Savatage - Gutter Ballet (1989)

Vijfde album van deze geweldige doch onderbelichte band uit Florida. De hoes is werkelijk schitterend (da’s in ieder geval een punt waarop deze ‘Streets’ overtreft ). Savatage meet zich een compleet eigen stijl aan, gekenmerkt door veel pianoriedeltjes, klassieke invloeden en Criss Oliva’s gitaarspel.

Op het formidabele titelnummer worden piano- en gitaarspel op perfecte wijze met elkaar geïntegreerd. Semi-ballad en tranentrekker ‘When the Crowds Are Gone’ is wellicht het beste nummer van het album. Het doomy ‘Hounds’ is ook fantastisch, Oliva’s stem past perfect bij de dreigende sfeer. De laatste drie nummers (waarvan ‘Thorazine Shuffle’ hier merkwaardigerwijs als bonustrack staat vermeld) vormen samen een soort rock-opera in het kort, waarvan ‘Summer’s Rain’ het hoogtepunt is.

De twee instrumentals horen tot de zwakkere nummers, maar zijn allesbehalve slecht: het met klassieke invloeden geladen ‘Temptation Revelation’ is mooi en het akoestische ‘Silk en Steel’ is een interessant intermezzo tussen het Olivaanse geweld (Criss’ scheurende gitaar en Jons raspenede stem). Het zwakste nummer vind ik ‘She’s in Love’.

Grootste kracht van dit album is de stem van Oliva. Die man hoeft maar ‘aaa’ of ‘oh yeah’ te schreeuwen en hij brengt al emotie over. Zijn stemgeluid maakt zelfs van een muzikaal en tekstueel minder interessant nummer als ‘The Unholy’ nog een prima nummer. De mooiste gedeelten van het album zijn dan ook die waarop Jon Oliva zich volledig laat gaan, zoals de tweede helft van het eerder genoemde ‘When the Crowds Are Gone’ of het refrein van het eveneens schitterende ‘Summer’s Rain’. (Wellicht dat mijn grote affectie voor Oliva’s stem er ook voor zorgt dat ik de instrumentals minder vind).

Al met al is Gutter Ballet een duidelijke verandering van stijl ten opzichte van hun eerdere werk en, achteraf gezien, een bijzonder sterke opmaat naar het sublieme ‘Streets’. Omdat ik de instrumentals en vooral ‘She’s in Love’ iets minder vind net geen vijf sterren.

4,5 *

Voor de grap besloten om hier maar eens een vijfje van te maken. Was voor mij wel een redelijk zaligmakende ontdekking.

Gewoon een fenomenaal uitgevoerde plaat met voor mij When the Crowds Are Gone en natuurlijk het magistrale titelnummer als uitschieters.

Voor mij ook duidelijk het beste wat deze groep te bieden heeft, al is Streets natuurlijk ook wel nice.

Ook ik heb dit album met een halfje verhoogd. Topplaat, al blijft er maatréén echt de beste...Streets a Rock Opera!!

Ik vind dat ze het beste uit de verf komen op de meer ballad achtige dingen waar Jon meerdere kanten opgaat met zijn stem. Bij Jon Oliva's Pain mis ik dan ook een beetje de subtiliteit.

Al gebeuren daar hier en daar ook wel mooie dingetjes, de klasse hiervan wordt nergens gehaald.

Ik vind Gutter Ballet net iets beter dan Streets. Ik geef beide albums dezelfde score, maar draai Gutter Ballet veel vaker. Maar het liefst draai ik Ghost in the Ruins. Deze plaat kan wat mij betreft in het rijtje klassiekers zoals Made in Japan, Unleashed in the East of een Live after death....

Ik ben het een beetje met je eens. Gutter Ballet is wat rauwer en een minder lange zit. Op Streets staan dan wel weer twee songs die alles van Gutter Ballet overtreffen en dat zijn: Ghost in the Ruins en If I Go Away. Daar kan zelfs When the Crowds are Gone niet tegenop.

@ Ozric Spacefolk: Mwah, de twee songs die jij beschrijft vind ik minder dan The Crowds....
Maar ok, dat is duidelijk een geval van muziek smaak.

Crowds is dan ook wel megalomaan. En dan met name de liveversie waar het intro aan vast zit.

Meneer Oliva zelf had het vorig jaar nog over een special Gutter Ballet tour in 2014, iemand een idee wat daarvan nog terecht gaat komen?

