Ritchie Blackmore's Rainbow - Stranger in Us All (1995)

Zwaar onderschat comeback album van Rainbow, en ook meteen het laatste rock album vam Blackmore, voordat hij op zijn medieval-trip zou gaan.

Net zoals Purple op Purpendicular klinkt ook Blackmore op Stranger In Us All geinspireerder en frisser dan hij in jaren heeft gedaan. Lekkere rockende tracks zoals Wolf To The Moon en Stand And Fight maken het merendeel van de cd uit, maar het absolute hoogtepunt is toch wel de ballade Ariel (ook meteen de eerste samenwerking tussen Ritchie en zijn rondborstige vriendin). Geweldig gitaarwerk, een prima spelende band en een wereldzanger in de vorm van Doogie White zorgen ervoor dat dit album zeker heel wat puntjes meer verdient dan een gemiddelde van 2,80.

Het is zelfs makkelijk het beste Rainbow album sinds Long Live Rock & Roll, en enkel de remake van Still I'm Sad is een heel klein beetje overbodig.

Ik geef 2*. Een eenvoudige berekening leert dat het album zonder mij op 3,00 uit 4 had gestaan in plaats van op 2,80 uit 5. Waarom houd ik hem van zijn 3*-grens af?

Sinner noemt hierboven ook net enkele goede nummers: Wolf to the moon en Ariel zijn prima melodieuze hardrocknummers. Hall of the Mountain king vind ik ook wel amusant trouwens. Edoch, verder valt het niet mee... de muziek is toch wat al te doordeweeks. Genoemde 'wereldzanger' doet daarbij toch wat over-the-top aan.

Als comeback was de plaat niet opvallend beroerd, temeer daar, zoals al genoemd, de laatste platen uit Rainbows klassieke periode ook niet al te best waren. Persoonlijk vind ik daarin Difficult to cure wel een positieve uitschieter.

Zoals bovenaan al gezegd, een nogal onderschat album.
Een behoorlijk aantal goede nummers met als persoonlijke favoriet Hunting Humans.

Verrassende, degelijke maar geen echt spectaculaire comeback. Doogie White klinkt in de studio beter dan live. Het concert in Ahoy viel tegen, de melodielijnen verzopen in de kakofonie.

Ariel, Black Masquerade en het te gekke Hall Of The Mountain King zijn mijn persoonlijke toppers van dit album.

In 1995 of 1996 heb ik het genoegen gehad om in Vorst Nationaal (Brussel) kort na elkaar (ik denk dat er twee weken tussenzat) Rainbow en Deep Purple (met Steve Morse) live te zien.
Twee fantastische optredens met één gemeenschappelijk kenmerk: beide groepen hebben een allesverschroeiende versie van Perfect Strangers gespeeld!
Die remake van Still I'm Sad hoefde niet, maar verder is dit een prima album.

Dat melodietje van Hall of the Mountain King, waar is dat ook alweer van?

Van Edvard Grieg uit de Peer Gynt suite, genaamd Dal Der Bergkoningen. ff googelen en je weet het

Bijna goed. Het heet In de Hal van de Bergkoning. Oorspronkelijk komt het uit de muziek bij het toneelstuk Peer Gynt van Ibsen. Deze versie is met koor en nog veeeel mooier. Het hoort bij de scene waar de hoofdfiguur Peer Gynt oog in oog met de koning der trollen staat.

Helemaal goed. Dat thema is trouwens ook redelijk populair als muzikale omlijsting bij obscure onderwerpen in documentaires e.d. Het schijnt een bijzondere lading te hebben. De Blackmore versie slaat voor mij echter alles.

Als we in september '95 eens wisten wat er vervolgens allemaal zou komen...Dat dit Blackmore's laatste stevige werk zou blijken geeft dit album nog een extra lading. Overigens, zo las ik destijds in een interview, was het oorspronkelijk Blackmore's bedoeling een geheel nieuwe rockband op te richten na Deep Purple verlaten te hebben, maar op aandringen van de platenmaatschappij moest dit project de naam Rainbow dragen. Om begrijpelijke redenen natuurlijk. Het verhaal was dat hij genoeg had van het feit dat Gillan, met name vanwege de drank, steevast verzuimde zijn teksten fatsoenlijk te zingen. Favoriete tracks: Wolf to the Moon en Hunting Humans (Insatiable). De eerste vanwege het feit dat het de perfecte up tempo opener is met spetterend soleerwerk, de tweede vanwege de briljante gitaarsubtiliteiten. Helaas heeft deze heropleving van Rainbow niet lang genoeg mogen duren. De line-up was prima, ook live. Wie het optreden volgend op dit album in oktober '95 in Ahoy' heeft meegemaakt zal zich een uitermate vrolijke Blackmore herinneren, die regelmatig met een grote glimlach vrolijke 'dronkemansliedjes' tussen zijn partijen doorgooide. Jawel, het ging zelfs zover dat de Man in Black, al liggend op zijn buik, de voorste rij handjes gaf. Dat is toch wat anders dan zijn houding op Purple's 'Come Hell or High Water'-DVD. Dougie White filmde vanaf de P.A. waarop hij was geklommen het publiek met een handcamera; beelden die uiteindelijk zijn verwerkt in de (lelijk ingekorte) videoclip 'Ariel'. Zie hiervoor YouTube.

