Neil Young + Crazy Horse - Ragged Glory (1990)

De remaster van Weld en Freedom moet wel stukken beter klinken op LP, omdat deze nu is verspreid over 2 respectievelijk 3 LP's, geen overbodige luxe, gezien de speelduur. Maar ja, het prijskaartje is er wel naar.

Born to Run is overigens een extra lange 12 minuten durende versie.

Tweede single, Boxcar, is nu ook uit. Klinkt niet verkeerd, minder spooky dan de Times Square versie maar beter dan Chrome Dreams 2 versie:

https://youtu.be/CFGq7bAE36g

Interstate heb ik altijd al 1 van Neil zijn beste nummers gevonden, niet te begrijpen dat verbannen werd naar een b-kant (Big Time geloof ik van Broken Arrow en dan nog in een iets andere versie).

Idem voor Don't Spook The Horse.... hopelijk komt deze deluxe versie nu toch ook stand alone uit... eind de 40 euro voor 4 nummers die ik nog niet heb (op cd want vinyl is het ook te duur/alhoewel nog betaalbaar voor Neil, na 110 voor deluxe After The Goldrush)

Nou, ook de laatste van de vier bonus tracks is te beluisteren op NYA.com. In tegenstelling tot de circulerende bootleg heeft deze Born to Run wél vocal overdubs. Persoonlijk geef ik de voorkeur aan de wat rauwere versie van Archives Vol. II. Het nummer leent zich ook niet helemaal voor een lange 12 minuten versie.

Desalniettemin zijn de vier bonustracks een welkome toevoeging, met name Interstate, wat mij betreft had dat de afsluiter van het originele album mogen zijn, in plaats van Mother Earth.

Ragged Glory wordt er alleen maar beter op!
De uitvoering van Boxcar is inderdaad beter dan de versie op CD2 (alhoewel ik dat ook een prima uitvoering vind) en Interstate is een geweldige nummer, prachtige tekst gekoppeld aan het typische akoestische gitaarspel van hem.
Hij kost me iedere keer weer een rib uit mijn lijf met al die releases maar ja, wat moet je anders .

Mochten mensen overwegen de box set te kopen, alleen Ragged Glory is geremasterd bij de CD versie, de rest niet. LP versies zijn wel alle geremasterd. Dus naast RG ook Freedom, Weld en Arc.

Tja, wie houdt van Youngs gitaarspel met het fuzzpedaal op 11 kan niet om deze plaat heen, zeker niet omdat Young niet verzuimt om in zijn teksten (hoezeer ook ondergeschikt aan alle gitaargeweld) ook af en toe behartenswaardige dingen te melden, zodat ik gelukkig nergens het gevoel krijg dat de gitaarsolo op een nummer langer duurt dan de tijd die het kostte om dat nummer te schrijven. Omdat er toch ook een paar zwakke broeders op staan (het stompzinnige Farmer John, de pathetische afsluiter, Over and over met z'n flauwe refrein) twijfel ik bij dit album altijd tussen 4* en 4½*, maar ik ga toch voor de laatste score vanwege het spelplezier en het bijbehorende feel-good-groepsgevoel die uit deze opnames spreken.

Ik had geluk en vond Ragged Glory op 3LP, uit de boxset, los in de verkoop.

Inmiddels ook los verkrijgbaar

pracht cd van Neil Young en Crazy horse ; er staan wel enkele overbodige nrs. op zoals "farmer john en
mother earth "
ik heb ze gisteren nog eens opgezet en met enkele triple's van Westmalle en de versterker op 10 was het een gezellige avond geworden Over and over again ( nadien wel afgekoeld met Randy Newmans Louisiana)

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Neil Young & Crazy Horse - Ragged Glory (1990) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Neil Young & Crazy Horse - Ragged Glory (1990)
Neil Young bracht niet heel veel bijzonders uit in de jaren 80, maar revancheerde zich in 1989 nog net op tijd met Freedom, dat een jaar later werd gevolgd door wat mij betreft een van zijn allerbeste albums

Min of meer bij toeval kwam ik onlangs Ragged Glory van Neil Young en Crazy Horse weer eens tegen. Het is een album waar ik in 1990 zeer van gecharmeerd was, want ik hou erg van het stevigere gitaarwerk van de Canadese muzikant. Voor dit gitaarwerk ben je op Ragged Glory aan het juiste adres, want Neil Young en Crazy Horse spelen op dit album de pannen van het dak. Je hoort tegenwoordig niet veel lange gitaarsolo’s meer, maar op Ragged Glory volgen ze elkaar in rap tempo op, waardoor het album als een stoomwals over je heen dendert. Ik vond het in 1990 fantastisch, maar 35 jaar later heeft het album nog niets van zijn glans verloren. Voor mij een van de beste Neil Young albums.

