Ritchie Blackmore's Rainbow - Stranger in Us All (1995)

Ik was met lennert en RuudC op de Rainbowtrein gesprongen, maar na Bent Out of Shape heb ik, à la Ritchie Blackmore even een pauze ingelast. Deels omdat er even wat andere, meer interessante, dingen te luisteren waren. Deels ook omdat ik Stranger In Us All een lastig album vind.
Muzikaal ligt het ergens tussen het gladde van het jaren '80-materiaal en de interessantere hardrock uit de jaren '70. Het album haalt het als geheel in ieder geval niet bij het materiaal met Dio, maar het klinkt ook wat minder gedateerd dan de albums die Joe Lynn Turner heeft volgezongen.
De eerste drie nummers zijn meteen de beste nummers, hoewel Too Late for Tears en Black Masquerade ook niet slecht zijn. De riff van Eriel doet me altijd denken aan die van Kashmir (kan aan mij liggen), maar het uiteindelijke resultaat valt tegen. Het album sluit in mineur af: Hall of the Mountain King vind ik een draak van een nummer, en op een remake van Still I'm Sad zit ik niet te wachten. Ja, hier is er zang aan toegevoegd, maar daar had ik ook zonder gekund.
Zonder die laatste twee nummers had er wellicht nog een 3.5* ingezeten. Nu niet.

Eindstand:
1. Rising
2. Long Live Rock 'n' Roll
3. Ritchie Blackmore's Rainbow
4. Bent Out of Shape
5. Stranger In Us All
6. Straight Between The Eyes
7. Difficult to Cure
8. Down To Earth

Twee jaar terug ooit begonnen met een Rainbow-marathon, maar deze nooit afgemaakt. Nu dan, beter laat dan nooit, eindelijk eens begonnen aan Stranger In Us All. Als je het mij vraagt is er vrij weinig nieuws onder de zon, behalve dan de kersverse lineup met Doogie White op zang en een stel onbekende muzikanten op de rest. White was toen natuurlijk ook onbekend, maar die kreeg er nog een carrière uit natuurlijk. Wie Turner-era Rainbow een beetje goed kan hebben, die zal hier ook wel wat mee kunnen, gok ik. Strakke melodischer rockers als 'Wolf to the Moon' en het fantastische 'Black Masquerade' worden afgewisseld met wat flauwere mid-tempo AOR die variëren van wel lekker ('Cold Hearted Woman') tot vervelend ('Stand and Fight', 'Silence'). Tussendoor weet het als-vanouds-mystieke 'Ariel' nog te verrassen, evenals het afsluitende duo covers.

An sich vind ik dit geen vervelende plaat, maar het niveau is vrij inconsistent. Voor elk nummer dat ik lekker vind, weet de volgende mij weer achter mijn oor te doen krabben. Ergens ligt dit ook aan de performance. Vooral drummer John O'Reilly vind ik een enorm saaie muzikant. 'Wolf to the Moon' heeft de potentie om een ware Rainbow-klassieker te zijn, in mijn optiek, maar mede door de fantasieloze drumpartij komt dit nummer maar niet los.

1. Long Live Rock 'n Roll
2. Ritchie Blackmore's Rainbow
3. Rising
4. Straight Between the Eyes
5. Bent Out of Shape
6. Down to Earth
7. Difficult to Cure
8. Stranger In Us All

Ritchie Blackmore's Rainbow - Stranger in Us All

Dit is toch wel een heel lekker album van Rainbow. Best jammer eigenlijk dat ze met deze formatie niet meerdere albums hebben opgenomen, want het doet soms toch wel sterk denken aan de oude periode met Dio.
Ariel is voor mij het beste nummer, dat past zo naast de andere topnummers van Rainbow. Ook Black Masquerade is erg vet en Hunting Humans heeft een heerlijk straffe melodielijn. Wolf to the Moon en Hall of the Mountain King zijn ook erg leuk.
De overige nummers zijn soms wat simpel, maar niet heel storend. De afsluiter Still I'm Sad hebben we natuurlijk eerder gehoord, maar is een welkome toevoeging bij de rest van de nummers.

4*

Ik had het destijds niet aangedurfd om naar het optreden te gaan van deze bezetting. Toen ik later het Dusseldorf concert terugzag viel het beslist niet tegen. Wel stoorde ik me aan wat overbodige gillen van Dougie die het nummer bepaald niet mooier maakten.

De meningen zijn verdeeld over Doogie, Vanuit dit album zou je kunnen zeggen dat zijn stem tussen Dio en Turner in zit, persoonlijk vind ik zijn stem iets kills hebben in tegenstelling tot de stem van Joe die juist iets warms over zich heeft. Ik vind de albums met Joe ook voller klinken. Blackmore verklaarde achteraf die hij niet helemaal gelukkig was met de zang. Aan de andere kant zingt hij nu bij Michael Schenker en dat klint zeker niet slecht dus mogelijk moest hij nog groeien,

Wat over het album? Blackmore heeft er duidelijk weer zin in, wat een duidelijk plus is t.o.v. Battle rages on. En de nummers?

