Neil Young + Crazy Horse - Ragged Glory (1990)

Top plaat. Neil Young & Crazy Horse in topvorm: pure dynamiet, fantastisch gewoon.

Net zoals Zachary, staat Ragged Glory nog heel regelmatig op hier, net zoals Freedom en Zuma overigens, een van mijn absolute favoriet Young-platen !!

Eigenlijk een essentiele plaat voor elke Neil Young fan!

Heerlijke rauwe plaat van Neil Young & Crazy Horse. Gewoon inpluggen en spelen maar en het geeft niets als er 30 seconden noise aan het einde van een nummer zit. Het geeft de plaat meer karakter.

De eerste twee nummers lagen er ruim tien jaar te wachten op een geschikt album en ze passen precies. Het zijn hooguit de teksten die naar het eind van de jaren 70 verwijzen.

Dit is mijn op een na favoriete Neil Young album (na Everybody knows...) en mijn favoriete album van 1990. Als je Neil Young samen met de Crazy Horse goed vindt dan kan het bijna niet anders zijn dan dat deze je ook bevalt.

Ik kocht deze plaat pas na, en naar aanleiding van, Weld. Ik was toen ik em voor het eerst hoorde een tikkeltje teleurgesteld, in vergelijking met Weld vond ik het net iets te tam, ook al liggen de uitvoeringen niet heel dicht op elkaar. Uiteraard ben ik daar grotendeels van terug gekomen.

Twee van mijn favoriete nummers op deze plaat zijn Love to Burn en Love and Only Love, mijn eerste echte introductie met de harde, lange nummers van Neil, samen met Like a Hurricane op Weld. Cortez the Killer op Zuma is namelijk veel melodischer en langzamer. Dit is veel minder gepolijst.

Daarnaast vind ik ook Days That Used To Be erg goed, dat rechtstreeks is geïnspireerd door My Back Pages van Bob Dylan. Neil introduceerde dit nummer echter al in 1988, tijdens concerten met the Bluenotes. Destijds speelde hij het nummer akoestisch en dan heeft het net wat meer impact.

Ook Country Home en White Line zijn al oude nummers, zoals Stijn al eerder aanhaalde nam Neil dit al in 1976 op met Crazy Horse voor het album Chrome Dreams. Destijds heette het nog River of Pride (Neil 'vergat' simpelweg het zinnetje White Line te zingen) en was het een stuk gruizger. Hoe gek het ook klinkt op deze plaat, de Ragged Glory versie is een stuk gepolijster. Maar ja, tot in hoeverre de opname van de Chrome Dreams bootleg af is, is maar de vraag.

Van Country Home ken ik alleen maar live opnames uit de jaren 70, hij speelde het tijdens zijn tour met Crazy Horse in 76 en deze versie wijkt niet veel af van die van toen. Al was het toen wat meer country rock dan nu.

Ook het nummer F*!#in' Up heb ik al eens in akoestische uitvoering gehoord, op een bootleg van zijn concert in de Stopera in 89. Het gruizige gitaarwerk van Neil met Crazy Horse doet het geheel veel goed, want dit is toch echt een nummer dat gebruld moet worden, niet voor niks speelde hij dit nummer ook een paar keer tijdens zijn laatste tour, waar het soms flink werd opgerekt.

Het laatste nummer dat ik wil aanstippen is Mother Earth. Mijn boekje zegt dat dit live is opgenomen en dat er later overdubs aan zijn toegevoegd. Typisch Neil, in de studio speelt hij alles live, praktisch nooit meer dan 3 takes, overdubt niks en dit alles met vrij minimale productie in korte tijd. Live opnames worden soms tot in den treure geoverdubd, zoals op Life, Natural Beauty en dit nummer. Gezien het onderwerp pas de semi-akoestische setting op het pomporgel dat hij gebruikte bij zijn laatste tour wel beter bij het nummer, maar wie de live versie op het Nelson Mandela Tribute Concert in het Wembely Stadium uit 1990 kent, waar hij enkel Old Black hanteert en hem er flink van langs geeft weet wel beter.

