The Cure - The Head on the Door (1985)

Dit blijft een klassieker waarmee The Cure bewijst dat een opgeklaard humeur en toegankelijkere songs niet ten koste hoeft te gaan van kracht en impact, zoals dat helaas wel het geval was bij de Simple Minds, na pakweg New Gold Dream. Eigenlijk alleen maar goede songs, waarvan voor mij Push, Six Different Ways, Sinking, Close To Me en Inbetween Days er nog eens extra uitspringen. Voila, bijna het hele album dus...

Vrij vrolijk Cure plaat! Wel grappig dat je uit verschillende albums zoveel sferen kan halen!

Ik moet er nog een paar keer naar luisteren, maar voorlopig is ie zeker 3,5 waard!!

Nee, dit album van The Cure kende ik nog niet in zijn geheel. Inderdaad, ik moest mij schamen, want wat een prachtalbum is dit weer zeg. Vooral de verborgen pareltjes 'The Blood' en 'Push' raken mij zwaar.

Een beetje een allegaartje van sounds waardoor de songs geen echte eenheid vormen.En aangezien ik daar wel erg van hou blijft the Head on the door voor mij toch wat achter bij de beste Cure albums,mooie nummers als Push,A Night like this en Sinking ten spijt.

De 3 songs die jij noemt zijn ook de krenten in de papa op dit Cure album en zeker Push en Sinking behoren wat mij betreft tot de allerbeste die The Cure ooit opgenomen hebben in deze fase ; alleen de tekst van Sinking grijpt me al bij de strot...

papa's gonna git ya !! ....

Jezusallemina zeg. Hoe biljant kan pop überhaupt worden?

De klanken die hier tentoongespreid worden vervullen met met een gevoel van ontembaar geluk: "dus het kan écht, catchy en toch existentialistisch!". (uiteraard komen hier meer albums voor in aanmerking maar dat neemt niet weg dat het bewonderenswaardig is)

Wat heb ik een bewondering voor Six Different Ways. Alsof het meest onschuldige kinderliedje de wereld voor het eerst aanschouwt. Maar er zit venijn in dat nummer, meer dan je na de beet kan opzuigen.

Iedereen kent Close to Me. Maar weinigen hebben oog voor het extreem claustrofobisch karakter van dit nummer. Wederom: wat een kunde wanneer je jouw song aan Jan Modaal verkocht krijgt maar ook de meerwaardezoeker beroert. (zoek zelf maar uit in welk kamp ik behoor, als er zelfs maar een differentie van te bespeuren. Deel mij maar bij de onzin in - B. Vermeulen)

A Night Like This laat me ook nooit onberoerd.
Ooit in een dwaze bui naar een meisje gestuurd om haar duidelijk te maken dat ik er wel degelijk was voor haar, niettegenstaande ze me behoorlijk gekwetst had.
Puberen, Ian Hacking zou me waarschijnlijk om de oren slaan omdat ik me heb laten verleiden door reactionaire krachten binnen de samenleving. Het zij zo. Ik heb me laten verleiden. Deal with it.

Sinking is van een ander niveau.
Daarom laat ik de woorden liever achterwege.
Laat een ander me maar definiëren.

The Cure was ooit de meest geneeskrachtige zalf op mijn puberproblemen.
En het leuke is dat ik er na al die jaren muzikaal nog meer als toen kan van genieten.

Alweer 30 (!) jaar deze plaat. Op het eerste gehoor hun vrolijkste, maar schijn bedriegt, in de teksten komen de hersenkronkels van Robert Smith behoorlijk aan de oppervlakte.
Ze bestaan nog steeds, hebben al jaren geen nieuwe cd meer opgenomen en zijn een gimmick geworden, maar toen geloofde ik ze. De gekte kwam authentiek op me over. Het was een geruststelling dat er meer waren zoals ik.

Best goeie plaat deze, vooral in mijn puberjaren veel gedraaid (met al hun andere LP's), nogal opgewekt voor hun doen. Ik hou wel meer van platen die een geheel vormen, en ik merk dat ik deze nooit grijp in mijn platenkast. 1st 17 sec, Faith, Disintegration, Pornography, en dan komt deze, samen met the head on the door; daarom maar 3.5* maar ja, het kan niet steeds feest zijn hé. Ze hebben al een plaat in mijn top 10 staan.....

The Cure is zo'n band die ik bij vlagen goed kan waarderen, maar bij lange na niet alles van hoef te hebben. Ik heb alle platen nu wel gehoord maar eigenlijk draai ik alleen Pornography en deze. De twee sterkste platen die beide extremen van het geluid vertegenwoordigen: de depri en de zonnige kant.

Dit album blijft samen met Seventeen Seconds, Faith & Disintegration tot mijn favorieten behoren.
Heerlijk album, alleen al vanwege het geweldige baswerk van de in de band teruggekeerde Simon Gallup op bijvoorbeeld het fraaie slotstuk Sinking.
Zoals The Cure klinkt op deze afsluiter zo hoor ik ze het liefst, donker en zwaarmoedig.
Toch is dit een erg toegankelijk album van de heren.
Hoogtepunten: Inbetween Days, Six Different Ways, Close To Me, A Night Like This & Sinking.
Topplaat!

The Head on the Door is een heerlijke The Cure plaat met voor mij eigenlijk maar één minpuntje - alle pluspunten opnoemen wordt weer zo'n langdradig verhaal - en dat is Screw. Dit liedje werk ik dan meestal ook weg. Vooruit: de ultieme topper is Sinking en dat doe ik heel graag in dit fraaie geluid. Een van de betere The Cure albums!