Het album begint erg sterk met Wolf to the moon die sterk richting the Rising tijd wijst, mooie solo en greven einde.

Cold hearted woman volgt prima up als een mid tempo nummer

Hunting humans is even wennen vanwege met name de kille zang maar muzikaal toch in orde, zeker als je de live versie er naast zet.

Stand and fight doet me helemaal niets

Ariel is gebracht als een prachtige Rocksong met een episch einde, geweldig nummer en mooi gedaan.

Too late for tears is dan weer wat meer rockend en ook prima song

Black Masquerade is een verder hoogte punt met een prachtige akoestisch tussenstuk wat daarna overgaat in een schitterende keyboard solo. Het spel van Blackmore daarna is prachtig

Silence is aardig, riff is wat purple achtig alleen wat kill gebracht

Hall of the mauntain king heb ik altijd een machtig muziek stuk gevonden en deze versie klint gewoon lekker. Wel hadden ze in uitvoering en dynamiek wat kunnen toevoegen dan alleen ritme. Er bestaan spectaculairdere versies van dit nummer

Still I'm said heeft dan een ander intro, telkens denk ik aan de meestelijke On stage uitvoering en daarmee vergeleken valt deze in het niet in zang en uitvoering

All met al een bevlogener album met erg goede dingen maar ook mindere dingen. Medieval was Blackmore al vanaf 1974 wat resulteert in een prachtige finale in Burn. Deze stijl heeft hij steeds verder ontwikkeld in zijn Rainbow periode.

En hij gaat er mee verder in Blackmore's night wat ook resulteert in mooie gitaarpartijen, vaak akoestisch en soms elektrisch, mij hindert dit niet.

Of een wederopstanding van Rainbow wat toevoegt en On Stage gaat verbeteren? En/of je dat op je 73ste nog moet doen? Tot nog toe niet, aan Ronnie Romero ligt het niet. Wel zijn is er een nieuw nummer Waiting for a sign verschenen wat zeker een goed nummer. The storm is ook een prima nummer maar die Blackmore's night versie was dit ook al. De heruitgave van Black sheep of the familie laat zijn dat hij nog steeds kan spelen al is deze uitvoering wat rommelig

Gisteren las ik het nieuws dat Ritchie Blackmore anderhalf jaar geleden een hartaanval had en daarom niet zal vliegen (hij woont in de VS). Zie Classic Rock Magazine en dit interview met vrouwlief Candice op YouTube. Ik realiseerde me dat ik Rainbows discografie nodig eens moest vervolgen.

Met gevoelens van deja-vu volgde ik het nieuws van eind 1993 en begin 1994 rond zijn plotselinge vertrek uit Deep Purple en de heroprichting van Rainbow. Een herhaling van zetten zoals in 1975, alhoewel ik dat niet bewust had meegemaakt.
Bij Purple werd Joe Satriani de tijdelijke vervanger en Steve Morse de definitieve. Ondertussen was het de vraag wat het nieuwe Rainbow zou brengen. Zeker was dat hij weer gebruik maakte van de oorspronkelijke naam, voluit Ritchie Blackmore's Rainbow.
Zou hij oudgedienden vragen en zo ja: wie? Vooral de positie van zanger maakte nieuwsgierig. Ronnie James Dio was inmiddels overleden en Graham Bonnet leek een onwaarschijnlijke kandidaat. Joe Lynn Turner dan? Mogelijk, zo schatte ik in.

Augustus 1995 was daar dan het achtste studioalbum van Rainbow, dit Stranger in Us All. Blackmore had een Schot (zanger Doogie White) plus drie onbekende Amerikanen om zich heen verzameld. Vervolgens was daar de tournee, waarbij ik las dat de gitarist gescheiden van het jonge grut reisde.
Daarbij herinner ik me een interview in Aardschok met Blackmore door Robert Haagsma. Bekend met diens reputatie van humeurige buien, had deze een t-shirt van Feyenoord meegenomen als cadeau. De Engelse voetballiefhebber was in zijn nopjes met het cadeau, waarna de gitarist op zijn praatstoel zat. Misschien heeft Von Helsing dit nummer nog liggen en kan hij eventuele andere smakelijke details opdissen?

Laat ik in de interessesfeer van Blackmore blijven en Stranger in Us All in een wedstrijdverslag gieten.

Meteen van de aftrap spelen de oude meester en zijn jonge honden fel en vol bezieling. Het uptempo Wolf to the Moon en het iets langzamere Cold Hearted Woman zijn van hoog niveau, de nieuwe muzikanten doen het prima en Blackmore draait en wervelt als altijd. Dit is steviger dan de radiovriendelijke koers van het Rainbow van de jaren '80 met Joe Lynn Turner.
Dan echter verkrampt het team: met Hunting Humans (Insatiable), Stand and Fight en Ariel lukt het niet, al blijft het genieten van hetgeen uit de gitaar komt en heeft Doogie White een aangename, rauwe stem. Mindere composities zijn het manco, zo simpel is het. Rainbow sleept zich naar de rust.

