Teen Dance Ordinance was de laatste CD van A. Ondanks het succes van hun grootste hit 'Nothing' kwam deze opvolger van Hi-Fi Serious te laat en volledige ongepromoot op de markt. In de jaren tussen 2002 en 2005 was de vijver waarin A viste volledig overgenomen door Feeder, Muse en ene paar andere stevige Britse rockformaties.
De bespreking van het openingstrio zou moeten volstaan om mijn mening over deze CD (2 sterren) wat kracht bij te zetten.
Opener van de plaat is: Rush song
Met een openingsriff die meer dan alleen maar schaamteloos knipoogt naar die van Stockholm Syndrome van al eerder vernoemde Muse, krijg je meteen de indruk dat de jongens er geen gras over willen laten groeien. De falsetto van Jason Perry (en ja, ook ik vind dat die soms op de jonge Sting lijkt) is er gelukkig nog altijd, maar mijn Engels is niet genoeg ontwikkeld om te achterhalen waar de tekst over gaat, maar godzijdank biedt het tekstboekje uitkomst: the closest thing to Jesus is the suffering
hey this is a love song, hands up if you feel it.
Het nummer staat en belooft veel goeds.
Better off with him is een klassieke A-track, alsof het uit hun zelfgeschreven handleiding komt. De tekst lijkt een originele manier te suggereren om het uit te maken met je partner: You'd be better off with him. Wie dan wel? Anyone, makes no difference, just pick one. Maar ergens vraag ik me dan af: zijn die van A niet wat te oud geworden om zo'n tienerteksten te brullen? Ik ben ondertussen zeker al te oud om er naar te luisteren.
Someone else ziekt net zoals alle overige tracks op deze CD, wat uit in hetzelfde bedje. Catchy openingsriff, maar dan verdwijnt het lied wat in hetzelfde concept als gelijk eender welk A-CD track. Noem het melodieuze nu-metal, met teksten voor verwarde tieners (I wish i was someone else then maybe you might talk to me)
Door ziekte van frontman Jason liet deze CD wat op zich wachten. Muziekliefhebbers zoals ik, die zich aansloten bij de verfrissende poppunk van Hi-Fi Serious kregen van hetzelfde laken een broek. Alhoewel, in plaats van een doorstart bleek deze plaat een ontgoochelende achteruitgang te zijn.
Terwijl een groep als Feeder zich na het monstersucces van Echo Park zich steeds meer en meer naar het centrum van het continuum: punk-poprock ging bewegen besloot A radicaal terug te grijpen naar hun roots. No-nonsense poppunk zonder geëxperimenteer, ideal voor skaters, gamers en puisterige headbangers die zich voorbereiden op een zaterdagavondfuif.
Voor mij persoonlijk een ontgoochelende ervaring na de fijne luisterbeleving van Hi-Fi Serious. Ik ben er met de beste wil van de wereld niet meer in geslaagd om deze CD in zijn totaliteit te herbeluisteren.