De eerste vier albums, voor zover ik de liedjes heb gehoord, bevatten stereotype middelmatige spierballen rock. Ja, electronisch versterkte drums die noch subtiele patronen produceren, noch proberen a la Bonham en Powell de doden uit hun graven te doen opwekken, maar alleen een heleboel hol lawaai maken. Nee, geen enkele riff die een lekkere schop onder mijn achterwerk verkoopt en ook geen enkele melodie die blijft hangen. Ja, de gitarist kan spelen (konden ze vanaf iig 1980 allemaal), maar rolt alleen maar met zijn spierballen. De bassist is totaal oninteressant. En laat ik de zoetelijke synthesizers vooral niet vergeten, zo typerend voor dat decennium. OK, niets van wat ik heb gehoord en herinner is slecht, zoals mijn grote held Blackmore met zijn drie JLT's albums slecht was (vanaf 1980 verdraag ik hem alleen nog maar live). Maar minder slecht dan Bent out of Shape en Slaves and Masters is nog lang geen reden om mijn tijd ergens aan te verknoeien.
Nu iedereen weer weet wat voor oude zeur ik ben: dat gaat allemaal dus niet op voor dit album. Volgens Wikipedia was Gutter Album een keerpunt. Oliva had The Phantom of the Opera gehoord (waar ik evenmin van onder de indruk ben) en besloot tot een wat intelligentere aanpak. Het resultaat is verbazingwekkend! althans, wekt mijn verbazing. Prima riffs (Of Rage and War, She's in Love), afwisselende zang (de melodieën zijn nog steeds niet geweldig, maar dat kan ik door de vingers kijken), gitaarsolo's die meer doen dan alleen ver plassen, drums die iets toevoegen ipv de maat aangeven en zelfs een bas die af en toe tegenspel geeft - daarmee krijg je me wel om. Zelfs de synths ergeren niet. Het album is niet perfect; met name When the Crowds are Gone is gewoon weer een saaie rockballad, al is het pianogetingel aan het begin en aan het eind wel weer leuk. De zachte intro van Hound, "verrassend" overgaand in stevige midtempo rock is verre van origineel (Rainbow deed dat in de goede oude tijd met Dio al), maar is toch effectief, omdat het zachte thema inderdaad vertroostend werkt en de harde riff inderdaad een flinke schop verkoopt onder mijn achterwerk, dat daar zo dringend om vraagt. Aan het eind, als Oliva begint te gillen, dragen de synth bij tot een paranoide stemming, culminerend in een spetterende versnelling, dus ik ben een tevreden oude zeur. De drie laatste nummers veranderen daar niets aan, maar handhaven het niveau. Thorazine Shuffle valt wel een beetje tegen, maar dat is omdat Stargazer, Gates of Babylon en End of the World hetzelfde doen maar dan veel beter. Favorieten: Of Rage and War en Hounds.
Wat een beetje extra ambitie al niet kan doen.
Teveel ambitie is echter ook weer niet goed; wat ik van Streets en Edge of Thorns heb gehoord kan me evenmin bekoren, zij het om andere redenen. Gutter Ballet heeft blijkbaar de juiste balans.

Deze vandaag maar weer even in de auto cd lade gedrukt. Heerlijke plaat en mijn eerste ervaring met Savatage. Vroeger, begin jaren negentig (en nu waarschijnlijk ook nog wel) kon je cd's lenen bij de bieb voor 50 (gulden) cent.

Ik had ooit eens van Savatage gehoord en zag deze in de cd bak liggen. Aangezien het aanbod in Rock niet echt geweldig was en de hoes mij wel aansprak durfde ik de investering van 50 cent wel aan. Het moge duidelijk zijn dat niet lang hierna ik de cd maar gewoon bij de cd shop heb aangeschaft. Wat een plaat!! Vooral de titelsong is van torenhoge kwaliteit.

Natuurlijk is de beleving die je vroeger had anders dan dat nu het geval is. Ook al zal dit voor anderen misschien niet zo zijn. Helaas vandaag toch een kleine teleurstelling "dit was toch die cd die zo geweldig was"?? gelukkig dat na een uurtje rijden het enthousiasme toch weer wat terug kwam. Na enkele nummers wat langer te beluisteren kom je er weer achter waarom ze zo mooi zijn.

Ik lees veel verwijzingen naar "Streets" en misschien moet deze ook maar eens aangeschaft worden want dat is er nooit van gekomen. "edge of thorns" heb ik dan wel weer in bezit. Lekkere plaat die je echter wel wat vaker moet beluisteren wil hij echt goed worden. Althans, zo werkte dat bij mij.