Inderdaad Mijnheer N, dat concert staat me nog goed bij. Wat je beschrijft klopt allemaal. Blackmore was in opperbeste stemming. Op gegeven moment kwam ook een aangepaste versie van Hey Joe voorbij dat n.a.v. de toen lopende O.J. Simpson affaire werd vertaald in: O.J., where you're going with that knife in your hand. Helaas zat ik te ver en te hoog op de tribune waardoor ik meer echo en kakofonie op mijn trommelvliezen kreeg dan herkenbare melodieen. Ahoy is niet bepaald op akoestiek gebouwd. In dat opzicht viel het me dus tegen. Maar het zicht was prima, evenals de sfeer.

Nu komen de herinneringen weer boven, of is het mijn brein dat parten met me speelt: ik blijf het herinneren als één van mijn favoriete concerten ooit. Vorst Nationaal in Brussel staat ook niet echt bekend om zijn acoustiek (oude spelling - grapje!), maar dat concert was op en top.

Inmiddels heb ik live versies van Ariel en In the Hall of the Mountain King gevonden. Het is duidelijk te horen, dat Blackmore in zijn sas was; zeker zo goed als op Made in Japan en misschien nog wel beter.

Ik heb een bootleg in bezit van het concert op 9 oktober '95 in de Philipshalle in Dusseldorf, wat volgde op het concert in Ahoy. Drummer John O'Reilly die in Ahoy nog van de partij was was toen vervangen door oudgediende Chuck Burgi. Ook is hier voor het eerst in het nummer 'Ariel' Candice te horen en te zien die in Ahoy helaas niet meedeed. Dit concert is destijds door de WDR op tv uitgezonden en blijkbaar getaped en op CD en DVD gezet. De geluidskwaliteit is niet je dat maar het blijft een leuk document, temeer omdat van deze tour nooit een officiele registratie is verschenen. Ook de dronken zeemansliedjes zijn hierop vertegenwoordigd.

De eerste luisterbeurt valt mee!

Inderdaad, één van de beste Rainbow-albums, en dus ( ) sowieso één van de beste albums ooit.

Ik ken niet alles - Ariel, Hall of the Mountain King en iets dat ik alweer vergeten ben - maar ben niet onder de indruk. Het klinkt me allemaal veel te gladjes en bezadigd.
Inmiddels heb ik ook een bootleg van dat Long live rock'n'roll uit dat concert in Düsseldorf. De opnames schijnen voor Rockpalast te zijn geweest, als ik Doogie White goed versta. Ik hoop van harte dat de WDR nog eens het voorbeeld van de BBC volgt, want de archieven daar zijn eveneens een schatkamer.
Het punt dat ik wil maken is dat iemand Blackmore in uiterlijk 1980 de toegang tot welke studio dan ook had moeten ontzeggen. De man had vanaf toen alleen nog maar live opnames mogen uitbrengen, ook van nieuwe liedjes.
Wat heeft de band een lol met Long live rock'n'roll. White doet een paar seconden Gillan na (Strange kind of woman). Vervolgens speelt Blackmore het hoofdthema van Black Knight maar dan zowat twee keer zo snel.
De liveversies van Ariel en Hall of the Mountain King waar ik het hierboven over had zijn, alweer als mijn oren niet bedriegen, uit Stockholm. Van daar komen ook Perfect Stranger en Temple of the King.
Hoe dan ook, ik ben voor de zoveelste keer gevloerd.

wat ik me kan herinneren is dit wel een lekkere hardrock plaat. deze plaat ooit voor mijn verjaardag gekregen. ik herinner me dat ik toen erg gecharmeerd was van de vocalen van doogie white. vooral Ariel en black maquerade vond ik destijds erg goed. ik zal deze plaat binnenkort weer eens uit de kast halen zal voor het eerst in een jaar of 5 zijn.

CD die ik regelmatig uit de kast trek, Blackmore's laatste echte kunstje. Blackmore's Night trek ik niet, dus tel ik dat niet mee.

Black Masquerade, Hunting Humans en Hall Of The Mountain King zijn voor mij de uitschieters, Still I'm Sad had niet zo gehoeven van mij.

vanaf Down To Earth ging het echt down (op een paar nummers na) en toen ineens was daar het album Stranger In Us All. Voor mij de wederopstanding !
Fantastische nummers met een hele nieuwe band. Het begin van een nieuwe "oude" periode , dacht ik !?
Helaas ging Ritchie ineens de middeleeuwen in met zijn muziek. Jammer !
Deze CD draai ik nog regelmatig en blijf hopen dat Ritchie nog eens het juiste licht ziet.

Lijkt me niet erg waarschijnlijk eerlijk gezegd. De man is al AOW gerechtigd en zo te zien schijnt ie gelukkig te zijn met wat ie doet. Daar boert ie bovendien uitstekend mee. Blackmore is bovendien teveel muzikant om voor houthakker te blijven spelen.

