoupeerd haar dragen. Dat is het verschil tussen de brutere metal en de radiovriendelijkere hardrock.

Natuurlijk is er een groot verschil - zowel muzikaal als esthetisch - tussen brute heavy metal en wat ik voor het gemak maar vang onder de term hardrock. Maar daar vergelijk ik ze ook helemaal niet mee. Het gaat mij om de verschillen die hier worden gmaakt tussen enerzijds een band als Whitesnake etc. en anderzijds bands als Poison, Ratt, Motley Crüe en Warrant. Ik hoor/zie daar toch wel verschillen in, ook al zijn ze subtiel.

En ja, ten tijde van 1987 (het album dus) liftte Whitesnake wel behoorlijk mee op wat toen gangbaar was in de sfeer van radiovriendelijke hardrock. Voor Whitesnake was dat album wel een flinke koerswijziging, al werd die ook al voorzichtig ingezet op het voorgaande album. Niettemin blijf ik vinden dat Whitesnake speltechnisch en compositorisch wel meer in hun mars hadden dan de andere genoemde bands. Dat geldt wat mij betreft ook voor een band als Van Halen. Die wordt voor het gemak vaak ook bij de glam/hair metal ingedeeld. Natuurlijk hadden ze in DLR een flashy showman met 'big hair', maar die band stond met name qua gitaarwerk toch wel een treetje hoger.

Voor het gemak Wikipedia nog even geraadpleegd. Die heeft geen aparte hair metal entry, maar vangt alles in die stijl onder de noemer Glam metal. En daar lees ik onder meer: 'Use of the derogatory term "hair metal" started in the early 1990s, as grunge gained popularity at the expense of 1980s metal'. Zo herinner ik het mij ook. Ze hebben het daar ook over 'pop metal':

Ach ja, vakjes, het zal altijd wel stof tot discussie blijven geven. Geniet er gewoon van, zonder schaamte of voorbehoud.

Ik niet, maar goed. Als wikipedia het zegt, zal het wel waar zijn. Overigens werd het in dingen als fde hitkrant ook wel 'melodieuze hardrock' genoemd, meen ik mij te herinneren. Bekkenbreker voor de boeren met een Nedersaksische tongval onder ons.

Ik vind het ook helemaal niet derogatory. Niet minder als de term "glam" dat was. Toen ik een tiener was noemden mijn vrienden het allemaal posers. En omdat ik het naast alle deth, blek en tresj ook graag luisterde, hoorde ik er maar half bij. Dat was pas denigrerend.

Daarbij doe je ondanks je genuanceerde slotstelling het, wellicht onbewust, wel voorkomen alsof bands als Ratt en Poison allemaal niks konden en alsof bands die credibility hebben buiten het hairwereldje (daarisieweer) wel iets in hun mars hebben. Terwijl juist Van Halen en hartstikke hair/glam is. Sterker nog: dat zijn de mede-aanstichters. Maar dat mag je niet zeggen want dan schop je 'echte muziekliefhebbers' tegen de schenen. Whitesnake ging met 1987 en Slip Of The Tongue ook helemaal op die toer. Laten we dat toch niet gaan ontkennen.

Nou, dat laatste is absoluut waar, dat ontkent ook niemand volgens mij. Het was een weloverwogen keuze van David Coverdale om die toer op te gaan. Ten koste van bandleden als Micky Moody en Neil Murray, en uiteindelijk de gehele toenmalige band. Coverdale liet zich ernstig beïnvloeden door zijn nieuwe Amerikaanse manager John Kalodner, die kansen voor de band zag om het in de VS te gaan maken. Met inbegrip van twee heropgenomen nummers, waarvan Kalodner naar verluidt voorzag dat Here I go again de potentie van een nummer één-hit bezat. Daar heeft-ie in elk geval gelijk in gekregen.

We hebben kennelijk verschillende ervaringen en kijken dus anders tegen de naamgeving aan. Overigens beweer ik niet dat bands als Poison, Ratt e.a. 'helemaal niks konden'. Dat vind ik evengoed leuke bands, alleen vind ik hun muziek wat simpeler, rechtlijniger zo je wilt. Een band als Winger heb ik dan weer net een trapje hoger staan, onder meer vanwege de (vooral ná de eerste twee albums) iets doordachtere composities van Kip en het gitaarwerk van Reb Beach. Misschien dat de gitaristische capaciteiten voor mij het verschil maken, al ben ik het met je eens dat Van Halen al vroeg een blauwdruk vormde voor de vele navolgers in het genre.

'Melodieuze hardrock'... Ja, nu je het zegt, die term kan ik me ook nog vaag herinneren als zijnde volop in gebruik in de jaren tachtig. Ik kon me daar destijds goed mee identificeren, omdat ik als niet-hardrocker van origine juist wel hield van dat soort 'lite metal' bands. Maar tegelijkertijd bedenk ik me nu met terugwerkende kracht dat je ook die term als neerbuigend kan interpreteren. Waren die veel steviger hardrock- en metalbands dan niet melodieus? Laten we zeggen dat sommige metalbands daar in elk geval niet de nadruk op legden...