Toppers op deze schijf : Hounds, The unholy, Mentally yours, Summers rain en natuurlijk de echte hoogvlieger "Gutter ballet"

Natuurlijk is Gutter Ballet een heerlijk nummer en bewust aan het begin van de plaat gezet. Het album was min of meer de voorloper van Streets maar in mijn ogen is deze schijf wat beter. De band staat nog met zijn voeten in de jaren 80, het geluid is hier en daar nog lekker ongepolijst. Wat mij alleen opvalt en dat is puur persoonlijk; de beste nummers staan naar mijn mening op de 2e helft van de plaat. Uiteraard vind het ik al eerder beschreven Gutter Ballet heerlijk en kan When the Crowds Are Gone mij ook bekoren, ik veer echter pas weer op bij The Unholy. Het zal er mee te maken hebben dat Temptation Revelation en Silk and Steel mij gestolen kunnen worden. Het is trouwens onbegrijpelijk dat Thorazine Shuffle een bonustrack is, dit nummer is een van de sterkere nummers op het album.

Net mee lopen krijsen in de auto na een jaartje mottenballen status. Heerlijk album. Half puntje erbij. Wat een adrenalinebron zeg....

Dit was de eerste cd die ik van Savatage kocht. Destijds aardig veel geluisterd, maar de laatste jaren veel stof gevangen. Ik raak een beetje ontroerd bij het herluisteren. De opener zegt Megadeth, maar vervolgens komen de (power)ballads en prachtige instrumentaaltjes. Ik hoor hier een geluid dat ik erg kenmerkend vind voor de ballads van power metalbands die tien jaar later zouden beginnen te floreren. Forever van Stratovarius past er zo tussen, ware het niet dat de teksten hier wel echt beter zijn. Het mag duidelijk zijn dat de titeltrack en When The Crowds Are Gone de beste songs zijn, maar de eerder aangehaalde Of Rage And War, Hounds en Mentally Yours zijn ook geweldig. Het is dat het aan het eind een beetje inkakt, anders ik hier de volle 5* gegeven. Het grootste deel van dit album is pure klasse. Heerlijke heavy metal met heel veel invloeden van Queen. Love it!

Tussenstand:
1. Gutter Ballet
2. Hall Of The Mountain King
3. The Dungeons Are Calling
4. Sirens
5. Fight For The Rock
6. Power Of The Night

Oef, lang geleden heb ik dit album toch een beduidend lagere score gegeven, terwijl ik hem nu weer met echt heel veel plezier beluister. Had toen vooral te maken met het feit dat ik er te weinig Gutter Ballet/When The Crowds Are Gone op stond en nog teveel oude Savatage. Uiteindelijk vind ik nu alles wel tof, al is het rond nummer 8 weer net ietsjes minder dan op de eerste helft van het album. Vooral tof hoe men Queen-invloeden er nu goed inkrijgt en de muziek toch een stuk intelligenter maakt. Oliva krijst ook op zijn best.

Voorlopige tussenstand:
1. Gutter Ballet
2. Hall Of The Mountain King
3. The Dungeons Are Calling
4. Fight For The Rock
5. Power Of The Night
6. Sirens

Viel Power Of The Night na een beluistering wat tegen omdat ik hele goede herinneringen aan dit album heb, zo valt deze me dik mee. Had niet zo'n hele hoge pet op van dit overgangsalbum. Blijkt ie toch vet mee te vallen. Heel wat gevarieerder van opzet dan POTN en met She's in Love (3:51) Hounds (6:28) twee vette knallers. Natuurlijk is het titelnummer een prachtig nummer en ook When the Crowds Are Gone doet het nog steeds goed. Helaas staan er ook wat minder geslaagde tracks op. Misschien voor over 20 jaar?

De metallijst van 30 jaar geleden (1989) wordt aangevoerd door Gutter Ballet met zijn torenhoge gemiddelde (4.14) en vele stemmers (157). En dat lijkt mij niet misplaatst. Van de tour hierna is onlangs het concert in hollywood op diverse streamsites (niet fysiek) verschenen. Maar de abominabele opnamekwaliteit laat je snel besluiten toch maar het studioalbum op te zetten. Good choice! Al zeg ik het zelf.