Neil benaderd muziek als fotografie, je hebt één shot, en als je er dan een prachtige foto met een klein schoonheidsfoutje aan overhoud, dan is dat maar jammer. Het is tenslotte geen schilderen, waar je laag op laag kunt aanbrengen om elke plooi glad te strijken. Beter kan ik dit album eigenlijk niet omschrijven. Het is er geen waar ik vaak naar luister, maar wel ééntje die ik koester. Wel jammer dat mijn hond er niet zo goed tegen kan als ik de muziek hard zet

Misschien dat ik eens een live compilatie van dit album maak, gebruik makend van bootlegs en Weld...

Dit was het eerste album van Neil Young dat ik heb gekocht, een paar jaar geleden. Ik was toen van plan 's mans hele oeuvre aan te schaffen, maar dat plan is na 8 albums in de ijskast beland.
Mij maakt het niet veel uit wat Neil Young doet, rocken of akoestische albums maken. Wat ik het liefst hoor, hangt van mijn stemming af. Maar als er gerockt moet worden, is dit een plaat die ik graag opzet.

Het album begint meteen met de beste nummers: Country Home en White Line. Rauwe, gruizige nummers die me het gevoel geven over een hobbelige prairieweg te rijden. Goed, ik ben dan in Nederland, geen wegen met hobbels in de buurt, laat staan een prairie. Maar toch.
De volgende 3 nummers rocken net zo hard en slepen tegelijkertijd lang door. Van mij had het korter gemogen, er kon vast een stukje af zonder dat ik het gevoel zou hebben iets te missen, maar ik stoor me absoluut niet aan muziekstukken van 8-10 minuten. De tijd vliegt om.
Farmer John is het eerste minpuntje van het album. Iets teveel geschreeuw, en te weinig muziek naar mijn mening. Mansion on the Hill is weer prima. Een licht melancholisch nummer dat schuilgaat onder een dikke laag distortion. Door dit nummer moest ik even terugdenken aan het album Nebraska van Bruce Springsteen. Daarop staat ook een nummer dat Mansion on the Hill draagt. Ook al zo'n liedje met herinneringen aan een verleden tijd.
Days that Used to Be gaat ook over vroeger, vrienden van vroeger, die hun idealen hebben ingeruild voor een huis in suburbia met een gezinsauto voor de deur. Tenminste, zo vat ik het op.
Het album sluit af Love and Only Love. Alweer zo'n slepend nummer dat gekenmerkt wordt door het herkenbare geluid van Crazy Horse.

Ok, eigenlijk komt daarna nog Natural Anthem, maar dat sla ik meestal over. Ik vind het niet in de sfeer van het album liggen, en ik houd van die jengelende koren op de achtergrond. Qua boodschap ben ik het hier wel met meneer Young eens, maar als het in zo'n uitvoering moet, dan geloof ik het wel.

Een paar minpuntjes dus op een verder uitstekend album. Voor mij het beste wat Neil Young sinds 1979 (Rust Never Sleeps) heeft uitgebracht.

4.0*

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik van dit Ragged Glory alleen Farmer John & Days That Used To Be minder bijzonder vind en Mother Earth minder goed. Dat betekent dat er op dit album zeven goede tot erg goede nummers staan. En, niet onbelangrijk, in die lekker rockende stijl van Neil Young + Crazy Horse. Het klinkt weer erg fijn allemaal.

Country Home kent een sterk tweede stuk wat mij betreft en White Line is een aardig vervolg. Maar echt goed wordt het met de riffs van F*!#!n' Up: erg prettig nummer. Over and Over doet zijn titel recht, het klinkt een beetje zo, repeterend. In het tweede stuk horen we echter weer eens een geweldige gitaarsolo. Als Love To Burn begint met die geweldige riffs dan weet je het al: dit wordt weer zo'n fraaie lange gitaarsong van Neil Young + Crazy Horse: super! Mansion On The Hill mag er ook wezen, een prima nummer, maar Love And Only Love is toch wel de tweede lange klapper van alweer een sterk gitaaralbum van Neil Young + Crazy Horse.