Houthakker ? Daar doe je hem wel mee tekort als hardrock guitarist.

Dat vond ie van zichzelf ook blijkbaar. In ieder geval kan niet elke hardrockgitarist bogen op de veelzijdigheid die hij in zijn tegenwoordige spel weet te leggen. Stranger In Us All was een mooie afsluiting en een passende titel voor het einde van een tijdperk voor de heer Blackmore.

"de veelzijdigheid die hij in zijn tegenwoordige spel weet te leggen" ??
Dit heeft niets met hardrock te maken en Rainbow.
Blijkbaar heb je al opgegeven dat Ritchie uit de middeleeuwen zal treden. Ik niet !

Nou, dan help ik het je hopen. Hij heeft de Rainbow reünie al aan zijn zoon overgedragen. Neh, ik zie die ouwe knakker echt niet meer het plafond door het dak blazen, die tijd is geweest. Met Rainbow heeft het verder zoveel te maken dat hij een paar klassiekers daarvan opnieuw heeft bewerkt en op plaat gezet.

Nee, ik geloof ook niet meer in een Rainbow reunie. Dit zal de laatste cd zijn die Rainbow heeft gemaakt. Hij lijkt erg gelukkig te zijn met zijn Blackmore's Night, dus dan heeft hij voor zichzelf de keuze wel gemaakt lijkt me

Ik vind dit het minste Rainbow album. De goede nummers vind ik Wolf To The Moon, Coldhearted Woman, Ariel, Black Masquerade, Still I'm Sad en Emotional Crime (=bonustrack). Uitschieters hierbij zijn Wolf To The Moon en Black Masquerade. Still I'm Sad is leuk uitgevoerd, maar we kennen deze al. De overige nummers vind ik echt slecht. Niet zozeer wat minder sterk, maar echt slecht. En Hunting Humans, is naar mijn mening echt het slechtste Rainbow nummer ooit. Dit is het enige Rainbow album waarop gewoon 5 nummers staan die mij totaal niet boeien. Hall Of The Mountain King, leuk denk ik, een rocknummer met elementen van dit klassieke stuk. Maar het nummer is de hele tijd hetzelfde. En de drums zijn echt oersaai op dit album, vroeger kon Blackmore Cozy Powell krijgen, waarom nu zo'n matige drummer? Doogie White vind ik best een goede zanger, maar doordat bijna de helft van de nummers niet sterk zijn, komt hij ook niet goed tot zijn recht. Ik vond Doogie pas echt een goede zanger toen ik hem hoorde op Yngwie Malmsteen's Attack. Bij dit album zingt hij ook wel OK, maar ik was nog niet echt overtuigt. Al met al, geen geweldig album, 2 sterren. De goede nummers die erop staan luister ik soms, maar behalve de twee uitschieters zijn ze ook weer niet zo goed dat ik ze vaak wil luisteren. Jammer.

Een prima album wat hier op MuMe gelukkig op veel bijval kan rekenen. Vaak wordt dit album als matig bestempeld maar daar doe je het toch echt (veel) te kort mee! Het album spettert van begin tot eind. Dat komt enerzijds door de produktie maar voornamelijk omdat ze er zin in hebben! Je hoort aan alles dat Blackmore alles weer op een rijtje had en zin had om weer lekker ouderwets te knallen. Vergelijk dit eens met albums als Battle rages on of Difficult to cure. Zomaar twee albums die erg verzadigd klinken vind ik. Zeker als je deze ernaast legt. Doogie White is ook een zeer verdienstelijke zanger trouwens. Staat ook live z'n mannetje. Favorieten op dit album zijn wat mij betreft Wolf to the moon, Ariel, Hunting humans, Black masquerade en Hall of the mountain king (al blijft die van Savatage natuurlijk de allerbeste!)

Het laatste rockalbum van Ritchie Blackmore met het even herrezen Rainbow .
Kwalitatief aardige hardrock , met een zanger die beslist niet tegenvalt ( Dougie White )
Hoewel het album in de meeste gevallen prima overeind blijft , mis ik toch iets wat Rainbow zo uniek maakte . Op 1 of andere manier is het geluid wat anoniemer geworden . Natuurlijk kende de groep diverse wisselingen in de band , maar het bleef altijd wel kenmerkend Rainbow . Ondanks dat Blackmore weer puik gitaar speelt , mis ik die indentiteit nogal .
De plaat werd nogal over het hoofd gezien , zonde want het is best een goede plaat .
Blackmore ging nadien iets geheel anders doen .

Dat deed ik zeker; Too late for Tears heeft wel wat weg van Can't Happen Here.
Stranger in Us All is me nooit beter bevallen dan welk Rainbow album met Turner dan ook.
Om een betere plaat dan The Battle Rages On the maken is niet zo moeilijk.
Op Stranger in Us All heeft Stand and Fight me ook bar weinig te bieden.
De enige nummers die me echt wat zeggen zijn Wolf to the Moon, Ariel, Black Masquerade en de twee covers. Het album is ongeveer net zo interessant als Down to Earth.