Voorganger Hall of the Mountain King bleek een schot in de roos, na jaren zwoegen bleek deze worp het beste in de heren naar boven te brengen, een fraaie combinatie van power metal, veelzijdige arrangementen, uitstekend gitaarwerk van Criss en de madness van Jon. Gutter Ballet vormt eigenlijk min of meer het logische vervolg op HOTMK. Het theatrale aspect wordt nog meer doorgevoerd en met fraai resultaat tot gevolg. Op opener Of Rage and War is dat nog niet merken, een swingende groove en een gillende Oliva geven dit nummer de juiste richting. Het titelnummer is fijn en steekt goed in elkaar. Hierna kakt de plaat toch wat in, hoewel When the Crowds Are Gone en Summer's Rain een paar flinke gevarieerde powerballads zijn mis ik wat venijn, gif of simpelweg wat vuurwerk in de overige songs. Temptation Revelation, Silk and Steel, het wat eenvormige She's in Love, en het zeker niet slechte maar ook wat stroperige Hounds laten de plaat wat inkakken. Mentally Yours is dan wel weer een prijspakker. Gutter Ballet doet niet onder voor zijn voorganger maar had voor mijn gevoel net wat meer agressiviteit kunnen gebruiken, de productie had daarnaast ook wat meer mogen knallen. Desalniettemin een prima album.

Tussenstand:

1. Hall of the Mountain King
2. Gutter Ballet
3. Sirens
4. Power of the Night
5. Fight for the Rock

Ik vind de balans tussen metal en bombast bijna perfect hier. Het waanzinnige Hounds en het gejaagde The Unholy tegenover het musicalesque titelnummer en het ontroerende When The Crowds Are Gone.

Mentally Yours en Thorazine Shuffle lijken met hun beeldende kracht daarbovenop wel odes aan het werk van King Diamond. In die zin is Gutter zoveel meer 'af' dan het al niet misselijke Mountain King. Hierna ging Savatage helemaal Broadway met Streets. Een pinakel dat niet meer overtroffen ging worden.

Indertijd grijs gedraaid, en nu na lange tijd, vooral door de vele aandacht die er hier op MuMe recentelijk voor de Savatage discografie is, weer es even opgezet. 'Sirens' blijft voor mij de onbetwiste winnaar (ook al ken ik nog niet eens alle platen van ze), maar deze mag er ook zijn. Ben zelf inmiddels wel iets minder van dat melodramatische werk, maar 'Gutter Ballet' komt er toch goed mee weg. 'When the Crowds Are Gone' had van mij dan weer niet echt gehoeven, dan liever een 'Summer's Rain'. De hardere tracks maken wel weer veel goed. 'Hounds', 'Unholy' en vooral Thorazine Shuffle' kan ik niet onvermeld laten.

4,0*.

Op de originele persing was Thorazine Shuffle volgens mij een reguliere track maar werd het wel gekenmerkt als een bonustrack. Wat mij betreft had het woord bonus weggelaten mogen worden want het vormt wat mij betreft 1 van de beste songs op de schijf.

In 1989 was de LP nog het leidende medium voor muziek. Op de vinylversie van Gutter Ballet staat Thorazine Shuffle niet.

En ik had indertijd de cd. Was vergeten dat het een bonustrack was, maar zag het hier woensdag ook staan.

Ja, cd bonustrack.

In mijn jeugd was ik gek op metal, maar deze band nooit ontdekt. Nu luister ik zo nu en dan naar metal en ontdekte Savatage per toeval. Stom want Trans-Siberian Orchestra ken ik al wat jaren (mede dankzij Robin Borneman). Wat een prachtplaat is dit, wat een ziel en emotie in de zang. Het nummer When the Crowds are Gone is hard op weg naar een plekje tussen mijn favoriete liedjes. Maar ook Gutter Ballet is geweldig.

Hall blijft mijn favoriete album, maar het bombastische is ook op deze opvolger goed aanwezig.
De stem van Jon blijft een bepalende factor, wat een strot heeft die gast.

1. Hall of the Mountain King
2. Gutter Ballet
3. Sirens
4. Power of the Night

Wat het toch allemaal wat vreemd maakt, als je bedenkt dat Mentally Yours/Summer Rain/Thorazine Shuffle een drieluik vormen. Dan hadden de lp-draaiers toen wel het nakijken zonder conclusie van dat 'verhaal'.

Ear Music heeft dat anno 2022 zo opgelost: https://www.discogs.com/release/23131682-Savatage-Gutter-Ballet

Ja, dan moest je dus de ceedee kopen. Dat was het hele idee achter die bonussen op de compact disc. De elpee ging er langzaam uit.

Deze eindelijk gekocht. Ik heb niet alle Savatage-albums, maar tussen Hall of the Mountain King en Streets miste er nog wel wat in de cd-kast.
Dit album combineert de beste aspecten van het vroege Savatage met die van de latere musical-Savatage.

Ik heb 4 sterren staan, misschien komt daar tzt nog een halfje bij.