De jaren 90 vormen de heropstanding van de eens zo machtige muzikant Neil Young. Waar het decennium ervoor vooral bol stond van de experimenteerdrift van Shakey en zijn constante ruzie met het label Geffen herpakte hij zich al een jaar eerder met het enerverende Freedom. Toen de mannen van Crazy Horse zich weer aansloten bij Neil ontstond opnieuw de muzikale klik die in de jaren 70 al voor een reeks aan hoogstaande albums had gezorgd. Het broeierige gitaargeweld staat centraal op het meeslepende Ragged Glory, aan de vooravond van de opkomst van de grunge gaf Young nog maar eens zijn visitekaartje af.

Met Country Home horen we de terugkeer in ruige en melodieuze gitaarklanken, waar de harmonieën de zang naar een hoger niveau stuwen. Zelfs het voor Crazy Horse zeer korte nummer White Line laat een persoon zien die aan een nieuw hoofdstuk van zijn leven begint. De lange klanktonen van gitaren brengen je niet alleen in vervoering, maar zorgen ook voor een breed opgezet muziekpatroon. Zelfs het tot live kunstwerk uitgegroeide Fuckin’ Up breekt compleet met zijn historie, in het nummer ontdoet hij zich van de zware lasten, waar de ruwe en zeer aanwezige elektrische gitaren zich een weg banen in je gehoor. Een heropleving van de jaren 60 psychedelica knalt door de Mansion on the Hill. Neil zoekt een weg door zijn verdriet, om een plaats te zoeken waar de vrede en liefde overwinnen. Hoogtepunt van het album vormt het zwaar beladen Love and Only Love, waarbinnen het gitaarspel van Young en Sampedro uitbundig om elkaar heen kolken. Waar drummer Molina vooral het vaste ritme het nummer indringt brengt Talbot zijn geslepen basspel aan. Het nummer is een bloedstollende trip waarin de liefde geleidelijk de haat verdrijft, net als de muziek zich steeds meer in je macht krijgt.

Ragged Glory opent een nieuw decennium in het muzikale boekwerk van Neil, ruw, aangrijpend en muzikaal diepgaand.

4,5*

Afkomstig van Platendraaier.

Tja, wie houdt van Youngs gitaarspel met het fuzzpedaal op 11 kan niet om deze plaat heen, zeker niet omdat Young niet verzuimt om in zijn teksten (hoezeer ook ondergeschikt aan alle gitaargeweld) ook af en toe behartenswaardige dingen te melden, zodat ik gelukkig nergens het gevoel krijg dat de gitaarsolo op een nummer langer duurt dan de tijd die het kostte om dat nummer te schrijven. Omdat er toch ook een paar zwakke broeders op staan (het stompzinnige Farmer John, de pathetische afsluiter, Over and over met z'n flauwe refrein) twijfel ik bij dit album altijd tussen 4* en 4½*, maar ik ga toch voor de laatste score vanwege het spelplezier en het bijbehorende feel-good-groepsgevoel die uit deze opnames spreken.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Neil Young & Crazy Horse - Ragged Glory (1990) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Neil Young & Crazy Horse - Ragged Glory (1990)
Neil Young bracht niet heel veel bijzonders uit in de jaren 80, maar revancheerde zich in 1989 nog net op tijd met Freedom, dat een jaar later werd gevolgd door wat mij betreft een van zijn allerbeste albums

Min of meer bij toeval kwam ik onlangs Ragged Glory van Neil Young en Crazy Horse weer eens tegen. Het is een album waar ik in 1990 zeer van gecharmeerd was, want ik hou erg van het stevigere gitaarwerk van de Canadese muzikant. Voor dit gitaarwerk ben je op Ragged Glory aan het juiste adres, want Neil Young en Crazy Horse spelen op dit album de pannen van het dak. Je hoort tegenwoordig niet veel lange gitaarsolo’s meer, maar op Ragged Glory volgen ze elkaar in rap tempo op, waardoor het album als een stoomwals over je heen dendert. Ik vond het in 1990 fantastisch, maar 35 jaar later heeft het album nog niets van zijn glans verloren. Voor mij een van de beste Neil Young albums.

