Opeth - Ghost Reveries (2005)

Ik ben de cd nu aan het luisteren en het eerste nummer klinkt erg mooi.

Ik heb het nog niet kunnen beluisteren: is dit album weer in 'Damnation'-stijl (dat mijn voorkeur heeft) of de oorspronkelijke Opeth-stijl?

hij is harder dan deliverance maar er zitten wel experimentele dingen ala damnation in. het eerste nummer is ronduit geniaal en ik ben nogsteeds niet toegekomen om de rest goed te beluisteren. de stijl over het album is wel anders maar niet heel anders dan het oudere opeth werk (denk aan Blackwater park)

hij is écht héél goed, maar best wel rustig aan vind ik (de eerste twee nummers en the grand conjuration zijn wat feller) ! ! !

Ik word weer heel nieuwschierig, Opeth is voor altijd zo'n band die elke keer wanneer zer een plaat uitbrengen even mijn wereld verkleinen naar alleen mij zelf, mijn audio apparatuur en de Opeth plaat. Ik luister dan vaan een aantal dagen of weken niets anders om er vervolgens achter te komen dat het geniale muziekanten zijn, na het fenomenale Damnation/Delivererance hebben ze wel een reputatie hoog te houden, ik ben heel maar dan ook heel erg benieuwd.

Hij wordt met iedere luisterbeurt beter maar ik heb nog steeds het idee dat de plaat een hoop geheimen in petto heeft voor me. Ik heb de afgelopen 2 dagen geen andere muziek geluisterd... de plaat grijpt je bij je strot. Ik wacht nog wel even met stemmen maar lager dan 4 sterren zal ik zeker niet uitkomen.

zo is dat !!!

ik heb nu een paar nummers gehoord en de plaat doe me sterk aan Blackwater park denken. Ik geef voorlopig 4* mar dat kan heel goed nog meer horen, ik heb de plaat nu pas een keer of 4 gehoord.

Ik vind Ghost Reveries een heel sterk album, beter dan Deliverance en ook experimenteler. De keyboards hebben nu een vaste plaats in genomen en voegen zeker wat toe! Erg divers en heel bijzonder. Het nummer 'Atonement' doet me een beetje aan Porcupine Tree denken, wat gezien Mikael Akerfeldt's interesses niet gek is. Andere nummers die op het moment mijn favoriet zijn, zijn 'Ghost of Perdition', 'Beneath the Mire' en 'Harlequin Forest'.

Inderdaad er sterk album, het siert opeth dat ze trouw blijven aan hun Death Metal invloeden. en niet geheel de progressieve kant op gaan. Op zich zijn ze in de loop der jaren weinig veranderd, het klinkt beter en is compositorisch beter maar feitelijk is er weinig veranderd, gelukkig

De nieuwe Opeth, een plaat waar ik ontzettend naar uitkeek nadat ze Deliverance en Damnation hadden uitgebracht. Totdat ze bij een andere platenmaatschappij (het grote Roadrunner Records) terechtkwamen en hun eerste liedje van het nieuwe album publiceerde op een aparte website. Ik vond het nummer toen te geforceerd klinken en totaal niet van wat ik verwacht had dat de volgende stap van Opeth zou zijn. Totdat ik het hele album te horen kreeg...

Het begint werkelijk geniaal met een zwaar nummer genaam Ghost of Perdition. Ingeleid door een simpel gitaarlijntje begint ineens het kabaal, hetgeen wat mij meteen opviel is de sublieme productie, werkelijk de beste productie die ik ooit gehoord heb (samen met The Gathering - Souvenirs). Alle instrumenten klinken uitgebalanceerd, de dynamiek wisselingen klinken op dit album nog een stuk beter dan op voorgaande platen en ook Mikael's stem is prachtig, de grunts klinken nog een tikje energieker en harder en hij gebruikt z'n clean vocals ook erg goed. Terug naar het nummer, Ghost of Perdition, is een moeilijk te beschrijven, magisch nummer met ontzettend veel tempowisselingen, verschil in dynamiek en harmonie. Gelukkig klinkt niets geforceerd en alle stukken van het nummer zijn even briljant alsmede de overgangen. Vooral het einde van het nummer (laatste 4 minuten) is allemaal kippenvel.

De 2 nummers die daarna komen zijn ook beide vrij hard en weten ook goed te boeien, ze zijn echter wel weer een stuk anders dan Ghost of Perdition. In sommige stukken van The Baying of the Hounds merk je dat ze een beetje terug grijpen naar Deliverance en Blackwater Park. In Beneath the Mire hoor je eigenlijk weer een andere Opeth, meer snel elkaar opvolgende hakkende riffs met cleane zang. Ik ga het niet allemaal beschrijven, het moge duidelijk zijn dat je dit moet gaan luisteren als je enigzins van vooruitstrevende metal houdt. Waar ik me wel mateloos aan irriteer is de intro van zowel het 2e als het 3e nummer, die klinken namelijk nogal cheesy door de toetsen. Gelukkig is dat het enige moment waarop Opeth cheesy klinkt en ook het enige moment waarop ze de toetsen op een manier gebruiken die mij niet aanstaat. Voor de rest zijn de toetsen voornamelijk op de achtergrond te horen en dragen goed bij aan de sfeer.