In heel veel jaarlijstje uit 1989 kom ik Freedom van Neil Young in de hogere regionen tegen en het album voert zelfs een aantal lijstjes aan. Het is met afstand het beste album van Neil Young uit de jaren 80 en op een notering in de jaarlijstjes valt wat mij betreft niets af te dingen. Het is echter niet mijn favoriete Neil Young album uit deze periode, want dat is het album dat bijna precies een jaar na Freedom verscheen.

Ik was in 1989 gecharmeerd van Freedom vanwege het geweldige gitaarwerk van Neil Young, maar dat is nog veel prominenter aanwezig op het in 1990 verschenen Ragged Glory. Waar Neil Young op Freedom meerdere kanten op gaat, is het met zijn band Crazy Horse gemaakte Ragged Glory een stuk eenvormiger, maar het is wel het Neil Young geluid dat ik persoonlijk het allerliefst hoor.

Openingstrack Country Home zet direct de toon. Het is een track die stamt uit de jaren 70, maar destijds de albums van Neil Young & Crazy Horse niet wist te halen. Crazy Horse gitarist Frank "Poncho" Sampedro, bassist Billy Talbot, drummer Ralph Molina en natuurlijk Neil Young zelf draaien het gas zeven minuten volledig open met spetterend gitaarwerk en eindeloze solo’s vol vervorming. Het wordt gecombineerd met de uit duizenden herkenbare stem van Neil Young en de fraaie harmonieën van Crazy Horse.

Ik werd er in 1990 door verpletterd en Ragged Glory verplettert mij nog steeds. Het album borduurt voort op de muziek van Neil Young en Crazy Horse uit de jaren 70, maar klinkt nog net wat rauwer en gruiziger. De muziek op Ragged Glory heeft de energie van een live optreden en dat heeft alles te maken met de wijze waarop het album werd opgenomen. Neil Young en Crazy Horse speelden gedurende een aantal weken tweemaal per dag live een set met songs, die steeds van samenstelling veranderde. Uiteindelijk kwamen de beste versies van de songs terecht op het album dat dan ook uit de speakers knalt.

De meeste aandacht gaat uit naar het fantastische gitaarwerk, maar ook de solide basis van de ritmesectie draagt bij aan de muzikale stoomwals die Ragged Glory is. Ragged Glory verscheen in 1990 en dus ruim voor de hoogtijdagen van de gruizige indierock en de grunge, maar hetgeen dat Neil Young en Crazy Horse op het album laten horen klinkt meer dan eens als een blauwdruk voor de rockmuziek die later in de jaren 90 zou worden gemaakt.

Ragged Glory werd in 1990 niet zo geprezen als Freedom een jaar eerder, maar het album werd terecht goed ontvangen. Ik heb Ragged Glory destijds zelf grijs gedraaid en hoewel ik al decennia niet meer naar het album had geluisterd, bleek ik de geweldige gitaarsolo’s op het album nog noot voor noot te kennen.

De archieven van Neil Young zijn inmiddels berucht en ik moet eerlijk toegeven dat ik de releases uit deze archieven de laatste jaren niet echt meer volg. Hierdoor heb ik ook gemist dat er in 2018 nog een extra half uur van de Ragged Glory sessies werd ontdekt. Deze zijn uiteindelijk uitgebracht onder de naam Ragged Glory – Smell The Horse, dat anderhalf uur geweldige muziek bevat.

Neil Young hoopt later dit jaar zijn 80e verjaardag te vieren en heeft maar weer eens een tour aangekondigd. Zelf vind ik de oude baas inmiddels wat te fragiel en hou ik daarom voorlopig op het fantastische album dat hij alweer 35 jaar geleden maakte. Erwin Zijleman