The Cure - The Head on the Door (1985)

verschrikkelijk hé

Ik heb dit album altijd als een van hun hoogtepunten beschouwd; maar ik vond Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me ook een zeer goed album.
Te commercieel??
Of zijn er gewoon veel mensen die The Cure in die periode erg goed vonden, en daarom muziek van hun aanschaften.
Ik ben er vrijwel zeker van dat verschillende personen die dit album nu af doen als te poppy er toendertijd wel mee weg liepen.
Ik in ieder geval wel; en ik ben er ook nog trots op.

Ik vind dit voor alle duidelijkheid echt wel een heel goed album hoor maar screw is echt een miserabel slechte song.

Screw is alles behalve sterk ja.. of ie met zijn 2:35 minuten deze verder prima plaat vepest lijkt me een beetje sterk uitgedrukt, maar ok.

Helaas kent de Cure wel meer van dat soort dipjes op andere platen (zoals Kiss Me, Wish of The Top).. één plaat bestaat zelfs uitsluitend uit dit soort dipjes: Wild Mood Swings

wild mood don't swing

Heb lange tijd de, naar ik toen dacht ongeneeslijke, The Cure ziekte gehad (alle platen móeten hebben) en na Wild Mood Swings begon ik langzaam te genezen. (Nietemin heb ik daarna Bloodflowers nog gekocht en die Join the Dots box, maar het gelijknamige The Cure had ik alleen gedownload.) Nu alleen het verslavende "alles van ze willen hebben om de verzameling compleet te houden" aspect nog een beetje onder controle krijgen en dan ben ik 'cured'. I'm learning to let go...

meer mainstream? te commercieel? te poppy?

het maakt mij eigenlijk allemaal niet zo uit.. al moet ik zeggen dat de "the dark side of the cure" me iets meer aangrijpt.. het punt blijft dat dit een heerlijk album is (op screw na) The blood vind ik echt zo'n typish cure nummer ..of meer zo'n typish robert smith nummer! de unplugged version van dit nummer klinkt ook wel lekker....I am paralyzed, by the blood of christ

verder is sinking gewoon een prachtig nummer! ook push, close to me, six different ways, night like this, inbetween days zijn allemaal topnummers
en dit album was het allereerste cure album wat ik heb gekocht...dat schept natuurlijk een band

das nou humor

Hee! Waar heb ik die zin meer gelezen?

I learned from the master

Slijmbal

Deze heb ik overlaatst in geremasterde uitvoering gekocht. Dit is voor mij een voorbeeld van hoe de perfecte pop-plaat moet klinken, catchy en tegelijkertijd ook voldoende diepgang! Hoogtepunten : Push, met die fantastische intro (die de helft van het nummer in beslag neemt) en Sinking (die vette basslijn!). ****1/2

Ik vraag me af waarom Smith sinds Japanese Whispers zoveel tudutudutudumdum en oeeehhh aaahhhh geluidjes in zijn songs produceert. Een beetje teveel gesnoven of gespoten tijdens zijn Pornography periode wrs. Hoogtepunten op dit album zijn Kyoto song, a night like this en sinking. Close to me vind ik eerder vrij vervelend.

Heb het idee dat Smith langzaam zijn eigen stem begon te ontdekken en het belang en de originaliteit van zijn stemgeluid, waardoor hij zijn stem ook begon te gebruiken om geluidjes te maken.
Terug naar het album: deze plaat bevat hun, vermoedelijk meest gedraaide single Inbetween days, toch wel een perfect popliedje met zeer hoog meezinggehalte en daarbij toch niet vervelend, m.a.w. ook een zeer knap staaltje werk hoor!

Vind ik ook. Veel mensen zijn geneigd terug te vallen naar de donkere tijd van de band als zijnde de beste, maar ik vind The Top, deze en Kiss Me 3x eigenlijk eclectische meesterwerkjes! De meest vloeiende melodieuze popliedjes worden afgewisselt met freaky nummers en zo nu en dan broeierig.. Gek genoeg staat één van mijn absolute favorieten "Sinking" hierop, wat een nummer is dat verder qua toonzetting erg van de plaat afwijkt. Maar die bas, die piano in dat nummer... kippenvel!! En op dat nummer is Smith's stem verre van vloeiend of perfect, hij zit er soms behoorlijk naast, dus ik denk dat reptile71 wat dat betreft absoluut gelijk heeft. Dat geldt natuurlijk ook voor het experimenteren met muziek op deze en de twee platen hier omheen.
Zolang het deze kwaliteit heeft kan het mij niet storen!