Dan krijgen we Atonement een rustig nummer waarbij je niet moet denken aan Damnation maar meer aan het werk van Porcupine Tree ten tijde van Signify. Het klinkt erg leuk hoewel hij totaal buiten de toon valt tussen de rest van de nummers. Het nummer zorgt er een beetje voor dat je aandacht enigzins verslapt tijdens het luisteren van het hele album. Vooral het einde is heel mooi.

Harlequin Forest, mooie (zij het wat cliche) lyrics, met weer ander gitaarwerk. Dit nummer klinkt wat meer poppy, luistert de eerste paar minuten ook makkelijk weg. Met de prachtige inleiding wordt je geleid naar een complexer middenstuk van de song met rustige passages en een gestructureerd geheel. De structuur in de nummers is op deze plaat makkelijker te herkennen en daardoor komen de overgangen van dynamiek en tempo op mij nog beter over dan op Deliverance. Het einde van Harlequin Forest eindigt met een complex stukje drum en gitaarwerk net als op het einde van het nummer Deliverance uit 2002.

Een prachtig rustig nummer volgt, met mooie gitaar en keyboard melodieen, die na verloop van de tijd stoppen om aan te duiden dat de (lange) intro is geweest. Waarop de zang erin komt en een heerlijk breekbaar en ingetogen liedje wordt gezongen.

The Grand Conjuration is een nogal snel en hakkend nummer met simpelere riffs die we van Opeth gewend zijn, de toevoeging van toetsen aan dit nummer brengt gelukkig wel wat meer diepgang. Dit nummer is gewoon heerlijk aggressief en laat eigenlijk Opeth zien in de ietwat traditionelere kant van de metal (waar ik niet bepaald gecharmeerd van ben). Geen hoogtepunt van het album maar wel een leuk liedje. Opeth klinkt over het hele album klinischer en minder organisch dan voorheen, dat is misschien jammer maar daar tegen over staat dat alle instrument perfect uitgebalanceerd zijn en alle instrumenten goed te horen zijn, de drums zijn dit keer wat minder vol wat het album harder en aggresiever laat klinken.

Het album wordt heerlijk ingetogen afgesloten met Isolation Years. Niks verassends aan deze song maar het is een prachtig einde van een enorm goed album. Een album met de beste productie die ik ooit gehoord heb, een Opeth die lekker experimenteerd met nieuwe dingen maar ook de goede elementen van de voorgaande albums op een interresante manier blijft gebruiken. Kortom een pracht album die mijns inziens het oudere werk doet verbluffen. Na Ulver - Blood Inside en The Mars Volta's Frances the Mute, mijn favoriete album van 2005.

Cijfer: 4,5/5

't Is weer een goede plaat geworden inderdaad. Alleen de experimentjes zoals het nummer "Atonement" en het prominentere gebruik van keyboards in bijvoorbeeld "The Grand Conjuration" ben ik wat minder over te spreken.

Atonement is opzich een goed nummer alhoewel het vrij saai is, maar het past totaal niet in de sfeer van het album.
Voor het gebruik van keyboards in metal ben ik ook nogal huiverig. In een zuiver sfeerbepalende/ondersteunde rol heb ik er geen problemen mee, maar ga er alsjeblieft geen riedeltjes op spelen (a la Dream Theater). Gebruik dan een piano, zoals op Blackwater Park bijvoorbeeld.

Overall is het wel een 4 sterren album, maar ik betwijfel ten zeerste of dit nog meer gaat worden.

Je moet Dream Theater ook niet echt als metal zien denk ik. Gewoon progressieve rock of desnoods progressieve metal maar er zitten toch wel grote verschillen tussen.

Over dit album: Ik heb het geprobeerd maar Opeth is toch niet echt mijn muziek. Af en toe hele mooie stukjes (juist die pianoriedeltjes ) maar op de hardere stukken haakt deze rustige jongen toch af.

Het valt ook wel mee met die riedeltjes hoor. Eigenlijk alleen een beetje in The Baying of the Hounds en halverwege The Grand Conjuration zit ook een stuk dat van mij wel achterwege had mogen blijven.

Ik vind het gebruik van de piano op Blackwater Park gewoon mooier, maar dit is wel een goed album zoals ik al zei.

Ik vind de ondersteunende rol van de toetsen heel erg goed, maar soms hadden ze beter een piano kunnen gebruik of misschien zelfs een viool op de achtergrond ipv een synth die erop lijkt. Bij Dream Theater zitten soms mooie riedeltjes maar vaak is het huilen met de pet op en dat is jammer.

Ik heb dit album al een tijdje, en het is gewoon meesterlijk. Het valt mij vooral op dat het een erg hard nummer is. De riffs zijn allemaal geweldig en de grunts klinken beter dan ooit vind ik persoonlijk.