In heel veel jaarlijstje uit 1989 kom ik Freedom van Neil Young in de hogere regionen tegen en het album voert zelfs een aantal lijstjes aan. Het is met afstand het beste album van Neil Young uit de jaren 80 en op een notering in de jaarlijstjes valt wat mij betreft niets af te dingen. Het is echter niet mijn favoriete Neil Young album uit deze periode, want dat is het album dat bijna precies een jaar na Freedom verscheen.

Ik was in 1989 gecharmeerd van Freedom vanwege het geweldige gitaarwerk van Neil Young, maar dat is nog veel prominenter aanwezig op het in 1990 verschenen Ragged Glory. Waar Neil Young op Freedom meerdere kanten op gaat, is het met zijn band Crazy Horse gemaakte Ragged Glory een stuk eenvormiger, maar het is wel het Neil Young geluid dat ik persoonlijk het allerliefst hoor.

Openingstrack Country Home zet direct de toon. Het is een track die stamt uit de jaren 70, maar destijds de albums van Neil Young & Crazy Horse niet wist te halen. Crazy Horse gitarist Frank "Poncho" Sampedro, bassist Billy Talbot, drummer Ralph Molina en natuurlijk Neil Young zelf draaien het gas zeven minuten volledig open met spetterend gitaarwerk en eindeloze solo’s vol vervorming. Het wordt gecombineerd met de uit duizenden herkenbare stem van Neil Young en de fraaie harmonieën van Crazy Horse.

Ik werd er in 1990 door verpletterd en Ragged Glory verplettert mij nog steeds. Het album borduurt voort op de muziek van Neil Young en Crazy Horse uit de jaren 70, maar klinkt nog net wat rauwer en gruiziger. De muziek op Ragged Glory heeft de energie van een live optreden en dat heeft alles te maken met de wijze waarop het album werd opgenomen. Neil Young en Crazy Horse speelden gedurende een aantal weken tweemaal per dag live een set met songs, die steeds van samenstelling veranderde. Uiteindelijk kwamen de beste versies van de songs terecht op het album dat dan ook uit de speakers knalt.

De meeste aandacht gaat uit naar het fantastische gitaarwerk, maar ook de solide basis van de ritmesectie draagt bij aan de muzikale stoomwals die Ragged Glory is. Ragged Glory verscheen in 1990 en dus ruim voor de hoogtijdagen van de gruizige indierock en de grunge, maar hetgeen dat Neil Young en Crazy Horse op het album laten horen klinkt meer dan eens als een blauwdruk voor de rockmuziek die later in de jaren 90 zou worden gemaakt.

Ragged Glory werd in 1990 niet zo geprezen als Freedom een jaar eerder, maar het album werd terecht goed ontvangen. Ik heb Ragged Glory destijds zelf grijs gedraaid en hoewel ik al decennia niet meer naar het album had geluisterd, bleek ik de geweldige gitaarsolo’s op het album nog noot voor noot te kennen.

De archieven van Neil Young zijn inmiddels berucht en ik moet eerlijk toegeven dat ik de releases uit deze archieven de laatste jaren niet echt meer volg. Hierdoor heb ik ook gemist dat er in 2018 nog een extra half uur van de Ragged Glory sessies werd ontdekt. Deze zijn uiteindelijk uitgebracht onder de naam Ragged Glory – Smell The Horse, dat anderhalf uur geweldige muziek bevat.

Neil Young hoopt later dit jaar zijn 80e verjaardag te vieren en heeft maar weer eens een tour aangekondigd. Zelf vind ik de oude baas inmiddels wat te fragiel en hou ik daarom voorlopig op het fantastische album dat hij alweer 35 jaar geleden maakte. Erwin Zijleman