Wat Wild Mood Swings dan ook de meest deprimerende plaat van The Cure maakt haha....
Maar inderdaad, Screw is weer zo'n nummer waarvan je je afvraagt waarom het op die lp staat, want verder zijn het allemaal vrij sterke nummers, met nog enkele uitschieters zoals Sinking natuurlijk.

Screw is inderdaad het minste nummer op dit album, verder is dit toch echt wel een van de mooiste The Cure albums. Dit was voor mij als 12-jarig jongetje een van de eerste bewuste interacties met de voor mij toen "Alternatieve" muziek. Ik ben via The Cure bij Echo, The Mission, New Order en Joy Division gekomen.
Ik koester dit album nog altijd.

hetzelfde verhaal als bij kiss me kiss me kiss me.gewoon een mooi pop album met variatie, variatie en nog eens variatie.oosterse invloeden op kyoto song, een spaanse flamenco gitaar op the blood, dan weer de typische cure-gitaarsound op push, en de minimalistiche close to me, met handgeklap en vrolijke keyboard stukjes zet de muziek je op het verkeerde been want de tekst is een van de minst vrolijke smith teksten,prachtige tegenstrijd.alleen screw is wat minder, maar dat vergeef ik ze. kiss me kiss me.. kan ik ondanks dat er ook prachtnummers op staan vanwege de speelduur niet altijd tot het eind uitzitten, en op kiss me .. is zon driekwart van de nummers heel goed en een kwart gemiddeld tot zeer slecht(hot hot hot) .bij deze zit er maar een vreemde eend tussen.dus vandaar dat ik deze beter vind en voor een 4,5 ga.the head on the door is een typisch voorbeeld van hoe experimenteren goed kan uitpakken.

Dit album klinkt inderdaad al iets minder zwaar dan de voorgangers, en klinkt ook iets vrolijker.
Hoewel ik hun zwaarmoedige sound van de eerste jaren juist erg goed vind, misstaat deze meer poppy aanpak zeker niet, en ging The Cure mid jaren ´80 goed met z´n tijd mee, met nummers die vandaag de dag nog steeds niet kapot te krijgen zijn en nog steeds staan als een huis.
Op de één of andere manier ben ik de interesse voor The Cure in de jaren ´90 kwijtgeraakt, maar de laatste jaren leeft deze band bij mij toch weer op.

...omdat de nummers natuurlijk staan als een huis

Dit is eigenlijk het enige Cure-album wat ik om het even welk moment kan opzetten, bij zwaargewichten als 'Faith' en 'Pornography' moet ik in de juiste stemming zijn, maar 'Head On The Door' werkt altijd. Toch vind ik de 2 eerstgenoemden beter.

Klopt wel een beetje ja, het beste eclectische album dat ze hebben gemaakt. Al doet The Top daar weinig voor onder vind ik.

Screw is het enige minpunt op deze plaat, de rest zijn brilhante popnummers. Niet mijn favoriet, wel keigoed en daarom 4,5

wat betekent eclectisch? Orbit

ik vind het een erotische plaat en zeer geschikt om lekker bij te vrijen

Komt ervan als je een nummer als "Screw" op je plaat zet

Voor de rest is dit het Cure album dat mij het minste doet... God mag weten waarom. Ik vind het nochtans allemaal goede nummers, ja, zelfs "Screw" vind ik goed ( komaan mensen, die baslijn alleen al! ), maar... voor één of andere reden pakt ie mij gewoon niet. Strange... Ik krijg hier eigenlijk nooit een volwaardig album gevoel bij, eerder een EP gevoel. Go figure, nogmaals, ik snap het zelf ook niet...

zeer zeker, maar het album heeft in zijn geheel zo'n lekker zwoel geluid bij mij werkt het meestal goed

Ja en "Push" ... of zou dat dan weer over een bevalling gaan? ...Ik bedoel maar, na "Push" komt "The Baby Screams". Kunnen we hier dan nog wel van toeval spreken eigenlijk?