Ik heb ze met een halfje verhoogd, is het kwalitatief hun beste? Neen, daarvoor scoren Seventeen Seconds, Pornography en Disintegration hoger. Maar welke wordt het meeste opgezet in Casa Dave? Juist, de deze.....

Vlak na verschijnen de eerste en heeeeel lange tijd de enige van The Cure die ik had. Was een vreemde eend in mijn voornamelijk disco platencollectie destijds, maar toch veel gedraaid. Nu heb ik meerdere Cure albums, via Disintegration en een fantastisch live optreden op Werchter weer geïnteresseerd geraakt in de band, en draai ik deze ook weer regelmatig. Maar ik blijf het binnen het Cure oeuvre nu ook weer een vreemde eend vinden, waarschijnlijk omdat ie in mijn herinnering en beleving zo los staat van de rest. Weet dus eigenlijk nog steeds niet of ie nou goed of niet goed is in vergelijking met de rest.

Het ís een vreemde eend in de bijt. Compacte pop, zoet van buiten, maar met een zure nasmaak. Zoals deze hebben ze er geen meer gemaakt. Kwalitatief doet hij nauwelijks onder voor bijvoorbeeld een Faith of Seventeen Seconds. Het hangt hooguit van mijn stemming af welke ik op een bepaald moment opzet.

Vrijwel alles van The Cure tussen 1980 en 1990 is van een bepaalde hoge basiskwaliteit. Daarna liep het wat terug. Wat mij betreft.

Raak getypeerd. Toch vind ik dat de helft van Kiss Me Kiss Me Kiss Me naast dit album mag staan.
De andere helft van de dubbelaar zoekt meer het experiment op of is verre van compact of zoet.

Dat Kiss Me album is een beetje schizofreen: het belicht beide uitersten van dezelfde band.
Ook op The Top had je al die tweespalt tussen een handvol popdeuntjes en het zwaardere werk.

Kiss Me Kiss Me Kiss Me en The Top hebben met elkaar gemeen dat het inderdaad mixen zijn van enerzijds die popdeuntjes en anderzijds het slepende, zwaardere werk. Maar van die eerste categorie zijn de nummers die op Kiss Me en The Top staan (ik noem er een paar: The Caterpillar, Why Can't I Be You?, Hot!!! Hot!!! Hot!!) veelal inhoudelijk wat oppervlakkiger dan wat je hier tegenkomt. Kiss Me is inderdaad een schizofrene mix van pure pastiche/cabaret en existentiële zielepijn. Overigens zeker niet negatief bedoeld, want het behoort ook zeker tot de belangrijke canon van deze band.

Dit album isoleert eigenlijk die popkant (m.u.v. de afsluiter Sinking) en bouwt het net nog wat verder uit, onder andere door het te combineren met serieuze teksten. Ook zijn de nummers hier beduidend minder meanderend; eerder kort en bondig en recht voor zijn raap. Dat maakt The Head On The Door binnen het oeuvre van The Cure een hele lekker vreemde eend..

Maar nog niet de allerbeste; dat zijn voor mij toch Faith en Disintegration.

En zie, langzaam aan stijgt deze. Het is nu officieel de meest gedraaide plaat van The Cure hier. En Push krijg ik telkens kippenvel van. Nu 4,5*

Aangekomen in 1985, zijn ook The Cure weer van de partij.
Lekker album dit. Goede vibe en de trend van The Top wordt hier enigzins voortgezet.
Een betere balans vooral.
Het is duidelijk niet meer het bandje die full-time voor doom gaat, al ging ze dat wel prima af natuurlijk.
Robert Smith zijn gedachtengang is nog steeds niet van joepie, maar de verpakking muzikaal is allerzins luchtiger.
En zo'n liedje als Close To Me bijv, heeft gewoon iets geniaals, eigenlijk gewoon Art-pop.
Fantastisch gevonden dat herhalende melodielijntje.
De plaat opent met de stamper Inbetween Days en dat is een rake song. Zo van, hier pak an! Even laten horen dat we er nog zijn.
Kyoto Song en The Blood stellen dan enigzins teleur. Ik ervaar het als niet echt bevredigend.
Maar dan herpakken de heren zich voorbeeldig en is er sprake van een constant nivo.
Spannend, maar niet te zwaar op de hand.
Push is gewoon fantastisch en wat is Sinking een geweldig slotakkoord van deze plaat.
Prima album en met de nodige hits.
Toch wel heel duidelijk een eredivisie band.
Een 4 so far.

Sorry luigi

Verder best lovend toch?

Zeker
Met name Kyoto Song is een groeier. Een van mijn faves!
Maar ook The Blood vind ik erg tof met die spanish guitar en de aparte tekst

Het kwam bij mij niet over, maar ik zal het nog eens in repeat gooien.....omdat jij het bent

Haha mooi. Thanx man
Soms vallen kwartjes later, het zijn immers nog maar dubbeltjes .
Alhoewel bepaalde songs en albums bij mij ook wel eens heel wat draaibeurten kosten voor ze vallen.. en sommigen blijven geen stuiver waard

CLose To Me, Push en A Night Like This zijn de toppers.

Die vallen idd in positieve zin op deric.
Sinking wil ik daar graag aan toe voegen.

Ik bewaar mijn besten voor het Cure topic