Blackwater Park vind ik nog steeds het beste album maar deze mag er zeker zijn. 4,5

Ik heb het album nu een keer of 10 gehoord, en ik moet zeggen dat ik nu een beetje zo iets krijg van Been There, done That. Het is heel erg goed gespeeld allemaal en de composoties zijn weer ijzersterk, alleen de evolutie is er uit, ik volg Opeth al vanaf Orchid, daarna was Morning rise een stap hoger en zo ook My Arms, Your Hearse, Stilllife ging weer een stapje hoger op op Black water park de absolute top berijkt te hebben, daarna gooide ze het met Damnation en Deliverance over een andere boeg heel erg goed. Maar nu is de rek eruit en blijven ze op het zelvde (hoge niveau) Begrijp me goed ik vind het een sterke plaat, ik wijk ook niet af van mijn 4*, maar ik heb bij deze plaat voor jet eerts zoiets van he, dit rifje komt me bekend voor het is allemaal wat voorspelbaar. maar gelukkig nog steeds van het zelfde hoge niveau.

daar heb je gelijk in, maar ze hebben wel op deze plaat hun stijl nog verder geperfectioneerd en ook de nodige nieuwe dingen toegevoegd.

Verder geperfectioneerd is i.m.o. onmogelijk, en ja er zitten wat nieuwe dingen in, dat klopt af en toe hoor ik wat Keyboard op de achtergrond. Maar de riffs en de zanglijnen (wat het meest in het gehoor valt) klinken allemaal een beetje alsop voorgaande albums.
Begrijp me goed als ze albums van niveau blijven maken blijf ik opeth fan tot in lengte van dagen, maar het nieuwtje is er wel af.

Ik vind deze cd wat minder afwisselend dan vorige cd's van opeth. Natuurlijk komt dit omdat ik als opeth fan dan vorige cd's tot in den treure heb gedraaid, maar ik kan sommige nummers moeilijk onderscheiden.

Van mij mogen ze volgende keer wel weer een damnation-achtige plaat uitbrengen die vond ik echt extreem mooi..

maar wel gewoon dikke 4*

Weer een mooie ontdekking dankzij MuMe.
Technisch heel sterk, schitterende zanger, metal van de bovenste plank.

Ik krijg dit op Audioscrobbler als tip naar aanleiding van Porcupine Tree. Is dit pure metal of zijn er symfonische trekjes te bespeuren?

Hij is erg gevarieerd, het is niet rechttoe rechtaan, het is wel progressief, en verdient zeker enkele luisterbeurten om hem te vatten, ik ben nog het meest onder de indruk van de zang, er wordt ongelooflijk goed gebruld,gezongen.

Lebowski,
Steven Wilson, het meesterbrein van Porcupine Tree, is producer van Opeth. Het album Damnation heeft meer symfonische trekjes dan andere Opeth albums. Volgens heeft Ghost Reveries ook meer de vroegere stijl met gebrul (daar is een term voor, maar die ben ik even kwijt). Wordt ook wel Progressieve deathmetal geloof ik genoemd. Ik houd meer van de rustige, niet-metal nummers van Opeth dan van hun death-metal kant. Dat is mij toch wat 'too dark and spooky'.

Grunten noemen we dat.

Dank je, Hammerhead.

Een geweldige "groei" plaat! Je moet 'm een paar keer gehoord hebben.
De uitbeiding van de band met een vaste keyboardspeler in de persoon van Per Wilberg (Spiritual Beggars) is geniaal! Geen synthesizer geluiden maar "ouderwetse" Moog en Mellotron!
Na Damnation en Deliverance is dit een logisch vervolg.

Ik vind het meer een logische stap terug (in positieve zin) ze hadden nu ook meer de accoustisch kant op kunnen gaan of nog symphonischer, gelukkig zijn ze verder gegaan op de black water park voet, alleen nu met een keyboard speler die wel voor een fris element zorgd. Echter persoonlijk heb ik wel zoiets van Been ther done that, ik ken het nu wel, het voegd betrekkelijk weinig toe aan mij opeth collectie, maar ach dat moest er een keer van komen, voorlopig is het wer genieten geblazen van deze plaat.

Gister Fantastisch optreden van Opeth mee gemaakt. Wat een geweldige band live zeg. Ze spelen alles gewoon precies zoals op de plaat. Geweldig strak. Ook de sfeer was fantastisch! Die Maikel Akerfield is een goede frontman.

Cd was voor 15 euro te koop ergens. Aangezien ik de ge-edite versie van "The Grand Conjuration" al had gehoord, besloot ik hierna maar tot aankoop over te gaan.

En ik vind het absoluut een sublieme plaat. Het is mijn eerste kennismaking met ze, dus al die rustigere overgangen, kleine maar subtiele pianoriedeltjes, de stem van Akerfeldt en zijn teksten hebben absoluut een enorme indruk op mij gemaakt. Ik vind eigenlijk ook geen enkel nummer tegenvallen. Maar gezien het feit dat de andere platen volgens jullie nóg beter zijn, zet ik nu rustig in met 4.5*