Miles Davis Quintet - Workin' with the Miles Davis Quintet (1960)

Genietbare cd, al haalt Miles nooit het niveau dat hij luttele jaren later (, en dan nog een tiental jaren) behaalt. Eigenlijk is de hele Steamin', Workin', Cookin' en Realxin'-reeks een waardevol document van Miles' beginperiode, met enkele sublieme uitvoeringen van Jazz-standards.
3,5*

Volledig mee eens. 3,5* voor de vier albums samen zou ik zeggen.

Wat mij betreft ontlopen de 4 uit deze serie elkaar niet veel. Ook deze krijgt van mij 4*. Heerlijke bas en drums, Coltrane en Davis zijn natuurlijk ook top.

Een mooie CD die vooral prachtig begint met "It Never Entered My Mind", waarbij vooral Red Garland's prachtige piano spel opvalt. Verder gewoon weer een prima album van deze reeks.

De derde in de ‘Cookin’/’Relaxin’/’Workin’/’Steamin´-serie, waarover ik hier iets meer heb geschreven.

Op Workin’ wordt in meerderheid geput uit de sessies voor Prestige uit maart 1956, aangezien het meeste materiaal van de -superieure- sessie uit oktober al op de eerste twee lp’s was gebruikt. Gelukkig bleek er nog genoeg op de plank te liggen om een mooie en coherente derde lp samen te stellen. (Workin’ zou uiteindelijk pas uitkomen in 1960, en kon dus meeprofiteren van de populariteit van Kind of Blue, etc.).

De A-kant is al meer dan aardig. ‘It Never Entered My Mind’ komen Davis’ lyrische kwaliteiten mooi uit, en gelukkig is de melodie niet zo nietszeggend als sommige andere jazzballads die populair waren in die tijd.
Nietszeggend is ‘Four’ dan weer wel een beetje, althans net te veel hardbop volgens het boekje. Deze versie is wel wat levendiger dan Davis’ eerdere versie op Blue Haze, al verdwaalt Coltrane soms een beetje in zijn eigen ideeënwereld.
‘In Your Own Sweet Way’ (van Dave Brubeck) lijkt qua arrangement in te spelen op de populariteit van Davis’ versie van ‘’Round Midnight’, maar kan zich daar ook wel mee meten, zeker vanwege een lange, soulvolle solo van Coltrane.

De B-kant is waarschijnlijk nog wel ietsje beter. ‘Trane’s Blues’ (eerder opgenomen als ‘Veird Blues’, en ‘John Paul Jones’) is interessant als een vroege compositie van ultieme cultmuzikant Coltrane, en hoewel zijn eigen solo een beetje traag uit de startblokken komt, houden Chambers en Jones de groove er heerlijk in.
‘Ahmad’s Blues’ is zowaar een momentje voor de ritmesectie, zonder Davis en Coltrane dus. De Ahmad uit de titel is componist Ahmad Jamal, door Davis zeer bewonderd, en hier door het drietal mooi eer betoond, met Jones weer als uitblinker.
‘Half Nelson’, het enige nummer uit de sessie van oktober, is één van de oudste Davis-originals, al door hem opgenomen op zijn allereerste studiosessie als bandleider (1947). Als compositie zit deze ook nogal strak in het bop-stramien, maar de solo’s van Davis en (vooral) Coltrane zijn echt heerlijk maf en creatief.

Om elke plaatkant te eindigen met een kleine reprise van hun band-theme is, ten slotte, geinig gedaan, en geeft je meer het idee van een coherente lp, al is het feitelijk een compilatie van materiaal dat nog op de plank lag.

Mijn favoriet uit de reeks dit

Ik moet eerlijk zeggen: ik heb heel veel tijd besteed met deze sessies de laatste weken (maar dan ook héél veel tijd), maar ik kan niet echt zeggen welke lp van de vier ik het beste vind. Daarvoor ligt het stilistisch toch allemaal iets te dicht bij elkaar, denk ik.

Ik denk dat je daar gelijk in hebt. Deze Workin had mijn vader, dus sentimentele band

Da's begrijpelijk.

Die heerlijke vibe... ik krijg daar maar geen genoeg van. Ook ik heb toch iets meer met zijn oudere werk.

De bezetting op dit album is natuurlijk ook niet verkeerd. Wellicht niet subliem, maar voor mij zo genietbaar dat ik hier telkens makkelijk naar teruggrijp.