Tweede helft. De thee heeft hen goed gedaan, Too Late for Tears is aangenaam in de stijl van de man-met-de-hoed en hetzelfde geldt voor Black Masquerade. Net als in de eerste helft echter slaat dan de vermoeidheid toe met het weliswaar aardige Silence (de melodie ervan lijkt op Purples You Fool No One uit 1974) en remakes van zowel Hall of the Mountain King (oorspronkelijk uit 1876 van Edvard Grieg) als Still I'm Sad (in vocale versie op On Stage uit 1977).
In blessuretijd is daar het midtempo bonuslied Emotional Crime. Aardig. Toch valt er meer te genieten van Blackmores gitaarspel dan van diens composities. Een nipte overwinning van dit Rainbow is het eindresultaat, de kennismaking met Doogie White blijkt een aangename.

Dit Rainbow stopte al spoedig: Blackmore was klaar met rock en stapte in 1997 met Candice Night over op renaissance-geïnspireerde muziek. Daarover werd veel gemopperd door zijn oude fans, maar ik kon me wel voorstellen dat de inmiddels vijftig-plusser toe was aan iets anders. Zoals mijn halve vriendenkring rond z'n veertigste een carrièreswitch maakte.
Nu pas ontdek ik dat bassist Greg Smith ooit korte tijd bij de Amerikaanse punkgroep The Plasmatics zat en na Rainbow bij Ted Nugent landde, toetsenist Paul Morris speelde onder meer bij Nena (!) en Joe Lynn Turner en drummer John O'Reilly bij Blue Öyster Cult en Trans-Siberian Orchestra én je kunt drumlessen van hem krijgen!

Vanaf 2014 werden de geruchten over een reünie van zowel Rainbow als een hernieuwde samenwerking tussen David Coverdale en Ritchie Blackmore sterker. In 2015 bleek dat het Rainbow was geworden en in juni 2016 volgden een schamele drie optredens, resulterend in het in november dat jaar verschenen Memories in Rock: Live in Germany.

De besproken Aardschok (nr. 10, 1995) ligt inmiddels voor mijn neus met naast Rainbow ook 234 cd besprekingen (!) en stories & interviews met o.a. Kansas, Iron Maiden, Heart, Overkill, Yngwie Malmsteen, Voivod, Ramones en Kreator. Ceedee van de maand oktober was Ugly van Life of Agony.

Het interview met Blackmore behelst acht pagina's en Ritchie zit inderdaad op zijn spreekstoel. het interview duurde ruim drie uur en na afloop gaf hij een toegift in de lobby van het hotel met Candice Night, vijf nummers worden vertolkt, waaronder "Edelweis" en "Greensleeves".

Wat flarden uit het artikel:
- Zijn favoriete band in 1995 was King's X, "een band die wereldroem verdiend".
- Over Seattle: "Nirvana kan ik wel hebben, de rest is rommel".
-Over Deep Purple: "Deep Purple was in die periode een risicoloos doortuffende trein, fut of ambitie was in velden of wegen te bekennen... The Battle Of Rages was een walgelijk slecht album".

Hij was wel in zijn nopjes met het Feyenoord shirt maar Haagsma was minder te spreken over het resultaat van het vorige seizoen, 4e plek in 1994/95.

Aaaaah, wat LEUK! En inderdaad mooie uitspraken van de man! DANK voor het opzoeken, hopelijk had je er een fijn half uurtje mee?!

Ik moet trouwens mijzelf verbeteren: in 1995 leefde Dio nog, die kwam pas vijftien jaar later te overlijden. Toch was een reünie van Dio-Blackmore uitgesloten. Deze twee kapiteins opnieuw op één schip? Onmogelijk.

Er schijnt gepolst te zijn of iets qua reünie mogelijk was maar dat liep al gauw op niks uit. Dio was beren heavy bezig zichzelf opnieuw uit te vinden in de jaren 90, met gemixte reactie van de fans. Zijn zalen waren kleiner en kleiner geworden. Misschien vandaar de interesse in een samenwerking? Blackmore ging getuige "Strangers in Us All" terug naar de Rainbow roots. Ik kan me ondanks het best passende materiaal, ook moeilijk Dio voorstellen op dit album.

Ik hoopte destijds op een reünie met minimaal Dio en Powell en zo mogelijk ook Tony Carey en Jimmy Bain. Met Powells fatale auto-ongeluk in 1998 was die mogelijkheid definitief vervlogen.

Mevrouw Blackmore-Night was bij de opnamen van Stranger in Us All en vertelt daarover. Boeiende details (goede vragen!) en je ziet meteen hoe hun huiskamer eruit ziet. Vraaggesprek n.a.v. haar nieuwe album.

Zanger Doogie White reist deze zomer door Europa met als aanleiding de zoveelste verjaring van dit album. Hoop 'm mee te pakken op Zeeltje Rock in Deest. Ik hoorde alvast goede berichten over z'n show ergens in Friesland onlangs.