Rory Gallagher - Calling Card (1976)

Ach ach, er zijn toch een paar RG fans op deze site, maar deze plaat heeft nog geen commentaar. Terwijl er toch een paar klassiekers op staan: Do you read me, Country Mile, Moonchild, Calling Card, Secret Agent en Knife Beat waren allemaal vaste prik, als RG concerteerde eind jaren 70. Hoe ik dat weet? Ik heb een paar slapeloze nachten gehad, als WDR op zaterdagnacht Rockpalast uitzond.
De lekker stevige productie van Roger Glover (Deep Purple, Rainbow, de zingende kikker) past uitstekend bij Gallagher's composities.
Niet de volle mep, omdat er een paar mindere op staan, maar ik heb de akoestische Gallagher nooit kunnen waarderen.

Ik vind de akoestische Rory juist wel heel goed. Die man was zowel electrisch als akoestisch de gitaar meester.

Klopt...zelf de Rolling Stones hadden interesse an Rory gehad maar omstreeks welke reden dan ook hebben ze voor Ron Wood gekozen. Ik wil niet zeggen dat met Rory Gallagher Stones muziek nog better geworden is maar mischien interessanter.

Ik heb es gelezen dat broer en manager Donal Gallagher vertelde dat Rory naar zijn idee te lang moest wachten op een antwoord van de Stones en hij besloot toen maar met het vliegtuig te vertrekken en te gaan touren, want dat was zijn leven tenslotte. Donal Gallagher had Rory wel op een stoel vast willen binden toen.
Maar Rory Gallagher in de Stones? Het lijkt mij niet zo leuk als Rory solo!

Nou nee. Rory Gallagher als tweede man achter Keith Richards? Dat lijkt me de verkeerde volgorde ...

Ben zelf een groot liefhebber van The Stones,maar Rory Gallagher is toch echt te goed voor De Rollende Stenen.

Hier verteld Donal Gallagher er iets over.

is Donal de broer ofzo?

Zijn broer en zijn manager

owja zijn neefje johhny heb ik laats een keer gesproken en backstage gstaan enz was lijp

Nieuweboer, groot gelijk natuurlijk !

****

Als Stonesfan ben ik het met je eens en zoals Ron Wood zelf gezegd heeft: You gotta live with these guys.
Dat is een goede reden dunkt me. Mick Taylor heeft groots bijgedragen aan de Stones maar qua levensstijl er nooit bijgepast en wellicht dat het bij Rory,afgezien van dat hij zo goed is , het niet getrokken had.
Calling card is een topplaat tezamen met Top Priority en de collectie op Wheels within wheels vind ik ook geslaagd.

Hey, bedankt voor dat video-bericht, ik had geen idee dat Rory ooit door de Stones gevraagd werd... maar ben blij dat hij dat nooit echt gedaan heeft. Rory was een natuurtalent, een erg getalenteerd gitarist en rockzanger die de blues had, ik denk dat de ego's van Keef en Mick hem zouden verdrongen hebben, hij zou daar nooit geaard hebben, ook Mick Taylor was eigenlijk te goed om bij de Stones te spelen.
Ik herbeluister dit album hier, en potdorie, deze muziek zat toch heel goed in elkaar, dit album is ook sterk in verschillende sfeertjes, echt een mooie plaat, ook na al die jaren.

Ik kende het verhaal, maar het verbaast me niet dat het niet is doorgegaan. Rory pastte daar niet qua stijl. Hij was ook echt een artiest die zijn eigen pad trok, terwijl de Stones toch ook bijv. graag dat hitje willen hebben.

En tenslotte konden de Stones hem natuurlijk nooit bijbenen, hij was veel te goed.

Daar heb je een punt, Stijn!

Gallagher live vind ik over het algemeen nog beter dan z'n studioalbums, maar dit album is toch wel heerlijk!

P.S.: Het is toch 'Jacknife Beat' i.p.v. 'Knife Beat'?

Naast Gallagher hebben de Stones ooit ook meestergitarist Roy Buchanan gevraagd. "He turned them down as well". Gelukkig maar voor beiden én voor ons. Konden de beide gitaristen hun talent en creativiteit op hun eigen albums richten, in plaats van het opleuken van Stonesbagger. Dit album vanmiddag gekocht bij de beste platenzaak van Nederland (in Venlo). Moest er een keer van komen en ... beter laat dan nooit.

Kijk hier bv.: Calling Card - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

Lekker studio album met 1 miskleun

Barley and grape Rag

"Calling Card" van Rory Gallagher is wederom een bewijs van de grootheid van gitarist en songschrijver Rory Gallagher. Waar ik op bijvoorbeeld "Blueprint" de rock de bovenhand vind hebben, vind ik dat Gallagher op "Calling Card" de blues weer flink laat doorsijpelen in zijn songs. Uiteraard is de rock prominent vertegenwoordigt, maar in de licks en solo's spatten de bluesroots er vanaf. Luister maar eens naar tracks als "Do You Read Me", "Calling Card" en "Jack-Knife Beat". Gallagher is zowel de akoestische als electrische gitaar meester en die diversiteit is ook te horen op "Calling Card". Ook de afwisseling tussen gitaar en toetsen op enkele songs spreekt me aan. Gallagher laat wederom horen hoe zijn gitaarspel samensmelt tot een onweerstaanbare combinatie van techniek en emotie.

Ik mag m wel !
4*

Ga nu verder met de irish tour

Goed voor Irish Tour gaan zitten, anders val je van je stoel af!

Het knalt de speakers uit hier !
Ik weet niet of mijn buren hier zo blij mee zijn.

Na de eerste vier tracks heb je het beste al meteen gehad, maar de rest van de plaat is ook lang niet mis. Weeral sterk werk dus en toch een van z'n betere betere.

De meester aan het werk, niet zijn sterkste werk, want dat moet je zoeken in zijn live albums, maar luister eens naar Do you read me, of Moonchild en je weet weer wat een gemis het is dat hij niet meer is.
Wat had ik deze man graag nog eens live gezien...... en dan liefst samen met Frankie Miller, dat moet echt een combinatie "made in heaven" geweest zijn.

Mijn versie heeft een andere bonus track, nl. Where was i going too? Ik heb de 2012 re-issue in kartonnen een gate-fold hoesje.

Voor de rest een goed album. Wat anders dan andere, misschien iets gevarieerder qua stijlen.