Opeth - Ghost Reveries (2005)

Ik heb recentelijk het gelimiteerde vinyl op het Music On Vinyl label aangeschaft. Los van het feit dat dit wellicht de twee mooiste plakken vinyl zijn die ik m'n bezit heb (transparant met "a touch of black", zodat er een smokey effect ontstaat), klinken ze ook nog eens fantastisch! Een prachtig transparant, open en krachtig geluid waarin elk detail hoorbaar is.
De nummers zijn lang en complex, maar toch zijn er continu allerlei hoeks en melodielijnen die in m'n hoofd blijven hangen. De keyboards worden op smaakvolle wijze in de muziek verwerkt, zonder dat ze overdreven op de voorgrond treden. Een mooi voorbeeld hoor je in The Baying Of The Hounds. Het orgel blijft subtiel op de achtergrond, maar toch beïnvloed het de sfeer wel degelijk.
Still Life is nu mijn favoriete Opeth-plaat, maar wellicht zou Ghost Reveries die plaats wel eens kunnen gaan innemen.

Dit album heb ik dus echt nooit goed genoeg beluisterd i.t.t. de voorgaande albums met Steven Wilson. Terwijl de cd dus wel gewoon in m'n kast ligt. Ik kwam vandaag op het idee dit toch weer eens te doen na het beluisteren van de Zweedse variant van In Cauda Venenum. En mijn god, wat een album is dit zeg. Zo rauw en wat een contrast in z'n stem weet Mikael aan te brengen. Beter dan op dit album heb ik z'n grunts niet gehoord en ook de clean vocals klinken fantastisch. Sterke songs in de kenmerkende (70s geïnspireerde) Opeth sound. En ook de band klinkt retestrak. Eigenlijk vallen alle stukken hier op z'n plaats. Benieuwd of ik Blackwater Park straks ga inruilen als m'n favoriete Opeth album.

Ik dacht altijd dat dit album voor BWP kwam omdat ik BWP een verbeterde versie van dit fantastische album vind! Deliverance komt op mij altijd wat fragmentarisch over en ik vind dit album weer meer in de stijl van BWP. Das het mooie als je een band pas ontdekt als ze al een jaar of 20 aan de weg timmeren, je kunt de heel geschiedenis en invloeden in perspectief plaatsen. Mooier is dat je in een zeer korte periode geweldige albums op je koptelefoon kunt gaan beluisteren!!Man wat een band was dit!

Van hun metalabums is dit waarschijnlijk hun beste. En dan in het algemeen dus eigenlijk ook. De productie is kraakhelder en gebalanceerd en de mellotron en progressieve elementen zijn goed ingezet, waardoor de composities (nog) gevarieerder en geraffineerder zijn dan op eerdere albums. Zonder Steven Wilson zit er ook net even meer pit in. Halfje erbij!

Vandaag weer eens gedraaid en mijn opvatting over dit album wordt eens te meer bevestigd. Dit is een monument in de algehele muziekwereld, een werkstuk dat ongeëvenaard is in haar combinatie van vakmanschap, schoonheid, inventiviteit, creativiteit, emotionele aantrekkingskracht en compositionele perfectie. Opeth presteert het om al deze facetten tot in den perfectie samen te brengen op Ghost Reveries, het album dat mijns inziens hét meesterwerk is van deze Zweedse meesters. Wat een genot om dit te mogen beluisteren zeg. Een uitgebreidere bespreking zal zeker volgen.

Deze maar weer eens opgezet na het wederom teleurstellende nieuwe album van hun, en dan hoor ik weer wat ik zo goed aan hun vind. Na Wathershed is het niks meer maar dit hebben we dan gelukkig nog.
Hier zit veel meer gevoel en pit in, neem nu de eerste drie nummers, wat een achtbaanrit met veel emotie en mooie afwisseling tussen hard en zacht, prachtig!

Ik weet niet of dit de juiste Opeth is - de een zegt dit en een ander zegt weer dat - maar ik heb weer een 'oudere' Opeth erbij gepakt.

Nee, het heeft niet zozeer met de zangtechniek te maken. Wel een hoop, maar niet alles. Of dat nummers een rap of in een traag tempo worden uitgevoerd. Geheel of gedeeltelijk. Het maakt allemaal niet zoveel uit. Maar dat is voor nu bijzaak. Melodieën spelen immers een hele belangrijke rol. Zo niet de belangrijkste. Naast sfeer en vakmanschap.

Pas vanaf Pale Communion heb ik zin om Opeth regelmatig te draaien. The Last Will And Testament is zelfs niet uit de speler weg te slaan. Hoe Opeth enkele van zijn vroegere death metal elementen in prachtig verhalende, melodieuze, progressieve, musical-achtige rock met folkloristische elementen en geweldige al dan niet meerstemmige zangpartijen heeft verwerkt is zelfs fabelachtig mooi.

Ik heb zelf niet de indruk dat de oudere albums van Opeth ‘beter’ zijn. Voor zover ik de albums ken, natuurlijk. Ze zijn anders. Logisch. Andere tijden, soms andere personeelsleden en de band is mijns inziens best wel gegroeid. Ghost Reveries bijvoorbeeld heeft nog de meer rock-achtige ‘rechttoe rechtaan' structuren. En dat is prima. Daar is niks mis mee. Voor elk wat wils ook. Toch vind ik dit album - met name wat de melodieën betreft - nèt nog niet voldoende spannend om geboeid te blijven. Ondanks de reeds aanwezige, prettige zangpartijen. Het latere Opeth instapmoment zal hier ongetwijfeld aan hebben bijgedragen.

Zo… de plantjes zijn tijdens het aanhoren van Ghost Reveries netjes op de vensterbank blijven staan. Dat is in het verleden weleens anders geweest.

Een voorlopige voorkeur:

In het middenveld zullen mogelijk nog wel wat verschuivingen plaatsvinden. Still Life vind ik van de Oldpeth’s tot nu toe het mooiste album en dit verbaasde mij enigszins. Dat album is dus eveneens een aardige verrassing gebleken.

Met nog 4 albums te gaan is de tussenstand:

01. The Last Will And Testament
02. Pale Communion
03. In Cauda Venenum
04. Still Life
05. Damnation
06. Sorceress
07. Heritage
08. Blackwater Park
09. Ghost Reveries
10. Orchid